Απο 13-18 ημουν κλεισμενη μεσα στο σπιτι,μου απαγορευαν την οποιαδηποτε εξοδο εκτος σχολειου.Σε μια προσπαθεια στα 15 να φυγω απετυχα γιατι δε βρηκα στηριξη εκει που πιστευα κ ετσι γυριζοντας ξυλοκοπηθηκα πολυ ασχημα.Ειχα παντου μελανιες,πονουσαν τα μαλια μου κ το σωμα μου,ντρεπομουν να παω σχολειο.Σε μια αλλη προσπαθεια να βγω εξω η μητερα μου εβγαλε οπλο κ γω απ το φοβο μου αρχισα να της φιλαω τα ποδια να με συγχωρεσει.Οι μερες ηταν κολαση.Ολη μερα στο δωματιο κ μετα τις 12 που κοιμοταν εγραφα σκεψεις.Ημουν ενα λιονταρι στο κλουβι.Μια φορα πηγα να πεσω απο το μπαλκονι κ μια φορα εκανα αποπειρα αυτοκτονιας με χαπια οπου επεσα σε 'κωμα΄'απτην αποψη οτι δε μπορουσα να κουνηθω.τρομαξα.δε με πηγαν νοσοκομειο΄'καλυτερα να πεθανεις παρα να μαθευτει στον κοσμο'.καθε στιγμη αναθεματιζαν την ωρα που ειχαν τετοια κορη.την χειροτερη,την αχρηστη,την τρελη.Για μενα η οικογενεια ειναι κολαση.το κακο ειναι πως καταβαθος ολα αυτα τα πιστεψα κ το χειροτερο φοβαμαι τους ανθρωπους.ακομα κ σας που δε βλεπω.Δεν εχω φιλους κ νομιζω πως ποτε δε θα εχω.κ δεν ξερω πως να τους πλησιασω.κ επιπλεον βλεπω πολυ ρατσισμο για τα οποια ψυχολογικα μου προβληματα κ τα προβληματα επικοινωνιας.
