Δυστυχια..

Θελω να σας ανοιξω την καρδια μου και να σας τα πω ολα..Οχι μονο για το βαρος αλλα και ολα οσα δεν φαινονται.θα προσπαθησω να ειμαι οσο συντομη μπορω..Με το αγορι μου γνωριστηκαμε λιγο καιρο μετα το θανατο της μητερας μου και πολυ συντομα δεθηκαμε.Τον ενιωσα δικο μου ανθρωπο,σαν την οικογενεια που ποτε δεν ειχα,και απεδειχθει πως ειχα δικιο.Αρχισαμε να ζουμε μαζι σε μια σχετικα μεγαλη πολη,νοικιασαμε σπιτι,εκεινος εργαζοταν,εγω μελετουσα για να μπω στο πανεπιστημιο.Ολα ηταν ωραια και η ζωη κυλουσε ηρεμα.Τρια χρονια πριν,λογω ενος δανειου και μιας ατυχης συγκυριας βρεθηκαμε σε ασχημη οικονομικη κατασταση.Αποφασισαμε να επιστρεψουμε στο νησι του οπου υπρχε εργασια και σπιτι για να μεινουμε,αλλα και πανεπιστημιο για μενα.Κι ετσι ηρθαμε εδω.Απο την αρχη τα πραγματα ειναι απιστευτα ασχημα.Μενουμε σε ενα σπιτι ακριβως διπλα απο αυτο των γονιων του.(κολλητα τελειως).Εκεινοι δε με θελουν καθολου,κι ας ημαστε ηδη 6 χρονια μαζι.Να φανταστειτε ο πατερας του ουτε στον αρραβωνα μας δεν ηρθε.Η μητερα του κανει προσπαθειες να το κρυψει και προσπαθει να μου φερεται φυσιολογικα.Ο πατερας του ομως..Αυτος με σιχαινεται.Του λεω καλημερα και γυρναει το κεφαλι.Οταν εχω ανοιχτα τα παραθυρα τον ακουω εξω στην αυλη να μιλαει με φιλους του και να με αποκαλει αγελαδα,τρυπα, η να λεει στην γυναικα του:το μ...ι του γιου σου και αλλα τετοια αναφερομενος σε μενα.Να τονισω οτι με το γιο του δε μιλανε,μονο τα τυπικα κι αυτο αν χρειαστει,διοτι τον παρακουσε και διαλεξε εμενα,ενω εκεινος ηθελε κοριτσι απο το χωριο που να ειναι με τη σκουπα στο χερι ολη μερα και να πηγαινει στα χωραφια.Δεν τον εχω πειραξει ποτε,αληθεια σας λεω.Ο πολεμος νευρων που υφισταμαι τα τελευταια δυο χρονια ειναι φοβερος.Δε σεβονται τιποτα.Μολις φυγει το αγορι μου για τη δουλεια(και λειπει απο πρωι μεχρι βραδυ)και μεινουμε μονοι,αρχιζει ο πολεμος.Ολη μερα κοπανανε σκουπες και σκαλες εξω απο το σπιτι,καθονται εξω απο τα παραθυρα κι ουρλιαζουνε λες κι εγω δεν υπαρχω.Δε μπορω να κοιμηθω,να ηρεμησω,να διαβασω..Και το χειροτερο εγινε πριν λιγο καιρο.Γυρισα απο τη σχολη και βρηκα τη μανα του να εχει πηδηξει στο μπαλκονι μας(χρησιμοποιωντας σκαλα)και να καθαριζει τα παντζουρια.Τι ρωτησα γιατι το εκανε και μου ειπε πως ο αντρας της απαιτησε να το κανει,διοτι τα θελει ολα πεντακαθαρα και απαιτει τα παντζουρια να καθαριζονται 1 φορα την εβδομαδα.Οταν ηρθε το αγορι μου της ειπε οτι στο δικο του σπιτι καθαριζονται οποτε θελει αυτος κι οχι ο πατερας του και να μη ξανανεβουν στο μπαλκονι μας.Εκεινη δεν ειπε τιποτα,αλλα την επομενη μερα,ο αντρας της πηρε μπογια κι αρχισε να βαφει εξω απο το σπιτι μας(κολλητα στην πορτα μας)και να βριζει το γιο του και μενα δυνατα,απο το πρωι ως το μεσημερι λεγοντας μας αλητες ζωα και να παμε στο διαολο,να σηκωθουμε να φυγουμε και αλλα πολλα..Φυσικα οταν το αγορι μου ειναι σπιτι(κυριακες δηλαδη)δεν ακουγεται κιχ.Εγω ημουν μεσα και τα ακουγα ολα κι εκλαιγα.Θελω να φυγω απο δω και να παω να μεινω με τον πατερα μου(ο οποιος μενει κι αυτος στο νησι)αλλα το αγορι μου κλαει και τον λυπαμαι γιατι αισθανεται ανισχυρος που δεν εχει τωρα τα χρηματα να φυγουμε.Μου ειπε να κανω υπομονη μεχρι να τελειωσω τη σχολη και να βρω κι εγω μια δουλεια για να νοικιασουμε κατι..εστω μια τρυπα ρε παιδια θα τρελαθω.Σημερα ηρθαν παλι κατι φιλοι τους το απογευμα και τους ακουγα να γελανε μαζι μου στην αυλη.Δεν τολμαω να βγω απο την πορτα νιωθω λες κι ειμαι φυλακη.Δε τους πειραξα ποτε αλλα και ποτε δε θα γινω αυτο που θελουν...Ειμαι τοσο δστυχισμενη,καθε μερα μου ειναι εφιαλτης σε αυτο το νησι και σε αυτο το σπιτι..Σας ευχαριστω που με ακουσατε,λυπαμαι ανα σας κουρασα,μονο εσας εχω..

ntinoula μου γλυκια, πραγματικα στεναχωρηθηκα με το ποστ σου.Δε μπορω να φανταστω τι ειδους ανθρωποειδη ειναι αυτα που σου φερονται ετσι.Και πες εσενα χεσμενη σε εχουν.Δε ντρεπονται λιγο να χαλανε ετσι την ευτυχια του παιδιου τους.Οτι και να πω ειναι λιγο γι'αυτους.Κατσε και συζητησε με το αγορι σου και πες του τα παντα οσα σε απασχολουν ησυχα και ομορφα.Ειπες κατι για το μπαμπα σου να πας να μεινεις εκει.Υπαρχει η δυνατοτητα να πας στο μπαμπα σου μαζι με το αγορι σου;Σκεφτειτε το.Επισης δουλεια εχεις;Σπουδαζεις κιολας, αλλα σκεψου μηπως να βρεις καμια ημιαπασχοληση μπας και βρειτε εστω και μια τρυπα και φυγετε.Οι ανθρωποι αυτοι δυστυχως δε βλεπω να αλλαζουν.Καφροι γεννηθηκαν κι ετσι θα πεθανουν , πραγματικα τους λυπαμαι.Πρεπει να βρειτε μια λυση να ηρεμίσετε γιατι ειμαι σιγουρη οτι και στο αγορι σου δεν αρεσει αυτη η κατασταση.Λες οτι εχεις μονο εμας.Οι φιλες σου ειναι μακρια;Μονο το αγορι σου εχεις;Ποσο λυπαμαι παντως για την καταντια και τη νοοτροπια του Ελληνα.Ποσο ωρες ωρες νιωθω μια σιχαμαρα για τους παντες.Κατι τετοια ακουω και δε θελω να βλεπω κοσμο.Ντροπη!

Ολοι οι φιλοι μου ειναι μακρια στην πολη που γεννηθηκα.Δουλεια εχω ψαξει,αλλα η σχολη μου εχει τοσο περιεγες ωρες που τιποτα δε μπορω να κανω.Του εχω πει τα παντα καλη μου,τα ξερει και ξερει και ποσο ζωα ειναι οι γονεις του.κι αυτος τρελαμενος ειναι δεν τους αντεχει λεπτο.Ο μπαμπας μου εχει ενα μικρο δυαρακι ο καημενος,ουτε τα ρουχα μας δε χωρανε καλα καλα και σιγουρα ο αντρας μου δε θα δεχοταν ποτε να μεινει εκει.Ειναι που ειναι η αυτοπεποιθηση του στα ταρταρα,να γινει κι αυτο?Δε θα δεχτει ποτε,τον ξερω..Απλα ηθελα καπου να τα πω και να σταματησω να κλαιω ρε παιδια,δεν αντεχω αλλο.

Aρα το μονο που μενει ειναι η υπομονη.Επισης σε συμβουλευω να οπλιστεις με απαθεια.Μη δινεις σημασια μπροστα τους, γραφτους κανονικα.Αστους να λυσανε.Πιστευω ακραδαντα πως ολα εδω πληρωνονται.Η κακια παντα επιτρεφει σε αυτον που την κανει ή τη λεει.Αχ βρε ntinoula μου κουραγιο!Οποτε θες να μιλησεις εδω ειμαστε ολοι.Ποσος καιρος μενει μεχρι να τελειωσεις τη σχολη; Χρωστας πολλα μαθηματα;

Να σου πω μια αναλογη ιστορια Ντινουλα;και εμενα δεν με ηθελαν οι δικοι του. Επειδη οταν γνωριστηκαμε και αρραβωνιαστηκαμε δεν ειχα δουλεια, δεν ειχα τελειωσει πανεπιστημιο ενω ο γιος τους ειναι του πολυτεχνειου και βεβαια για τα κιλα μου. Ετσι οταν μειναμε στο σπιτι του, πανω απο τα πεθερικα μου εγινε χαμος. Εβαλαν λογια και τριτοι και με εδιωξαν απο το σπιτι κακην κακως. Να πω οτι οι δικοι μου εμεναν σε αλλη πολη μακρια και δεν ηξεραν τιποτα. Το αγορι μου ηρθε μαζι μου και βρηκαμε σπιτι. Αλλα δεν μας αφηναν σε ησυχια. Απειλουσε η πεθερα μου οτι θα αυτοκτονησει αν δεν χωρισουμε, παθαινε κρισεις κτλ.Πολλη δυσκολη κατασταση. Καθε μερα εκλαιγα απο την στεναχωρια μου. Κοντεψαμε να χωρισουμε πολλες φορες. Αλλα καποια στιγμη ξυπνησα. Βρηκα δουλεια, αγορασα σπιτι και γενικα ειδε οτι ειμαι ανθρωπος με ικανοτητες και οχι αυτο που νομιζαν. Το αποτελεσμα; Ειμαι παντρεμενη και η πεθερα μου ειναι αλλος ανθρωπος. Μου φαιρεται υπεροχα, και εγω τα εχω ξεχασει ολα και την αγαπω και την σεβομαι σαν 2η μανα μου.

Pelagia ωραια ιστορια.Μακαρι να τελειωναν παντα ετσι αυτα.

πω πω ντινουλα! να ηξερες ποσο σε κατλαβαινω!! ζω μια πιο λαιτ κατασταση απο την αντιθετη πλευρα:οι δικοι μου δεν τον θελουν,αλλα δεν το λενε ξεκαθαρα. το υποννουν συνεχως!μεχρι που εκατσα και μιλησα στη μαμα μου-την οποια λετρευω- και της ειπα οτι καταλαβαινω πολυ περισσοτερα απο οσα λενε. και να μη με βαζουν πανω σε μαι τεντωμενη κλωστη απο τη μια οι γονεις και απο την αλλη το αγορι γιατι εχω φτασει στα ορια μου και θα φυγω να εξαφανιστω απο ολους.και απο τους γονεις και απο αυτον.και τους τρεις τους αγαπω πολυ,αλλα καπου υπαρχω και εγω και δεν μπορουνε να με κοψουνε στη μεση!
στα δικα σου τωρα...να σε ρωτησω κατι προσωπικο?? αν θελεις μας το λες...ειχες πει παλια σε αλλο τοπικ οτι εχετε διαφορα ηλικιας. ποση ειναι αυτη??μηπως τελικα αυτο ειναι το προβλημα των γονιων του??
γλυκεια μου,το ξερω ειναι δυσκολο, αλλα προσπαθησε να μεινεις ηρεμη με ολο αυτο!λιγο χρονο χρειαζεσαι να τελειωσεις το πανεπιστημιο και ολα θα αλλαξουν.κανε και μια προσπαθεια να γνωρισεις κοσμο εκει στο νησι, να βγαινεις με αλλους, να πηγαινεις και σε σπιτια απο αλλες συμφοιτητριες να διαβαζετε μαζι να κερδιζεις ετσι ωρες μακρια τους=ωρες ηρεμιας.κανε και την προσευχη σου πηγαινε και σε κανενα μοναστηρι στο νησι(τα περισσοτερα νησια εχουν πολυ αξιολογα μοναστηρια)πιστευω θα σε ηρεμησει πολυ! εμενα παντως με βοηθαει απιστευτα καθε που επισκεπρομαι ενα μοναστηρι εξω απο τη θεσσαλονικη.κι αν θελεις μπορεις να περνας καποιες ωρες οταν λειπει το αγορι σου στο σπιτι του μπαμπα σου για να εισαι ηρεμη και να νιωθεις την αγαπη του.
κανε υπομονη γλυκεια μου! να ξερεις εχεις τη σκεψη μου μαζι σου!

καλη μου Ντινούλα,πόσο συγκινήθηκα να ξερες. δεν ξέρω ποια ειναι η σωστή συμβουλη να σου δωσω αλλά θα ηθελα να ξέρεις πως μπορεις ανα πάσα στιγμη να μπαινεις να μας γραφεις οτιδηποτε σε απασχολει.ειμαστε εδω για σενα,να σε ακουσουμε και να προσπαθήσουμε να σε βοηθησουμε για να νοιωσεις λιγακι καλύτερα.ευχομαι μεσα απ την καρδια μου ολα να φτιάξουν και να εισαι πολύ συντομα πολυ πολυ πολυ πολυ ευτυχισμένη.Οπως ειπαν κ τα κορίτσια προσπαθησε να φευγεις απ το σπίτι, πηγαινε να διαβασεις αλλου,θα ηρεμήσεις εστω λιγάκι.
σε φιλώ γλυκά..

Σας ευχαριστω πολυ.Costance μου δεν χρωσταω μαθηματα ειμαι στο 2ο ετος,περσι μπηκα στη σχολη.οσο για τη διαφορα ηλικιας ε δεν ειναι και τραγικη...Αυτος ειναι 13 χρονια μεγαλυτερος.Απλα ξερετε κατι παιδια?Απο τοτε που σταματησα να τρωω και να μπουκωνεμαι,μπορω επιτελους να κλαψω κατι που ειχα χρονια να το κανω.Και νιωθω εναν απιστευτο θυμο.Τελικα τοσο καιρο ετρωγα τα συναισθηματα μου και τωρα που εφυγε το 'στηριγμα ' μου το φαγητο,νιωθω ανυπερασπιστη.

Ε μια χαρα ειναι η διαφορα σας.Εισαι ακομα στην αρχη με τη σχολη σου.Καλο ειναι που δε χρωστας, συνεχισε ετσι να περνας τα μαθηματακια στην ωρα τους για να τελειωσεις οσο πιο γρηγορα γινεται.
Οσο γι'αυτο που λες, καλα δε το συζηταμε οτι χιλιες φορες καλυτερα να ΝΙΩΘΕΙΣ θυμο, να κλαις και να εκφραζεσαι παρα να πεφτεις στο φαγητο.Ασε τον εαυτο σου να εκφραστει. Και οπως ειπαμε, μπροστα τους αδιαφορια.

Ntinoula,θα σου πω κ εγώ την άποψη μου έχοντας ανάλογη εμπειρία.

Καταρχήν,το πρόβλημα είναι ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ και αν το θέλεις και οποιαδήποτε ψυχοπαθολογική συμπεριφορά έχουν, είναι επίσης δικιά τους.Εσύ ούτε μπορείς να τους το λύσεις και αμφιβάλλω αν μπορείς και άμεσα να τους αλλάξεις τη γνώμη που έχουν σχηματίσει για σένα.Όχι γιατί δε μπορείς να κάνεις κινήσεις καλής θέλησης,αλλά γιατί η συμπεριφορά που έχουν, δείχνει τι έχουν και μέσα τους για τους ανθρώπους ( δες την ψυχαναλυτικά ).

Το πρόβλημα μόνο ο φίλος σου μπορεί να το διευθετήσει και τον τρόπο τον ξέρει μόνο εκείνος - είτε θα έλθει σε ολική ρήξη, είτε θα επωμίζεται τις συνέπειες ( παρέα, κι εσύ ).

Τώρα θα μου πεις,κι εσύ τι φταις να βιώνεις όλο αυτό;Δε φταις, αλλά την επιλογή να είστε εκεί, δίπλα, την κάνατε και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή.Όσο μπορείς να είσαι πιο άψογη,απλά, για να μη βρίσκουν κάτι να σου λένε και να μην έχεις και θέμα με τον φίλο σου εξαιτίας τους.Γροθιά στο μαχαίρι μη δώσεις.Δε θα βγάλεις άκρη.Κι εγώ δεν πίστευα ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται τόσο...απάνθρωπα...αλλά υπάρχουν!Και πίστεψε με,αυτοί έχουν τη μικροψυχία και το μεγάλο πρόβλημα.Ας ακολουθήσουν τη μιζέρια τους...

Καλή δύναμη και υπομονή.
Φιλικά.

Kleanthi συμφωνω απολυτα!

ντινουλα
το σπιτι που μενετε ειναι ιδιοκτησια του αγοριου σου, η ειναι των γονιων του και σας το παραχωρουν?

Ολο το συγκροτημα με τα σπιτια ειναι γραμμενο στο ονομα του και αυτοι εχουν την επικαρπια..Τελοσπαντων,συμ� �ωνω κι εγω με Κλεανθη.Οσες φορες προσπαθησαμε με λογικη δε βγηκε τιποτα.Δεν παλευονται παιδια..

Καλα αμα ησουν κορη του Λατση θα σου λεγα εγω πως θα σου φερονταν.Ασε μωρε τωρα, εχω σιχαθει πλεον.Μιζεροι ανθρωποι, κακοι, με τη χολη στο στομα, παντου πλεον γυρω μας...