Απεγνωσμένη για βοήθεια...

Χαιρετώ τους συμπάσχοντες του forum. Ναι είμαι βουλιμική, από τα 17 μου χρόνια(ούσα 20) ξεκίνησα τους εμετούς, ανακουφίζοντας πρόσκαιρα τις τύψεις μου..Δίαιτες, δρυμήτατες αυξομοιώσεις βάρους, συνεχής ενασχόληση με το φαγητό αποτελούν ρούτινα πια για 'μενα..Εχω γεμίσει με απελπισία, αισθάνομαι ότι δε ζώ-καθώς η ζωή είναι κάτι πολύ περισσότερο από το απλό γεγονός της αναπνοής- και έτσι αγανακτισμένη με τον ευατό μου επισκέφτηκα ένα ψυχίατρο, μου συνταγογράφησε το ladose(αντικαταθλιπτικό, συνίσταται και σε περιπτώσεις βουλιμίας) και ενώ όλα ξεκίνησαν καλά(κατάφερα με ισορροπημένη διατροφή να απέχω 9 μερες-ρεκορ για 'μενα!-από την πρόκληση εμέτων το πρόβλημα σταδιάκα επανεμφανίστηκε... :-(
Tην τελευταία εβδομάδα έχω κλειστεί στο σπίτι και δεν κάνω τίποτα άλλο από το να καταναλώνω υπερβολικές ποσότητες θερμίδων και τη συνέχεια τη γνωρίζετε... Ούσα κοινωνική και διασκεδαστική τώρα πια εχώ απομονωθεί πλήρως... Δεν ξέρω τι να κάνω...Σας παρακαλώ βοηθήστε με...

ΥΓ: Έχω προσπαθήσει αμέτρητες φορές να βάλω ένα τέλος στις βουλιμικές μου κρίσεις και να τρέφομαι ισορροπημένα(οχι δηλαδή απεργία πεινας-Σαφώς το κάνω και αυτό!-) αλλα απέτυχα παταγωδώς!

Καλώς ήρθες,
Ξέρω ότι δε σε παρηγορεί να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη που αντιμετωπίζεις πρόβλημα με το φαγητό. Παρόμοια κι εγώ (χωρίς τους εμετούς) νιώθω ότι το φαγητό καθορίζει τη ζωή μου και βέβαια κάθε τρεις και λίγο έχω επεισόδια υπερφαγίας με αποτέλεσμα τα κιλά μου να ανεβαίνουν συνεχώς. Κάθε φορά υπόσχομαι ότι θα είναι η τελευταία και κάθε φορά ξανακάνω τα ίδια. Τέλος πάντων προσπάθησε να πηγαίνεις σε κάποιον ειδικό, έστω κι αν αργεί να φανεί η βοήθεια που σου προσφέρει και ασχολήσου με το σώμα σου με άλλους τρόπους, πχ γυμναστική, γιόγκα, χόρό ... Και τις "δύσκολες"ώρες, πχ βράδυ να μπαίνεις στο φορουμ και να συζητάς με συμπάσχοντες. Καλή δύναμη και μην απελπίζεσαι!!!

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση καλή μου "mag". Και όμως με παρηγορεί το γεγονός ότι συμπάσχουν άτομα με 'μενα. Ξέρεις το πρόβλημα της βουλιμίας δεν το μοιράζεσαι εύκολα.Προσωπικα το ξέρουν μόνο οι πολύ στενοί μου συγγενείς, και αυτοί αδυνατούν να το αντιμετωπίσουν ως άρρωστια..νομίζουν οτι απλώς τρώω πολύ.. αγνοώντας βέβαια το γεγονός ότι έπειτα επισκέπτομαι την τουαλέτα..Συχνά μου τυχαίνει να παρατάω αιφνιδιαστικά την παρέα μου, να πηγαίνω σπίτι και να τρώω αχόρταγα..Και είναι κάτι τέτοια περιστατικά που τους δημιουργούν ιδιαίτερα συγκεχυμένη άποψη(και συνήθως αρνητική) για το πρόσωπο μου, λογικό γιατί δεν γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από αυτό το προσποιητό χαμόγελο...

Θα περιμένω να ακούσω και άλλες προτάσεις. Προκαταβολικά ευχαριστώ.

Καλή σας μέρα κι από ΄μένα!


Οι περισσότεροι λένε ότι μόνο ταυτόχρονη συμβολή ψυχολόγου-ψυχιάτρου και διατροφολόγου έχει μόνιμα αποτελέσματα. Σε αυτό το στάδιο βρίσκομαι εγώ τώρα. Βλέπω διατροφολόγο κάθε 15 μέρες και ψυχίατρο 1 φορά την εβδομάδα περίπου.
Ο διατροφολόγος με βοήθησε να χάσω τα κιλά που πήρα με τα βουλιμικά του καλοκαιριού με υγιεινό τρόπο και από σήμερα κάνουμε συντήρηση. Ξεκινήσαμε 27/9. Από τότε έχω να κάνω βουλιμικό. Βέβαια, έχω αρκετές τάσεις προς υπερφαγία αλλά τις αντιμετωπίζω επιτυχώς, προς το παρόν...
Ο ψυχίατρος προσπαθεί να με οδηγήσει στη λύση του προλήματος εστιάζοντας στην αποκάλυψη της αιτίας του. Η μόνιμη συμβουλή του είναι να σταματήσω τη δίαιτα και να αρχίσω να τρώω φυσιολογικά. Διαφορετικά, πάντα θα βρίσκομαι σε ένα φαύλο κύκλο βουλιμίας-ανορεξίας.
Έχω παρατηρήσει ότι με πιάνουν βουλιμικά κυρίως όταν δεν έχω τι να κάνω και βαριέμαι. Έτσι, προσπαθώ πάντα να ασχολούμαι με κάτι για να μη σκέφτομαι το φαγητό. Μετακόμισα και πρόσφατα και μένω μόνη μου πλέον οπότε έχω αρκετά πράγματα να ασχολούμαι. Ο φόβος όμως ακόμα υπάρχει μέσα μου και η σκέψη του φαγητού δε φεύγει από το μυαλό μου.

Πραγματικά μου δίνεις απίστευτο κουράγιο και θέληση να απαλλάγω από το πρόβλημα μου. Χαίρομαι πάρα πολύ για 'σενα εφόσον κατόρθωσες για σχεδόν ένα μήνα να μην έχεις υπερφαγική κρίση. Συνέχισε κατά αυτόν τον τρόπο, παρατήρησε, σκέψου και κατόπιν ενέργησε.
Οι δικές μου βουλιμικές κρίσεις μάλλον δεν έχουν να κάνουν με την αννοία, πολυάσχολο άτομο μεν, αναβλητικό δε. Απ΄ όσο μέχρι στιγμής έχω διαβάσει η βουλιμία είναι και αποτέλεσμα συναισθηματικών προβλήματων. Έχω το συναίσθημα του ανικανοποίητου σε ο,τι και να κάνω..μήπως, αναρωτιέμαι μήπως πριν νικήσω τη βουλιμία, να αγαπήσω πρώτα τον ευατό μου? Εγώ και οποιοσδήποτε άλλος που διακατέχεται από αυτό το πρόβλημα... Μήπως μέσα από τις ατέλειες μας πηγάζει η εσωτερική αρμονία? Μήπως να αγαπήσουμε αυτό το μικρό "σωσιβιάκι" (χιχι) γύρω από τη μέση μας? Δηλαδη να τρώμε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να τρώμε...
Δεν ξέρω αν το νίωθω μόνο έγω αλλά μήπως ζητάμε την αγάπη που μας λείπει από λάθος πηγή?? Ισως γιατί ξέρουμε ότι το φαγητό θα είναι πάντα εκεί για εμας, δε θα μας προδώσει ποτέ...σε αντίθεση με τους ανθρώπους.. και έτσι μόνο δυστυχισμένοι καταλήγουμε να είμαστε..

Σίγουρα το να συμβιβαστούμε και τελικά να αγαπήσουμε τον εαυτό μας είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς τη σωτηρία αλλά νομίζω ότι δεν αρκεί...Πρέπει να ξεσκεπάσουμε το ψυχολογικό-συναισθηματικό πρόβλημα που μας ωθεί προς τις υπερφαγίες. Θέλει πολλή σκέψη και εσωτερική αναζήτηση. Εγώ δεν το έχω βρει ακόμα. Μόνο κάποια σημάδια βλέπω αλλά συμπέρασμα δεν έχω βγάλει.

πολυ λυπαμαι που ακουω αλλη μια "βουλιμικη" ιστορια, πολυ χαιρομαι που διαβαζω ενα ακομα εξυπνο κοριτσι που θελει να τα διορθωσει ολα. Απο αυτα που γραφεις βλεπω οτι εχεις ξεπερασει καπως το σταδιο που απολαμβανεις τη βουλιμια και οτι πλεον θελεις να απαλαχτεις απο αυτη. Και μονο που προσπαθησες ειναι ενα βημα. Κατα τη γνωμη μου επισκεψου εναν ψυχιατρο Δεν ειναι παντα ευκολο, ουτε ειναι απαραιτητο οτι με την πρωτη φορα θα πεσεις στον καλυτερο, απλως προσπαθησε το λιγο. Εγω ειδα τεραστια αλλαγη. Επισης γεμισε τον χρονο σου με κατι που απολαμβανεις ωστς να μην χρειαζεται να καταφευγεις στο ψυγειο. Οτι και να αποφασισεις καλη επιτυχια...:)

Λοιπον ShadowWave θελησα να σου γραψω γιατι διαβασα το ποστ σου και μου φανηκε ιδιο με το δικο μου (ειναι το πρωτο ποστ στο θεμα apelpisia) πριν απο 8 μηνες περιπου..ειχα φτασει ακριβως στο ιδιο σημειο με εσενα και εφτασα και επισκευτηκα ψυχολογο..στην αρχη των επισκεψεων μου συνεχιζα ακομα τα βουλημικα..με την βοηθεια του καποια στιγμη θα κανεις μια αρχη..σιγα σιγα βημα βημα..οπως εκανα και εγω..και για να σε ενθαρυννω θα σου πω οτι εγω αυτην την στιγμη απεχω 8 μηνες απο τα βουλημικα και δν πιστευω να ξανακανω ποτε!!!!
Ως προς το ποτε κανουμε βουλημικο εξαρταται απο πολλους παραγοντες και δν νομιζω οτι καμια μας ακομα το εχει βρει..σιγουρα οι αρχικοι λογοι ειναι συναισθηματικοι..το φαι αρχικα λειτουργει σαν ανχολυτικο και εκεινη την ωρα που τρωμε οντως τα ξεχναμε ολα και αφηνομαστε στην απολαυση..αυτο ομως ειναι πολυ προσκαιρο γιατι αμεσως μετα μας πιανουν οι τυψεις και οι ενοχες η καταθλιψη και η απομονωση..βεβαια μπορουμε να οδηγηθουμε και απο σωματικουσ λογους αν εχουμε κανει πριν απεργια πεινας για μερες οποτε και ο οργανισμος δν αντεχει και ξεσπα..(σου μιλαω απο προσωπικη εμπειρια:P)..
Τελοσπαντων μην πολυλογω αυτο που εχω να πω ειναι πως αν το παρεις αποφαση οτι θελεις να απαλλαγεις απο αυτο και προσπαθησεις , με την βοηθεια του ψυχολογου σου πιστεψε με θα τα καταφερεις!!!!ολες μπορουμε!!!!!:):)

Δεν ξέρω αν αυτό το forum είναι μαγικό ή αν τελικά η μαγεία βρίσκεται μέσα μας, σαν ένα μαγικό ραβδί που μας μεταμορφώνει από αδύνατα, παθητικά πλάσματα σε ενεργητικά και γεμάτα σθένος ώστε να τα καταφέρουμε. Από τότε που έγινα μέλος, εκμυστηρεύτηκα το πρόβλημα και παρατήρησα άτομα που με καταλαβαίνουν και αφουγκράζονται άντλησα δύναμη..και ναι έχω κατόρθωσει να αποφύγω επί του παρόντοσ τις βουλιμικές κρίσεις, φυσικά και έφαγα, έφαγα αυτό που ήθελα και με ευχαριστούσε αλλα δεν κατέληξα για άλλη μια φορά να παώ στο supermarket, να γυρίσω με δυο σακούλες αηδίες και να τις καταβροχθίσω εντός λεπτών..τότε είναι που νιώθω σαν τον ναρκομανή που ψάχνει απεγνωσμένα τη δόση του.. :-(
Προσπάθω να τρώω όταν πεινάω και συχνά διερωτόμαι αν η πείνα μου είναι πραγματική ή συναίσθηματική... Δεν ξέρω αλλα μάλλον καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η αρμονία και η ψυχική ισορροπία δε βρίσκεται στο τέλειο-το νόμιζα πολυ καίρο αυτό-

Αγαπήτη Dolphin προσπάθω συνεχώς να έρχομαι σε επαφή με τις σκέψεις μου και τα προβλήματα μου και θέλω να τα λύσω αλλά όχι πια μέσω του φαγητού...

Μcan σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την υποστήριξη σου...χμμμ να απολαμβάνω τη βουλιμία..ΟΧΙ..Την παλεύω και θα τη νικήσω! Μπορεί να ένιωθα τεράστια ανακούφιση όταν απέβαλλα τις τροφές(δε θα παχύνω....) αλλα το αίσθημα ματαιότητας και κενού που με κατέκλυζε ήταν πολύ πιο έντονο από αυτή την πρόσκαιρη ανακούφιση(αχ γιατί μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο?? Ισως γιατί θέλω όλα να αποτελούν παρελθόν..Θα δείξει...) Σε ψυχίατρο πήγα όπως γράφω στο 1ο post μου, λαμβάνω καθημερινά το ladose, ψυχοθεραπεία δεν έχω ξεκινήσει...

Valid μου τι να πώ?! Μπράβο κοπέλα μου! Συνέχισε έτσι και δίνε μας κουράγιο, το έχουμε ανάγκη. Πραγματικά σκέφτομαι να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία... Μακάρι να με βοηθήσει όπως βοήθησε και εσένα. Ήδη παρήγγειλα το βιβλίο: "Βουλιμία, ξανακερδίστε τον έλεγχο", είναι και αυτό ένα βήμα..

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΕΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΡΜΗ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΑΙ, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ...

Πολύ καλό το βιβλίο ''Βουλιμία, ξανακερδίστε τον έλεγχο''. Το έχω διαβάσει κι εγώ. Αυτά που γράφει όμως μέσα, είναι καλύτερο να τα εφαρμόσεις υπό την παρακολούθηση κάποιου ψυχολόγου ή κάποιου δικού σου ανθρώπου. Δυστυχώς, είναι ένα από τα λίγα ίσως βιβλία που υπάρχουν πάνω στον τομέα ''Βουλιμία''.

θα ηθελα κατι να προσθεσω , πολλες φορες δν ειναι απλα οντως λογος βαρεμαρας που ξεσπαμε στο φαι, ειναι κ συναισθηματων οπως πολυ σωστα ειπε, κ νευρων. εμενα ειναι δλδ κυριως των νευρων. αλλα δν καταλαβαινω κατι.....τα βουλιμικα κιλα τι ειναι????

τεσπα, η βλακεια ειναι οτι ο καθε χαρακτηρας αντιδραει ξεχωριστα. κανω προσπαθεια να απαλλαγω και μηνες τωρα, αλλα παρατηρω οτι η κανονικη διατροφη θελω δν θελω με οδηγει σε βουλιμικο κ φυσικα εμετο. οποτε αναγκαζομαι να κανω ασητια 5 μερες την βδομαδα κ να τρεφομαι με φαγητο κανονικο κ γλυκα μονο 1 μερα. το χω προσπαθισει, αλλα πραγματικα η κανονικη τροφη με οδηγει σε βουλιμικο. οποτε αν καποιος δν ειναι σιγουρος καλυτερα να μν το προσπαθισει επειδη ακομα κ μια πιρουνια λαδερο σε περιπτωση μανιωδως βουλιμικων οπως η κοπελα, θα οδηγησει σε βουλιμικο

Κι εγώ αν φάω κάτι που σε συνηθίζω, κάτι με το οποίο δε νιώθω ΄΄ασφαλής΄΄ και εξοικειωμένη καταλήγω σε βουλιμικό. Τα περισσότερα βουλιμικά μου άλλωστε, ξεκινάνε από κάποιο γεύμα έξω.
Αν δοκίμαζες να τρως σε καθημερινή βάση τροφές οι οποίες δεσ ου φαίνονται ΄΄επικίνδυνες΄΄? Για αρχή τουλάχιστον. Εγώ, ας πούμε, τρώω δημητριακά ολ. αλέσεως, γάλα 1%, γιαούρτια 2%, φρούτα, ελαφρύ κίτρινο τυρί, φιλέτο κοτόπουλο, μοσχάρι, χοιρινό, ψάρι ψητά ή βραστά, αυγά με οποιαδήποτε σαλάτα, όσπρια, από λαδερά φασολάκια, σπανακόρυζο, γεμιστά (καλύτερα σπιτικά) και είμαι μια χαρά. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν πρέπει να βγω έξω για φαγητό...