Καλημέρα σε όλες και όλους.
Είπα να σας διηγηθώ πώς από την κόλαση πήγα στον παράδεισο και τώρα ξαναείμαι στην κόλαση προσβλέποντας να ξαναπάω στον παράδεισο. :)
Από 7 ετών με γράψαν οι γονείς σε σύλλογο τζούντο.
Το άθλημα μου άρεσε πάρα πολύ και με πολλή προπόνηση και κόπο κατάφερα να μπω στα 14 μου στην εθνική ομάδα εφήβων.
Από αθλητισμός, έγινε πρωταθλητισμός και οι 2 ώρες την ημέρα γίναν 6-7-8 ώρες την ημέρα.
Τραυματισμούς είχα αρκετούς λόγω πολύωρων προπονήσεων αλλά δε μάσαγα και συνέχιζα κανονικά.
Μετά από πολλές διακρίσεις σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια, το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα και μπήκα στην εθνική αντρών και στην προολυμπιακή ομάδα το 1997 για την Ολυμπιάδα του Σίδνει το 2000.
Το 1997, το καλοκαίρι έπαθα ένα ατύχημα με τη μηχανή. Το γόνατό μου υποβλήθηκε σε 3 επεμβάσεις και το αποτέλεσμα ήταν να αποκλειστώ από την ομάδα.
Δυστυχώς τότε παίρναμε ένα σωρό αναβολικά (βιταμίνες έλεγε ο γιατρός) και το σώμα μας ήταν πάντα άψογο ενώ τρώγαμε τον άμπακο επί 10.
Με τα χειρουργεία, ήρθε και η κορτιζόνη η οποία μου προσέδωσε 13 κιλά και ανέβηκα στα 95 ενώ ήμουν 82.
Μετά πήγα φαντάρος ενώ συνέχισα να γυμνάζομαι πυρετωδώς γιατί ήθελα να συνεχίσω τον αθλητισμό έστω και εκτός εθνικής ομάδας.
Στα 22 μου σταμάτησα τον αθλητισμό και 2 μήνες μετά ήρθε άλλο ένα ωραίο πρόβλημα. Αποφρακτικός οιλεός.
Χειρουργήθηκα, 4 μέρες μετά έγινε διαφυγή ράμματος, έπαθα περιτονίτιδα και κάθισα 1 μήνα στο νοσοκομείο.
Βγήκα απ'το νοσοκομείο 110 κιλά.
Θέλω εδώ να πω ότι τα κιλά δεν τα έπαιρνα μόνο λόγω φαρμάκων κλπ. Η ποσότητα του φαγητού έμενε η ίδια, δηλαδή τεράστια έστω και αν δε γυμναζόμουν πλέον.
Το πρόβλημα ήταν ότι δε μπορούσα να γυμναστώ λόγω χειρουργείου αλλά συνέχισα να παίρνω κιλά με εκρηκτικούς ρυθμούς.
Βρέθηκα σε λίγους μήνες να ζυγίζω 150 κιλά.
Η αλήθεια είναι ότι και γω έκανα βλακεία που τότε δεν το πάλεψα με αποτέλεσμα βέβαια να συνεχίσουν τα κιλά να αυξάνονται.
Το 2005, ήρθε στον κόσμο η κοράκλα μου. :)
Για ένα μυστήριο τότε λόγο, αισθανόμουν εύκολα κόπωση, δεν είχα αντοχή κάτω απ'τον ήλιο και πολλά άλλα μικρά μικρά που δε τους έδινα την πρέπουσα σημασία.
Το 2007, ήρθε στον κόσμο ο αγόραρος :)
Τα προβλήματα που προανέφερα, συνέχιζαν αλλά τα έριχνα όλα στο ότι είχα πολλά περιττά κιλά, στο ότι δούλευα πολλές ώρες την ημέρα και βέβαια στο γεγονός ότι καπνίζω από τα 15 μου.
Αρχές του 2008, έφτασα 220 κιλά και το μαχαίρι τρύπησε και το κόκκαλο.
Αποφάσισα λοιπόν ότι δεν πήγαινε άλλο, καθώς πόναγα παντού και είχα γίνει πιο δυσκίνητος και από ένα παππού 90 χρονών.
Εν μία νυχτί, έκοψα τα πάντα. Κάπνισμα, φαγητό, τσιμπολογήματα κλπ.
Ένας καλός φίλος διαιτολόγος μου άρχισε αυστηρή δίαιτα.
Ξεκίνησα λοιπόν τη δίαιτα άμεσα την επόμενη κιόλας μέρα.
Σε 1 μήνα έχασα 27 κιλά. Στο 2ο μήνα έχασα άλλα 17. Στον 3ο μήνα έχασα άλλα 20.
Οι τροφές μου ήταν απλές και στεγνές. Καθόλου αλάτι, ελάχιστο ελαιόλαδο στη σαλάτα, βραστά, στη σχάρα και πάντα με σαλάτα.
Ούτως ή άλλως, λόγω αθλητισμού προσέχαμε και δεν τρώγαμε ποτέ γλυκά ή να πίνουμε αλκοόλ και έτσι μέχρι και σήμερα, δεν τα ακουμπάω ποτέ.
Όταν λοιπόν ελάφρυνα, ξεκίνησα γυμναστήριο. Όταν λέμε για γυμναστήριο, μιλάμε για 2 ώρες χωρίς διακοπή. Αερόβιες ασκήσεις σε διάδρομο, ποδήλατο, εκγύμναση με λίγα κιλά και πολλές επαναλήψεις, συγκεκριμένα προγράμματα καύσης λίπους και διάφορα άλλα.
Ένα χρόνο μετά, η ζυγαριά έγραφε 98 κιλά και βέβαια η ζωή μου είχε αλλάξει άρδην. Ήμουν ευτυχισμένος μόνο που ξύπναγα κάθε πρωί και αισθανόμουν ''ελαφρύς'' και ότι μπορούσα να παίξω με τα ζιζάνιά μου κανά μισάωρο πριν φύγω για τη δουλειά.
Ενώ λοιπόν όλα ήταν καλά και όλα ωραία, αρχές του 2010, θόλωσε το δεξί μου μάτι. Στην αρχή νόμισα ότι επανήλθε η μυωπία την οποίαν είχα φροντίσει να ξεφορτωθώ με λέιζερ, και έτρεχα σε οφθαλμίατρους. Κανείς δεν έβρισκε καμία ανωμαλία στο μάτι, μόνο μου έδιναν όλοι διάφορες σταγόνες.
Ο 4ος που είδα, στο Οφθαλμιατρείο Αθηνών κιόλας, μου είπε ότι είναι ψυχολογικό και καλύτερα ειναι να πάω σε ψυχολόγο.
Τότε εργαζόμουν σε επαγγελματική ομάδα ως φυσιοθεραπευτής.
Μία μέρα παρατήρησα ότι ενώ έτρεχα, το μάτι θόλωνε περισσότερο και όταν ξεκουραζόμουν ήταν λιγότερο θολό.
Επίσης, είχα αρχίσει να χάνω εύκολα την ισορροπία μου και να μην ελέγχω απόλυτα τις κινήσεις μου.
Έκλεισα λοιπόν ραντεβού 3 Μαίου Δευτέρα σε νευρολόγο.
Ο διάολος όμως, με τα ατελείωτα ποδαράκια, έσπασε ένα απ'αυτά και είχα αγώνα με την ομάδα, Κυριακή 2 Μαίου.
Στη διάρκεια του αγώνα, κτύπησε ένας ποδοσφαιριστής και βέβαια άρπαξα το φαρμακείο μου και ξεκίνησα να τρέχω προς το μέρος του.
Στη μέση της διαδρομής, το μάτι τυφλώθηκε τελείως, τα πόδια μου λύγισαν και έπεσα κάτω λιπόθυμος.
Ξύπνησα στο νοσοκομείο. 2 μήνες μετά και μετά από άπειρες εξετάσεις, μαγνητικές κλπ βγήκε η τριπλή μου διάγνωση.
Σκλήρυνση κατά πλάκας, οστεοαρθρίτιδα σε χέρια, πόδια, σπονδυλική στήλη και διαταραχή θρομβοφιλίας (χρήση αντιπηκτικών για την αποφυγή θρόμβων).
Μετά από 2 μήνες στο νοσοκομείο και βέβαια με ατελείωτη κορτιζόνη, (γιατί μόνο έτσι αντιμετωπίζονται τα συμπτώματα της ασθένειας), βγήκα απ'το νοσοκομείο 110 κιλά.
Συνέχισα μέχρι τον Αύγουστο την κορτιζόνη και τώρα είμαι αισίως στα 136 κιλά, με κινητικά προβλήματα και μία γενική αδυναμία λόγω όλων αυτών που προανέφερα.
Από τον Ιούλιο στο νοσοκομείο και μέχρι τώρα, προσέχω πάρα πολύ τι τρώω, μιλάμε για στεγνές τροφές και ελάχιστες.
Αποτέλεσμα, έχασα ελάχιστα γραμμάρια και εξ'όσων είπε ο γιατρός μου και ο διαιτολόγος, η κορτιζόνη δε βοηθάει την περίπτωση των κιλών.
Κατάφερα επιτέλους προχτές τη Δευτέρα και βρήκα έναν χειρουργό σε δημόσιο νοσοκομείο στην Αθήνα, ο οποίος είτε γιατί είναι πολύ καλός άνθρωπος, είτε γιατί συγκινήθηκε με τα τόσα που έχω, με το που βγει η έγκρισή μου από το ΙΚΑ, θα με χειρουργήσει αυτός κατευθείαν. και δε ζήτησε απολύτως τίποτα σε χρήματα.
Προσβλέπω απλά να χάσω το βάρος μου, να ανακτήσω πάλι έστω κάποια δύναμη γιατί πλέον δεν έχω να φροντίσω μόνο την πάρτη μου αλλά και 2 αγγέλους που ευτυχώς είναι μικρά και δεν πολυκατάλαβαν τι ακριβώς έχει γίνει.
Αυτή είναι η ιστορία μου, συγνώμη που σας ζάλισα και ελπίζω τα χειρότερα να έχουν περάσει.
Βρείτε τη δύναμη όλοι και όλες να παλεύετε και μην ακούτε ποτέ κανέναν που σας αποπαίρνει ή που σας αποδοκιμάζει.
Η ψυχολογία είναι τεράστια επιστήμη αλλά δυστυχώς δεν γράφτηκε σε βιβλία από ιδίαν άποψη.
Εύχομαι να είστε δυνατοί και με πολύ πείσμα να αντεπεξέρχεστε από όλες τις δυσκολίες.
