Printable View
Εχασα την κορη μου 24 χρονων απο καρκινο.
Μετα απο πολυμηνη μαχη με την αρωστεια περασαμε μεσα απο ενα καινουργιο γολγοθα περιμενοντας τον θανατο που ερχοταν αργα και βασανιστικα για εκεινη και για ολους μας βλεποντας την να υποφερει.
Τωρα λιγο καιρο μετα το θανατο της ψαχνω να βρω που ν\'ακουμπησω για να συνεχισω.
Πως να σβησω τετοιες μνημες απο το μυαλό μου και να συνεχισω τη ζωη.ψαχνω, διαβαζω οτιδηποτε σχετικο αλλα δεν βρισκω πουθενα παρηγορια.
Συλλυπητήρια Δέσποινα, πέρασες μια από τις πιο σκληρές καταστάσεις που μπορεί να επιφυλάξει η ζωή σε κάποιον. Λυπάμαι πολύ για όσα περάσατε και σου εύχομαι καλή δύναμη.
Το πέρασμα του χρόνου στο πένθος είναι πάρα πολύ μεγάλη υπόθεση. Ο πόνος αργά, οδυνηρά αλλά σταθερά δίνει τη θέση του στην μνήμη. Επειδή όμως επρόκειτο για έναν θάνατο αργό και βασανιστικό, ίσως το πέρασμα του χρόνου να μην αρκεί από μόνο του ώστε μια μέρα να μπορέσεις να ξαναβρείς δύναμη και ενδιαφέρον για τη ζωή σου, και ίσως να χρειαστείς κάποια βοήθεια στο να περάσεις αυτό το δύσκολο σκοτεινό τούνελ του πένθους.
Με πολλή δύναμη και με τη σκέψη ότι η κόρη σου λυτρώθηκε από τον πόνο και ότι δε θα ήθελε να καταστραφεί στο εξής όλη σας η ζωή, συνέχισε να αναπνέεις και κάποια μέρα θα ξαναβρείς νόημα στη ζωή σου. Σιγά σιγά. Μην είσαι υπερβολικά απαιτητική από τον εαυτό σου, πέρασες πάρα πολλά, αλλά δώσε στον εαυτό σου χρόνο, βοήθεια, και την ελπίδα και την υπόσχεση να σταθείς στα πόδια σου ξανά.
Αγαπητή Δέσποινα,
καλησπέρα κι από μένα και καλωσήρθες στο φόρουμ.
Καταρχήν θέλω να σου εκφράσω κι εγώ τα θερμά μου συλληπητήρια.
Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου μας κοστίζει πάντα πολλά. Αλλά για έναν γονιό να χάνει τα παιδί του είναι τρισχειρότερο γιατί είναι αντίθετο με τις προσδοκίες και τους \"νόμους\" της ζωής. Πρώτα από όλα αντιστρέφονται οι ρόλοι γιατί κάθε γονιός περιμένει ότι θα έχει φύγει πριν από το παιδί του. Και έπειτα όταν χάνεις κάποιον, χάνεις πάντα κι ένα κομμάτι από τη ζωή σου, χάνεις όλες τις σκέψεις και τα όνειρα που έκανες γι\' αυτόν, κι όλες αυτές οι απώλειες είναι αθροιστικές. Πόσο μάλλον αν είναι το παιδί σου. Κανένας που δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο δεν θα μπορεί ίσως να σε πείσει ότι καταλαβαίνει τι περνάς, αλλά ας παραδεχτούμε ότι η ανθρώπινη συμπόνοια είναι μεγάλη και δυνατή και τίποτα άλλο από καλοπροαίρετη.
Καλά κάνεις και ψάχνεις και διαβάζεις αν το έχεις ανάγκη, αλλά η παρηγοριά δεν είναι κάτι που θα έρθει έτοιμη από κει. Το πένθος σου χρειάζεται το χώρο και το χρόνο να εκφραστεί, με το δικό σου ρυθμό και τις δικές σου ανάγκες, και όταν είσαι έτοιμη, να καταλαγιάσει και να πάρει τη θέση του στη ζωή σου. Όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, η απώλεια αυτή δεν \"πεθαίνει\", δεν εξαφανίζεται. Αλλά την επεξεργαζόμαστε και της δίνουμε μια καινούρια θέση στη ζωή μας, μια θέση με την οποία αισθανόμαστε πλέον καλύτερα. Όπου η φουρτούνα μέσα μας ηρεμεί και δίνει θέση στην αποδοχή.
Ο θρήνος ξεσπάει με πολύ έντονα συναισθήματα στην αρχή (οργή, θυμό, θλίψη, άγχος, εκνευρισμούς κτλ) και καμιά φορά ανάμεικτα, που είναι απόλυτα φυσιολογικό. Θα σε συμβούλευα να ζήσεις το πένθος αυτό, να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, να κάνεις ό,τι έχεις ανάγκη να κάνεις. Και παράλληλα να προσπαθείς όσο μπορείς να ασχολείσαι και με τα απλά, καθημερινά πράγματα. Δεν ξέρω τι κάνεις στη ζωή σου, αν δουλεύεις ή αν έχεις κάποια άλλη ασχολία. Θα μπορούσες να βρεις καί έναν έμμεσο τρόπο να εκφραστείς και να βγάλεις ό,τι έχεις στην ψυχή σου, π.χ. μέσω κάποιας τέχνης. Και κάποτε θα υπάρξουν στιγμές που ο πόνος για λίγο εξαφανίζεται. Μη νιώθεις ενοχές αν το αισθανθείς αυτό. Ο πόνος είναι κάτι που πρέπει ο άνθρωπος να το επεξεργαστεί \"με δόσεις\", για να μην το καταβάλει. Είναι κι αυτό μέρος της διεργασίας και της επεξεργασίας του πένθους.
Προσπάθησε να θυμάσαι όμορφες στιγμές από τη ζωή της κόρης σου και όχι να τη σκέφτεσαι να υποφέρει, όπως λέει και η pops.
Και εκφράσου. Ανοίξου στα άτομα που εσύ θα επιλέξεις. Δεν ξέρω αν έχεις άλλα παιδιά, ή πως το αντιμετωπίζει και ο σύζυγός σου και πόση υποστήριξη υπάρχει. Αλλά η υποστήριξη από τον περίγυρό σου είναι πολύ σημαντική και θα σου φανεί χρήσιμη. Αν το έχεις ανάγκη γράψε, για σένα ή στην κόρη σου. Και κάντα όλα με το δικό σου ρυθμό και ανάλογα με τις δικές σου ανάγκες. Στο πένθος δεν υπάρχουν νόμοι. Μην πιέσεις τον εαυτό σου στο πένθος αλλά και μην το αποφύγεις. Κάντο με τον δικό σου τρόπο. Αν χρειαζεσαι οποιαδήποτε βοήθεια μη διστάσεις να τη ζητήσεις.
Τώρα μπορεί όλα να μοιάζουν σαν μια ανεμοθύελλα και την άμμο να έχει σκοτεινιάσει τα πάντα. Αλλά σιγά σιγά η θύελλα θα περάσει, η άμμος θα κάτσει και όλα θα βρούν πάλι μια θέση που να τους ανήκει στο έδαφος. Και το τοπίο θα είναι πάλι πιο ξεκάθαρο.
Είμαστε εδώ, συνοδοιπόροι μαζί σου, να σε ακούμε και να μαθαίνουμε τα νέα σου.
Σου εύχομαι καλή δύναμη μέσα από την καρδιά μου.
Φιλικά
Αγγελική
Σας ευχαριστω ολους.
Ειχα αναγκη να διαβασω κατι απο ανθρωπους για την δυσκολη κατασταση που ζω.Κατανοω οτι το πενθος θελει το χρονο του.Ισως οι πιο δυσκολες ωρες να ηταν οσο εκεινη υπεφερε.Τωρα προσπαθω να δεχτω την απουσια της και οτι εκει που βρισκετε ειναι καλυτερα.Ψαχνω να βρω μεσα απο βιβλια για το τι συμβαινει μετα το θανατο.
Νοιωθω την αναγκη να μιλαω για εκεινη και για αυτο που αισθανομαι αλλα δεν ξερω ποιοι ειναι αυτοι που αντεχουν χωρις να τους επιβαρυνω.
Οσο για τον ψυχολογο,πηγαινα ολο αυτο το διαστημα σε κεντρο υποστηριξης καρκινοπαθων.Βοηθησε πολυ ελπιζω και εκεινη.Αλλα τωρα δεν ξερω αν θα με βοηθησει ή ετσι κι αλλιως πρεπει να το περασω.Σκεφτομαι οτι αν δεν τα καταφερω θα στραφω παλι σε ειδικο.
Δεχομαι οτι το μεγαλυτερο χτυπημα που δεχεται ανθρωπος στον εγωισμο και στο ναρκισισμο του ειναι να παθει το παιδι του κατι.Και μετα απο αυτο βγαινει καλυτερος και ωριμοτερος, βλεποντας πια αλλοιως τον κοσμο.
Εχω ενα παιδι και συζυγο που νοιαζονται για μενα και θελω να πιστευω οτι θα συνελθω για να μπορω να ειμαι παλι παραγωγικη.
Αν εχετε καποιο βιβλιο να μου προτεινετε φιλοσοφιας ή ψυχολογιας θα ηθελα να μου το γραψετε.
Στο εξωτερικό υπάρχει πάρα πολύ οργανωμένη δράση για την αντιμετώπιση του πένθους. Θα ήταν χρήσιμο να ρωτήσεις αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, ελπίζω να το βρεις. Θα είναι εξαιρετική βοήθεια το να βρεις ανθρώπους που περνάνε τα ίδια με σένα. Επίσης όπως τόνισε η Αγγελική, είναι σημαντικό το να περάσετε μαζί με τον σύζυγο και το παιδί σου αυτή τη φάση, γιατί και εκείνοι πονάνε και υποφέρουν.
Από ελληνικά βιβλία με μια πρώτη αναζήτηση βρήκα το:
Τα παιδιά μπροστά στο πένθος και την απώλεια του Herbert Martin (εκδόσεις ελληνικά γράμματα)
ʼλλα λινκς που βρήκα είναι τα εξής, περιέχουν πολύ καλές πληροφορίες, είναι όμως στα αγγλικά:
http://www.ncpamd.com/bereavement.htm
http://hcd2.bupa.co.uk/fact_sheets/mosby_factsheets/Bereavement.html
http://www.thebereavementjourney.com/
http://www.webhealing.com/gcol5.html
http://www.mindspring.com/~hugman/amanda/grief.htm
http://www.cancercare.org/Team/Team.cfm?ID=8814&c=885
http://www.mentalhelp.net/poc/view_doc.php?type=doc&id=2570&cn=58
http://www.medicinenet.com/loss_grief_and_bereavement/article.htm
http://www.memory-of.com/Forums/ShowPost.aspx?PostID=1807
Αγαπητή Δέσποινα,
Μιλώντας στους δικούς σου ανθρώπους πιστεύω ότι θα μπορέσεις να καταλάβεις αν τους επιβαρύνεις ή όχι, και σε ποιο βαθμό και οι ίδιοι έχουν την ανάγκη να μιλήσουν για την κόρη σου. Δεν θα ήταν περίεργο πράγματι και οι ίδιοι να θέλουν να μιλάνε γι\' αυτήν και η ανάγκη σας να είναι αμοιβαία. Καμιά φορα πάλι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας διστάζουν να μας μιλήσουν σχετικά με το χαμό μας γιατί φοβούνται ότι το θέμα αυτό θα μας συγκινήσει ή θα μας πονέσει και αυτοί δεν θα ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν μια πιθανή συναισθηματική μας έκρηξη. και έτσι ίσως αποφεύγουν το θέμα. Μπορείς να δείξεις ότι έχεις την ανάγκη να μιλήσεις και, ναι μπορεί να συγκινηθείς, αλλά αυτό είναι απόλυτα λογικό και κατανοητό και απαραίτητο για την \"ανάρρωση\". Αν νιώθεις άσχημα μπορείς να το εξωτερικεύσεις και να τους ρωτήσεις. Μπορείς να εκφράσεις την ανάγκη σου αυτή και να πεις ότι θες απλά να μιλήσεις για την κόρη σου, και θες κάποιον να σε ακούσει. Ο περίγυρός σου μπορεί να φοβάται ότι δεν είναι ικανός να σε παρηγορήσει στον πόνο αυτό, και γι\' αυτό να νιώθει πίεση, αλλά αν δείξεις ότι και μόνο να σε ακούσει κάποιος σου δίνει κάποια ανακούφιση, μπορεί να αισθανθεί και ο άλλος πιο άνετα στη συζήτηση αυτή.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι δυνατή γυναίκα και με την υποστήριξη της οικογένειάς σου θα τα καταφέρεις. Παλεύεις, ξέρεις τι έχεις ανάγκη και μπορείς να το ζητήσεις.
Εγώ με ένα πρόχειρο ψάξιμο για την ώρα βρήκα αυτές τις ελληνικές ιστοσελίδες. Περιέχουν πληροφορίες και κάποια άρθρα, όχι πολλά πράγματα. Το ένα περιέχει και σχετικό φόρουμ.
http://www.help-net.gr/Themes/Penthos.htm (περιέχει και σχετικό φόρουμ, αλλά από ό,τι φαίνεται είναι ακόμα στα αρχικά στάδια)
http://www.medlook.net.cy/article.asp?item_id=1751
http://health.ana.gr/articleview3.php?id=448
Φιλικά
Αγγελική
Εψαξα τα ελληνικα side και βρηκα ενδιαφερον.Τα ξενα δεν μπορω γιατι δεν με βοηθανε τα Αγγλικα μου.
Το προβλημα με την οικογενεια μου ειναι οτι εχουν επιλεξει διαφορετικο τροπο αντιμετωπισης.Εχει παει ταξιδι και θα γυρισει.Δεν μπορω να πιεσω εκεινους να δουν την κατασταση οπως εγω και δεν εχω αποθεματα ισως κουραγιου.Μονο για το παιδι μου προσπαθω να ξεπερασω τα δικα μου προβληματα και να δω τα δικα του.Ο συζυγος μου δε, δεν ειναι ο μπαμπας των παιδιων μου και ισως δεν εχει τις ιδιες αναγκες μ\'εμενα.
Αγγελικη πραγματι ημουν δυνατος ανθρωπος και επιβιωνα με ολες τις συνθηκες.Εδω δεν υπαρχουν δυνατοι και αδυναμοι.Ειναι μονοδρομος.Υπαρχουν αραγε επιλογες;
Ο ψυχοθεραπευτης της κορης μου, μου ειχε πει οτι ο Θεος επιλεγει γι\'αυτες τις δοκιμασιες τους δυνατους για να δινουν μαθηματα στους υπολοιπους.
Εγω δεν πιστευω στο Θεο.
Παντως ψαχνοντας στο Internet και μιλωντας μαζι σας εχω αρχισει λιγο ν\'αλαφρωνω. Πιστευω θα τα καταφερω.
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι. Έχω συναντήσει ανθρώπους που δεν μπόρεσαν, ούτε καν προσπάθησαν, να προχωρήσουν μπροστά με δύναμη. Αφέθηκαν μοιρολατρικά στην τραγωδία και κατέστρεψαν τη ζωή τους και των γύρω τους και έμειναν καθηλωμένοι στο παρελθόν.Quote:
Originally posted by Despina
Εδω δεν υπαρχουν δυνατοι και αδυναμοι.Ειναι μονοδρομος.Υπαρχουν αραγε επιλογες;
Ο ψυχοθεραπευτης της κορης μου, μου ειχε πει οτι ο Θεος επιλεγει γι\'αυτες τις δοκιμασιες τους δυνατους για να δινουν μαθηματα στους υπολοιπους.
Εγω δεν πιστευω στο Θεο.
Παντως ψαχνοντας στο Internet και μιλωντας μαζι σας εχω αρχισει λιγο ν\'αλαφρωνω. Πιστευω θα τα καταφερω.
Το να σου συμβεί κάτι κακό μπορεί να φαντάζει ως μονόδρομος. Όμως από εκεί και πέρα υπάρχουν επιλογές στο πώς θα το αντιμετωπίσεις. Εσύ φαίνεται ότι ανήκεις στους πιο δυνατούς ανθρώπους που είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν και να συνεχίσουν και αυτή η επιλογή σε σένα οφείλεται και σε κάνει αξιέπαινη.
Λυπάμαι που δε μπορούν να βοηθήσουν οι σελίδες που βρήκα, αν όμως βρεις κάτι ενδιαφέρον και που να σε βοηθάει και χρειάζεσαι μετάφραση, πες μου και θα το κάνω.
Δέσποινα λυπάμαι πάρα πολύ και εύχομαι ειλικρινά καλή δύναμη και κουράγιο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο αυτό και μόνο μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της μπορεί να κατανοήσει τον πόνο σου. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο πόνος δεν περνάει ποτέ. Απλά ο χρόνος φέρνει τον συμβιβασμό με την απώλεια. Ταπεινή μου άποψη είναι πως η συζήτηση με ένα καλό ψυχολόγο και ίσως η φαρμακευτική αγωγή που θα σου παρέχει για να κάνει τον πόνο πιο υποφερτό είναι η καλύτερη λύση. Ξέρω ανθρώπους που άντεξαν το χτύπημα και άλλους που ισοπεδώθηκαν απο αυτό. Εαν έχεις γύρω σου ανθρώπους που να σε καταλαβαίνουν μοιράσου τον πόνο σου μαζί τους...Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω δει πως βοηθάει πολύ η θρησκεια. Δεν είμαι θρησκόληπτη αλλά είδα με τα μάτια μου πως βοηθήθηκαν αρκετά, είτε με το να μείνουν κάποιο διάστημα σε ένα μοναστήρι για να ηρεμήσουν είτε να συμβουλευτούν ένα πνευματικό. Προτάσεις κάνω βέβαια και ότι είδα με τα μάτια μου σου λέω....
Να σου έρθουν όλα δεξια...
Ο πονος ειναι κατι που πρεπει να ζησει κανεις για να επεξεργαστει την απωλεια του. Με δοσεις, μεν, αλλα και ο πονος αυτος εχει \"ευεργετικες\" ιδιοτητες στη διεργασια του πενθους. Δεν συνιστω το να προσπαθησει κανεις να \"ναρκώσει\" τον πόνο του στο πενθος με φαρμακα - (χωρις να το αποκλειω σε πολυ ακραιες περιπτωσεις \"παθολογικου πενθους\" ). Καλο θα ηταν να μην καταφευγουμε τοσο ευκολα σε τετοιες λυσεις και προτασεις. Ο ανθρωπινος οργανισμος -σωμα και ψυχη- ειναι κατα κανονα απο τη φυση του εξοπλισμενος με τα απαραιτητα εφοδια για να βιωσει και να ξεπερασει τον πονο του στις φυσιολογικες καταστασεις της ζωης.
Τα συναισθηματα που συνεπαγονται του πενθους, εφοσον ειναι μεσα σε φυσιολογικα ορια, ειναι κατι που πρεπει να μπορει να βιωσει και να εκφρασει κανεις για να καταφερει να ξεπερασει αυτο που του συνεβη.
Φιλικα
Αγγελικη