ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ??

...Εχω αναρωτηθει παρα πολλες φορες πως μπορουν να μας βοηθησουν οι κοντινοι μας ανθρωποι,εμπιστοι,αυτοι που εμεις θελουμε να μας βοηθησουν,(συντροφος ,καλοι φιλοι κλπ)στην προσπαθεια μας...
ποια να ειναι η σταση τους οταν εγκαταλειπουμε την προσπαθεια μας!?
να μας πουνε δεν πειραζει...τοσα χρονια παλευεις και δεν τα καταφερνεις...συνεχισε ετσι....να μας ''χαιδολογησουν''
ή
να μας επαναφερουν στην ''ταξη'' οταν εφησυχαζουμε και υποκυπτουμε στις ''δικαιολογιες'' που λεμε στον ευατο μας οταν διακοπτουμε επανειλημενως την διαιτα????...ακομα και αν αυτο δεν μας αρεσει....
...το εχω αναρωτηθει απειρες φορες..καποιες φορες εχω εκνευριστει οταν ανθρωποι που ξερω σιγουρα οτι μ αγαπανε ,με εχουν ''΄στριμωξει'' στον τοιχο...αλλα μετα σκεφτομαι...οποιος αγαπαει πληγωνει...
τι γνωμη εχετε?

...συμφωνω απολυτα οτι ειναι θεμα τροπου ...ακομα και οταν καποιοι ειναι ευγενικοι και μη προσβλητικοι ,πως να βοηθησουν?
νομιζω οτι καποια στιγμη πρεπει να δουμε καταματα το μεγεθος του προβληματος...ολο το αναβαλλουμε προφασιζομενοι διαφορα....(τωρα δεν ειμαι καλα ψυχολογικα,δεν πειραζει ας φαω ...κλ΄π)
δεν ξερω ουτε εγω για να ειμαι ειλικρινης πως θελω να μου φερονται...
αν ειναι ευγενικοι μεν ,αυστηροι δε τσαντιζομαι...το εκλαμβανω σαν να προσπαθουν να μου επιβληθουν...
αλλα μηπως τελικα ετσι πρεπει να συμπεριφερθουν για να ''παρουμε μπρος?!""
να ξεκαθαρισω οτι παντα μιλαμε για την ΕΥΓΕΝΙΚΗ παρεμβαση αγαπητων σε μας ανθρωπων στους οποιους εχουμε ζητησει αμεσα ή εμμεσα βοηθεια...οχι γιατην αγενη και προσβλητικη παρεμβαση του καθε κακοπροαιρετου κομπλεξικου

μιας και ρωτας....
ειμαι 33 ετων,εχω φτασει σχεδον 100 κιλα ,ειναι θεμα υγειας πια και οχι μονο αισθητικης...οποτε δεν μου λεει κατι το ''αγαπα το σωμα σου και δεξου τον ευατο σου...''
αν ειχα 10 κιλα παραπανω ενταξει...
αν ολα πανε καλα με τα προσωπικα μου,σε λιγο θα επιδιωξω να αξιοποησω επιτελους καποιο ωαριο μου και δεν ειναι και οτι καλυτερο να ξεκινησεις εγκυμοσυνη σε αυτα τα κιλα...
δεν με νοιαζουν πια αυτοι που με προσβαλουν,,τους εχω γραμμενους,ασε να μην σου πω καλυτερα που....
με νοιαζει η υγεια μου και η αυτοκριτικη μου για αυτα τα 15 χρονια σχεδον που παιρνω και χανω κιλα ανα δεκαδες....
ερχεται η ωρα που σταματανε οι δικαιολογιες και στριμωχνεις τον ευατο σου..και ο απολογισμος σε ενοχλει

...σε ευχαριστω destinity!!!!!!!!!
εισαι μικρουλα και εισαι σε πλεονεκτικη θεση,μην το ξεχνας!
και τα κιλα θα χασεις σιγα σιγα,αλλα και τα προσωπικα σου θα βρουν το δρομο τους!
κανενας δεν γλιτωσε απο τα φλογερα βελη του ερωτα!δεν εχει καμμια σημασια αν μεχρι τωρα δεν εχεις κανει σχεση και ''οτι συνεπαγεται αυτη''!
αυτα ειναι ομορφα να γινονται στην ωρα τους...και για τον καθενα μας ειναι διαφορετικη..
σου ευχομαι οταν ερθει αυτη η ωρα να το ζησεις εντονα!
φιλια

Quote:

---

Originally posted by Destinity22
ηθελα να γινω μανα νωρις κεχω φτασει 23 κ δεν εχω κανει σχεση ή ....
οποτε το βλεπω ολο κ να απομακρυνεται
εσενα ευτυχως δε κρατησε απτο να κανεις σχεση εγω τοι μονο που σκεφτομαι εινια πως θ α;δει αυτο το σωμα κ ειμαι 120
ακομα κ στα 90 που ειχα φτασει τα ιδια σκεφτομουν
αυτο με παρακινησε κ ξεκινησα απο σημερα μονη διαιτα
μιας κ επεσε στα χερια μου εν αημερολογιο μου εν ετη 2007 κ οτι ελεγα κ σκεφτομουν τοτε στην ιδια φαση ειμαι 3χρ μετα κ τα χρονια κυλανε κ ειμαι στασιμη

---

Κάπως έτσι σκεφτόμουν κι εγώ στα 23, ότι στα 17 είχα πει πως θα έκανα παιδί στα 22 και ήδη είχα περάσει το όριο και ξέμεινα στάσιμη...
Πριν το καταλάβω, βρέθηκα στα 36 (μεγάλη στασιμότητα εντέλει...), στα 107 κιλά, για να βρεθώ σε σχέση "ζωής" - τα κιλά δεν είναι εμπόδιο, όταν βρεθεί ή σχέση ζωής στο δρόμο σου, να το θυμάσαι καλά αυτό!
Στα 39 ο γυναικολόγος να μου εξήγησε πως μόνο με εξωσωματική θα γίνω μάνα, αλλά τα κιλά λέει θα ήταν εμπόδιο - κάτι που τελικά κατάφερα να το δω να διαψεύδεται, καθώς με την πρώτη προσπάθεια η κόρη μου ήταν επιτέλους πραγματικότητα!
Μόλις τρία χρόνια μετά, στα 120 κιλά πλέον, το θαύμα συνεχίζεται και... αυτόματη σύλληψη μου φέρνει ξαφνικά και το γιο στα χέρια μου, χωρίς καν να έχω αντιληφθεί ότι είμαι έγκυος!
Κορίτσι μου, όταν εμείς κάνουμε σχέδια για το αύριο, κάποιος από ψηλά γελάει μαζί μας! Το τι θα φέρει η ζωή για μας, είναι μυστήριο. Θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας τελικά αν το θέλουμε τόσο πολύ, αλλά όχι αναγκαστικά στο χρόνο και με τον τρόπο που τα σχεδιάσαμε. Τα κιλά δεν είναι εμπόδιο στα σχέδια, αλλά μας δυσκολεύουν γενικά τη ζωή σε πολλά επίπεδα (κυρίως υγείας). Καλό είναι να προσαρμοστούμε και να τα αποφύγουμε, αλλά δεν χρειάζεται να τα ενοχοποιούμε για όσες αποτυχίες είχαμε στα σχέδια μας. Στο κάτω κάτω, εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας, όχι το ανάποδο!

Quote:

---

Originally posted by XENIA!
...Εχω αναρωτηθει παρα πολλες φορες πως μπορουν να μας βοηθησουν οι κοντινοι μας ανθρωποι,εμπιστοι,αυτοι που εμεις θελουμε να μας βοηθησουν,(συντροφος ,καλοι φιλοι κλπ)στην προσπαθεια μας...
ποια να ειναι η σταση τους οταν εγκαταλειπουμε την προσπαθεια μας!?
να μας πουνε δεν πειραζει...τοσα χρονια παλευεις και δεν τα καταφερνεις...συνεχισε ετσι....να μας ''χαιδολογησουν''
ή
να μας επαναφερουν στην ''ταξη'' οταν εφησυχαζουμε και υποκυπτουμε στις ''δικαιολογιες'' που λεμε στον ευατο μας οταν διακοπτουμε επανειλημενως την διαιτα????...ακομα και αν αυτο δεν μας αρεσει....
...το εχω αναρωτηθει απειρες φορες..καποιες φορες εχω εκνευριστει οταν ανθρωποι που ξερω σιγουρα οτι μ αγαπανε ,με εχουν ''΄στριμωξει'' στον τοιχο...αλλα μετα σκεφτομαι...οποιος αγαπαει πληγωνει...
τι γνωμη εχετε?

---

αυτο που ξερω ειναι οτι σημερα η μητερα μου, ενω κατεβαζα μια υπεροχη μακαροναδα, κ χωρις να μιλησει καθολου γιαυτο αφου με βλεπει να αδυνατιζω διαρκως, γυρισε κ μου ειπε:
"να ξερεις οτι αν πας να ξαναβαλεις κιλα μετα απο καιρο θα στο πω, θα σε κυνηγαω μη παει κ παχυνεις..."τι διαβεβαιωσα οτι δε θα τα παρω, οχι για κεινη αλλα για μενα.
Αυτο που ειπε η μητερα μου μετα το δικαιολόγισε ως εξης, οτι αφου εχω ηδη χασει 15 κιλα κ εχω στοχο αλλα 10 κ οτι θαταν κριμα να χασω 25 κιλα κ μετα να μη τα κρατησω χαμμενα...Μακαρι να συνηλθε κ να το κανει οντως αυτο που ειπε, το να με κυνηγαει, διοτι ποτε πριν δεν το εκανε, παντα ντρεποταν ή φοβοταν μην τσαντιστω.
Δυστηχως τοτε εφταιγα εγω γιατι οταν καποιος δεν ειιναι ετοιμος να αλλαξει σταση ζωης αλλα κ διατροφικη, ο,τι κι αν πουν οι αλλοι πεφτει στο κενο, συν το οτι χαλαει τις μεταξυ τους σχεσεις. Οι γονεις κ η οικογενεια θελουν παντοτε το καλυτερο μας, αυτο να θυμαστε, οσο μπορειτε, κ να πορευεστε. Φιλικα

Να τοποθετηθώ κι εγώ με τη σειρά μου στον προβληματισμό του Ξενιαλουμπικίου,
που ολόκληρο τόπικ άνοιξε και-σα δε ντρέπομαι-λέξη δεν της έγραψα,η κατάπτυστη!

Θεωρώ πως στην τελική κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει με κανέναν τρόπο!
Μας μιλούν διακριτικά-επαναπαυόμαστε!Μας πιέζουν-ασφυκτιούμε!Μας καλοπιάνουν-
κρατάμε μόνο αυτό!Μας προσβάλουν-μας βγαίνει μεγαλύτερη αντίδραση!Ναι μεν
κάποιοι άνθρωποι θέλουν λεπτό χειρισμό,τόσο ώστε να τους πιάσει το φιλότιμο
ενώ άλλοι θέλουν στρίμωγμα,ακόμα και άσχημα σχόλια για να τα πάρουν και να
φορτσάρουν.Αλλά όλα αυτά είναι πρόσκαιρα ερεθίσματα,που καμία δυναμική δεν έχουν
αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας!Αν δεν έχουμε κατανοήσει τι μας συμβαίνει,
τους μηχανισμούς συμπεριφοράς μας,αν δεν έχουμε φτάσει στα όρια μας για ουσιώδη αλλαγή.
Κι αν φτάσουμε εκεί ό,τι κι αν μας πουν-καλό ή κακό-δεν είναι ικανό ν'ανακόψει τη φόρα μας!
Μέχρι τότε,μπορεί μαζί με τον ανάδρομο Ερμή να μας φταίνε κι οι άλλοι πώς χειρίζονται το θέμα μας...
Εξάλλου,τόσα χρόνια να λιμνάζει το πρόβλημα μας,δεν είχαμε όλων των ειδών τη στήριξη των άλλων;
Από τον καλύτερο ως το χειρότερο χειρισμό τους,πόσο μας βοήθησε,ώστε να είμαστε ακόμα εδώ;

ʼννα μου,η προσωπική σου ιστορία είναι μεγάλη παρηγοριά και για μένα!Μακάρι ν'αξιωθούμε κι εμείς την τύχη σου!

Να μη ξεχναμε όμως οτι ένα υπέρβαρο άτομο, έχει αναπτύξει εξαιρετικά μεγάλη ευαισθησία,
πληγώνεται πολύ εύκολα, αντιδρά πολύ εύκολα, θίγεται ακόμη ευκολότερα,
κατηγορεί τον εαυτό του από την ώρα που ανοίγει τα μάτια του το πρωί μέχρι
το βραδυνό του ύπνο, που άν έρθει κι αυτός, δεν είναι ήρεμος.....
Επίσης έχει ένα σωρό άπειρα προβλήματα ακόμη, που δε χρειάζεται να τα απαριθμήσω τώρα, όλοι τα γνωρίζουμε.

Πόσο κουράγιο και δύναμη θα έχει πια, ώστε να ακούει τον άλλο να τον ψέλνει, (ακόμα κιαν είναι ο κολητός του)
γιατί δεν αδυνατίζει, ή το κλασικό "για το καλό σου το λέω", ή " για την υγεία σου " κ.λ.π.,
όταν αυτός έχει ήδη αυτομαστιγωθεί ατελείωτες ώρες από τις ενοχές του...

ʼσε που τα ξέρει απ΄εξω και ανακατωτά τι πρέπει να κάνει τι πρέπει να φάει, πόσα κιλά να χάσει ....

Δώρο άδωρο δεν είναι ? έτσι το βλέπω εγώ, καλύτερα δίπλα μου , παρά απέναντι μου......

Αν η παχυσαρκία ήταν γρίπη (αρρώστιες είναι και οι δύο), θα μας κατηγορούσε κανείς γιατί είμαστε άρρωστοι??