Η ιστορία μου

Γεια σας..Βρηκα τυχαια το φορουμ σας.Συγχαρητηρια κατ αρχην για την πολυ καλη δουλεια.Νομιζω πολλα ατομα παιρνουν δυναμη απο εδω..

Εμενα η ιστορια μου ξεκινα απο τα παιδικα μου χρονια.Πανατ ημουν "τσουπωτο" κοριτσακι..Οσο πλησιαζα στην εφηβια ακουγα πολλα σχολια για το βαρος μου που με εκαναν να νιωθω δυσαρεστα, ομως δεν ειχα κμια απολυτως ορεξη να κοψω τα γλυκα, τα σουβλακια κλπ κλπ..Στην δευτερα γυμνασιου εκοψα το μπαλετο που τοσο λατρευα διοτι μια δασκαλα μου ειπε "εισαι πολυ ταλαντουχα, αλλα πρεπει να αδυνατησεις".Απο τοτε δεν ξαναπηγα για μαθημα.Ξεκινησα αθλητισμο, αλλα παντα ημουν σε υψηλα κιλα.Ποτε δεν ημουν "ασχημα "παχια, γιατι εχω συμμετρικο σωμα, ομως ημουν νταρντανα που λεμε..μεχρι την δευτερα λυκειου, οπου σε μετα απο 1 εβδομαδα με κλαμματα και παργματικο πονο ψυχης (ενιωθα πραγματικα ασχημη) ζητησα απο τη μαμα μου να παμε σε μια διαιτολογο.Πηγαμε λοιπον, σε μια διατροφολογο,ειδικη για αθλητες, και ξεκινησα διατροφη.Εχασα 5 κιλα μαζι της, και σταματησα, εξακολουθωντας ομως να ειμαι προσεκτικη και να εφαρμοζω τις συμβουλες της.αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να χασω μεσα σε 2 χρονια 18 κιλα.Απο τα 70 που ημουν με υψος 1,62 εφτασα τα 52.Ημουν πολυ χαρουμενη, ενιωθα καλα με τον εαυτο μου και δεν ηθελα να αδυνατησω αλλο.Ειχα μια ομορφη σχεση, δεν στερουμουν ΤΙΠΟΤΑ, ηξερα να προσεχω..Για 2 χρονια ειχα το βαρος μου να κυμαινεται μεταξυ 52 και 54..Ολα ομορφα..Μολις χωρισα και εξαιτιας αστατου φαγητου και προγραμματος εφτασα ξανα τα 60 κιλα.Δεν το ειχα παρει χαμπαρι.Ενιωθα σφιχτα τα ρουχα μου, αλλα θεωρουσα οτι ειμαι οκ..Ειχα κοψει εντελως το πρωινο ομως, και ετρωγα μονο βλακειες.Οταν καποια στιγμη ζυγιστικα την ανοιξη και ειδα το 60,5 σοκαριστικα.Εκει αρχιζει το μαρτυριο μου.Στην αρχη ξεκινησα και παλι φυσιολογικα να προσεχω, να μην παραλειπω γευματα, να γυμναζομαι ξανα..Κι εφτασα τα 54 κιλα μεσα σε 2 μηνες.Η αυτοπεποιθηση μου ηταν και παλι στα υψη..Ομως στις διακοπες ειχα στο μυαλο μου οτι δεν πρεπει να παχυνω.Κι ετρωγα ελαχιστα.Γυρισα 3 κιλα πιο αδυνατη,τα οποια ομως με τον καιρο τα ξαναεβαλα.Σταθεροποιηθηκα για αλλον ενα χρονο στα 54 κιλα, ομως ετρωγα πολυ λιγο.Αρχικα μερα παρα μερα, μετα καθε 3 μερες..Εφτασα σε ενα σημειο να τρεφομαι ολη τη βδομαδα μονο με 1 κουπα γαλα με κορνφλεικς και 2-3 φρουτα, και μονο την κυριακη να τρωω με τους γονεις μου φαγητο (φυσικα τιποτα αλλο ολη τη μερα).Καποια στιγμη ημουν 52 κιλα, ξεκινησα παλι δουλεια και αυτο εκανε τη ζωη μου πιο ευκολη αφου δδεν ημουν αναγκασμενη να ειμαι σπιτι και να τρωω.Εν τω μεταξυ ειχα ξεκινησει και παλι τον χορο και μεσα σε λιγο καιρο εφτασα τα 47 κιλα..Οι δικοι μου ειχαν καταλαβει οτι κατι παει στραβα και σχεδον με πιεσαν να δω την ψυχιατρο που εβλεπε παλιοτερα την αδερφη μου (επασχε απο καταθλιψη).Πηγα, δεν παραδεχομουν ομως το προβλημα.Ελεγα οτι θα κανω οτι μου πει αλλα ουσιαστικα την εγραφα στα παλια μου τα παπουτσια.Οι ιατρικες εξετασεις μου ηταν απογοητευτικες.Πολυ χαμηλος μεταβολισμος, ελαχιστο λιπος, τα κοκαλα μου σε αθλια κατασταση και η φεριτινη πατος.Ξεκινησα να βλεπω και παθολογο, ο οποιος θεωρουσε οτι ειμαι στο οριο πανω και πως μπορω να αντιμετωπισω ολα τα προβληματα που ειχα προκαλεσει..Το καλοκαιρι εκεινο, μακρια απο γονεις, φιλους, γιατρους, εφτασα τα 43 κιλα.Εντρομη διαπιστωσα οτι δεν μπορουσα να φροντησω τον εαυτο μου και μιλησα με την ψυχιατρο με δικη μου θεληση.Παραδεχτηκα τι γινεται και τι φοβαμαι και ξεκινησα θεραπεια κανονικα.Εμεινα ενα χρονο στα 47 κιλα με ups & downs σε κιλα και διαθεση..Και παλι ετρωγα λιγο, εκρυβα το φαγητο μου καποιες φορες, ομως προσπαθουσα..και ειχα κανει σημαντικα βηματα..Στη μεση του χρονου γνωρισα εναν υπεροχο ανθρωπο, και η σχεση μου μαζι του με βοηθησε ΠΑΡΑ πολυ..Το καλοκαιρι ημουν αλλος ανθρωπος.Χαμηλα κιλα μεν, αλλα μια πιο φυσιολογικη αντιμετοπιση απεναντι στο φαγητο..Εκανα ξανα τις εξετασεις μου.Περιμενα βελτιωση.Ετσι ενιωθα.Δυστυχως εν ειχα βελτιωση στα οστα , οστεοπενια σοβαρη..Οι αδηγιες ειναι ξεκαθαρες.Αμα θελω να μην παθω οστεοπορωση μετα τα 35 πρεπει να παω οπωσδηποτε 52 κιλα το λιγοτερο και να αυξηθει η οστικη μου πυκνοτητα.
Και τα παω καλα.Μεσα σε ενα μηνα εφτασα τα 49 κιλα.Τρωω πιο καλα, γυμναζομαι παραλληλα για να νιωθω ομορφο και σφιχτο το σωμα μου και το σημαντικοτερο ειναι οτι με αγαπω και παλι.Νιωθω οτι ειμαι σε πολυ καλο δρομο.Ολοι μου το λενε αυτο.Ετσι αισθανομαι και ξερω πως συντομα θα ειναι παρελθον ολα.
Διαβαζοντας ιστοριες ανορεκτικων ατμων δε μπορω να φανταστω πως γινεται καποιος να μην βλεπει το προβλημα.Σαν να εχω ξεχασει εκεινη τη φαση..Το μονο που λεω πια στον εαυτο μου και που θελω να πω και σε οποια αλλη κοπελα αντιμετωπιζει την Ψχογενη Ανορεξια, ειναι πως πραγματικα ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ...
Ειμαστε ανθρωποι.Οχι νουμερα πανω σε μια ζυγαρια.Το σημαντικο ειναι να ειμαστε ευτυχισμενοι και υγειης.40-50-80 κιλα!

κουκλα μου χαιρομαι πολυ που καταφερες να ορθοποδησεις,
εχεις κανει μια μεγαλη προοδο
αν και ειλικρινα δεν καταλαβα γιατι αρχισες να καταστρεφεις τον οργανισμο σου χωρις λογο,
ευχομαι απο εδω και περα ολα να σου πανε καλυτερα και τον αλλο μηνα τα αποτελεσματα των εξετασεων σου να ειναι βελτιωμενα
καλο θα ειναι να μπαινεις να μας λες τα νεα σου, θα σε βοηθησει πολυ θα δεις

μπραβο που καταφερες να παραδεχτεις το προβλημα σου.η αληθεια ειναι οτι αυτο ειναι το πρωτο και σημαντικοτερο βημα.το να αγαπας το σωμα σου και τον εαυτο σου ειναι το πιο ωραιο πραγμα.ελπιζω στην επομενη εξεταση σου να εχεις τα αποτελεσματα που περιμενεις.

Ευχαριστούμε που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας. μέσα από αυτές τις εξομολογήσεις μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας και εμείς οι υπόλοιποι. Να σαι καλά!!!

Καλώς δε βρίσκουμε,Μάργκω μας!
Κάθε μέρα πιο δυνατή,πιο κοντά στις ανάγκες σου,πιο πολύ σε σχέση αγάπης με τον εαυτό σου!Έτσι μπράβο!
Είναι εμφανέστατο πως βρίσκεσαι σε πολύ καλό δρόμο καθώς και πως πλησιάζεις όλο και περισσότερο
στο ξέφωτο σου,μακριά απ'το δάσος που όλο και αφήνεις πίσω σου.Μακάρι η ιστορία σου να λειτουργήσει
ενθαρρυντικά και σε άλλα άτομα που πιθανόν ακόμα παλεύουν με τ'άγρια μπλεγμένα κλαδιά της διαταραχής...
Συνέχισε να περπατάς χωρίς να κοιτάζεις πίσω!Ίσως μόνο μια κλεφτή ματιά πού και πού,για να σου θυμίζει
πόσο πολύ προχώρησες,όσο όλο και μικραίνει το δάσος,ώστε να παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις μακριά του!
Δυστυχώς όσοι ακόμα εκεί ταλαιπωρούνται δεν έχουν τη δική σου εικόνα,καθώς βγαίνεις από τα σπλάχνα του.
Από βαθύτερα μέσα φαντάζει η οπτική του πραγματικά θεώρατη κι απειλητική.Πάντα όμως υπάρχουν μονοπάτια εξόδου!
Αρκεί να θέλουμε να τα βρούμε,να τα ψάξουμε και να βάλουμε τα δυνατά μας με όλα μας τα μέσα ν' απεγκλωβιστούμε!
Όπως κάνεις εσύ!Καλή συνέχεια στην πορεία σου και καλή σου δύναμη!Εδώ είμαστε να τα λέμε!Φιλάκια πολλά!

:)

κοπελαρα μου καλως ηρθες ........πραγματικαααααααααααα ααα σε συγχαιρω που τα καταφερες μπραβο σου συνεχισε ετσι τα πας τελεια χαιρομαι πολυ πολυ

μπραβο σου.... και οπως ειπες η ευτυχια δεν μετριεται με τη ζυγαρια!!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΟΥ
ΚΥΝΗΓΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΜΟΝΟ ΧΑΡΕΣ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ

Καλημέρα και από εμένα γλυκειά μου. Η αλήθεια είναι ότι οι ιστορίες μας ταιριάζουν σε πολλά σημεία (αν εξαιρέσεις το ότι δεν έκανα ποτέ γυμναστική μικρή - λόγω καρδιακών προβλημάτων, και ότι δεν έχανα ούτε γραμμάριο όταν χώριζα!! :)
Χαίρομαι πολύ που τα κατάφερες, γιατί όντως η ζωή δεν μετριέται με κιλά, μετριέται με στιγμές... και αυτές είναι στο τέλος που μένουν.
Προσπαθώ κι εγώ ακόμα να βγάλω από το μυαλό μου αυτή την αηδία (εμετό) μπας και καταφέρω να συνέλθω, να βρω τον εαυτό μου πάλι.
Κανείς γιατρός δεν θα μπορέσει να σε κάνει να θελήσεις να ζήσεις, απ'ότι εσύ η ίδια μπορείς να καταφέρεις να θες. Μπράβο σου που θες!

Πολλά φιλιά

Σου αξίζουν συγχαρητήρια που τα κατάφερες.

ευχαριστω ολους σας:) Σημερα περναω μια πολυ δυσκολη μερα..Ειμαι αρκετα πιεσμενη συναισθηματικα για καποιους λογους, εχω και σε λιγο να παω με το αγορι μου σε ενα φιλικο σπιτι για φαι..Καταφερα να ΜΗΝ μεινω νηστικη απο το πρωι εν οψη βραδυνου φαγητου, αλλα τωρα και μονο στη σκεψη τρομαζω..Προσπαθω να το βγαλω απο το μυαλο μου..και να περασω ομορφα..

καλησπέρα σας!Είναι αλήθεια πως έχω πολύ καιρό να μπω στο φόρουμ..Γιναν πολλά όλον αυτό το καιρό.
Νιώθω αδύναμη.Η ανορεξία είναι εκεί και παραμονεύει, τη νιώθω, αλλά ήταν τέτοιος εφιάλτης για μένα που δεν θέλω να της κάνω ξανά το χατίρι.
Οι τελευταίες μου εξετάσεις ήταν πολύ καλές.Κατάφερα μεσα στο 2010 να φτάσω τα 52 κιλά που ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να είμαι κατά τη γνώμη του παθολόγου..Κι άλλα πολλά καταφερα.Πηρα το πτυχίο μου και έφυγα για μεταπτυχιακο στο εξωτερικό.όλα καλά μέχρι εδώ.Ενιωθα αδυνατη, όμορφη και υγιής.
Εκεί αρχίζουν τα ζόρια..Πριν προλάβω να πω, "Ναι είμαι ευτυχισμένη" μαθαίνω ότι ο μπαμπάς μου είναι άρρωστος.όγκος στον εγκεφαλο λέει.
Τρελαίνομαι, δεν μπορώ να το πιστεψω κλπ..Απογοητευτική η βιοψία, υψηλή κακοήθια αλλά μια αχτίδα ελπίδας υπάρχει καθως η εξεταση dna έδειξε ότι υπάρχει ελπίδα θεραπειας..Νιωθω καλα που δεν ακουσαμε τους πρωτους γιατρούς που μας ειπαν 2 μηνες ζωη το πολύ, και ψαξαμε να βρούμε άλλους.Τωρα μετα απο 8 μήνες παλευει ακόμα κι εμεις μαζί του..Φοβαμαι όμως.Και κάποιες φορες δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω απο μακρια που είμαι.Ηρθε μια φάση που κάθε βραδυ έκανα εμετο..Αυτο για 2 βδομαδες.Στην αρχή ερχόταν μόνο του..προφανως απο καποια γαστρεντεριτιδα.Έχασα 2 κιλά.Απο τα 53 που ήμουν πήγα 51 (καλα ηταν ακομα..φυσιολογικα) αλλά για μερικές μερες προκάλεσα εμετό μόνη μου.Γυρισα Ελλαδα για Χριστουγεννα, και προσπαθούσα να είμαι ήρεμη για τον μπαμπα μου.Εφαγα καλα, και πολύ , το βάρος δεν αυξηθηκε και αυτο με χαροποιησε.Ταυτοχρονα με τρομαξε.Φαινεται πως η ανορεξια ειναι εκει ακομη και παραμονευει..1 μήνα μετα χώρισα με τον φίλο μου..αυτόν τον ανθρωπο που είχα γνωρισει στη δυσκολη φαση μου και που με βοηθησε όσο κανεις να ξεπερασω το προβλημα..Ποναω πολυ, ειμαστε στο ιδιο μερος, και η σχεση πλεον εχει φτάσει σε άρρωστο επιπεδο.Ειμαστε χωρισμενοι αλλα δεν συμπεριφερομαστε σαν χωρισμενοι.ΑΠοτελεσμα?Εγω να χανω ξανα βαρος και να φτανω τα 49 κιλα.Εκεινος με βλεπει και με πλησιαζει για να με φροντισει, χωρις ομως να τα βρισκουμε ξανα.Ποναω πιο πολυ.Η κατασταση του μπαμπα μου ειναι περιεργη και φοβαμαι.Φοβαμαι για ολα.Και φιβαμαι για μενα.Νιωθω πως δεν εχω αντοχη και δυναμη.Δεν θελω να ξανακοιλησω..Προσπαθω να τρωω..Ορεξη 0..Με πιεζω.Ζυγιζομαι καθε μερα , δεν ξερω..φοβαμαι..δεν μπορω παλι τα ιδια..

κούκλα μου γεια σου. Καταρχήν να ευχηθώ από καρδιάς ο πατέρας σου να τα καταφέρει με τη δοκιμασία που περνάει και σύντομα όλα να ναι παρελθόν.
Δυστυχώς και εγώ μπλέχτηκα στον επικίνδυνο δρόμο της ανορεξίας. Ημουν παχύσαρκη και όταν πια αδυνάτισα άρχισε ο φόβος μου να μην ξαναπαχύνω και τότε ξεκίνησαν οι τρέλες. Πάλεψα για περίπου 1-1,5 χρόνο. Μακάρι την αντοχή που επέδειξα σε σχέση με το φαί να την έδειχνα και άλλα πράγματα. Θα μουν πολύ καλύτερα από ολες τις πλευρές. Εφτασα να ζυγιζω 40 κιλά και φυσικά εδώ και τρία χρόνια αγνοώ την λέξη περίοδος για να μην μιλήσω για τα άλλα θέματα υγείας. . Σου γράφω τη δική μου ιστορία για να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σε αυτό το γολγοθά. Εδώ είμαστε για να τραβήξουμε όλες μαζί την ανηφόρα. Το δικό μου κλικ στο μυαλό έγινε τον περασμένο Αύγουστο. Σήμερα 8 μήνες μετά είμαι πλέον στα 55 κιλά και μετά απο καιρό αισθάνομαι πλέον δυνατή. Ναι ναι είμαι σε ενα μεταβατικό στάδιο αυτή τη στιγμή που το μυαλό αρνείται να δεχτεί ακόμα κάποια πράγματα, που τρελαίνομαι όταν παρω μισό κιλό, που συνδέω τα προβλήματα μου με το φαγητό, που όταν είμαι στενοχωρεμένη αρχίζω να τρώω ότι σαβούρα βρω μπροστά μου γιατί μου χουν βγει όλες οι στερησεις τόσων χρόνων όμως όχι αγαπημένη μου φίλη δε θα της κανουμε το χατήρι της κυρίας ανορεξίας. Να πάει από κει που ήρθε. Πάντα θα ναι εκεί και θα παραμονεύει, πολλές φορές αναρωτήθηκα αν όντως υπάρχει οριστική γιατρειά αλλά είναι στο δικό μας χέρι να μην βαδίσουμε ξανά σε τέτοια μονοπάτια. Είναι καιρός να πάψουμε να κάνουμε κακό στον ευατό μας, να μαζεψουμε τα κομμάτια μας. Είναι δύσκολο το ξέρω, καθε μέρα παλεύω με τους δαίμονες μου όμως αξίζει η προσπάθεια δε νομίζεις?
Προσπαθησε να τρέφεσαι σωστά. Έστω αρχικά αυτό το λίγο που μπορείς και κάθε μέρα φρόντιζε να κάνεις ένα βήμα παραπάνω.
Σε σχέση με τον πρώην φίλο σου δε μπορώ να σε συμβουλεύσω απλά το μόνο που έχω να πω και χωρίς να θέλω να επέμβω σε καμία περιπτωση είναι φρόντισε όσο είναι αυτό εφικτό η όλη κατάσταση που υπάρχει μεταξύ σας να μην αποτελεί τροχοπέδη για την εξέλιξη σου. Η προσωπική σου ηρεμία και υγεία προέχουν.
Κουράγιο κοπέλα μου. Τα κατάφερες ήδη μια φορά, μπορείς και δεύτερη.
Συγνώμη αν σε κούρασα ή αν σε ενόχλησα με κάτι που έγραψα δεν είμαι καλή στα λόγια και τις συμβουλές απλά θέλω να ξέρεις ότι εδώ θα βρεις υποστήριξη και βοήθεια σε ότι χρειαστείς.
Ελπίζω την επομενη φορά που θα διαβάσω νέα σου να ναι πιο ευχάριστα. Και πάλι περαστικά στον μπαμπά σου.

Quote:

---

Originally posted by mariafc
κούκλα μου γεια σου. Καταρχήν να ευχηθώ από καρδιάς ο πατέρας σου να τα καταφέρει με τη δοκιμασία που περνάει και σύντομα όλα να ναι παρελθόν.
Δυστυχώς και εγώ μπλέχτηκα στον επικίνδυνο δρόμο της ανορεξίας. Ημουν παχύσαρκη και όταν πια αδυνάτισα άρχισε ο φόβος μου να μην ξαναπαχύνω και τότε ξεκίνησαν οι τρέλες. Πάλεψα για περίπου 1-1,5 χρόνο. Μακάρι την αντοχή που επέδειξα σε σχέση με το φαί να την έδειχνα και άλλα πράγματα. Θα μουν πολύ καλύτερα από ολες τις πλευρές. Εφτασα να ζυγιζω 40 κιλά και φυσικά εδώ και τρία χρόνια αγνοώ την λέξη περίοδος για να μην μιλήσω για τα άλλα θέματα υγείας. . Σου γράφω τη δική μου ιστορία για να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σε αυτό το γολγοθά. Εδώ είμαστε για να τραβήξουμε όλες μαζί την ανηφόρα. Το δικό μου κλικ στο μυαλό έγινε τον περασμένο Αύγουστο. Σήμερα 8 μήνες μετά είμαι πλέον στα 55 κιλά και μετά απο καιρό αισθάνομαι πλέον δυνατή. Ναι ναι είμαι σε ενα μεταβατικό στάδιο αυτή τη στιγμή που το μυαλό αρνείται να δεχτεί ακόμα κάποια πράγματα, που τρελαίνομαι όταν παρω μισό κιλό, που συνδέω τα προβλήματα μου με το φαγητό, που όταν είμαι στενοχωρεμένη αρχίζω να τρώω ότι σαβούρα βρω μπροστά μου γιατί μου χουν βγει όλες οι στερησεις τόσων χρόνων όμως όχι αγαπημένη μου φίλη δε θα της κανουμε το χατήρι της κυρίας ανορεξίας. Να πάει από κει που ήρθε. Πάντα θα ναι εκεί και θα παραμονεύει, πολλές φορές αναρωτήθηκα αν όντως υπάρχει οριστική γιατρειά αλλά είναι στο δικό μας χέρι να μην βαδίσουμε ξανά σε τέτοια μονοπάτια. Είναι καιρός να πάψουμε να κάνουμε κακό στον ευατό μας, να μαζεψουμε τα κομμάτια μας. Είναι δύσκολο το ξέρω, καθε μέρα παλεύω με τους δαίμονες μου όμως αξίζει η προσπάθεια δε νομίζεις?
Προσπαθησε να τρέφεσαι σωστά. Έστω αρχικά αυτό το λίγο που μπορείς και κάθε μέρα φρόντιζε να κάνεις ένα βήμα παραπάνω.
Σε σχέση με τον πρώην φίλο σου δε μπορώ να σε συμβουλεύσω απλά το μόνο που έχω να πω και χωρίς να θέλω να επέμβω σε καμία περιπτωση είναι φρόντισε όσο είναι αυτό εφικτό η όλη κατάσταση που υπάρχει μεταξύ σας να μην αποτελεί τροχοπέδη για την εξέλιξη σου. Η προσωπική σου ηρεμία και υγεία προέχουν.
Κουράγιο κοπέλα μου. Τα κατάφερες ήδη μια φορά, μπορείς και δεύτερη.
Συγνώμη αν σε κούρασα ή αν σε ενόχλησα με κάτι που έγραψα δεν είμαι καλή στα λόγια και τις συμβουλές απλά θέλω να ξέρεις ότι εδώ θα βρεις υποστήριξη και βοήθεια σε ότι χρειαστείς.
Ελπίζω την επομενη φορά που θα διαβάσω νέα σου να ναι πιο ευχάριστα. Και πάλι περαστικά στον μπαμπά σου.

---

σε ευχαριστω..:) χαιρομαι που κι εσυ τα καταφερνεις..ειναι τρομακτικα δυσκολο ολο αυτο.Αλλα του πουστη!μπορουμε να το ξεπερασουμε..ε?