Εκρήξεις θυμού

Γεια σε όλους. Είμαι νέα στο forum έχω μιά κορούλα 21 μηνών...Αντιμετωπίζω ένα "πρόβλημα" με την συμπεριφορά της όπου έχει εκδηλωθεί εδώ και τρεις περίπου μήνες... Τις περισσότερες φορές που δεν γίνεται το δικό της ή που η ίδια δεν μπορεί να καταφέρει κάτι π.χ. με ένα παιχνίδι χτυπιέται στα πατώματα κλαίει και φωνάζει... Μιλάμε για πολύ σοου... Πέφτει στα γόνατα και χτυπάει τα χέρια της κάτω και τσιρίζει κλαίγοντας... Εγώ άλλες φορές την αφήνω να ξεσπάει αλλά κάποιες φορές που δεν αντέχω τις φωνές της φωνάζω και εγώ.... Η ίδια μπορεί να σταματήσει απότομα και να αλλάξει εντελώς ξαφνικά η διάθεσή της... Αν την πάρω αγκαλιά την στιγμή της κρίσης μπορεί να μου δώσει και καμμία... Το θέμα είναι εκτός από μια δυο φορές που έχουμε μιλήσει λίγο απότομα με τον άντρα μου μπροστά της (άνθρωποι είμαστε και εμείς!) όλες τις άλλες φορές φερόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας... Πως μπορώ να αντιμετωπίσω το θέμα αυτό ?

Στο βιβλίο της Αλεξ. Καπάτου \"γνωρίστε το παιδί σας\" αναφέρει ότι τέτοιες εκρήξεις θυμού είναι φυσιολογικές στα παιδιά, συμβαίνει σχεδόν σε όλα, σε άλλα λιγότερο και σε άλλα περισότερο. Υπομονή...Αυτό να κάνεις. Να φροντίσεις να μην της φωνάζεις, και να είσαι ήρεμη ακόμα και αν ουρλιάζει. Και φυσικά να μην πέσεις ποτέ στην παγίδα να υποχωρήσεις σε κάτι που της έχεις απαγορεύσει προκειμένου να μην ακούς την γκρίνια της.

Γεια σας,εχω ενα γιο 17 μηνων ο οποιος οταν θελει κατι και δεν το κανουμε αρχιζει και ουρλιαζει ασταματητα,ακομα και οταν ξυπναει παρολο που δεν θελει αγκαλια και θελει να μεινει στην κουνια του ουρλιαζει.Υπαρχει περιπτωση να θελει να μιλησει και αφου δεν μπορει αυτο να τον εκνευριζει τοσο πολυ που να το κανει να ουρλιαζει? Στην αρχη φωναζα και εγω αλλα τις τελευταιες μερες απλα με πολυ ηρεμη φωνη του λεω οτι οσο ουρλιαζει δεν του δινω σημασια,γυρναω πλατη και συνεχιζω να κανω αυτο κανω μεχρι να σταματησει και τοτε του δινω σημασια...δεν ξερω ομως αν πετυχαινει για απο οτι φαινεται δεν εχει σκοπο να το σταματησει.Την ιδια καθοδηγηση εχω δωσει και στην γυναικα που τον κραταει το πρωι η οποια ειναι πολυ φιλη και τησ εχω πολυ εμπιστοσυνη. Εχετε να προτινετε κατι αλλο?

loreta καλημερα!


καλο καλοκαιρι!


λοιπον εγω απο την εμπειρια που εχω με καποια παιδακια μπορω να καταλαβω το εξης

συνηθως φωναζουν ετσι αν εστω και μια φορα που φωναξαν ετσι πετυχαν αυτο που ηθελαν.

προτεινω την ωρα που ζητα κατι που δε θες

να του λες

ξερω θελεις αυτο. ομως δεν γινεται.

και αμεσως να τον απασχολησεις με κατι εντελως ασχετο ωστε να το ξεχασει με χαρα.

ευχομαι ο,τι προτεινω να σου ταιριαξει!

να χαιρεσαι το παιδακι σου!

Η φωνή στη φωνή δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα... Τα μωρά καταλαβαίνουν την απαλή, χωρίς εκνευρισμούς , γεμάτη υπομονή και στοργή φωνή σαν λύση στο πρόβλημα που τα απασχολεί εκείνη τη στιγμή και όχι τον αντίλογο σε μια συζήτηση χωρίς λέξεις και φράσεις αλλά με ουρλιαχτά . Πολλοί γονείς μια τέτοια συμπεριφορά την αντιμετωπίζουν ακόμη και με χτυπήματα στο παιδί, γιατί εκνευρίζονται και χάνουν τον έλεγχο...

Νομίζω πως ακόμη κι η παραμικρή έντονη διαφωνία με το σύζυγο μπροστά στο παιδί, έχει σοβαρό αντίκτυπο στον ψυχισμό του και πιθανόν ασυνείδητα να αναπαράγει παρόμοιες συμπεριφορές από ανάγκη μιμητική. Είναι απόλυτα σαφές πως οι έντονοι διαξιφισμοί των γονέων δεν μπορούν να αφήνουν ανεπηρέαστα τα παιδιά και είναι απαραίτητο να μην χάνουν ποτέ τον έλεγχο του εαυτού τους παρουσία των παιδιών τους.

Με τον αντρα μου δεν εχουμε φωναξει ποτε μπροστα στο παιδι οταν λεμε ποτε ομως το εννοω.Παντα μιλαμε παρα πολυ ηρεμα.Οταν παω να τον απασχολησω με κατι αλλο την ωρα που ουρλιαζει ας πουμε το αγαπημενο του παιχνιδι μου το πεταει σε κλασματα δευτερολεπτου.Δεν ξερει τι θελει μια μου δειχνει κατι μετα μου δειχνει κατι αλλο και απλα ουρλιαζει χωρις να με ακουσει καθολου.Εγω απλα καθομαο και τον κοιταω και με ηρεμη φωνη του λεω σταματα να κλαις και ακουσε με.Αλλα τιποτα...Για αυτο ειπα να κανω αυτο που εγραψα παραπανω να του λεω δηλαδη οτι αν δεν σταματησεις να ουρλιαζεις δεν θα σου δωσω σημασια καθολου,μπα και καταλαβει οτι ετσι δεν βγαζει τιποτα,γιατι αν αυτο που θελει δεν πρεπει να το παρει δεν του το δινω οσο και να κλαιει ειμαι πολυ σταθερη σε αυτο.Ουφ δεν ξερω τι αλλο να κανω,στεναχωριεμαι πολυ οταν ουρλιαζει ετσι!

οταν κλαιει ή ουρλιαζει εχεις δοκιμασει να τον αγκαλιασεις?

Δεν θελει με σπρωχνει αλλα και να με αφησει δεν σταματαει να ουρλιαζει....

Οταν σε αφηνει να τον αγκαλιασεις πάλι δεν σταματαει?

Εχεις ρωτησει τον παιδιατρο?

Η αληθεια ειναι οτι δεν τον εχω ρωτησει αλλα οι αποψεις του για τετοια θεματα ειναι αστον να κλαιει...Τι να πουνε και αυτοι δεν ειναι ψυχολογοι οι ανθρωποι. Μερικες φορες σταματαει αλλες ομως δεν σταματαει με τιποτα παρα μονο οταν το θελησει εκεινος.

Εγω λορετα ακουσα προσφατα σε μια ημεριδα κατι διαφορετικο απο εναν ψυχαναλυτη:προτεινε την αγκαλια. Ξερω οτι υπάρχει η αποψη \"μη δινεις σημασια, αστο να κλαιει\". αυτος υποστηριζε το αντιθετο, δωσε σημασια κ αγκαλιασε τον.

Παρολα αυτα εγω θα σου προτεινα να ρωτησεις τον γιατρο σου για να αποκλεισεις κατι που μπορει κ στην παρουσα φαση να αγνοεις.

Quote:

---

Originally posted by loreta176
Με τον αντρα μου δεν εχουμε φωναξει ποτε μπροστα στο παιδι οταν λεμε ποτε ομως το εννοω.Παντα μιλαμε παρα πολυ ηρεμα.Οταν παω να τον απασχολησω με κατι αλλο την ωρα που ουρλιαζει ας πουμε το αγαπημενο του παιχνιδι μου το πεταει σε κλασματα δευτερολεπτου.Δεν ξερει τι θελει μια μου δειχνει κατι μετα μου δειχνει κατι αλλο και απλα ουρλιαζει χωρις να με ακουσει καθολου.Εγω απλα καθομαο και τον κοιταω και με ηρεμη φωνη του λεω σταματα να κλαις και ακουσε με.Αλλα τιποτα...Για αυτο ειπα να κανω αυτο που εγραψα παραπανω να του λεω δηλαδη οτι αν δεν σταματησεις να ουρλιαζεις δεν θα σου δωσω σημασια καθολου,μπα και καταλαβει οτι ετσι δεν βγαζει τιποτα,γιατι αν αυτο που θελει δεν πρεπει να το παρει δεν του το δινω οσο και να κλαιει ειμαι πολυ σταθερη σε αυτο.Ουφ δεν ξερω τι αλλο να κανω,στεναχωριεμαι πολυ οταν ουρλιαζει ετσι!

---

... Εγώ άλλες φορές την αφήνω να ξεσπάει αλλά κάποιες φορές που δεν αντέχω τις φωνές της φωνάζω και εγώ....

Το θέμα είναι εκτός από μια δυο φορές που έχουμε μιλήσει λίγο απότομα με τον άντρα μου μπροστά της (άνθρωποι είμαστε και εμείς!) όλες τις άλλες φορές φερόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας...


Τι απ\' όλα ισχύει ?

Μην δίνεις σημασία loreta176 , σε μπέρδεψα με τη θεματοθέτρια !!!

:)

Quote:

---

Originally posted by loreta176
Γεια σας,εχω ενα γιο 17 μηνων ο οποιος οταν θελει κατι και δεν το κανουμε αρχιζει και ουρλιαζει ασταματητα,ακομα και οταν ξυπναει παρολο που δεν θελει αγκαλια και θελει να μεινει στην κουνια του ουρλιαζει.Υπαρχει περιπτωση να θελει να μιλησει και αφου δεν μπορει αυτο να τον εκνευριζει τοσο πολυ που να το κανει να ουρλιαζει? Στην αρχη φωναζα και εγω αλλα τις τελευταιες μερες απλα με πολυ ηρεμη φωνη του λεω οτι οσο ουρλιαζει δεν του δινω σημασια,γυρναω πλατη και συνεχιζω να κανω αυτο κανω μεχρι να σταματησει και τοτε του δινω σημασια...δεν ξερω ομως αν πετυχαινει για απο οτι φαινεται δεν εχει σκοπο να το σταματησει.Την ιδια καθοδηγηση εχω δωσει και στην γυναικα που τον κραταει το πρωι η οποια ειναι πολυ φιλη και τησ εχω πολυ εμπιστοσυνη. Εχετε να προτινετε κατι αλλο?

---

loreta, από την εμπειρία με το δικό μου παιδί θα σου πρότεινα τα εξής:

Και η πιο μικρή διαφωνία με το σύζυγο ακόμη και αν είναι εξερετικά πολιτισμένη γίνεται πάντα αντιληπτή από το παιδί. Πχ αν πεις κάποια στιγμή στο παιδί ότι είναι ώρα να κοιμηθεί και κάνει το λάθος ο σύζυγός σου να πεί \"έλα μωρέ ας μείνει λίγο ακόμα\" την έβαψες...

Φρόντισε, να ελαχιστοποιήσεις πράγματα που μερικές φορές επιτρέπονται και μερικές φορές απαγορεύονται γιατι το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει πότε συμβαίνει αυτό.

Φρόντισε να το επιβραβεύεις τις φορές που είναι ήρεμο.
(η καλή συμπεριφορά δεν είναι αυτονόητη)

Μάλλον αυτές οι κρίσεις θυμού θέλουν κοινό, οπότε είναι πιο εύκολες στον χειρισμό όταν είναι ένα μόνο άτομο μαζί με το παιδί. Αν υπάρχουν δυο τρείς, ειδικά παπούδες - γιαγιάδες που έχουν άποψη ότι χειρότερο.

Να είστε σταθεροί σε ότι αποφασίσατε με τον σύζυγό σου και και έχετε υπομονή. Μη περιμένεις να δειτε αποτελέσματα άμεσα. Με 2-3 μέρες μη περιμένεις αποτελέσματα...

Με το που θα αρχίσει να μιλάει, να το ενθαρρύνεις να χρησιμοποιεί τα λόγια του και ποτέ μη του δίνεις κάτι που σου ζήτησε με γκρίνια αν ξέρεις ότι μπορεί να το εκφράσει με λόγια.

Υπομονή και καλή τύχη...

Την περασμενη εβδομαδα εγραψα σε αυτη την ψυχολογο που ειδα ενα αρθρο της για την παιδικη επιθετικοτητα στο e-psychology.

Κυρια Ναλμπαντη, καλημερα σας,

Δαιβασα στο e-psychology.gr το αρθρο σας για την επιθετικοτητα των παιδιων, και αναρωτιομουν τι να κανω με τον μικρο μου μπομπιρα 16 μηνων ο οποιος εδω και 2-3 μηνες ξεκινησε να μας χτυπαει, να τραβαει μαλλια και απο την αλλαη να κλαει και να πεφτει στο πατωμα οταν δεν του γινεται το χατηρι.
Οσον αφορα τα χτυπηματα, οταν αρχιζει να ριχνει χαστουκια και να τραβαει μαλλια, του κανω ακριβως την ιδια κινηση, πονωντας τον ελαφρως αλλα γελωντας και του λεω: \"θες να παιξουμε μπατσακια;\"
Αυτος συνεχιζει για λιγο το παιχνιδι αλλα μετα απο 2-3 φορες που θα του τραβηξω και εγω τα μαλλια ή θα του ανταπωδωσω το χαστουκακι του με αγκαλιαζει με τα δυο χερακια και ζηταει ανακωχη!!!
Να συνεχισω ετσι; το εκανα θεωρωντας οτι αν καταλαβει οτι ποναει το παιχνιδι του δεν θα το ξανακανει, αλλα αυτος μαλλον το θεωρει παιχνιδι και το επαναλαμβανει.
Φοβαμαι οτι αν το στειλω στον σταθμο, θα επιτεθει σε καποιο παιδακι και θα δημιουργηθει προβλημα.
Τι μπορω να κανω;
Υπαρχει καποιο βιβλιο για αυτο το θεμα;
εχετε καποιον ειδικο που συνεργαζεστε κοντα μου;
Μενω .........

Με εκτιμηση

ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΤΑ ΕΞΗΣ:


Αγαπητή Κα ........................

Κατ\'αρχήν να σας πω οτι η επιθετικότητα ειναι μια συμπεριφορά η οποία προβληματίζει πολλούς γονείς μιας και τα ποσοστά των επιθετικών παιδιών αυξάνονται στην χώρα μας. Έχουν γίνει πολλές έρευνες σ\'αύτόν τον τομέα όσον αφορά τα αίτια της επιθετικής συμπεριφοράς οι οποίες αναφέρονται σε παιδιά μεγαλύτερα απο το δικό σας. Αυτό που μπορώ εγώ με σιγουριά να πω είναι οτι η επιθετικότητα είναι μια συμπεριφορά η οποία μαθαίνεται καθώς τα παιδιά μιμούνται την συμπεριφορά των γονιών. Μπορεί να δέχονται τα ίδια επιθετική συμπεριφορά (λεκτική ή σωματική) απο τους γονείς τους ή απο άλλα άτομα που βρίσκονται στο στενό οικογενειακό περιβάλλον ή να είναι μάρτυρες επιθετικής συμπεριφοράς ανάμεσα στους γονείς ή απο τους γονείς προς τρίτους. Έτσι, βιώνοντας κάτι τέτοιο θεωρούν οτι αυτός είναι ο τρόπος να επιβιώσουν, να διεκδικήσουν ή να επιβληθούν. Μην ξεχνάτε οτι τα παιδιά γεννιούνται χωρίς καμία γνώση κοινωνικής συμπεριφοράς και η μάθησή τους βασίζεται στην μίμηση πρωτίστως των γονιών και στην συνέχεια των συνομιλήκων.
Θα πρέπει λοιπόν να είστε απόλυτα βέβαιοι εσείς σαν γονείς οτι δεν γίνεστε πρότυπα επιθετικής συμπεριφοράς για τον μικρό σας. Μήπως όταν του ζητάτε να κάνει κάτι και δεν υπακούει του φωνάζετε; Με ποιόν τρόπο προσπαθείτε να τον πειθαρχήσετε; Απο την άλλη ο γιός σας είναι πολύ μικρός για να κατανοήσει οτι αυτό που κάνει σας πονάει. και φυσικά δεν μπορεί να καταλάβει οτι με το να το ανταποδίδετε προσπαθείτε να του το δείξετε. Το πιο πιθανό είναι οτι το εκλαμβάνει σαν παιχνίδι ή σαν κάτι φυσιολογικό. Ακόμη, όταν εσείς μπαίνεται σε τέτοιου είδους \'\'παιχνίδια\'\' με τον μικρό σας γίνεστε αυτόματα πρότυπο επιθετικής συμπεριφορας. Σταματήστε λοιπόν να ανταποδίδετε τα χτυπήματα γιατί μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα θα έχετε. Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι κάθε φορά που χτυπάει να του λέτε ξεκάθαρα ΟΧΙ και σε καμία περίπτωση να μην υποκύπτετε σε χατίρι που διεκδικείται με αυτόν τον τρόπο. Κάθε φορά που το παιδί θέλει να του κάνετε ένα χατίρι και το ζητάει με επιθετικό τρόπο θα του εξηγείτε με όσο πιο απλά λόγια μπορείτε οτι δεν πρόκειτε να κάνετε αυτό που ζητάει αν δεν τον ζητήσει με καλό τρόπο....και φυσικά θα του δείχνετε και τον τρόπο. Μπορείτε λοιπόν να λέτε κάτι τέτοιο : \'\'Αυτό που έκανες δεν είναι καθόλου σωστό. Δεν πρόκειτε να σου δώσω το παιχνίδι που μου ζήτησες αν δεν μου το ζητήσεις με τον σωστό τρόπο. Ο σωστός τρόπος είναι να πεις ήρεμα \'\'μαμά δώσε μου σε παρακαλώ το παιχνίδι μου\'\'. Φρόντίστε όταν του μιλάτε να κατεβαίνεται στο ύψος του παιδιού γονατίζοντας, να το κοιτάτε στα μάτια και να προσπαθείτε να αντιληφθείτε αν καταλαβαίνει αυτά που λέτε. Αν το δείτε να σας κοιτάει με απορία, επαναλάβετε αυτό που είπατε με πιο απλά λόγια και να το ρωτήσετε στο τέλος αν κατάλαβε. Σε καμία περίπτωση να μην ξεχάσετε να το επιβραβέυσετε όταν κάνει αυτό που του είπατε.
Όσον αφορά στην ανησυχία σας για τον παιδικό σταθμό είναι και αυτή πολύ φυσιολογική. Να θυμάστε όμως οτι ο μικρός σας θα βρεθεί ξαφνικά σ\'ένα ξάνο περιβάλλον όπου δεν θα μπορεί να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Θα είναι ο πρώτος του αποχωρισμός απο το οικογενειακό περιβάλλον και αυτό μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους. Επίσης, μέσα σε μια ομάδα συνομιλήκών θα πρέπει να βρει τον ρόλο του και να τον εξασφαλίσει. Πολλά θα είναι τα επιθετικά παιδιά μέσα στην ομάδα και θα πρέπει κι αυτός νε επιβιώσει με κάποιο τρόπο. Πείτε του λοιπόν οτι θα πρέπει να χτυπάει μόνο αν τον χτυπήσουν και δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο (αν και πολύ σύντομα θα το καταλάβει μόνος του). Αυτό που εσείς πρέπει να κάνετε είναι να φροντίσετε η προσαρμογή του να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλή και να είστε σε στενή συνεργασία με την δασκάλα και την υπέυθυνη του σταθμού την οποία καλό θα ήταν να την ενημερώσετε για την ανησυχία σας.
Εν κατακλείδι, να θυμάστε οτι το σημαντικο για να έχετε ένα ήρεμο παιδί είναι να φροντίσετε να είστε κι εσείς ήρεμοι και να εφαρμόζετε εσείς πρώτοι αυτά που θέλετε το παιδί σας να κάνει.
Δυστυχώς δεν γνωρίζω κάποιον συνάδελφο στην περιοχή σας να σας συστήσω. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σας δώσω ένα τηλεφωνικό νούμερο όπου μπορείτε να τηλεφωνείτε και να συζητάτε με ειδικούς παιδοψυχολόγους και παιδοψυχιάτρους αυτά που σας απασχολούν.
Γραμμή Σύνδεσμος για την ψυχική υγεία του παιδιού και του εφήβου: 801 801 1177

Με εκτίμηση
Ναλμπάντη Μαρία
Ψυχολόγος Υγείας - Ψυχοθεραπεύτρια
Τηλ. 6945 117019

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΛΙΓΟ