το (ψυχολογικό) πρόβλημά μου...
Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε φόρουμ αυτού του περιεχομένου μια και δεν καταδεχόμουν ποτέ να παραδεχτώ ότι έχω όντως πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο τραγικό με τα κιλά αλλά κυρίως ψυχολογικό. Και για να καταλάβετε:
23 χρονών, ύψος 1,62 και κιλά 58. Ίσως κάποιες να γελάσουν ή να θυμώσουν που ασχολούμε με τέτοια νούμερα. Κι όμως νιώθω τέλεια μόνο στα 50-51. Εχω 'λεπτό καλούπι' και φαίνομαι φούσκα σε αυτά τα κιλά. Πριν καν πω εγώ στον εαυτό μου ότι πρέπει να αδυνατίσω, με προλαμβαίνουν όλοι οι άλλοι. ''Δε σου πάει....ψιλοχάλια''.
Δυσκολεύομαι απίστευτα, το πιο χαμηλό που έπιασα ήταν 55, με άτκινς, αλλά το ψυχολογικό υπερίσχυσε κι εδώ και μήνες δε μπόρεσα να την ξανακάνω αωστά. Λατρεύω το φαγητό και 2 μέρες δίαιτας σπάνε πάντα από 1 πακέτο μακαρόνια και ένα περίπτερο σοκολάτες!!! όποτε βαριέμαι η με στενοχωρέσει κάτι, τρώω ποσότητες που αν με έβλεπε κανείς θα απορούσε που δεν είμαι 80 κιλά. Ε δεν είμαι όχι γτ αναιρώ τα υπερφαγικά με εμετούς, αλλά με πολύυυ γυμναστική. Μπορεί να περπατώ και 6 ώρες στο διάδρομο για να τα κάψω-συνήθως ανεπιτυχώς-.
Βαρέθηκα να σκέφτομαι όλη μέρα το φαι εδώ και 5 χρόνια, σιχάθηκα κάθε 3 μέρες το πολύ να ξεσπώ και να πονώ συνέχεια το σώμα μου από το πολύ φαι και την πολλή γυμναστική, σιχάθηκα να νιώθω τόσο χάλια για τόσο λίγα κιλά... Δεν υπάρχει δυνατότητα να επισκεφτώ διαιτολόγο και πνίγομαι.... δεν πετυχαίνει σε μένα η 'σωστή διατροφή' γτ λόγω αναστήματος πρέπει να τρώω λίγες θερμίδες για να χάσω και δεν το αντέχω ποτέ...
Επισης να αναφέρω ότι με τόσα χρόνια γυμναστική-και πριν αρχίσουν οι βουλιμικές συμπεριφορές- έχω ένα αξιοπρεπές μυικό σύστημα για γυναίκα, δλδ δεν ξέρω αν θα γινόμουν ποτέ κοκκαλιάρα. Λίγο το λίπος λίγο οι μυς λίγο το χαμηλο ύψος, τη μισώ την εικόνα μου!!
Κάτι πήγε να γίνει με τη διατροφή της Δανάης, την κυκλική λήψη υ/α, την έκανα 10 μέρες με αρκετές ατασθαλίες(πολύ φαγητό και λίγο αλκοολ) και όντως έχασα κανα δυο κιλά. Αλλά τη χάλασα για κάτι που μου χάλασε τη διάθεση-πάλι-...
Σκέφτομαι λοιπόν να δεσμευτώ αυτή τη φορά και σε εσάς, να το βάλω για πρώτη φορά από μέσα μου και να την ξαναρχίσω, μια κι ήταν η πρώτη φορά που κράτησα συγκεκριμένο πλάνο για πάνω από μια βδομάδα έστω κι αν δεν ήμουν στρατιωτάκι!
Καλή μου δύναμη λοιπόν δεν είναι πολλά τα άτιμα και δε φεύγουν τίποτα...Μάλλον φεύγουν, απλά δε βρίσκω ποτέ τη δυναμη να επιμείνω.........Λες και φοβάμαι να αδυνατίσω....Κρύβω όλους τους φόβους μου κάτω απ'αυτό....
Συχγαρητήρια σε όποιον το διάβασε και καλώς σας βρήκα!