Ανακούφιση

Στις 19 Φεβρουαρίου 2007 η μητέρα μου, 65 χρονών έφυγε εντελώς ξαφνικά εξαιτίας ενός εγκεφαλικού. Έξι μήνες μετά στις 13 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, πέθανε η αδελφή μου 24 χρονών από υπερβολικη δόση ναρκωτικών. Από το σημείο εκείνο και μετά νιώθω πως η ζωή μου έχει μετατραπεί σε μια δυσβατή ανηφόρα που με δυσκολία ανεβαίνω. Νιώθω ο πόνος και η δυστυχία που βίωσαν η μητέρα μου και η αδελφή μου να έχει πέσει όλος επάνω μου. Ναι πολλές φορές σκέφτομαι το θανατό τους αλλά σκέφτομαι και το δικό μου θάνατο, όχι με φόβο αλλά με ανακούφιση αφού θα μου δώσει την ευκαιρία να ξανάσυναντήσω τα δυό αυτά αγαπημένα μου πρόσωπα. Σίγουρα η ζωή μου δεν θα είναι ίδια και σίγουρα θα προχωρήσω στη ζωή μου αλλά πάντα μέσα στο μυαλό μου θα υπάρχει η σκέψη ότι στο τέλος της δικής μου ζωής θα υπάρχει ανακούφιση.

Πλέον δεν φοβάμαι τον θάνατο.

Στράτο...συλληπητήρια.....

Δεν ξέρω τι είναι πιο σκληρό, να χάνεις τη μαμά ή την αδελφή, αλλά δε νομίζω πως υπάρχει ειδική ζυγαριά λύπης και απόγνωσης.
Έχασα και γω τη μαμά μου πολύ ξαφνικά και μπορώ εν μέρει να σε καταλάβω. Είναι εξαιρετικά δύσκολο και μερικές φορές δυσβάστακτο. Θα σου πω όμως κάτι: ότι και αν κάνεις, όσο και αν πέσεις, όσο πιο μαύρες γίνουν οι σκέψεις σου.....δυστυχώς.....η κατάσταση θα παραμείνει ακριβώς η ίδια. Δεν έχω λόγια παρηγοριάς, γιατί δεν υπάρχουν.
Αυτό που λες με το θάνατο, το καταλαβαίνω απόλυτα. Από τότε που έχασα τη μαμά μου, σα να τον απομυθοποίησα. Σα να \"είδα\" πως στο τέλος μας περιμένουν όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα και η έξοδος θα είναι πιο γλυκειά...
Όχι όμως έτσι.
Σίγουρα είσαι σε πολύ άσχημη κατάσταση, αλλά μετέθεσε τον θάνατο σου γι αργότερα. Για τότε που κάποιος, ή κάτι το έχει προγραμματίσει για σένα και για όλους μας....Δεν ξέρω αν έχεις οικογένεια, (αν και δεν πιστεύω γιατί μου φαίνεσαι μικρός).
Όταν θα κάνεις οικογένεια θα τα δεις διαφορετικά όλα αυτά και μπορεί ο πόνος να μη φύγει ποτέ, αλλά σίγουρα δεν θα είναι τόσο δυσβάστακτος....

όταν έπαθα κατάθλιψη το μόνο πράγμα που φοβήθικα ήταν και είναι ό θάνατος. ο δικός μου και των δικών μου ανθρώπων.
αφού δεν φοβάσαι το θάνατο σημαίνει πως είσαι δυνατός και μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω.
ξέρεις πως εκεί ψηλα υπάρχουν δύο ψυχες που σε προσέχουν και θέλουν να σε βλέπουν ευτυχισμένο.
Ζήσε για αυτές τις ψυχές για να μην νιώθουν ένοχες που σε άφησαν.
Τίμησετες με ότι ακριβότερο έχεις.
Την ζωή σου.
Ξέρω πως στην αρχή είναι δύσκολο. Αυτή τη στιγμή πενθείς.
Πρέπει όμωσ να προσπαθήσεις να το ξεπεράσεις, οχι να τις ξεχάσεις και να δώσεις και δύναμη στους υπόλοιπους.
Εχεις άλλα αδέρφια;
Κάνε δική σου οικογένεια

Quote:

---

Originally posted by stratos
Στις 19 Φεβρουαρίου 2007 η μητέρα μου, 65 χρονών έφυγε εντελώς ξαφνικά εξαιτίας ενός εγκεφαλικού. Έξι μήνες μετά στις 13 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, πέθανε η αδελφή μου 24 χρονών από υπερβολικη δόση ναρκωτικών. Από το σημείο εκείνο και μετά νιώθω πως η ζωή μου έχει μετατραπεί σε μια δυσβατή ανηφόρα που με δυσκολία ανεβαίνω. Νιώθω ο πόνος και η δυστυχία που βίωσαν η μητέρα μου και η αδελφή μου να έχει πέσει όλος επάνω μου. Ναι πολλές φορές σκέφτομαι το θανατό τους αλλά σκέφτομαι και το δικό μου θάνατο, όχι με φόβο αλλά με ανακούφιση αφού θα μου δώσει την ευκαιρία να ξανάσυναντήσω τα δυό αυτά αγαπημένα μου πρόσωπα. Σίγουρα η ζωή μου δεν θα είναι ίδια και σίγουρα θα προχωρήσω στη ζωή μου αλλά πάντα μέσα στο μυαλό μου θα υπάρχει η σκέψη ότι στο τέλος της δικής μου ζωής θα υπάρχει ανακούφιση.

Πλέον δεν φοβάμαι τον θάνατο.

---

Καλε μου, πιστευω τα οσα γραφεις! Ειναι ακριβως κι αυτα που ελεγα εγω μικρουλα! Αν υπαρχει εστω και μια πιθανοτητα να ξαναδω τη μαμα έλεγα, αυτο θα το μαθω οταν πεθανω. Κι ετσι, μεσα στον πονο μου, εχω και εναν λογο να χαιρομαι. Καποιος εκει ψηλα ισως με περιμενει. Ετσι με παρηγορουσα.
Ωστοσο, το κακο με τον θανατο, ειναι οτι συνηθως, αφοσιωνομαστε σ αυτους που εφυγαν και ξεχναμε αυτους που εμειναν! Ξεχναμε οσους ειναι ακομα ζωντανους... Οπως για παραδειγμα τον μπαμπα σου. Ή και τους αλλους κοντινους σας ανθρωπους. Κριμα δεν ειναι να απομονωνεστε και να το περνατε μονοι ολο αυτο?
Ειμαστε ακομα ζωντανοι, και η θεση μας δεν ειναι με τους πεθαμενους. Δεν πρεπει να αμελουμε αυτους που εμειναν πισω... γιατι ποναει. Και γιατι μπορουμε ολοι μαζι να μοιρασουμε τον πονο τουτο και να \"συνδεθουμε\" πιο γρηγορα με το προσωπο μας που εφυγε. Καλη δυναμη σου ευχομαι.

που μπήκατε στον κόπο και μου γράψατε μερικά λόγια παρηγοριάς.