Printable View
Παιδιά, θα ήθελα αν γίνεται πληροφορίες για τη νεύρωση (αιτίες-συμπτώματα-θεραπεία-κληρονομικότητα).
Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω αν η διαταραχή πανικού εντάσσεται στην κατηγορία των νευρώσεων. Υπάρχει περίπτωση κάποιος να πάθει κάποια οργανική βλάβη από τη νεύρωση όπως π.χ. μειωμένη ακουστική από το ένα αυτί ή διογκωμένες φλέβες στα πόδια;
Σας ευχαριστώ.
Ανώνυμη,
ξεκίνησα να γράψω μερικές γραμμές όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό που ζητάς απαιτεί ατελείωτο γράψιμο. Τεράστιο κεφάλαιο, δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω.
Πολύ συνοπτικά, να σου πω ότι εδώ και αρκετά χρόνια ο όρος νεύρωση... δεν υφίσταται, έχει καταργηθεί. Ωστόσο, είναι σαφές ότι αφορά καταστάσεις άγχους. Η διαταραχή πανικού δεν είναι τίποτα λιγότερο (ή περισσότερο) από μια υπερβολική δοσολογία άγχους σε μια δεδομένη στιγμή. Φαντάσου ότι είσαι στο δάσος και εμφανίζεται μπροστά σου μια αρκούδα. Σε πιάνει μια ψυχική ένταση (άγχος, πανικός, φόβος κ.ο.κ.) στην προσπάθεια σου να την αντιμετωπίσεις, να την αποφύγεις, να το βάλεις στα πόδια ή να τη χτυπήσεις.
Στη διαταραχή πανικού είναι σαν να βιώνεις την ίδια ψυχική ένταση χωρίς όμως να έχεις μπροστά σου την αρκούδα. Ενταση, δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το μέγεθος της όποιας \"απειλής\".
Η λίστα με τα συμπτώματα είναι ατελείωτη. Αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος που εμφανίζει 5 από τα συμπτώματα είναι σε πιο δύσκολη κατάσταση από κάποιον που εμφανίζει 2 συμπτώματα. Στην ψυχολογία, δεν είναι σημαντική η ποσότητα αλλά η συχνότητα και η ένταση των συμπτωμάτων, είτε αυτά είναι δύο είτε δώδεκα.
Η κληρονομικότητα παίζει ελάχιστο (για να μη πω μηδενικό) ρόλο σε μια κατάσταση άγχους. Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι να βλέπουμε άγχος σε παιδιά αγχωτικών γονιών, όχι όμως επειδή κάποιο γονίδιο κληρονόμησαν αλλά επειδή μεγάλωσαν σε ένα αγχωτικό περιβάλλον.
Οι θεραπευτικές προτάσεις είναι πολλές. Προσωπικά, δε θα προτιμούσα τη φαρμακοθεραπεία εάν μιλούμε για νέο άνθρωπο, θα συμβιβαζόμουν μαζί της αν μιλούμε για άνθρωπο 55-60 χρονών και άνω.
Ψυχοθεραπευτικά, οι προτάσεις είναι πολλές, τόσες, που θα ζαλιστείς. Εδώ, δε θα προτιμούσα μια ψυχοδυναμική θεραπεία (πχ ψυχανάλυση) αλλά θα επέλεγα είτε μια ανθρωπιστική (πχ προσωποκεντρική) είτε μια γνωσιακή.
Σχετικά με τα αίτια, και εδώ υπάρχουν πολλές προτάσεις, τόσες, ώστε να ζαλιστείς να διαβάζεις. Κατά κάποιους, οι εσώτερες σκέψεις που κάνουμε είναι δυσλειτουργικές και παράγουν αρνητικό συναίσθημα, άρα και συμπεριφορά, κατά άλλους η το εσωτερικό μας πλαίσιο αξιολόγησης έρχεται σε συγκρουση με την πραγματικότητα που βιώνουμε, κάτα άλλους κάτι παίχτηκε στην πρώτα 10 κρίσιμα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας...
Για να μη σε κουράζω, θα σου πω ένα πράγμα: μη ψάχνεις το αίτιο σε κάποιο γεγονός που πρόσφατα συνέβη στη ζωή σου (δε γνωρίζω αν οι ερωτήσεις που έκανες αφορούν τον εαυτό σου. Αν όχι άλλαξε το δεύτερο πρόσωπο που χρησιμοποιώ σε τρίτο). Συνήθως, ένα πρόσφατο γεγονός αποτελεί τον εκλυτικό παράγοντα ή με άλλα λόγια την αφορμή για να βγει στην επιφάνεια μια κατάσταση. Στην πραγματικότητα, το αίτιο είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο και πιθανότητα κάπου καταχωνιασμένο. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές σε μια νεύρωση, δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε τα αίτια. Ασκοπη δουλειά είναι που δε βοηθά στο θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Σχετικά με τις οργανικές βλάβες που αναφέρεις, ως πιθανή συνέπεια μια διαταραχής πανικού: οι διογκωμένες φλέβες και η ελλάτωση της ικανότητας ακοής δεν μοιάζει να αποτελούν επιπλοκές μιας διαταραχής πανικού. Συνήθως, η πορεία είναι αντίστροφη. Δηλαδή, είναι πιθανό μια οργανική βλάβη να αποτελέσει τον εκλυτικό παράγοντα για να αναπτυχθεί μια ψυχική διαταραχή.
Dodoni, σ\' ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.
Όχι, δεν αφορά εμένα αν κι εγώ αντιμετωπίζω κρίσεις πανικού σε ανεκτικό πλέον σημείο χωρίς να παρεμποδίζω τη ζωή μου.
Θέλω να μάθω για τη νεύρωση γιατί, αν διάβασες το μήνυμά μου (Νοσοφοβία) που αναφέρομαι στον μπαμπά μου, μου ήρθε ξαφνικά μια ανάμνηση από το παρελθόν: ο πατέρας μου έχει τη μειωμένη ακουστική και τις πρησμένες φλέβες και θυμάμαι μια φορά να μου λέει ότι το έπαθε από νεύρωση σε νεαρή ηλικία. Είπε ότι μετά από την αποτυχία του στις εξετάσεις να μπει στο πανεπιστήμιο - παιδί πολύ φτωχής οικογένειας που το είχε βάλει στόχο στη ζωή του - έπαθε αυτή τη νεύρωση, προφανώς έτσι του τη διέγνωσαν τότε, με την παλιά ορολογία. Δεν ξέρω σίγουρα αν είχε πάρει φαρμακευτική αγωγή (νομίζω ναι). Κάπου διάβασα ότι αν εκδηλωθεί ένα οργανικό πρόβλημα, το άγχος της νεύρωσης καταλλαγιάζει.
Υπάρχει περίπτωση να είχε και αυτός κρίσεις πανικού και η διάγνωση να ήταν νεύρωση; Μπορεί να σχετίζεται η νεύρωση αυτή με τη σημερινή νοσοφοβία; Να σημειώσω ότι ποτέ δεν έδειξε ότι είναι αγχωτικός σε κάτι άλλο.
σε μένα αυτό ξεκίνησε πολύ νωρίς. για περίπου 2 χρόνια από τα 16 ως τα 18 είχα αρκετα έντονο πρόβλημα με το ποτο. έπινα πολύ, δεν μεθούσα βέβαια και αυτό με έκανε να νιώθω πως δεν έχω πρόβλημα. στην πορεία αφότου άρχισα να κινούμαι με αυτοκίνητο έκοψα αυτή την κακή συνήθεια για ευνόητους λόγους ασφαλείας. από τότε και μετά διαπίστωσα το εξής, είχα υποβάλει το στομάχι μου σε μία κατάσταση \"νάρκωσης\" από το ποτό που πλέον αφού δεν έπινα άρχισε να διαμαρτύρεται. εποχές που δεν μπορούσα να φάω σωστά και γενικά βίωνα μεγάλο πρόβλημα το οποίο αρχικά το είχα ερμηνεύσει ως συνέπεια του ποτού. δυστυχώς στην πορεία ανακάλυψα πως πρόκειται για συνδιασμό ψυχοσωματικών αιτιών. αρκετό άγχος το οποίο ξέσπαγε στο στομάχι μου. πονοι και δυσφορία και σιγά σιγά κρίσεις πανικού.
μεσολαβούν από τότε 7 χρόνια στα οποία ανάλογα τα προβλήματα και την πίεση είτε κατάφερνα να τα αντιμετωπίσω χωρίς πολλά πολλά είτε με τρέχανε στο νοσοκομείο μουδιασμένο.. ευτυχώς έχω βρει μια φόρμουλα να ζω άνετα με το πρόβλημα μου αυτό χωρίς να κάνω πολλές πολλές παραχωρήσεις.
έχω αφαιρέσει σχεδόν ότι με ενοχλεί σωματικά , προσέχω τι τρώω και τι πίνω, και εν συνεχεία αποφεύγω πράγματα που θα με αγχώσουν... όσο μπορώ φυσικά.. άλλωστε δεν είναι τα ίδια για τον καθένα. πχ δεν μπορώ να σταθω μέσα σε αίθουσα cinema για πάνω από μισή ώρα χωρίς να αρχίσω να ιδρώνω με ταχυκαρδίες κλπ αλλά μπορώ άνετα να παίζω pc games για ώρες. άλλο παράδειγμα>? αν πάω πχ σε fun park και δοκιμάσω να ανέβω σε τρενάκι θα μου κοπούν τα πόδια αμέσως, κι όμως αντεχω χωρίς καθόλου δυσκολία να τρέχω σε πίστα με το αυτοκίνητο(σαφώς μεγαλύτερες καταπονήσεις και εκριση αδρεναλίνης.)
κατα τη γνώμη μου πρόκειται για παιχνίδια του μυαλού και φοβίες που αν βρουν ευαισθησία σε κάποιο μέρος του νευρικού μας συστήματος ξεσπά εκεί....
Χαίρομαι Πάνο που το αντιμετωπίζεις, όπως όλοι προσπαθούμε λίγο πολύ... Να θυμάσαι ότι μπορείς να απολαύσεις τη ζωή και θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες αν κάθε μέρα βάζουμε και ένα λιθαράκι στον αγώνα.
Σχετικά με την ερώτησή μου πάνω στην αγχώση νεύρωση. Παιδιά κάποιος που ξέρει μπορεί να μου απαντήσει ή το ερώτημά μου είναι πολύ γενικό;
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.