Printable View
Καλησπέρα σε όλους. Θα ήθελα πολύ να μου γράψει κάποιος που έχει ξεπεράσει αυτό που με ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια. Η βουλιμία δεν με αφήνει να ζήσω. Με έχει καταστρέψει σε όλους τους τομείς. Το να βρω εδώ βοήθεια είναι το τελευταίο που μου μένει. Παρακαλώ όποιον έχει ξεπεράσει αυτή την ψυχική νόσο, να μου διηγηθεί τον τρόπο που βγήκε από αυτό, για να πιστέψω ότι θα τα καταφέρω κι εγώ σύντομα, γιατί δε θα το αντέξω άλλο.
Ήμουν πάντα της υπερβολής. Υπήρξα 100 κιλά και υπήρξα και μοντελέ αδύνατη. Πότε έχανα την ισορροπία προς το αδύνατο και δεν έτρωγα τπτ, ενώ γυμναζόμουν 2 ώρες τη μέρα και πότε προς το παχύ και έτρωγα ντελίβερι συνεχώς για ένα μήνα, κολλημένη στον καναπέ με αποτέλεσμα να πρήζομαι και να μη θέλω να βλέπω άνθρωπο. Η ψυχολογική και σωματική εξάντληση με έκαναν να θέλω να αυτοκτονήσω (κυριολεκτικά).
Το τι φταίει και έγινα έτσι, δεν θα το αναλύσουμε εδώ. Προφανως τα αίτια είναι βαθιά.
Συνηθίζω να λέω ότι συνήλθα γιατί ερωτευτηκα, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Ο έρωτας μου έδωσε μια ώθηση αλλά συνέχισα να έχω βουλιμικά επεισόδια και μετά. Ένα πρωί λοιπόν που έπινα το πράσινο τσάι μου( γιατί την προηγούμενη είχα καταβροχθίσει 2 πίτσες και μια κρέπα), σκέφτηκα ότι δεν θα λυθούνε όσα γίνανε στο παρελθόν και ότι αν περιμένω να γίνει πρώτα καλή η ζωή μου και μετά να συνέλθω, πολύ απλά δεν θα γίνω ποτέ καλά. Αντιθέτως το να βρω το μέτρο θα φτιάξει τη ζωή μου.
Σηκώθηκα λοιπόν και έφτιαξα ένα τοστ. Ένα τοστ δεν είναι ούτε ένα μαρούλι, ούτε 2 πίτσες. Ένα τοστ είναι ενα κανονικό πρωινό. Το μεσημέρι έφαγα ένα κανονικό γεύμα (ψάρι με ψωμί και σαλάτα) και το βράδυ έφαγα μια σούπα και σαλάτα. Μη σου πω ότι ηταν η μόνη φορά στη ζωή μου που έφαγα κανονικά. Συνέχισα και την άλλη μέρα και αισίως μετράω πια κάποιους μήνες.
Από τότε εννοείται πως δε λυθήκαν όλα μου τα προβληματα, ούτε κέρδισα το λόττο, δυστυχώς :). Βρήκα μια ψυχική ηρεμία όμως, ζω σαν φυσιολογικός άνθρωπος, στεναχωριέμαι, χαίρομαι, δουλεύω, ονειρεύομαι, δηλαδή χωρίς το μυαλό μου να είναι κολλημένο σε ένα και μόνο πράγμα: το βασανιστικό τρόπο που θα φάω.
γιατι το παθαινουμε αυτο αληθεια?? μεγαλη πραγματικοτητα κ για μενα πολλες φορες!! οταν δν τρωω ομως κ πολυ κ δν φουσκωνω εχω κ πολλη ενεργεια!! μηπως ετσι παει αυτο?? καλα δν εννοω κ το να μην τρωμε τιποτα..απλα το λιγο λιγοτερο απο αυτο π χρειαζομαστε..για να καψουμε..Quote:
Originally posted by Danai20
Ήμουν πάντα της υπερβολής. Υπήρξα 100 κιλά και υπήρξα και μοντελέ αδύνατη. Πότε έχανα την ισορροπία προς το αδύνατο και δεν έτρωγα τπτ, ενώ γυμναζόμουν 2 ώρες τη μέρα και πότε προς το παχύ και έτρωγα ντελίβερι συνεχώς για ένα μήνα, κολλημένη στον καναπέ με αποτέλεσμα να πρήζομαι και να μη θέλω να βλέπω άνθρωπο.
Ναι όταν τρώμε μετρημένα έχουμε περισσότερη ενέργεια. Αυτό συμβαίνει γιατί η διαδικασία της πέψης είναι πολύ ενεργοβόρα και ρίχνει τον οργανισμό σε λίθαργο. Αν το παρακάνεις όμως και δεν τρως αρκετά, πάλι εξαντλείσαι γιατί το σώμα μας δεν παίρνει την ενέργεια που του χρειάζεται. Όπως καταλαβαίνεις το μέτρο είναι η μόνη μας σωτηρία.
Να προσθέσω πως δεν θεωρώ ότι ξεπέρασα το πρόβλημα. Νιώθω ότι εύκολα θα έπεφτα πάλι. Απλά έβαλα μια τάξη για κάποιους μήνες και ελπίζω να μην το χαλάσω πάλι...γιατί είναι πολύ ωραία τώρα.
Χθες πηγα σε μιας φιλης...μια αλλη φιλη, που δεν χωρουσε να κατσει στον καναπε μετα το πρωτο παιδι της (διθεσιος καναπες) με ειδε εχθες που δεν ετρωγα...κ λεει α εγω κ η μαμα μου ειμαστε του γλυκου, δε μπορουμε αν δε φαμε γλυκα...
Τοτε ανοιξε μια κουβεντα περι διατροφης αλλα κ εγγυμοσυνης κ καταλαβα οτι αν ο αλλος ειναι κολλημενος οτι δε μπορει να κανει κατι επειδη ετσι ειναι αυτος κ δεν αλλαζει, τοτε ποτε δε θα μπορεσει να κανει κατι... Κ αν φοβαμαι κατι περισσοτερο απο οτιδηποτε ειναι οτι στην περιοδο εγγυμοσυνης θα φαω το συμπαν ολο κ δε θα μπορεσω να συγκρατηθω οπως παλια...
Ομως ειδα αυτη την κοπελα που πριν το γαμο της ηταν σαν στεκα κ μετα σαν ντουλαπα κ σκεφτηκα ΟΧΙ.
ναι εχω τα βουλιμικα μου απο καιρο σε καιρο (οσο παει κ σπανιζουν με την σωστη διατροφη που κανω)
ναι αγαπω το φαγητο τα γλυκα κ ο,τι τρωνε ολοι οι ανθρωποι
ναι θα μπορουσα να ξαναγινω 105 κιλα, μη πω 150
αλλα ΟΧΙ δε θελω, θελω να ζησω νορμαλ, να τρωω λιγο απο ολα, καποιες φορες περισσοτερο ή κ να πιω περισσοτερο, κ μετα να το ραβω
θελω να χωραω στα ρουχα μου κ να ειμαι απλα ευσωμη κοπελα κ οχι σαν μπαλονι ετοιμο να σπασει
κ θελω να παρεχω στον εαυτο μου οσα χρειαζεται ωστε να μη τρεχει στο ψυγειο με το παραμικρο, δημιουργωντας ενα φαυλο κυκλο που μοιαζει να μη σπαει ποτε.
Θελω να σπασω τον δικο μου κυκλο κ ο,τι με βοηθαει το κραταω σαν οπλο
Ψαξε βρες τα δικα σου οπλα κ οργανωσου γιατι πας σε πολεμο...με τον ιδιο σου τον εαυτο.
Πρεπει να μαθει ποιος κανει κουμαντο στο σωμα σου επιτελους!
Μη πολεμας ομως για κατι που δεν αγαπας...αγαπησε τον εαυτο σου κ μετα παλεψε γιαυτον...
Παρεπιπτοντως παρε το βιβλιο διατροφικη νοημοσυνη του ευαγγελου ζουμπανεα, δεν ξερω αν υπαρχουν αλλα παρομοια αλλα αυτο αναφερεται στη βουλιμια κ με εχει βοηθησει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ναναι καλα ο ανθρωπος που το εγραψε! ειναι σαν να εχω τον διατροφολογο μου ακομα κ στις 3 το βραδυ μαζι μου
Μη πολεμας ομως για κατι που δεν αγαπας...αγαπησε τον εαυτο σου κ μετα παλεψε γιαυτον..
Σ' ευχαριστώ πολύ.. Δεν είσαι καθόλου bad girl τελικά.. :)
Δανάη σ' ευχαριστώ. Να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ μπορώ να θυμηθώ αν έφαγα ποτέ κανονικά. Δηλαδή κάτι που δεν είναι μαρούλι ή κάτι που δεν είναι ο αγλέουρας με πέντε ανθρακούχα για τη χώνεψη. Αυτό άλλωστε είναι βουλιμία. Ένας πολύ εύσχημος τρόπος να καταστρέφεις τον εαυτό σου. Είτε να του στερείς είτε να τον μπουκώνεις. Το μέτρο το σιχαινόμουν σε όλα τα πράγματα στη ζωή. Μάλλον πρέπει να αναθεωρήσω. Μικρό το τίμημα αν πρόκειται για την ευτυχία. :)