Όταν το δυνατόν γίνεται πραγματικά αδύνατον!
Γεια σας? Αποφάσισα και εγώ να σας γράψω την ιστορία μου με σκοπό ουσιαστικά να βρω μια ακτίνα ελπίδας. Ελπίζω ότι κάποιος/α από εσάς θα έχει περάσει ή τουλάχιστον θα ξέρει κάποιον με μια τέτοια ιστορία που τα κατάφερε. Πραγματικά νιώθω ότι συνεχεία παλεύω για το αδύνατο και πλέον 4 χρόνια μετά την έναρξη αυτού του φαύλου κύκλου είμαι σε απόγνωση?
Ας ξεκινήσω όμως από τα βασικά? Είμαι μια κοπέλα 21 χρονών, φοιτήτρια και μένω μόνη μου. Με το βάρος μου δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα ποτέ.. όταν ήμουν μικρή ήμουν κανονική θα έλεγα τον περισσότερο καιρό και εάν κάποτε έβαζα μερικά κιλακια σε λίγο καιρό χάνονταν μόνα τους. Στην εφηβεία ήμουν καθαρά αδύνατη. Όλα άρχισαν όπως είπα πριν 4 χρόνια και από τότε η ζωή μου και κυρίως η ψυχολογία μου πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Πριν 4 χρόνια λοιπόν έδωσα και εγώ τις πανελλήνιες για να μπω στο πανεπιστήμιο. Οντάς πάντα σχετικά γλυκατζου και έχοντας 3 μήνες πριν τις εξετάσεις χάσει τον ερώτα «της ζωής» μου, επέτρεπα στο εαυτό μου αρκετά γλυκά. Αυτό είχε εν τελεί το τίμημα των 7 έξτρα κιλών μετά το τέλος του «Γολγοθά».
Τότε λοιπόν αποφάσισα μετά από παρότρυνση των δικών μου να πάω σε έναν ουδέτερα επαινεμένο διατροφολόγο ο οποίος με έβαλε σε μια δίαιτα καθαρά πρωτεϊνική. Αφού έχασα τα 4 πρώτα κιλά όμως κόλλησε η ζυγαριά και για τους επομένους 2 μήνες δεν έχασα ούτε γραμμάριο. Στην συνέχεια πήγα σε μια άλλη εξίσου «καταπληκτική» διατροφολόγο καθηγήτρια πανεπιστήμιου και δεν συμμαζεύεται όπου έκανα μια δίαιτα γύρω στις 1200 θερμίδες με συνδυασμό τροφών. Παρόλο που ήταν μια δίαιτα που μπορούσα εύκολα να ακολουθησω γιατί κάναμε το πρόγραμμα μαζί, δεν αποδείχτηκε αποδοτική και ένα 6μηνο μετά μην έχοντας χάσει ούτε γραμμάριο και βάζοντας άλλα 5 κιλά για άλλη μια φόρα σταμάτησα. Αυτή επέμενε ότι ο πρώτος διατροφολόγος είχε μπλοκάρει πολύ τον οργανισμό και τίποτα δεν μπορούσε να γίνει από το να περιμένουμε κάποτε να ξεμπλοκάρει.
Αμέσως μετά πήγα σε μια τρίτη γνωστή πλέον διατροφολόγο η οποία χρησιμοποιούσε μια μέθοδο τύπου τροφικής δυσανεξίας με ηλεκτρόδια. Αυτή ήταν και η τελευταία διατροφολόγος που πήγα γιατί 6 μήνες μετά τα παράτησα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μόνη μου ένα πρόγραμμα με υγιεινή διατροφή κόβοντας τα γλυκά και καθετί παχυντικό και τρώγοντας άπαχα κρέατα, ψάρι και λαχανικά. Χωρίς καμιά απόλυτος λογική μέσα στους επομένους 6 μήνες έβαλα 15 κιλά. Είχα αποκτήσει θυρεοειδή και κανείς δεν το είχε καταλάβει! Όλοι άρχισαν να κατηγορούν εμένα ότι τρώω και δεν το λέω και πάει λέγοντας. Το οικογενειακό τραπέζι της μιας φόρας την εβδομάδα που κάνουμε από τότε που μένω μόνη άρχισε να γίνεται το απολυτό μαρτύριο της εβδομάδας. Το μοναδικό θέμα από τότε μέχρι και τώρα 3 χρόνια μετά που συζητούν οι γονείς μου είναι το πάχος μου. Βλέποντας την ζυγαριά να ανεβαίνει ανεξήγητα άρχισα και εγώ μες τον πανικό μου να δοκιμάζω διάφορα. Λιποδιαλυτές δίαιτες, δίαιτες φίλων και γνωστών, χάπια πράσινου τσαγιού και μηλοξυδου, υποκατάστατα γευμάτων, το γνωστό lipotox(και τα χάπια και το υποκατάστατο), reductil, fast fat reduce, xenical, σχεδόν όλα τα κέντρα αδυνατίσματος (taste&diet, alter diet,diet life) και στο τέλος όλων αυτών έφτασα να είμαι 25 κιλά πάνω από τον αρχικό στόχο.
Μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία ανέπτυξα άγχος σε βαθμό όπου άρχισα να λιποθυμώ. Έτσι άρχισα να κάνω εξετάσεις. Και επιτέλους ανακάλυψε κάποιος ότι έχω θυρεοειδή. Επειδή όμως οι τιμές πότε ήταν κανονικές και πότε χαμηλές δεν μπορούσαν να μου δώσουν φαρμακευτική αγωγή και γιατί δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι 30 κιλά πάνω!
Πλέον οι ελπίδα μου είχε σχεδόν πεθάνει. Το καλοκαίρι κάποιος μας σύστησε μια κλινική στο εξωτερικό. Τους ενημέρωσα για την κατάσταση μου και μου είπαν ότι έχουν αντιμετωπίσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Έτσι πήγα και εγώ ενάμισι μηνά εκεί όπου τελικά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Και το πιο καταστροφικό για εμένα δεν ήταν ότι δεν έχασα τίποτα άλλα ότι έβλεπα όλους τους άλλους να χάνουν 20 κιλα,15 κιλά και εγώ το μόνο που κατάφερα να χάσω είναι ένα κιλό. Το οποίο πηρά αμέσως μόλις γύρισα πίσω. Εν τέλει ο γιατρός μου αποφάσισε να μου δώσει μια μικρή δόση για τον θυρεοειδή αλλά εν τω μεταξύ είχα αποκτήσει και προβλήματα με τον κύκλο μου.
Σήμερα 4 χρόνια μετά, 30 κιλά βαρύτερη, άπλα δεν έχω το κουράγιο να συνεχίσω. Τα φάρμακα πότε βοηθούν, πότε όχι. Η ψυχολογία μου εξαιρετικά κακή (σε κατάσταση αυτοκτονίας θα έλεγα) παρότι κάνω ψυχοθεραπεία τα τελευταία 2 χρόνια! Προσπαθώ να ακολουθησω ένα πρόγραμμα τροφικής δυσανεξίας αίματος αλλά το σπάω συχνά με μικρές ατασθαλίες. Έχω κουραστεί και έχω απογοητευτεί τελείως. Και το πιο βασικό όλως είμαι τόσο μόνη μου σε αυτό. Δεν έχω κανέναν να μου συμπαραστέκεται αντιθέτως έχω μόνο επίκριση από όλους. (και ενώ πρακτικά όλους! Βλέπω γνωστούς των γονιών μου στο δρόμο και μου λένε «Αχ κρίμα βρε κοπέλα μου κλείσε λίγο το στοματάκι σου νέο κορίτσι είσαι!») ΠΡΟΣΠΑΘΩ!!! Δεν ξέρω πλέον τι άλλο να κάνω!! Τα έχω δοκιμάσει όλα! Οι ποσότητα εξάλλου δεν ήταν πότε θέμα γιατί δεν έτρωγα μεγάλες ποσότητες ούτος ή άλλος?
Τελικά βγήκε μεγάλη ιστορία? Εάν κάποιος έφτασε ως εδώ τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο του. Δεν έχω κάτι άλλο να πω? δεν ξέρω γιατί την έγραψα? δεν θέλω να με λυπηθεί κάποιος? ψάχνω άπλα μια ελπίδα? κάτι?
