πως να βοηθησω την αδερφη μου;;;;;;;;;;;;

Η αδερφη μου ειναι 13-14 κ συμπεριφερεται περιεργα....δε τρωει σχεδον καθολου,φαγητα που πιο παλια της αρεσαν τωρα ουτε να τα δει κ συνεχως κοιταει οχι να τρωει υγιεινα αλλα να μην τρωει σχεδον καθολου επειδη οπως λεει δε θελει να παρει κιλα κ να γινει χοντρη...σημειωτεον ειναι 1,69 και ενω συνεχως ψηλωνει τα τελευταια 2 χρονια μενει στασιμη στα 49-52 κιλα maximum...το κορυφαιο ειναι οτι απο την ελλειψη βαρους εχει αρχισει να κανει ραγαδες μεχρι κ στην πλατη....το ασχημο ειναι οτι αισθανεται οτι δεν μπορει να επικοινωνησει με κανεναν..ουτε καν με εμενα...εχει βρει εδω κ ενα χρονο ενα αγορι 15 ετων που λενε οτι "τα εχουν" κ επειδη τους χωριζει μεγαλη αποσταση τον σκεφτεται συνεχεια κ ψαχνει καθε δυνατο τροπο να του μιλαει(ενω εχουν γινει μεγαλοι τσακωμοι γι αυτο το λογο μεσα στο σπιτι επειδη οι γονεις μου δε θελουν να μιλαει μαζι του)αποψη μου ειναι οτι εχει αγκιστρωθει απο αυτον επειδη δεν εχει αλλη διεξοδο....το χειροτερο ομως ειναι οι γονεις μου...παρολο που ειναι οι γονεις που κανουν τα παντα για τα παιδια τους στη συγκεκριμενη περιπτωση κλεινουν αριστοτεχνικα τα ματια τους...οι εντασεις κ η ελλειψη επικοινωνιας που εχουν μεταξυ τους(σχεση που δοκιμαζεται συχνα απο απιστιες κ συναφη) επηρεαζει οπως ειναι φυσικο κ εμας τα παιδια τους...στο ιδιο σπιτι μενουμε αλλωστε...με κανενα τροπο ομως δε μπορουν να δεχτουν οτι κατι τετοιο υφισταται κ ποσο μαλλον οτι μπορει να επηρεαζει την αδερφη μου...κλεινουν τα ματια τους κ βλεπουν μια υγιη οικογενεια που δεν εχει κανενα προβλημα να αντιμετωπισει...οταν εκανα λογο κ στους 2 για ψυχολογο για να παρουμε εστω μια συμβουλη για το πως να πλησιασουμε την αδερφη μου κ να την κανουμε να αρχισει να τρωει κ να ανοιγεται γιατι ειναι κλειστος ανθρωπος γενικα, εκαναν λες κ ειναι κανενας μπαμπουλας ή μιλησα για ψυχιατρο.....δε ξερουν ομως πως να χειριστουν την αδερφη μου κ γινονται αρκετα επικριτικοι για το σωμα της....εγω ομως δε μπορω να το αφησω ετσι.....αισθανομαι οτι κατι πρεπει να κανω....μερικες φορες νομιζω οτι ολα ειναι καλα κ απλως εγω βλεπω φαντασματα....εσας πως σας φαινονται ολα αυτα;ειναι λογικα;χρειαζομαι μια συμβουλη,μια γνωμη εστω μια σκεψη γιατι στο τελος θα τρελαθω..........................

Γειά σου,Γιούλη!Βλέπω είσαι μέσα αυτή τη στιγμή...
Μπαίνω στο chat αν θέλεις να μιλήσουμε...Σε περιμένω...

συγνωμη NADINE..δεν ειδα εγκυρα το post σου..ελπιζω καποια αλλη στιγμη να σε πετυχω και να μιλησουμε..

Τι συγνώμη,κουκλίτσα μου;Αλίμονο...Ελπίζω να τα πούμε σύντομα...
Πάντως είναι πολύ συγκινητική η αγάπη σου και η στάση σου...
Φοβάμαι πως για να το βιώνεις τόσο έντονα δε μπορεί να είναι ιδέα σου...
Λυπάμαι που οι γονείς σας επιλέγουν να εθελοτυφλούν και βρίσκονται σε άρνηση.
Ίσως έχει να κάνει με τη γενικότερη κατάσταση που μεταξύ τους βιώνουν,
αλλά όποιοι κι αν είναι οι λόγοι,συμφωνώ απόλυτα μαζί σου πως κάτι πρέπει να γίνει
τώρα για την αδερφή σου!Υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο στην οικογένεια
(κάποιος θείος/α,γιαγιά,παπούςοικογενειακ ός φίλος)που να εμπιστεύεσαι και οι δικοί σου
να υπολείπτονται,μήπως τη δική του γνώμη τη λάβουν πιο σοβαρά υπόψιν τους;
Χρειάζεσαι οπωσδήποτε συμμάχους στον αγώνα αυτόν.Υπάρχει η ΑΝΑΣΑ,δεν ξέρω αν την έχεις υπόψιν σου...
Ίσως εκεί σε συμβουλέψουν καλύτερα πώς θα μπορούσες να χειριστείς το ζήτημα με λεπτότητα.

Αν θέλεις,ρίξε μια ματιά εδώ--->www.anasa.com.gr

Πάντως μην εγκαταλείπεις!Δε μπορεί!Κάποια στιγμή θα κερδίσεις την προσοχή των δικών σου
αν δουν πόσο σοβαρά αποφασισμένη είσαι να ρίξετε φως στο θέμα αυτό!Θα είμαστε σ'επαφή...

Βασικα ειμαι της αποψης οτι οικογενεια αποτελουν οι γονεις κ τα παιδια...Ολοι οι υπολοιποι δεν ειναι μεσα σε αυτη κ δε χρειαζεται να ξερουν ολες τις λεπτομερειες...πανω κατω με το ιδιο σκεπτικο λειτουργουν και οι δικοι μου...με το να συζητησω το θεμα με καποιον συγγενη ή οικογενειακο φιλο μαλλον χειροτερα θα τα κανω γιατι θα τους πιασει ο εγωισμος του στυλ "ξερεις εσυ καλυτερα απο μενα;"....
Παντως για την ΑΝΑΣΑ εχω ακουσει κ το εχω στο πισω μερος του μυαλου μου..Μαλλον ηρθε η ωρα να το φερω στο μπροστινο..............

Αχ Γιούλη μου γλυκειά.. θέτεις ένα ερώτημα που με αγγίζει προσωπικά σε μεγάλο βαθμό, και έχω περάσει το στάδιο στο οποίο βρίσκεσαι εσύ τώρα στον πολύ στενό οικογενειακό μου κύκλο, φοβάμαι και με πολύ δυσκολότερο θέμα. Αυτά που σκεφτόμουν διαβάζοντας τον προβληματισμό σου ήταν τα δικά μου λούκια.. και παρ'όλο που αυτά δεν αφορούσαν διαταραχή πρόσληψης τροφής θεωρώ πως είναι στο ίδιο πλαίσιο και πολύ όμοια μεταξύ τους.

Κατ'αρχήν να σου πω πως όταν σε μια "τέλεια" οικογένεια αρχίσει να διαφαίνεται ένα πρόβλημα τέτοιας φύσεως, μη γελιέσαι.. υποσυνείδητα το νιώθουν ΟΛΟΙ! Σε όλους ξενίζει η αλλαγή, το μη αναμενόμενο, το μη "φυσιολογικό". Οι άμυνες όλων μας όμως επιβάλλουν σε πρώτη φάση να βιώσουμε άρνηση. Απλά αρνούμαστε πως μπορεί να συμβαίνει σε μας αυτό, είμαστε σίγουροι πως αυτά πάντα αφορούν το παιδί της γειτόνισσας, της φίλης, του γνωστού! ΔΕΝ μπορεί να αφορά ΕΜΑΣ αυτό! Δεν ταιριάζει με το προφίλ μας βρε αδερφέ..

Οι γονείς συνήθως - ως οι πρωτίστως υπεύθυνοι για τη ζωή της οικογένειας - είναι αυτοί που βιώνουν την ισχυρότερη άρνηση! ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως αυτοί τα έκαναν όλα σωστά, και άρα δεν γίνεται να έχουν στα χέρια τους ένα τέτοιο πρόβλημα. Συνήθως πρώτα ξυπνάει από το λήθαργο της εθελούσιας τύφλωσης κάποιος λίγο πιο πίσω στην ιεραρχία της οικογένειας. Στην περίπτωσή σου.. εσύ! Βλέπεις πως κάτι δεν πάει καλά και απορείς πως είναι δυνατόν να το βλέπεις μόνο εσύ! Και εκεί αρχίζει το βάσανο και ο διχασμός! Να μιλήσεις; Να σιωπήσεις; Θα βρεις το μπελά σου; Θα σε μισήσουν; Θα σε κοροιδέψουν; Πόσες νύχτες πέρασα μ'όλα αυτά να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου!! Αν ταυτίζεσαι με όλα αυτά.. δεν θα σε κουράσω με όλα τα ενδιάμεσα στάδια που είναι πολλά και δύσκολα! Αυτά είναι μονόδρομος και τα περνάς ούτως ή άλλως.. Θα ήθελα να σου πω τη γνώμη μου.. σήμερα.. σχεδόν 4 χρόνια μετά!

Μίλα στους γονείς σου άμεσα.. χωρίς περιστροφές και χωρίς ωραιοποιήσεις! Σε ήπιους τόνους, με επιχειρήματα και λογική! Θύμισέ τους περιστατικά που τα έζησαν και οι ίδιοι, απλά περιέγραψέ τα όπως τα βίωσες εσύ, με την υπόνοια πως μπορεί να έκρυβαν κάτι παραπάνω από καπρίτσια της εφηβείας και έρωτες που σου κόβουν την όρεξη. Μην περιμένεις να δεχτούν την ύπαρξη του προβλήματος από την πρώτη στιγμή.. αυτό δεν γίνεται σε μία νύχτα! Θεωρώ πως την πρώτη φορά θα πρέπει να θεωρήσεις τον εαυτό σου επιτυχή αν τους κάνεις έστω να αναρωτηθούν! Αν τους πείσεις πως πρέπει να κρατούν μάτια και αυτιά ανοιχτά σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τα κανονικά πλαίσια.. Για αρχή αρκεί να βάλεις ένα ασήμαντο σποράκι αμφιβολίας στο μυαλό τους και μετά δεν υπάρχει επιστροφή! Όλα θα πάρουν το δρόμο τους..

Σε τέτοια θέματα ο χρόνος είναι σημαντικός.. και στην περίπτωση της ανορεξίας - βουλιμίας πιστεύω είναι καθοριστικός! Μην δώσεις στην αδερφή σου χρόνο να βουτήξει πιο βαθιά, και να συνειδητοποιήσει ακριβώς τι είναι αυτό που κάνει! Από αυτά που έχω διαβάσει εδώ μέσα θεωρώ πως εκεί κάπου χάνεται πολύτιμο έδαφος! Καλή υπομονή σου εύχομαι.. και σε θαυμάζω πραγματικά που αν και νιώθεις πως βλέπεις "φαντάσματα" το παλεύεις και το προσπαθείς. Εύχομαι και στις δυο σας τα καλύτερα :)

Καλημέρα,

Καταρχήν το ότι παραμένεις δίπλα στην αδερφή σου, μπράβο σου και έτσι πρέπει, γιατί όλοι οι άλλοι έρχονται και φεύγουν, τα αδέρφια όμως θα είναι εκει, και πρέπει να είναι εκει
Όσον αφορά τη στάση των γονιών σου, θα ήθελα να σου πω, πως είναι πολύ δύσκολο μέσα στην οικογένεια, να αναγνωρίζεις πως απέτυχες! Φαντάσου πως ξέρουν ότι μεταξύ τους απέτυχαν να είναι πραγματικά ειλικρινείς και ευτυχισμένοι (αυτό το γνωρίζουν, και με τους τσακωμούς, το παραδέχονται κιόλας!). Δεν φαντάζεσαι όμως πως είναι να παραδεχθούν ότι απέτυχαν να είναι δίπλα στα παιδιά τους, ότι κάποια στιγμή ένα από τα παιδιά πήρε ένα δρόμο που όυτε καν πήραν χαμπάρι. Τι να παραδεχτούν? Ότι στην κόρη τους 13-14 ετών (και όχι 20!), δεν μπόρεσαν να δουν το πρόβλημα πριν ακόμα υπάρξει καλα καλα? Αυτό είναι πολύ δύσκολο! Πραγματικά! Και δε θα το δουν. Εσυ όμως το βλέπεις! Και αυτό είναι καλό!
Θα συμφωνήσω με την Πένυ πως δεν υπάρχει χρόνος γι'αυτό!
Εγω ταλαιπωρούμαι 4μισυ χρόνια μόνη μου! Πριν 1 μήνα παραδέχτηκα όμως ότι υπάρχει πρόβλημα. Εσύ αφού το έχεις δει, δεν είναι ανάγκη να αφήσεις το χρόνο να περνά! Μίλα στην αδερφή σου ειλικρινά, μην κρίνεις τιποτα από όσα βλέπεις στο σώμα της, μίλα απλά για την υγεία της, μην κρίνεις τη σχέση της με το αγόρι, να είσαι μαζί της στις αποφάσεις της, ώστε να σε εμπιστευθεί και να σου μιλήσει ανοικτά. (Παρεπιπτώντος μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες, οπότε πιείτε κανένα καφεδάκι τα 2 σας και εκεί που κάθεστε μίλα της ανοικτά).

Καλή επιτυχία.
Και ψυχραιμία!! δεν είσαι μονη σου!