Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΧΑΙΝΕΙ!!!

Καλησπερα σας, συνηδειτοποιησα εδω και αρκετο χρονο οτι ενας απο τους βασικους λογους που δεν μπορω να αδυνατισω ειναι η διαμονη μου στο σπιτι.
Ειμαι 29 ετων και μενω ακομα στο πατρικο μου (μαμα, μπαμπας, αδελφη) και εκτος απο το γεγονος οτι η συμβιωση αυτη περιοριζει την ανεξαρτησια μου δυστυχως δεν περιοριζει τα κιλα μου.

Για να καταλαβετε:
Μπαμπας :ειναι κοντα 80 ετων και παιδι της κατοχης , θελει παντα τουλαχιστον 2 φρατζολες ψωμι στο σπιτι για "να υπαρχουν", δεν πεταμε ποτε φαγητο και οι μονιμες ερωτησεις του ειναι"εφαγες?" και "θα φας" και "θες να παω να παρω..."(και αν πεις ναι φερνει 3 τουλαχιστον).
Μαμα: περιπου 66 ετων μεγαλωσε καταπιεσμενη σε "ξενο"σπιτι οταν την εστειλε η μαμα της απο το χωριο στην Αθηνα να βοηθαει την ανυπαντρη θεια και του 3 ανυπαντρους θειους της, παντρευτηκε στα 35 της με προξενειο τον μπαμπα μου και γενικως ειναι ανασφαλης καθως ειναι και εκεινη παχυσαρκη και την νοιαζει υπερβολικα το "τι θα πει ο κοσμος". Αποτελεσμα: απο την μια με ταιζε και απο την αλλη μου ελεγε "μην το φας αυτο θα σε λενε χοντρη".(σημ. κανενα παιδακι δεν με ειπε ποτε χοντρη -ισως γιατι το προλαβαινα εγω- αλλα παντα επειδη φοβομουν και φοβαμαι μην το ακουσω κλεινομουν στον ευατο μου)
Αδελφη: 26 ετων, 50 κιλα, 1.64, ξανθια με γαλαζια ματια(καμμια σχεση με εμενα). Επαθε πνευμονια στα 4 και επειδη δεν ετρωγε μας εβαζε η μαμα μου 6 ωρες καθε γευμα στο τραπεζι μεχρι να φαει 2 μπουκιες η μικρη ενα ταψι εγω(εκει στην ηλικια των 7 ξεκινησε ο ανηφορος των κιλων και το μαρτυριο της ζωης μου). Η μικρη απο την πιεση που της ασκουσε η μαμα απεκτησε μια φυσικη αρνηση προς το φαγητο (οχι σε σημειο ανορεξιας, απλα τρωει μονο οταν πειναει και οσο χρειαζεται για να χορτασει) και γενικα με καταλαβαινει, μονο που οταν ξεκιναω διαιτα σοβαρα , τοτε πειναει και αρχιζει τα παρε μου πατατακια και σοκολατα, αχ ποσο θα ηθελα μια πιτσα και τετοια... και με δυσκολευει(οχι επιτηδες )

μετα απο τα παραπανω και συν το γεγονος οτι ακομα η μαμα γκρινιαζει εαν δεν φαω το φαγητο που μαγειρεψε και το οτι τα παντα σπιτι γυριζουν γυρω απο το τι θα μαγειρεψει και τι θα φαμε αυριο συνηδειτοποιησα οτι πρεπει να αρχισω να ψαχνω για σπιτι. Δυστυχως τα οικονομικα μου δεν ειναι τοσα ωστε να μπορω να τα βγαλω περα ανετα.... και αν κρινω και απο τους γιατρους που θα πληρωνω για τα "εμφραγματα" των δικων μου με το που το ανακοινωσω μαλλον το βλεπω να καθυστερει.

εχει κανεις αναλογη εμπειρια?

em epeidi κ μενα οι γονεις μου ειναι εξισου μεγαλοι, θαλεγα οτι πανω κατω ιδια φαση παιζει.
απλα η αδελφη μου αν κ παχυσαρκη, ποτε δεν ετρωγε απολα οπως εγω, ηταν του γλυκου,
οποτε ιδια φαση κ με την αδελφη αλλα για αλλους λογους,
δηλαδη την παρακαλουσαν να φαει...
(τοτε δεν ηταν παχυσαρκη αλλα κ τωρα που ειναι παλ ιτην παρακαλουν μηπως κ παρει καμια βιταμινη κ οχι μονο ζαχαρη,,,)

η αληθεια ειναι οτι προσφατα, 2 μηνες τωρα,
παντρευτηκα
κ φυσικα μενω αλλου,
μπορω ομως να σου πω οτι η κατασταση μετα εγινε χειροτερη,
αναπολω την μανουλα μου που οτν της ελεγα οτι κανω διαιτα με στηριζε!
κ ας ελεγε μετα "φαε δεν εφαγες κτλ " :D
en ligois ν μεινεις μονη κ οχι με ανδρα, ουτε κι αυτοι ξερουν τι τρωνε κ ειναι φιτ!

Ο τίτλος του θέματός σου Angelika, δεν θα μπορούσε να είναι πιο αληθινός.
Το βιώνω σε πάρα πολύ φιλικό σπίτι (κάτι σαν δεύτερη οικογένεια), όπου όλα περισσεύουν, όλα ξεχειλίζουν. Όπως πολύ καλά επισήμανες, αυτή η κατάσταση είναι κατάλοιπο συνδρόμων του μακρυνού -και όχι μόνο- παρελθόντος.
Τα θύματα είναι βασικά τα μέλη της οικογένειας και σπανιότερα η ίδια η μαγείρισσα. Αυτή από ότι κατάλαβα μαγειρεύει για να εξυπηρετήσει δικές της ανάγκες και δεν αναφέρομαι στη διατροφή.
Μία και μόνο μία είναι η λύση: Ατσαλένια πειθαρχία και ένα μεγάλο ΟΧΙ στις πολλές και διάφορες προσφορές λιχουδιών, που γίνονται με επιμονή και κάθε πέντε λεπτά. Πολλές φορές η συνεχής προσφορά είναι εξωφρενική και οι αντιστάσεις μας μειωμένες. Όμως το οφείλεις στον εαυτό σου. ʼσε τους άλλους να τρώνε τις φραντζόλες και τα ταψιά και εξήγησε με όμορφο τρόπο πως κάνεις έναν αγώνα, για τον οποίο θέλεις να δικαιωθείς. Α! Και κανένα ψεμματάκι δε βλάπτει. Πχ. έφαγες? ναι. που και τι? έξω ένα τοστ. Επιμονή στην επιμονή και θα τα καταφέρεις...

εμένα η οικογένεια μου ευθύνεται πάρα πολύ για τη κακή σχέση μου με το φαγητό. δεν με έμαθε να λέω όχι και να αντιστέκομαι, απτη μία γιατί δεν θέλω να γίνω αγενής απτην άλλη γιατί μαρέσει το φαγητό.
αλλά πολλές φορές τρώω για την παρέα και νιώθω οτι δεν πεινάω και δεν υπάρχει καλός λόγος που σπάω μια δίαιτα η χαλάω την ισορροπία μου. η κολλητή μου είναι άκρως πιεστική όταν θέλει να φάει ,και δεν την αρέσει να τρώει μόνη της. αλλά ταχω πάρει οπότε αποφάσισα οτι την επόμενη φορά θα αναγκαστώ να γίνω αγενής μαζί της αν δεν καταλάβει με απλά λογάκια οτι χρειάζεται να προσέχω. κ αν απλά δεν καταλάβει θα της πω οτι θα την αποφεύγω μέχρι να βρω την διατροφική μου ισορροπία.
στο σπίτι είναι πιο εύκολο να απλώνεις τοίχο.στην χειρότερη μπήγω μια τσιρίδα και κλείνομαι στο δωμάτιό μου η βγαίνω απτο σπίτι.. άμα αρχίσεις να φέρεσαι έτσι όμως κ σε φίλους γνωστούς κ γκόμενους σύντομα θα μείνεις μόνος.
θα ταν πολύ πιο εύκολα αν μερικοί καταλάβαιναν από λόγια. ο δικός μου ότάν πάω σπίτι του επειδή θέλει να με περιποιηθεί όλο μου λέει ¨"θες εκείνο?θες το άλλο?" κ άμα μπήξω φωνάρα "ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΝΩ ΔΙΑΙΤΑ Κ ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΒΡΑΔΥ(το ρε μαλάκα το λέω από μέσα μου" κατεβάζει μούτρα.
θα ταν όλα πιο εύκολα αν με είχαν μάθει απτο σπίτι να μη σκέφτομαι όλη την ώρα το φαί και να μπορώ να τρώω μόνο όταν πεινάω.φυσικά ο βασικό φταίχτης είμαι εγώ. κ που με νοιάζει να μη κακοκαρδίσω τους άλλους κ είμαι και κοιλιόδουλη. αλλά το πήρα απόφαση. πρέπει να μάθω να τους γράφω όλους
.κ μη μου πείτε οτι φταίει το περιβάλλον μου, δεν γίνεται ΟΛΟΙ να μη μου δίνουν καμία σημασία οταν προσπαθώ να αρχίσω μια δίαιτα.μάλλον εγώ φταίω που ποτε΄δεν τα καταφέρνω η ποτέ δεν δείχνω αρκετό πείσμα.

αχ ρε κοριτσια... εγω ειχα φτασει σε σημειο αν δεν φαω την σοκολατα μου μετα το μεσημεριανο να μην νιωθω κορεσμο. για την ακριβεια εχω μια φωτο με babylino ( ουτε καθιστη δεν καθομουν ακομα η μπεμπα!) οπου ειμαι πασαλυμμενη με σοκολατα. η μαμα μου μια ζωη αδυνατη και νομιζε πως ετσι θα βγει και το βλασταρι της! βασικα ετρωγα το μεσημεριανο χαριστικα και μετα ΓΙΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ. ακομα δυστυχως ετσι το εχω στο μυαλο μου.
απο την αλλη εχω τον μπαμπα μου που το παιζει ζαχαροπλαστης. να σας πω τι εφτιαξε τις τελευταιες 2 εβδομαδες;
1)παγωτο μοκα
2)μαρελαδα βερικοκο
3)ρυζογαλο
4) σοκολατοπιτα
5)γλυκο του κουταλιου κερασι

και πληροφοριακα μεχρι αυτη τη στιγμη εχει μεινει μονο η μαρμελαδα! (ειχε φτιαξει 2 βαζα μεγαλα, γι'αυτο).

απο Τοτε δε που και η μαμα εμαθε να φτιαχνει σπιτικη πιτσα και σουβλακια το εχουμε ξεφτυλισει. και ειναι πιο νοστιμα απο τα εξω! πειτε μου τωρα πως να κανω εγω μια σωστη διατροφη σε ενα σπιτι γεματο πειρασμους?

Καταρχήν δες την καλή πρόθεση στον άλλον. Ο φίλος σου θέλει να σε περιποιηθεί, η κολλητή σου θέλει να απολαύσετε κάτι παρέα. Δεν χρειάζονται λοιπόν λόγια, αλλά πράξεις. Μην πας σε κάθε καφέ που σε καλούν, μέχρι να πετύχεις την ισορροπία που θέλεις ή πήγαινε φαγωμένη όπως θέλεις εσύ. Αν τους βάλεις τις φωνές, θα τους πληγώσεις και δεν θα καταφέρεις και τίποτα.
Η οικογένεια φταίει, ναι, αλλά από ένα σημείο και μετά αποκλειστικά υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Εγώ, για παράγειγμα, μεγάλωσα σε μία οικογένεια που όλα είναι υγιεινά και προσεγμένα. Κάθε φορά που επισκέπτομαι το πατρικό μου γίνεται μάχη για το φαγητό. Δεν αποδέχονται την εικόνα μου και την παχυσαρκία μου. Φταίνε αυτοί? Αρχικά ναι, γιατί η συνεχής πίεση φέρνει αρνητικά αποτελέσματα, στη συνέχεια όμως το σφάλμα είναι δικό μου. Και η ευθύνη επίσης. Θα μπορούσα να κλαίγομαι, γιατί οι δικοί μου με μεγάλωσαν σαν να επιθυμούσα να σταδιοδρομήσω ως μοντέλο και τώρα ντρέπονται για μένα. Δεν το κάνω. Αυτοί έχουν το σώμα και την υγεία που έχουν, εγώ πάλι πληρώνω τα λάθη μου. Εμείς πρέπει να ρυθμίσουμε τη σχέση μας με το φαγητό, ανεξάρτητα από πού ξεκίνησε. Οι εξωτερικοί παράγοντες, ας πούμε πως είναι εμπόδια που πρέπει να υπερπηδήσουμε.

Καλημέρα
σε καταλαβαίνω.Όποτε πρόσεχα,γκρίνιαζαν επειδή δεν έτρωγα κι όποτε έτρωγα,μου λέγανε ότι πάχυνα και πρέπει να κάνω δίαιτα. Σε κάποια φάση συνειδητοποίησα ότι όσα ήταν τα χρόνια μου,ήταν και τα παραπανίσια κιλά μου.Κι όσο μεγάλωνα,μεγάλωνε και το νούμερο των κιλων.Σκέψου να ζεις σε ένα σπίτι,στο οποίο δε λείπει ποτέ το γλυκό,οι μερίδες είναι τεράστιες και επικρατεί κατοχικό σύνδρομο,χωρίς να έχει περάσει κάποιος κατοχή... Ακόμα κι αν δε φύγεις, άρχισε να προγραμματίζεις τι θα φας και πότε.Ίσως να σε καταλάβουν και να βοηθήσουν, αν τους λύνεις το πρόβλημα της ερώτησης " τι μαγειρεύουμε σήμερα΄"...

Quote:

---

Originally posted by nera
.Όποτε πρόσεχα,γκρίνιαζαν επειδή δεν έτρωγα κι όποτε έτρωγα,μου λέγανε ότι πάχυνα και πρέπει να κάνω δίαιτα

Σκέψου να ζεις σε ένα σπίτι,στο οποίο δε λείπει ποτέ το γλυκό,οι μερίδες είναι τεράστιες και επικρατεί κατοχικό σύνδρομο,χωρίς να έχει περάσει κάποιος κατοχή

---

αυτο ακριβως θα εγραφα τωρα!

Καταπιεσμένοι όλου του κόσμου ενωθείτε!!! Τι 'ναι αυτο με τις ελληνίδες μάνες; Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως θα είμαι εγώ σα μάνα.Πιθανό να το τρελάνω το παιδί,να προσέχει από τα γεννοφάσκια του,για να μη γίνει σαν εμένα τιραμόλα από τα κιλά

κοιτα να το τρελανω οχι.
αλλα τωρα που ξερω 2-3 πραγματα παραπανω θεωρω πως μεσογειακη διατροφη και ασκηση απο μικρη ηλικια τυπου κολυμβητηριο, μπαλετο καρατε κλπ ειναι το εισιτηριο για καλη υγεια και στην εφηβεια και στην ενηλικη ζωη.
ενα παιδι που θα το μαθεις να τρω απ'εξω 3-4 φορες την εβδομαδα , μολις προσπαθησεις να του το σταματησεις θα αντιδρασει, δεν θα τρωει τα φαγητα του σπιτιου και θα εχει και δικιο.

Το κακό είναι ότι οι γιαγιάδες κάνουν ότι θέλουν όμως. Τηρείς κανόνες στο σπίτι και όταν ξενοκοιμάται,τρώει τα διπλάσια. Δεν έχω παιδί ακόμα,αλλά βλέπω της αδερφής μου.Προσπαθεί να του περιορίσει τις αηδίες κι όταν είναι στη μάνα μου,είναι μόνιμα μπουκωμένος.Ευτυχώς είναι αδύνατος (ακόμα τουλάχιστον)
Μεγάλο θέμα ανοίξαμε...

δικιο έχεις Ava το ξέρω πως εγώ είμαι η μόνη υθπεύθυνη κ το γράφω κ από πάνω.κ μπορεί κεγώ να το κάνω αυτό ενδόμυχα σε άλλους η κ στους ίδιους. απλά νιώθω πάντα σα τον μετανοημένο κλέφτη που η κακιά η ώρα τον φέρνει μπροστά σε ένα πεσμένο γεμάτο πορτοφόλι ,μόνο που εγώ κλέβω τον εαυτό μου.

Πρόσεχε όμως nera, μη γίνει το παιδί σου σαν εμένα!
Κατάφερα από την εφηβεία μου να διπλασιάσω το βάρος μου και παρόλα αυτά οι επικρίσεις συνεχίζονται. Ή μάλλον όχι, αυξάνονται. Πχ. τι μου το φόρεσες αυτό? Για να τονίσεις την κοιλάρα σου? ή είναι ανάγκη να φας και τις πατάτες? φάε λίγη σαλάτα ή τι τη θες τη μπύρα, περιττές θερμίδες, αρχίσαμε και τις μπύρες τώρα? από το κακό στο χειρότερο? Περιμένω να τελειώσει η εφιαλτική επίσκεψη, πάω στο σπίτι μου και τρώω ένα τσουβάλι πατάτες και πίνω και τις μπύρες μου. Δεν είναι ότι πιο υγιές, πάντως είναι μία αντίδραση, που προσπαθώ να ελέγξω. Να βοηθήσουν θέλουν οι άνθρωποι κι εμείς βάζουμε τρικλοποδιές στον εαυτό μας.

Σαν το μετανοημένο κλέφτη με το πορτοφόλι...

Να βοηθήσουν στο να μην τρώμε χαζομάρες.Όχι να μας μπουκώνουν κι όταν παχαίνουμε,να γκρινιάζουν. Αυτό λέω. Κι εγώ διπλασίασα το βάρος μου,ξεκινώντας από την τετάρτη δημοτικού,αλλά δεν είδα να με ζορίζει κανείς για να μη φτάσω εδώ. Δε λέω ότι φταίει μόνο η οικογένεια,κυρίως σε μένα το ρίχνω.Αλλά μια στήριξη της ψυχολογίας χρειάζεται πάντα