Πόσο καλό μας κάνει τελικά το ενδιαφέρον των οικείων μας για τα κιλά μας?
Αφορμή για να ανοίξω αυτό το θέμα στάθηκε ένα πολύ δυσάρεστο περιστατικό που συνέβη χθες βράδυ. Έγινε αιτία να σκεφτώ το αν έκανα καλά που ζήτησα στήριξη στην προσπάθειά μου να αδυνατίσω. Καθόμασταν με έναν φίλο μου και βλέπαμε τηλεόραση. Ο άνθρωπος αυτός με αγαπάει πραγματικά και για έναν χρόνο ήταν και ο ίδιος 108 κιλά, αδυνάτισε όμως, γρήγορα και ανώδυνα.
Παλιότερα στις κρίσεις υπερφαγίας μου μου έφερνε ό,τι του ζητούσα, μακαρονάδες, πίτσες, γλυκά. Τώρα όμως που έβαλα δακτύλιο, είναι αποφασισμένος να με βοηθήσει.
Τις τελευταίες μέρες πεινάω συνέχεια, επειδή θέλει σφίξιμο ο δακτύλιος και το ραντεβού με το γιατρό είναι στις 22 του μήνα. Αφού, λοιπόν, έφαγα τη βραδυνή μου σαλάτα, γύρισα και με περισσή αφέλεια του είπα πως πεινάω. Με κοίταξε με τόση αποστροφή και με τόση απορία που τα έχασα. Εξέφρασε κιόλας την απορία του, πώς είναι δυνατό να πεινάω βραδυάτικα, μετά από μία ολόκληρη σαλάτα?
Ακολούθησε ένα ξέσπασμα άνευ προηγουμένου, με μένα να κλαίω και να του καταθέτω την ψυχή μου. Το ίδιο κάνω και τώρα. Του είπα ότι ζω σε ένα μέρος που σιχαίνομαι, περιβάλλομαι από ανθρώπους που -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μου είναι αδιάφοροι, πως η ζωή μου είναι μίζερη και σίγουρα δεν τη σχεδίασα έτσι. Η μόνη μου παρηγοριά ως τώρα υπήρξε το φαγητό. Στο φαγητό έβρισκα την αγκαλιά που δε μου δώσανε οι γονείς μου, γιατί ναι, μεν, με αγαπούσανε, αλλά δεν αποδέχτηκαν ποτέ την εικόνα μου, την αποδοχή από τους γύρω μου, όχι μόνο για τα όποια μου πνευματικά επιτεύγματα, αλλά για αυτό που είμαι σαν σύνολο, τη ζεστασιά που σκόρπισα απλόχερα και δεν έλαβα πίσω.
Του είπα πως κόβοντας το φαγητό και πεινώντας νιώθω ώρες - ώρες σαν κατάδικος, με δεσμοφύλακες όλους αυτούς που με συνδράμουν στον αγώνα μου. Το τελευταίο που χρειάζομαι είναι άλλο ένα επικριτικό βλέμμα, άλλον έναν άνθρωπο να μετράει τις μπουκιές μου. Του ζήτησα να θυμηθεί πως πριν από έναν μόλις μήνα μία πίτσα δεν μου έφτανε και να συνειδητοποιήσει πως η σαλάτα είναι άθλος για μένα. Κουράστηκα, κουράστηκα πια να απολογούμαι για μία ανθρώπινη λειτουργία. Τελικά δεν έφαγα, "ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο".
Η αλήθεια είναι πως όσοι δεν έζησαν το πρόβλημα στο πετσί τους, δεν καταλαβαίνουν και δεν είναι και υποχρεωμένοι κιόλας. Εγώ απλώς αποφάσισα να κάνω ό,τι μπορώ στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου για τα κιλά μου και να μη γίνομαι προκλητική δηλώνοντας πείνα, αφού είναι κάτι που μου απαγορεύεται.
Θα χαρώ πολύ να ακούσω και τη δική σας γνώμη. Πόσο μας βοηθά τελικά ο περίγυρός μας στην προσπάθειά μας? Είναι άραγε η απαγόρευση σωφρονισμός ή καταπίεση?
Υ.Γ. Μόλις ξύπνησα βρήκα στο τραπέζι της κουζίνας ένα μπισκοτάκι. Η γλυκύτερη συγνώμη που έλαβα ποτέ!
