Ολα ειναι στο μυαλο!

Γεια σε ολους ειμαι η Λινα κ ειμαι 25 η ιστορια μου ξεκιναει πριν πολλα χρονια οταν αρχισα να παιρνω τα πρωτα κιλα!
Ημουν απο πολυ μικρη ηλικια λιγα κιλα παραπανω απο ολα τα παιδια της ηλικιας μου.Με τα χρονια αυτα τα κιλα αυξηθηκαν κ η διαφορα ηταν πολυ πιο αισθητη.Στα 16 ειχα φτασει τα 98 κιλα κ εχω υψος 1,67.
Η ζωη μου πλεον ειχε αρχισει να γινεται αφορητη καθως ολα καθοριζονταν απο τα κιλα μου,ωστοσο ποτε μεχρι τοτε δεν ειχα παρει σοβαρα την αποφαση να χασω αυτα τα κιλα!
Οταν εφτασε ο καιρος να φυγω για σπουδες τα πραγματα χειροτερεψαν σε οτι αφορα την ψυχολογια μου.Δεν ηθελα να βγαινω απο το σπιτι δεν εκανα καινουριες παρεες καθως φοβομουν την κριτικη κ την απορριψη.
Το 1 ετος περασε καπως ετσι ωσπου αποφασισα οτι επρεπε να κανω κατι δραστικο διαφορετικα θα ειχα μια δυστυχισμενη ζωη.
Ξεκινησα διαιτα απο διαιτολογο αρχικα στη συνεχεια ομως σταματησα κ προσπαθησα χωρις μεγαλη επιτυχια να κανω κατι μονη μου.
Ποτε ομως δε τα παρατησα ξαναπηγα σε διαιτολογο για ενα 6μηνο περιπου τα πρωτα 10κιλα εφυγαν σχετικα γρηγορα ο στοχος ειχε αρχισει να γινεται πραγματικοτητα.
Με το καιρο κ με προσπαθεια εφυγαν κ τα αλλα 15 κιλα.
Πλεον ειχα καταλαβει οτι ολα ειναι στο μυαλο μπηκα σε μια διαδικασια αναζητησης διατροφης εντελως διαφορετικη απο αυτη που τοσα χρονια ακολουθουσα.
Τα τελευταια 4 χρονια συντηρουμαι με τις καλες κ τις κακες στιγμες δε το βαζω κατω.Οι διατροφικες μου συνηθιες αλλαξαν εντελως καταλαβα οτι δεν θελω μια πιτσα η μια καρμποναρα για να ειμαι ευτυχισμενη κ πολυ περισοτερο υγιης.
Με ολα αυτα σε ολους εσας που προσπαθειτε θελω να σας πω οτι απο προσωπικη εμπειρια πιστευω οτι ολα ειναι στο μυαλο χωρις να φτανουμε σε ακροτητες(νευρικη ανορεξια κτλ) η ζωη μας μπορει να γινει ομορφοτερη κ το καλυτερο ειναι να το παρουμε αποφαση κ να μη χανουμε χρονο κ ενεργεια πολλες φορες προσπαθωντας ασκοπα, κοροιδευοντας τον εαυτο μας γιατι αυτο εκανα για πολλα χρονια!!!!

σωστη! τωρα πως πας απο κιλα Λινα? καλώς ηρθες!

καλως σας βρηκα!!!!
Μια χαρα ειμαι 67,68-71,72 δεν εχω παει παραπνω οταν βλεπω οτι ξεφευγω οπως τωρα στις γιορτες κανω ενα προγραμμα 2 εβδομαδων κ επανερχομαι!!!Πλεον εχει γινει συνηθεια κ δεν καταπιεζομαι καθολου!
Καλη επιτυχια στη προσπαθεια σου!!

συγχαρητήρια απο τα σημαντικότερα ποστ που διάβασα ολα αυτά τα χρόνια εδώ μέσα πραγματίκα με λίγα λόγια δείχενεις τη σωστή οδό..μακάρι να επηρεάσει πολλούς η στάση σου..

....πονος και γιααατρειααααααααααα!...

Α ρε Χαρούλα!

Γειά σου Λίνα! Πολύ αισιόδοξα όσα έγραψες και αληθινά.
Να ρωτήσω όμως κάτι? Αφού όλα είναι στο μυαλό μας, γιατί εγώ εξακολουθώ να τη θέλω τη ρημάδα την πίτσα? Πώς να το αλλάξω αυτό το μυαλό? Χθες για παράδειγμα έφαγα μία ντοματοσαλάτα, ένα ατομικό ψωμάκι και μετά ένα πορτοκάλι. Και μετά είπα πεινάω κι άλλο. Ο φίλος μου επισήμανε πως δεν πεινούσα, απλά ήθελα τα αγαπημένα μου σκουπίδια. Και νιώθω όντως πως αν έτρωγα έστω και ένα μικρό σκουπιδάκι, αν και δεν θα χόρταινα πραγματικά, θα σταματούσα την κλάψα περί πείνας.
Κάνω κανά δύο κολπάκια και με ξεγελάω, το τελευταίο μου είναι να αντικαθιστώ τα γλυκά με φρούτα. Περπατάω αναγκαστικά, γιατί πρέπει. Νιώθω όμως σαν να πηγαίνω σε ειδική αποστολή, γιατί δεν αγαπώ την άθληση. Προσπαθώ να με πείσω πως δεν είναι άσκηση, μια απλή βόλτα είναι.
Επανέρχομαι λοιπόν στην ερώτησή μου. Πώς να μας πείσουμε πως η άσκηση δεν είναι άσκηση, αλλά βόλτα, πως το πορτοκάλι είναι γλυκό, πως η σαλάτα είναι καρμπονάρα? Φαντάζομαι πως μετά το πέρας της προσπάθειας θα το έχουμε ήδη καταλάβει, θα είμαστε περήφανες και χαρούμενες, τι γίνεται όμως στο μεταξύ? Πώς να κάνουμε ευκολότερη την προσπάθειά μας?
Γιατί, πώς, σε έπρηξα στις ερωτήσεις, αλλά θα ήθελα πραγματικά την άποψή σου ή και όσων άλλων θελήσουν να απαντήσουν. Και φυσικά γνωρίζω πως αυτό που κάνω τώρα και το θεωρώ καινοτομία, είναι τρόπος ζωής για τον υγιή κόσμο. Τρώγωντας υγιεινά, όχι δεν ανακάλυψα την Αμερική, με έβαλα απλά στο πρόγραμμα που έπρεπε να ήμουν εδώ και χρόνια και πρέπει να ακολουθήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Γειά σου Λίνα! Πολύ αισιόδοξα όσα έγραψες και αληθινά.
Να ρωτήσω όμως κάτι? Αφού όλα είναι στο μυαλό μας, γιατί εγώ εξακολουθώ να τη θέλω τη ρημάδα την πίτσα? Πώς να το αλλάξω αυτό το μυαλό? Χθες για παράδειγμα έφαγα μία ντοματοσαλάτα, ένα ατομικό ψωμάκι και μετά ένα πορτοκάλι. Και μετά είπα πεινάω κι άλλο. Ο φίλος μου επισήμανε πως δεν πεινούσα, απλά ήθελα τα αγαπημένα μου σκουπίδια. Και νιώθω όντως πως αν έτρωγα έστω και ένα μικρό σκουπιδάκι, αν και δεν θα χόρταινα πραγματικά, θα σταματούσα την κλάψα περί πείνας.
Κάνω κανά δύο κολπάκια και με ξεγελάω, το τελευταίο μου είναι να αντικαθιστώ τα γλυκά με φρούτα. Περπατάω αναγκαστικά, γιατί πρέπει. Νιώθω όμως σαν να πηγαίνω σε ειδική αποστολή, γιατί δεν αγαπώ την άθληση. Προσπαθώ να με πείσω πως δεν είναι άσκηση, μια απλή βόλτα είναι.
Επανέρχομαι λοιπόν στην ερώτησή μου. Πώς να μας πείσουμε πως η άσκηση δεν είναι άσκηση, αλλά βόλτα, πως το πορτοκάλι είναι γλυκό, πως η σαλάτα είναι καρμπονάρα? Φαντάζομαι πως μετά το πέρας της προσπάθειας θα το έχουμε ήδη καταλάβει, θα είμαστε περήφανες και χαρούμενες, τι γίνεται όμως στο μεταξύ? Πώς να κάνουμε ευκολότερη την προσπάθειά μας?
Γιατί, πώς, σε έπρηξα στις ερωτήσεις, αλλά θα ήθελα πραγματικά την άποψή σου ή και όσων άλλων θελήσουν να απαντήσουν. Και φυσικά γνωρίζω πως αυτό που κάνω τώρα και το θεωρώ καινοτομία, είναι τρόπος ζωής για τον υγιή κόσμο. Τρώγωντας υγιεινά, όχι δεν ανακάλυψα την Αμερική, με έβαλα απλά στο πρόγραμμα που έπρεπε να ήμουν εδώ και χρόνια και πρέπει να ακολουθήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου.

---

Η μονη απαντηση για μενα ειναι οτι βλεπεις τον εαυτο σου πιο ομορφο και η ψυχικη ευχαριστιση που παιρνουμε απο αυτο πρεπει να ειναι μεγαλυτερη απο αυτη που παιρνεις απο μια σοκολατα.

Καλησπερα σε ολους!
Ava ολα οσα μου λες μου ακουγοντα πολυ οικεια καθως για πολλα χρονια ειχα τις ιδιες κ περισσοτερες ερωτησεις.
Ποτε μεχρι τωρα δεν καταφερα να πω κ να το πιστεψω οτι το πορτοκαλι ειναι γλυκο η οτι η σαλατα ειναι καρμποναρα!!!Οτι κ να κανουμε παντα το πορτοκαλι θα ειναι ενα φρουτο κ η σαλατα λαχανικο!!!
Ωστοσο το να κινουμαι με ευκολια τοσο μεσα στο σπιτι μου οσο κ εξω,να ξερω οτι μπορω να παω σε οποιοδηποτε μερος(απο το λεωφορειο μεχρι καποια εκδηλωση η σε καποια δουλεια), χωρις να εχω τα βλεματα στραμενα πανω μου κ με ενα χαρακτηριστικο υφος ...Να μπορω να μπω σε ενα μαγαζι κ να παρω καποιο ρουχο που μ αρεσει πολυ χωρις να ''φοβαμαι''να ρωτησω την πωλητρια αν εχει στο νουμερο μου,να μπορω να φαω στο δρομο αν μου'ρθρει καμια λιγουρα χωρις να με κοιτανε,να εχω μια πολυ καλη προσωπικη ζωη.
Αυτοι ειναι καποιοι απο τους λογους που η προσπαθεια μου αξιζε κ αξιζει να την συνεχισω...
Εξαρταται απο τη θεληση που εχει ο καθενας μας μεσα του την καταλληλη χρονικη στιγμη κ τιποτα παραπανω.
Εγω πιστευω οτι οταν ξεκινησα ολη αυτη την προσπαθεια ημουν ετοιμη καταφερα να τιθασευσω το μυαλο μου κ τις ορεξεις γιατι ολα οσα σου προανεφερα κ πολλα περισσοτερα τα ηθελα απο τα βαθη της ψυχης μου.
Η σοκολατα θαναι παντα εκει η πιτσα η καρμποναρα θαναι παντα εκει δεν εγινε κ τιποτα να τα αφησουμε στην ακρη για λιγο....κ οταν περασει ο καιρος θα τα τρως με μεγαλητερη ευχαριστηση γιατι δε θα υπαρχει το αισθημα της ενοχης οπως υπηρχε σε μενα τουλαχιστον!!!!!