ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

καλημερα κοριτσια
εγω πριν 6 χρονια ημουν 55 κιλα μεχρι που αρχισαν οι κρισεις πανικου και εφτασα στα 78(76 τωρα με διατρ0φη).
οι κρισεις πανικου με οδηγησαν σε μια αρρωστημενη κατασταση με το φαι,αγχωνομουν και ετρωγα,ειχε γινει το φαι ενα μεσο να ξεσπασω το αγχος μου.χαπια για της κρισεις δεν πηρα ποτε αλλα κανω καποιες συνεδριες με ψυχολογο εδω και κανενα μηνα που με βοηθησαν στην αποφαση μ να χασω κιλα.

μια βδομαδα τωρα π κανω διατροφη νιωθω πιο ηρεμη και το σημαντικοτερο δεν μου παρουσιαστηκε κριση και μειωθηκαν οι τρεμουλες,ειναι ιδεα μου η σχετιζεται η σωστη διατροφη με το αγχος?

Eχω κι εγω κρισεις πανικου.Μαλιστα στο παρελθον δε μπορουσα να μπω στο μετρο.Εκανα πολυ δουλεια με τον εαυτο μου κι εχουν περιοριστει τωρα σε 2-3 κρισεις το χρονο να φανταστεις.Δεν πηγα σε ψυχολογο, απλα εζησα για μεγαλο διαστημα τη μοναξια μου σκεφτηκα πολυ και το παλεψα.Τωρα πχ δεν εχω πλεον κανενα προβλημα στο μετρο.Βεβαια δε το εχω συσχετησει με τα περιτα μου κιλα παχαινα παντα ανεξαρτητα των κρισεων και ειχα παρει κιλα και πριν εμφανιστουν κιολας.Ευχομαι να βρεις τη δυναμη, γιατι ειναι μεσα μας αρκει να τη βρουμε litsaki μου.Kαι μπραβο σου που πηγες σε ειδικο.Ειμαι σιγουρη οτι θα τα καταφερεις.Θα σε βοηθησει και με τις κρισεις και με την απωλεια βαρους σου.Καλη συνεχεια.:)

constance ετσι και εγω οι κρισεις με κανανε εκτος απο τη δουλεια που και σ αυτη με δυσκολια πηγαινα να φοβαμαι να βγω,για διασκεδαση ουτε λογος,αρα το εριξα στο φαγητο που με χαλαρωνε.εχω κανει αρκετα βηματα τωρα και αντιμετωπιζω τους φοβους μου,βγαινοντας ,κανοντας οτι φοβομουν ,ξεσπαω στη γυμναστικη πια και οχι στο φαγητο και γενικοτερα κανω πραγματα που με ευχαριστουν.
σε ευχαριστω καλη συνεχεια και σε σενα:)

Κι εγω έπαθα κρίσεις πανικού φέτος πρώτη φορα. Ενοιωθα ενα πνιξιμο στο λαιμό και δε μπορούσα να ανασανω. Μετα απο κει παχαινα τοσο πολύ, φοβερο, και το σκεφτομουνα μονη μου κι ελεγα μπα δε νομιζω να ναι αυτο...

νομιζω οτι η κακη ψυχολογικη κατασταση και αυτα τα δυσκολα συναισθηματα που βιωνουμε με τη διαταραχη πανικου βρισκεται σε πληρη συναρτηση με την ανοδο των κιλων

Exεις δικιο...μου εχουν πεσει ολα μαζί και είμαι πολύ πιεσμέμη. Δε μπορώ να πιεζομαι και με το φαγητό...ετσι σκεφτόμουνα και εφτασα εδώ που έφτασα. Ολα αυτά είναι φαύλος κύκλος.Μετά αγχόνομαι που είμαι χοντρή και δε μου κάνουν τα ρούχα μου και ο αντρας μου είναι ένας κούκλος με κορμάρα, αγχονομαι που πλησιάζει για μπάνιο και θα θέλει να πάμε με τους φίλους του, αγχόνομαι που τελικά δε μπορώ να κάνω δίαιτα και έχω νευρα....πολλά νεύρα, νευρα που τα παρατάω κι αντι βα αδυνατιζω παχαίνω περισσότερο και και και μπορω να γραφω 2 ωρες ακομα οουυυφφφ... χαλια η ψυχολογική μου κατάσταση!!!

αχ νηφιτσα μου καλη σε καταλαβαινω,μπαινουμε σε φαυλο κυκλο οπως λες

πρεπει να ηρεμησουμε με οποιoδηποτε τροπο τοσο για την ψυχικη οσο και για τη σωματικη μας υγεια

και οταν αγχωνομαστε να μη ξεσπαμε σε γλυκα,πατατακια,πιτσες,σου� �λακια
δεν μπορουμε να τα αντικαστησουμε με καροτακια,γιαουρτακια και φρουτακια?:P

πωπω κοριτσια αυτο δεν το ειχα σκεφτει ποτε...κρισεις πανικου...τι να πω, ελπιζω να μην ειναι τοσο δυσαρεστο οσο ακουγεται
κ ελπιζω να μη μαθω ποτε...κ να το ξεπερασετε συντομα

Εγώ έχω κρίσεις πανικού εδώ κ δυο χρόνια κ ακολ αγωγή με αντικαταθλ κ λίγο ηρεμιστ έχω κάνει κ ψυχαναλυση ένα χρόνο όσες φορές προσπάθησα να κοψω τα χάπια είχα αστατο ύπνο κ μικρές κρίσεις συνδέονται με διαταραχή του θυροειδους αλλά δεν νομίζω πως συνδ με παχυσαρκία εξαρτάται από τι παρουσιάζονται κ αν υπάρχει κ κατάθλιψη η βουλιμια

Κακα τα ψεμματα ειναι ολα συνδεομενα μεταξυ τους.Απλα εγω ειχα τις κρισεις πανικου και στα αδυνατα μου γιαυτο δε τις συσχετιζω τοσο πολυ.Το παλευω ομως ακομα και σημερα.Και παω προς το καλυτερο.Να ειστε ολες καλα κοριτσια παντα γερες και δυνατες πραγματικα.:)

γεια σας...
είμαι καινουρια στο φορουμ και πρωτη φορα ασχολούμαι με αυτο γενικοτερα..το ανακαλυψα τυχαια..παθαίνω κι εγώ κρίσεις πανικού και εδώ και 6 μήνες παίρνω αντικαταθλιπτικά.. είμαι πολύ καλύτερα ψυχικά και ψυχολογικά. το πρόβλημα είναι ότι έχω πάρει αρκετά κιλά. γενικότερα πάντα μου άρεζε το φαγητό αλλά το πάλευα με διατροφή. τώρα με την διαταραχή πανικού έμεινα αρκετό καιρό στο σπίτι που σημαίνει ότι δεν κινούμουν. τώρα πια βγαίνω αλλά το φαγητό μοθ δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα απο πριν. απ όσο γνωρίζω η έλλειψη σεροτονίνης στην οποία οφείλονται οι κρίσεις πανικού, σε κάνει να έχεισ πολύ όρεξη για γλυκό..και τις περισσότερες φορές παρατηρείται και αύξηση βάρους. τουλάχιστον εγώ κάθε φορά που τρώω κάτι γλυκό, νιώθω σαν να παίρνω κάποιο φάρμακο. καταλαβαίνω πως αυτό είναι ψυχολογικό. θέλω να βρω όμως μια λύση γιατί σκέφτομαι πως είναι κρίμα από τη μια να γίνομαι καλύτερα ψυχικά κι απο την άλλη να κάνω κακό στον εαυτό μου με τη διατροφή. η αύξηση του βάρους παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην κατάθλιψη, από την οποία περασα μια βολτα πριν αρχισουν οι κρισεις πανικου... γι αυτο ξέρω πως η απώλεια βάρους θα τονώσει και την ψυχολογία μου...απ ότι διαβασα έχετε παρόμοιες εμπειρίες οπότε θα μ ενδιέφερε η άποψή σας και η συμβουλή σας...

Εγώ αν και πήγα σε ειδικούς, δεν διέγνωσαν κρίσεις πανικού αλλά διάφορα άλλα. Δεν συνέχιζα όμως τις συνεδρίες για οικονομικούς λόγους, ώστε να βγάλει ο γιατρός μία ολοκληρωμένη εικόνα για μένα κι έτσι ήμουν μία πάνω μία κάτω.

Θεωρώ ότι δεν ειχα κρίσεις πανικού αν και έμοιαζαν με αυτά που περιγράφετε. Από μικρή 10χρ πχ, είχα συνδέσει το φαγητο και τις ωραίες γεύσεις με την ηρεμία και χαρά. Έτσι όποτε με κορόιδευαν στο σχολείο, κρυβόμουν και έτρωγα.Όταν ζηλευα τα φλερτ που είχαν οι φίλες μου πάλι έτρωγα.Όταν στο σπίτι από αγάπη κ ενδιαφέρον αλλά έλλειψη τακτ και σωστής ενημέρωσης, οι γονείς μου έλεγαν έτσι όπως είσαι δεν θα σε θέλουν για φίλη οι φίλες σου ούτε τα αγόρια κλπ, πάλι έτρωγα. Μια ζωή αυτό.

Πιο μεγάλη έμαθα να τρωω και από πλήξη, είτε γιατί ήμουν άνεργη είτε γιατί ήθελα να βγω αλλά δεν είχα παρέα να βγω κλπ. Και άραζα στον υπολογιστή και έτρωγα κ τσιμπολογούσα.

Για ένα διάστημα πήρα κ χάπια κ ενώ ηξερα ότι πρέπει να τα διακόψω σταδιακά ο γιατρός δεν με είχε ενημερώσει πως ελαττώνω τη δόση διότι ήθελε επίσκεψη-λεφτά και μείωση δόσης.Εγώ όμως δεν είχα περιθώριο χρημάτων κ έτσι τα έκοψα μόνη μου.Και υποτροπίασα και χειροτέρεψε η ψυχολογία και οι αρνητικές σκέψεις και ο πανικος(αν θεωρείται κρίση πανικού, ότι ειμαι χάλια, αποκρουστική, άχρηστη κ ανικανη να κάνω το οτιδήποτε στη ζωή μου) και άνοιγε η όρεξη.

Ξαναπήρα χάπια άλλες 2 φορές για κανά μήνα, ένιωθα καλά, κοβόταν η όρεξη(ηταν αντικαταθλιπτικά χάπια που δινουν κ για τη βουλιμια) αλλά τα σταματούσα πάλι μόνη μου.

Αποτέλεσμα, να πάρω 40 κιλά περίπου σε 7χρόνια.

Τώρα γύρισα το χρόνο πίσω μιας και έχω χάσει 47 κιλά και πιστεύω ότι ελέγχω καλύτερα τις κρίσεις που με πιάνουν.Τώρα βασικά εχω εμμονές. Δηλ φοβαμαι μην παχυνω παλι, αν φάω περισσότερο απ όσο νομιζω οτι πρέπει αγχωνομαι οτι έφαγα πολύ ενώ ειναι φυσιολογικό οσο περνά ο καιρός απ την επέμβαση, να ανοιγει λιγο το στομάχι και να καταφέρνω να τρωω 3-4 μπουκιές παραπάνω.Τις τρώω μεν αλλά μετά αγχωνομαι.

Αλλά το ελέγχω πιστεύω.Χωρίς χάπια και γιατρούς.

Για να μην σας κουράζω όμως κ με τα δικά μου, ναι, θεωρώ ότι το άγχος μας ρίχνει στο φαγητό όπως και στο τσιγάρο για άλλους. Μας ηρεμει. Ακομη κ τώρα θα τσιμπλογήσω αλλά τωρα πειθαρχώ ενώ πριν όχι.

Οπως κ τα χάπια παχαινουν.Γνωρισα ενα παλικάρι 34χρ που είχε κρισεις πανικού κ έπαιρνε χάπια επί 1χρονο χωρίς όμως να κουβεντιάζει για το πρόβλημά του.Αποτέλεσμα να πάρει 30 κιλά σε διάστημα 2-3 ετών νομίζω και τώρα δεν μπορεί να τα χάσει.Οι κρίσεις δεν έφυγαν φυσικά και ειναι πάλι σε φαύλο κύκλο.

Πιστεύω ότι οταν ξεκινάμε κάτι πρέπει να το ολοκληρώνουμε.Εγώ δεν το ολοκλήρωσα πριν 7χρ με τον ειδικό και χειροτέρεψα.

πάντως το γεγονός οτι κατάφερες να χάσεις 47 κιλά λέει πολλά πράματα για την προσωπικότητά σου.συγχαρητήρια!

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξεις νικ? Sweet σκέτο...συγχαρητήρια για την απώλεια, θέλει πολύ κουράγιο και μπράβο σου