ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ

Βρίσκομαι σε μια δουλειά που με καταπιέζει έδω και δεκαπέντε χρόνια και τώρα με διώχνουν, εχω ένα διαζύγιο στη πλάτη μου, με χώρισε η συντροφός μου μετα απο τρία χρόνια. Εχω κατάθλιψη και άγχος.
Εφτασα 44 και απέτυχα σε όλα - ποτε δεν βρήκα το θάρρος να ξεφύγω απο ολα αυτά που με στραγγάλιζαν αργά αλλα σταθερά - ο θυμός και το μίσος για τον αποτυχημένο που βλέπω στον καθρέπτη ειναι τεράστιος. Σιγά σιγά τον σκοτώνω όμως , πέντε πακέτα την ημέρα και δυο μπουκάλια στην καθησιά μου θα κάνουν την δουλειά τους..............

Γειά σου φίλε ....Goj......
Ξέρεις μερικές φορές, όσο πιο πολύ πέφτουμε, τόσο πιο μεγάλη δύναμη παίρνουμε για να σηκωθούμε.Άσε που το ένα κακό φέρνει το άλλο, αλλά και το αντίθετο.
Λες ότι σε αυτή τη δουλειά καταπιεζόσουν τόσα χρόνια και τώρα σε δώχνουν. Μήπως είναι καλύτερα για να βρεις κάτι που θα σου αρέσει και θα το κάνεις με όρεξη;
Για το διαζύγιο, μη το συζητάς. Πάνω από τους μισούς Έλληνες έχουν τουλάχιστον ένα.
Με τη σχέση σου τι έγινε; Χωρίσατε γιατί δεν πήγαινε άλλο, ή μήπως ήταν κάποιος τσακωμός που μπορεί να τα ξαναβρείτε.
Μη λες μεγάλες κουβέντες, \"αποτυχημένος\" και τέτοια γιατί όλοι λιγο πολύ έχουμε περάσει από μαυρίλες και νιώθουμε πως δεν αξίζουμε τίποτα.........

Ευχαριστώ Θεοφανία .........
Προφανώς βαρέθηκε να με βλέπει συνέχεια στην μαυρίλα και βρήκε άλλον σιγά μην καθότανε σε τέτοιο χάλι που ήμουν........ αλλά αυτό ήταν και η χαριστική βολή για μένα

μη το βαζεις κατω φιλε, σταματα να κανεις παραπανω κακο στον εαυτο σου πινοντας και καπνιζοντας..ξεχωρισε τα προβληματα σου, πες μας παραπανω για καποιο θεμα αν θες και σιγουρα θα βρεις ανταποκριση και βοηθεια εδω περα

Δεν είχε περάσει ένας μήνας που μου είχαν ανακοινώσει τα νέα απο την δουλειά και η αγάπη μου ήρθε μια μέρα και λεγοντάς μου πολύ απλά οτι δεν αισθάνεται καλά έκλεισε την πόρτα πίσω της.
Το αποτέλεσμα ειναι οτι πέρασα ένα καταθλιπτικό επεισόδιο με πολύ άσχημα ψυχοσωματικά και αναζήτησα βοηθεια σε ψυχολόγο. Εκοψα το ποτό, γυμναζομουν, γραφτηκα σε γραφεία γνωριμιών και βγήκα με κοπέλλες . Σε τρείς μήνες διορθώθηκαν κατα πολύ τα συμπτωματα της κατάθλιψης διορθώθηκε και ο ύπνος που ήταν και το χειρότερο απο ολα και χωρίς φάρμακα. Το πάλεψα πολύ και νόμιζα οτι το νίκησα.
Ομως τώρα μπήκα σε άλλη φάση και διαπιστώνω οτι στην ζωή μου συνέχεια βρίσκομαι σε δύσκολη θέση.
Δεν εκτιμώ αυτά που έχω όταν τα έχω, δεν φεύγω απο καταστάσεις που ξέρω οτι θα αποβούν εις βάρος μου και όλα αυτά γιατί μονίμως αποφεύγω την πραγματικότητα. Αυτή η αποφυγή μου έχει κοστίσει πολύ ακριβά και τώρα πιά αυτά που θεωρούσα οτι με κάλυπταν και με προστάτευαν δεν ήταν παρα μόνο φούσκες που έσπασαν με πολύ θόρυβο.
Πραγματικά δεν έχω κουράγιο ουτε για νέα αρχή ουτε για άλλη προσπάθεια - ολα μοιάζουν με βομβαρδισμένο τοπίο και εγω στη μέση των ερειπίων να αναρωτιέμαι αν αξίζει πλέον να ζώ.

Quote:

---

αναρωτιέμαι αν αξίζει πλέον να ζώ.

---

...Τί να σου πω ρε φίλε?

Πραγματικά αυτή την ερώτηση ΜΟΝΟ εσυ μπορείς να την απαντήσεις ...
Αν απαντήσεις \"ΑΡΝΗΤΙΚΑ\" σύμφωνα με τα όσα αναφέρεις πιό πάνω .. Θάχεις τους (προφανείς -δε λέω) λόγους σου ...
Αν απαντήσεις \"ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΑ\" πάει να πεί πως κατάφερες να δεις ένα ... φωτάκι στο τούνελ ... παρ΄όλα τα ερείπια γύρω σου ...

Πάντως ... ακόμα κι αν αποφασίσουμε να την ... \'κάνουμε\' γιατι πιστεύουμε πως (ίσως) δεν αξίζει να ζούμε ... σκέψου οτι αυτό το φωτάκι στο τούνελ θα εξακολουθεί να είναι \"εκεί\" έστω κι αν εμείς δεν \"προλάβαμε\" να το δούμε ...
Ισως απλά χρειαζόταν να δώσουμε στον εαυτό μας λίγα ακόμα ... περιθώρια .. Λίγο περισσότερο χρόνο ... \"αναμονής\' ...

Για όποια απόφαση κι αν πάρεις ... πριν το κάνεις .. δωσε μια ακόμα ευκαιρία ... Το φως είναι \"εκει\" ...

... \'Βασάνισέ\' το λίγο ακόμα ...

Quote:

---

Originally posted by GOJURYU
Πραγματικά δεν έχω κουράγιο ουτε για νέα αρχή ουτε για άλλη προσπάθεια - ολα μοιάζουν με βομβαρδισμένο τοπίο και εγω στη μέση των ερειπίων να αναρωτιέμαι αν αξίζει πλέον να ζώ.

---

Είναι θετικό που αντέδρασες, αλλά όπως βλέπεις δεν αρκεί.
Είναι λογικό να νιώθεις κουρασμένος αφού τόσα χρόνια κατέβαλες προσπάθεια όχι για να αντιμετωπίσεις, αλλά ενδεχομένως για να συγκαλύψεις ή να αποφύγεις την πραγματικότητα. Έχεις όμως ήδη κάνει μια νέα αρχή κατανοώντας σιγά-σιγά τι έφταιξε. Αν η προσπάθεια που θα κάνεις στο εξής βασίζεται σε πιο βαθιά κατανόηση του εαυτού σου, θα δεις πόσο πιο εύκολα θα χτίσεις πάνω στα \'ερείπια\'.

Σεπούκου: H τελευταία μάχη του πολεμιστή

Σεπούκου: Οι δυτικοί το έχουν ονομάσει \"χάρα-κίρι\", που στην ουσία δεν είναι ο τυπικός, σωστός όρος για την τελετουργική πράξη αυτοκτονίας,

Σεπούκου: Το τελετουργικό κόψιμο της κοιλιάς σαν μέρος του τρόπου ενός πολεμιστή να δείξει ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στη ζωή και το θάνατό του.

ΤΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η τάξη των σαμουράι αν όχι τίποτε άλλο, τουλάχιστον ήταν ακριβής. Με την ίδια λεπτολογία που σχεδίαζαν τις στρατηγικές τους, επινόησαν ένα ολόκληρο τελετουργικό για την αυτοκαταστροφή με τη χρησιμοποίηση του Γιαπωνέζικου σπαθιού και εγχειριδίου. Μια μέθοδος που γεννήθηκε στα πεδία της μάχης και έγινε αυτό που σήμερα ονομάζουμε τελετουργικό σεπούκου.

Οι ιεροτελεστίες και οι τυπικότητες αναπτύχθηκαν σταδιακά κατά τη διάρκεια της φεουδαρχικής εποχής μέχρι που πήραν την τελική τους μορφή κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο, σαν ένας από τους πέντε βαθμούς τιμωρίας που προοριζόταν για την τάξη των σαμουράι. Έτσι, το να επιτραπεί σε κάποιον να κάνει σεπούκου για να εξιλεωθεί για ένα αδίκημα ή ένα λάθος το θεωρούσαν τιμή που προοριζόταν μόνο για την κληρονομική τάξη των μαχητών.

Αυτή η πράξη του σεπούκου ήταν επώδυνη και εξαιρετικά αγωνιώδης. Για να μπορέσει κάποιος να ανοίξει την κοιλιά του, μπήγοντας το μαχαίρι στα μαλακά όργανα και τα έντερα και στη συνέχεια να τα χαράξει σε σχήμα γάμα, ρίχνοντας το κεφάλι μπροστά στη σωστή ακριβώς θέση, απαιτείται απίστευτος έλεγχος και δύναμη, Ο πολεμιστής που ήταν σε θέση να εκτελέσει αυτή την πράξη θεωρούνταν πύργος των ιδεωδών των σαμουράι.

Αυτή η μορφή σεπούκου γινόταν για να αποδείξει την προθυμία κάποιου να διορθώσει μια κακή πράξη, Επίσης μπορούσε να εκτελεστεί από έναν χαμηλής τάξης σαμουράι για να ντροπιάσει έναν άρχοντα και να τον αναγκάσει να αλλάξει τη συμπεριφορά του για το καλό της οικογένειας. Ή, ήταν η σκληρότερη αλλά και πιο σεβαστή μορφή τιμωρίας που μπορούσε να επιβληθεί σε έναν σαμουράι,

Όπως και οι άλλες όψεις της ζωής ενός μαχητή χαρακτηρίζονταν από τα μαθήματα στο πεδίο της μάχης και από την ειρηνική αισθητική μιας τελετής τσαγιού, έτσι και το σεπούκου δεν ήταν μια απλή, βίαιη πράξη, όσο αιματηρό και αν ήταν το τέλος, Ένας σαμουράι, αν επρόκειτο να πεθάνει με τη θέλησή του, προτιμούσε να το κάνει με όλη την αξιοπρέπεια και το ανάλογο εθιμοτυπικό,

Το μέρος επιλεγόταν προσεκτικά και κατά προτίμηση ήταν ο ιδιωτικός κήπος ενός άρχοντα ή η αυλή ενός δικαστηρίου, όπου υπήρχε το κατάλληλο ευχάριστο από αισθητικής πλευράς σκηνικό. Εκεί έστηναν τα μάκου (κουρτίνες) και σχημάτιζαν ένα παραβάν που καθόριζε την περιοχή από το υπόλοιπο περιβάλλον, Φορητά σκαμνιά τοποθετούνταν για τον παρατηρητή ή τους παρατηρητές, που θα πιστοποιούσαν το θάνατο. Τοποθετούσαν επίσης τατάμι στο έδαφος, ώστε το πρόσωπο που θα εκτελούσε το σεπούκου να στεκόταν στη σωστή “σέιζα”, την πλάτη ίσια, τα μάτια καθαρά. Ο υποψήφιος αυτόχειρας ντυνόταν ολόκληρος στα άσπρα, με άσπρα εσώρουχα, χακάμα, τάμπι (ειδικές κάλτσες) και κιμονό, που δήλωναν σύμφωνα με το σινδοϊσμό την αγνότητα του σώματος, του πνεύματος και του νου. Για την ημέρα του θανάτου του ντυνόταν και πλενόταν άψογα.

Αγνό άσπρο “γουασί” (χειροποίητο Γιαπωνέζικο χαρτί) τοποθετιόταν μπροστά του και έπρεπε να συνθέσει ένα τελευταίο ποίημα που θα ταίριαζε με την εποχή και τα συναισθήματα της καρδιάς του. Ένας σαμουράι ακόλουθος του σέρβιρε σάκε (κρασί από ρύζι) με μια λακαρισμένη κουτάλα και κείνος το έπινε μέσα από δύο ρηχά φλιτζάνια που κρατούσε στα χέρια του. Σε μια βάση μπροστά του τοποθετούσαν ούμι-νο-μονό και γιάμα-νο-μονό, ένα πιάτο δηλαδή με θαλασσινή και ένα με γήινη τροφή που συνόδευαν το σάκε. Έτρωγε μια μπουκιά από το καθένα, πράγμα που αποτελεί μέρος της τελετουργικής πόσης του σάκε και ανάγεται στις ιεροτελεστίες εξαγνισμού του Σίντο,

Αφού γινόταν κι αυτό, ευχαριστούσε τους μάρτυρες και όσους λάβαιναν μέρος και έπειτα προετοίμαζε νοητικά τον εαυτό του για το θάνατό του.........

GOJURYU,
δεν ξέρω αν το GOJURYU είναι για σένα μόνο ένα χόμπυ, εσύ προφανώς θα ξέρεις καλύτερα από μένα ότι αποτελεί και έναν τρόπο ύπαρξης που περνά μέσα κι απο την συμφιλίωση με τα μαύρα μας κομμάτια.
Εκανες αποτυχημένες επιλογές στη ζωή σου, αλλά αυτό δε σε καθιστά αποτυχημένο άνθρωπο κι ούτε σε καθιστά λιγότερο σημαντικό άνθρωπο από αλλους που επαγγελματικά ή προσωπικά, τα κατάφεραν ως τώρα καλύτερα.
Καταλαβαίνω ότι αυτή τη στιγμή για σένα τίποτα δεν έχει νόημα. Εύχομαι ωστοσο να μπορέσεις να δεις κάποια στιγμή ότι οι αποτυχίες είναι δύναμη και όχι αδυναμία, είναι εξέλιξη, είναι προχώρημα, είναι σηματοδότηση μεγάλων αλλαγών.

Σε ευχαριστώ φιλε ΝikoD.

η θέση σου για την σηματοδότηση των μεγαλων αλλαγών είναι σίγουρα η άποψη που πρέπει να υιοθετεί κανείς όταν ό κόσμος του \"πεθαίνει\" . Μεταφορικά, η τελετουργία που περιέγραψα είναι τα ιδιαίτερα δύσκολα στάδια που περνάω αυτό τον καιρό για να μπορέσω να φθάσω στο σημείο \"εξαγνισμού\" ωστε να βρω την δύναμη μέσα απο τον \"θάνατο\" του παλιού και φθαρμένου να δώ και πάλι την σπίθα της ζωής .
Σε οτι αφορά το ψευδωνυμό μου είναι πράγματι τρόπος ζωής και με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω τον εαυτό μου σε πολλές περιστάσεις. Όμως η δοκιμασία της καταθλιψης που πέρασα τους τελευταίους τέσσερεις μήνες και περνάω ακόμη είναι η δυσκολότερη μάχη που έχω δώσει μέχρι σήμερα .
Η κατάθλιψη είναι αντίπαλος ύπουλος, άριστα καταρτισμένος, τα χτυπηματά του σε ζωτικά σημεία ενω οι άμυνες του αποτελεσματικές αφου προσαρμόζεται εύκολα σε κάθε μορφή αντεπίθεσης . Ειναι αντίπαλος με μεγάλα περιθώρια αντοχής που σε περιμένει να μείνεις χωρίς αναπνοή και την καταλληλη στιγμή να σου δώσει ενα μπαράζ χτυπημάτων απο μαυρες σκέψεις για να σου στερήσει το ηθικό. Εχει την ικανότητα να σου δίνει την ψευδαίσθηση της νίκης μέχρι που διαπιστώνεις οτι επιστρέφει πιο δυνατή και πιο βίαια.
Η μάχη δεν έχει κριθεί ακόμη όμως .............................

Ο εαυτος σου ξερει τα αδυνατα σημεια σου και εκει χτυπαει...
Δεν ξερω αν οι καταστασεις ειναι αυτες που σε φεραν στην καταθλιψη ή ειναι κατι παθολογικο κατι που πρεπει να εξετασεις.
Σιγουρα μετα απο 15 χρονια στην ιδια δουλεια ειναι πολυ δυσκολο το να μενεις ανεργος και να πρεπει να αρχισεις να ψαχνεσαι παλι επαγγελματικα και αυτο ισχυει για ολους.
Και σιγουρα το ποτο δεν βοηθαει στην καταθλιψη...χειροτερευει τα πραγματα και απο μονο του μπορει να γκρεμισει ενα ατομο και να το φερει στο πατο του πηγαδιου...το ξερεις αλλωστε απλως το γραφω και εγω.

Το θεμα ειναι οτι δεν εχεις αλλη επιλογη απο το να προχωρησεις στην ζωη σου και εσυ θα αποφασισεις τι ποιοτητα θα εχει αυτη.

Για αυτο μην καθυστερεις.
Ελπιζω να σου πανε ολα καλα.