ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ...?

Στο θέμα αυτό θα ήθελα να σκεφτούμε, όταν μας πιάνει κρίση, γιατί μας πιάνει?! Εγώ πχ έχω επεισόδια , τις περιόδους που δεν είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου και από τον εαυτό μου.. Τις περιόδους που δεν περνάω καλά, που αισθάνομαι ψυχολογικά πιεσμένη.. Και μικρότερα επεισόδια όταν απλά βαριέμαι! Επείσης, έχω παρατηρήσει ότι πιεζομαι απίστευτα όταν βλεπω κοντινά μου πρόσωπα (πχ το φίλο μου η την οικογένεια μου) να τρώνε. Τα έχω περιορίσει αρκετά μπορώ να πω όταν αντιλήφθηκα τους λόγους. Εσείς????

καλημέρα κοκόνες μου!!! :D

ωραίο θεματάκι!! όταν τα λέμε/γράφουμε τα συνειδητοποιούμε κιόλας και είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν πιστεύω...

εγώ παρατήρησα ότι όποτε με πιάνουν υπερφαγικές κρίσεις δε νιώθω καλά με εμένα! μου φταίνε όλα...το ότι μένω μόνη μου,το ότι δε ζω τη ζωή που θέλω (και νομίζω ότι λόγω κιλών δεν μπορώ να τη ζήσω), το ότι δεν έχω γκόμενο, λόγω βαρεμάρας πολλές φορές ή διότι έχω βγει το προηγούμενο βράδυ και έχω δει του κόσμου τις αδύνατες και για κάποιο λόγο "τημωρώ" μάλλον τον εαυτό μου που είμαι έτσι τρώγοντας!!!μέγα λάθος φυσικά!!!
τώρα όποτε νιώθω έτσι μπαίνω στο φόρουμ ή λέω Βίσση όπως κάνει μια άλλη φίλη απο το φόρουμ και μου παιρνάει!!! :grin: φυσικά ακόμα είναι πολύ νωρίς και δε ξέρω για πόσο θα κρατήσει αυτό αλλά προς το παρόν όλα υπό έλεγχο!!! :spin:

καλημερα,
εγω εχω παρατηρησει στον εαυτο μου πως κανω υπερφαγικα και στιγμες που θελω να αποφυγω να κανω μια δουλεια που πρεπει ( πχ διαβασμα) .... το ριχνω στο φαγητο..
και οταν εχω αγχος με κατι..

με κανει να στρεφω το μυαλο μου αλλου και να ξεχνω τα προβληματα μου μαλλον... αλλα δεν ισχυει κατι τετοιο..

σαν την στρουθοκαμηλο νοιωθω.. που κρυβει το κεφαλι της στο χωμα και νομιζει πως δεν την βλεπουν..

Προσωπικά, μακάρι να' ξερα!
Πίστευα πως οι κρίσεις υπερφαγίας γινόταν για τους λόγους που προείπατε, αλλά θα θέσω και έναν ακόμη. Μήπως η ενδόμυχη σκέψη να ΜΗΝ αδυνατίσουμε τελικά? Αυτό το στηρίζω στο τριήμερο υπερφαγικό - μαμούθ. Το τι έφαγα δεν το λέω, γιατί θα αναγουλιάσετε πρωί πρωί. Σημασία έχει πως το έκανα, τώρα, που κοντεύω να αλλάξω δεκάδα - κατηγορία στα κιλά μου, κάτι που φαινομενικά το θέλω τόσο πάρα πολύ. Να επισημάνω πως ήμουν χαρούμενη, όλα καλά, δεν είχα κάτι αρνητικό στην ψυχολογία μου. Και όμως έφαγα τον αγλέωρα. Το γιατί, παραμένει ακόμα μυστήριο...
Μου συμβαίνει συχνά αυτό. Είμαι σε διαρκή προσπάθεια, είμαι "καλή" για ένα χρονικό διάστημα και ξαφνικά, χωρίς προφανή λόγο, τα χαλάω όλα. Και κάτι τελευταίο: Δε νομίζω πως υπάρχει άτομο με θέμα βάρους που δεν επιθυμεί να αδυνατίσει. Για το λόγο αυτό επισκεπτόμαστε γιατρούς, διαιτολόγους, χτυπιόμαστε στα γυμναστήρια, πίνουμε αμφίβολα καταπότια, κάνουμε επεμβάσεις.
Απάντηση δεν έδωσα, περιμένω τις δικές σας, μπας και διαφωτιστώ.

Καλημέρα,
Εγώ τί να πρωτοθυμηθώ από τις στιγμές που κάνω βουλιμικά...
Όταν είμαι μόνη μου και βαριέμαι, όταν είμαι στην δουλειά και γίνεται κάτι πέρα από τα συνηθισμένα που με αγχώνει πάρα πολύ (κάνω λίγο ιδιαίτερη δουλειά...), όταν βρίσκομαι μέσα σε παρέες που δεν περνάω καλά, όταν έχω πιεί, όταν είμαι για μεγάλα διαστήματα συνέχεια με κόσμο και δεν μπορώ να ακολουθήσω τις συνήθειές μου, όταν συμβαίνει κάτι που με βγάζει από την καθημερινότητά μου, όταν είμαι πολύ κουρασμένη ή νυστάζω... ʼφησα κάτι απ'έξω? Πάντως όπως γίνεται αντιληπτό όλα τα επεισόδια συνοδεύουν δυσάρεστες καταστάσεις. Όταν νιώθω καλά, είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη με την ζωή μου είναι οι στιγμές που παίρνω όλες τις αποφάσεις για αλλαγή. ʼρα η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι μία. Να μάθω να διαχειρίζομαι και να αντιμετωπίζω με ψυχραιμία δυσάρεστες καταστάσεις, γιατί η ζωή είναι γεμάτη από αυτές!!!

Quote:

---

Originally posted by Ava
Προσωπικά, μακάρι να' ξερα!
Πίστευα πως οι κρίσεις υπερφαγίας γινόταν για τους λόγους που προείπατε, αλλά θα θέσω και έναν ακόμη. Μήπως η ενδόμυχη σκέψη να ΜΗΝ αδυνατίσουμε τελικά? Αυτό το στηρίζω στο τριήμερο υπερφαγικό - μαμούθ. Το τι έφαγα δεν το λέω, γιατί θα αναγουλιάσετε πρωί πρωί. Σημασία έχει πως το έκανα, τώρα, που κοντεύω να αλλάξω δεκάδα - κατηγορία στα κιλά μου, κάτι που φαινομενικά το θέλω τόσο πάρα πολύ. Να επισημάνω πως ήμουν χαρούμενη, όλα καλά, δεν είχα κάτι αρνητικό στην ψυχολογία μου. Και όμως έφαγα τον αγλέωρα. Το γιατί, παραμένει ακόμα μυστήριο...
Μου συμβαίνει συχνά αυτό. Είμαι σε διαρκή προσπάθεια, είμαι "καλή" για ένα χρονικό διάστημα και ξαφνικά, χωρίς προφανή λόγο, τα χαλάω όλα. Και κάτι τελευταίο: Δε νομίζω πως υπάρχει άτομο με θέμα βάρους που δεν επιθυμεί να αδυνατίσει. Για το λόγο αυτό επισκεπτόμαστε γιατρούς, διαιτολόγους, χτυπιόμαστε στα γυμναστήρια, πίνουμε αμφίβολα καταπότια, κάνουμε επεμβάσεις.
Απάντηση δεν έδωσα, περιμένω τις δικές σας, μπας και διαφωτιστώ.

---

μήπως είναι αντίδραση τελικά μόνο η αιτία??? μπορεί να σκεφτόμαστε... "γιατί εγώ πρέπει να αδυνατίσω για να είμαι αποδεχτή δηλαδή"? "οι άλλες που είναι αδύνατες μήπως είναι καλύτερες, πιο έξυπνες, πιο διασκεδαστηκές απο εμένα"? μήπως επειδή κουραστήκαμε να προσπαθούμε μια ζωή να αλλάξουμε για να αρέσουμε και οι υπερφαγικές κρίσης είναι απλά η αγανάκτηση και η ψυχολογική ταλαιπωρία που περνάμε καθημερινά? μας αρέσει το φαγητό βρε παιδί μου πόσο κακό είναι αυτό? δεν επηρεάζει το ποιοί είμαστε, απλά είμαστε πιο επιρεπής στην τροφή και δε μπορούμε να αντισταθούμε!!! ο χαρακτήρας όμως παραμένει ο ίδιος...

Mary Popins έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες... Κι εγώ στην αρχή ήθελα να δείχνω τέλεια και για αυτό όλοι πίστευαν ότι εμένα δεν μου αρέσει το φαγητό και για αυτό δεν τρώω. Κι επειδή δεν έτρωγα μπροστά στους άλλους για να φανεί η αδυναμία μου και η αγάπη μου για το φαγητό, πήγαινα στα κρυφά κι έτρωγα την 100πλάσια ποσότητα φαγητού από ότι είχε φάει όλη παρέα μου συνολικά. Και μετά ... η γνωστή μέθοδος... Όταν πλέον παραδέχτηκα το πρόβλημά μου, και το συζήτησα ανοιχτά με τους ανθρώπους μου, άρχισα να τρώω και ανοιχτά μπροστά σε πολύ κόσμο. Πήρα κιλά που ποτέ δεν είχα λόγω του ότι ήθελα όλοι να πιστεύουν ότι είμαι τέλεια και δεν μου αρέσει το φαγητό. Και πλέον κάνω χιούμορ με την αδυναμία μου. Λέω στον φίλο μου ότι όλοι έχουν τις "κακές" τους συνήθειες... Εμένα μου αρέσει το φαγητό. Τόσο κακό είναι αυτό? Είναι λόγια που ένα χρόνο πριν δεν θα έλεγα ποτέ. Δεν θα τολμούσα ποτέ να παραδεχτώ κάτι τέτοιο. Από την άλλη όμως, μου αρέσει να νιώθω και άνετα με το σώμα μου. Να νιώθω άνετα ανάμεσα στις φίλες μου που έχουν όλες ωραία σωματάκια. Να μπορώ να περπατώ στην παραλία με το μαγιώ και όχι με χίλια δυο φουστομπλουζάκια. Πώς μπορούν να συνυπάρξουν αυτά τα δύο? Και εκεί μπλοκάρει το σύστημα και χάνεται η μπάλα... Αυτή είναι η θεωρία μου.

συμφωνώ 100% με όλους τους προλαλήσαντες ειδικά για το ότι βλέπουμε αδύνατες κοπέλες στο δρόμο και τιμωρούμε τον εαυτό μας μετά ...είναι μια τόοοοοοσο πικρή αλήθεια...

επίσης ο στόχος, που βρίσκουμε το στόχο μας??
αν ο στόχος μας ήταν η υγεία μας δεν θα τον ξεχνούσαμε ποτέ αν ήταν να αρέσουμε στον εαυτό μας ..επιίσης δεν θα τον ξεχνούσαμε αν ήταν όλα αυτά μαζί θα αγαπούσαμε τον εαυτό μας αλλά εμείς όχιιι εκει στην αντίδραση ακόμη και απο τον εαυτό μας προτειμούμε να ακούμε τα κακόβουλα σχόλια να πληγωνόμαστε αλλά εκεί εμένουμε στην υπερφαγία μας ..

έχω διαβάσει τόσες πολλές αλήθειες εδώ μέσα που ώρες 'ωρες απορώ πως γίνεται να έχουμε διαβάσει τόσο καλά αλλά όταν φτάνει η ώρα να γράψουμε το τεστ απλά παρατάμε το στυλό και φεύγουμε αφήνοντας τους όλους άφωνους!!
για τον εαυτό μου εγώ έχω παρατηρήσει ότι πρώτον μου είναι πολύ δύσκολο να λέω σε κάτι "όχι"
και δεύτερον είμαι ζηλιάρα ..απο ζήλια για μια άλλη θέλω να γίνω τώρα καλύτερη!!!

αν είναι δυνατόν ΟΧΙ για τον εαυτό μου αλλά για μια άλλη!!

Quote:

---

Originally posted by sasa14

και δεύτερον είμαι ζηλιάρα ..απο ζήλια για μια άλλη θέλω να γίνω τώρα καλύτερη!!!

αν είναι δυνατόν ΟΧΙ για τον εαυτό μου αλλά για μια άλλη!!

---

sasa14 αν αυτό θα σε βοηθήσει να νιώσεις καλύτερα με σένα κάντο αλλά στα φυσιολογικά πλαίσια! όχι αν είναι η άλλη πάρα πολύ αδύνατη σχεδόν ανορεξική να γίνεις και εσύ! σκέψου πάνω από όλα το ναό της ψυχής σου (σώμα)! είναι καλό να παραδειγματιζόμαστε απο άλλα άτομα διότι έτσι γινόμαστε καλύτεροι αλλά με μέτρο πάντα!!!

mairουλα και να θέλω να γίνω ανορεξική δεν μπορώ με τίποτα.....

δεν φεύγει έτσι απλά η "γουρουνιά" απο μέσα μου
κανονική θα γίνω θα έχω ένα ωραίο ευπαρουσίαστω κορμί!!

όπως είχα!!
όχι υπερβολές!!
και αν δεν σου ακούγεται καλά το 50 είμαι 1,58 ύψος αν είναι να πάρω κάτι ας είναι κανα 2 πόντους όχι όμως κιλά..
πριν κανά χρόνο ήμουν στα 58κιλά ..δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο το ανχος μου, ξυπνούσα όλη την ώρα με την ιδέα η με ένα όνειρο ότι ήμουν χοντρή!!
κατάφερα βεβαια να χάσω 3 κιλα σε ένα χρόνο μερικές φορές ίσως ήταν και 4 αλλά μέχρι εκεί δεν θέλω άλλο να θεωρώ εγώ τον εαυτό μου χοντρό....μπορεί υπερβολή...αλλά αυτό θεωρώ εγώ...και να με κανει να σκυβω το κεφάλι..δεν νομίζω ότι μου αξίζει κάτι τέτοιο!!

Τελικά η υπερανάλυση μάλλον δεν είναι η απάντηση. Μου αρέσει η απλούστευση των πραγμάτων. Γι' αυτό θα το βροντοφωνάξω χωρίς ντροπή: Ναι, γουστάρω το φαγητό, δεν είμαι ένας άνθρωπος ανώτερος, εκλεπτυσμένος και υπεράνω καθημερινών πραγμάτων, όπως το φαγητό. Το λέω σε σας, γιατί σε άλλους δεν έπιασε, δεν με κατάλαβαν. Η απάντηση ήταν, ντροπή καλέ, επιτρέπεται εσύ, ένα άτομο με τόσα ενδιαφέροντα να μιλάς με τόσο πάθος για το φαί? Η ζωή έχει τρομερές απολαύσεις και είναι πολύ "δεύτερο" να ασχολείσαι με το φαγητό. Τρώμε για να ζούμε και δε ζούμε για να τρώμε. Κι εγώ απαντώ με τη σειρά μου, πως μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι το φαγητό και όποιος δεν το ξέρει χάνει! Τώρα, αν που και που χάνουμε το μέτρο, ε, άνθρωποι είμαστε!

Quote:

---

Originally posted by Ava
Τελικά η υπερανάλυση μάλλον δεν είναι η απάντηση. Μου αρέσει η απλούστευση των πραγμάτων. Γι' αυτό θα το βροντοφωνάξω χωρίς ντροπή: Ναι, γουστάρω το φαγητό, δεν είμαι ένας άνθρωπος ανώτερος, εκλεπτυσμένος και υπεράνω καθημερινών πραγμάτων, όπως το φαγητό. Το λέω σε σας, γιατί σε άλλους δεν έπιασε, δεν με κατάλαβαν. Η απάντηση ήταν, ντροπή καλέ, επιτρέπεται εσύ, ένα άτομο με τόσα ενδιαφέροντα να μιλάς με τόσο πάθος για το φαί? Η ζωή έχει τρομερές απολαύσεις και είναι πολύ "δεύτερο" να ασχολείσαι με το φαγητό. Τρώμε για να ζούμε και δε ζούμε για να τρώμε. Κι εγώ απαντώ με τη σειρά μου, πως μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι το φαγητό και όποιος δεν το ξέρει χάνει! Τώρα, αν που και που χάνουμε το μέτρο, ε, άνθρωποι είμαστε!

---

:thumbup::thumbup::thumbup:

Kι εμένα τότε μου φταίνε όλα! Αλλά ρε γμτ, το μόνο που κάνουμε τελικά είναι να λυτρωνόμαστε στιγμιαία, και μετά στα προβλήματά μας προστίθεται κι άλλο ένα : τα κιλά. Συμφωνώ απόλυτα πως είναι και απόλαυση, και κακό να χάνεις καμιά φορα το μέτρο, δεν είναι. Αλλά άλλο καμιά φορά και άλλο κάθε μέρα, συνοδευόμενο από εμετούς η τρελές ενοχές! Προσωπικά πήρα αυτά τα επιπλέον κιλά τον τελευταίο χρόνο, που έτρωγα χωρίς εμετούς , γιατί πλέον ούτε καν αυτό δε μ'ένοιαζε. Κατάθλιψη, αν έχει καμία εδώ ακουστά, για αλλους λόγους. Σταμάτησα τα υπερφαγικά μόλις πήρα απόφαση πως ό,τι έγινε, έγινε. Όπως είμαι, είμαι. Ότι έκανα, έκανα. Τώρα? Θα περιμένω να πεθάνω μέσα στο καβούκι μου , η θα αγαπήσω επιτέλους τον εαυτό μου? Αυτόν που θα μαι μια ζωή μαζί του.. Και αυτόν που με έφερε και μέχρι εδώ που είμαι, που κακά τα ψέμματα, εγώ τον ανάγκασα! Ένιωθα σαν να χα 2 εαυτούς.. Τον καλό και τον κακό.Αυτόν που κατακρίνει και αυτόν που διαπράττει τα "Εγκλήματα". Έλα όμως που είμαστε ένα και οι 2! Όταν κατάφερα να γίνω 1 με μένα.. τότε το πρόβλημα έμοιαζε μικρότερο.. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε oπότε δε μπορώ να μιλάω με βεβαιότητα, αλλά νομίζω πως το κλειδί είναι αυτό :bouncing:

Η απογοήτευση με σπρώχνει στην υπερφαγία,που μπορεί να οφείλεται στο οτιδήποτε...
όταν περιμένω κάτι που δε γίνεται,όταν η ευτυχία είναι τόσο άπιαστη,όταν όλα μοιάζουν τόσο μάταια... εκείνες τις ώρες,το φαγητό μοιάζει σαν τη μόνη διέξοδο,αλλά δεν είναι.

Quote:

---

Originally posted by Marry Poppins

Quote:

---

Originally posted by Ava
Τελικά η υπερανάλυση μάλλον δεν είναι η απάντηση. Μου αρέσει η απλούστευση των πραγμάτων. Γι' αυτό θα το βροντοφωνάξω χωρίς ντροπή: Ναι, γουστάρω το φαγητό, δεν είμαι ένας άνθρωπος ανώτερος, εκλεπτυσμένος και υπεράνω καθημερινών πραγμάτων, όπως το φαγητό. Το λέω σε σας, γιατί σε άλλους δεν έπιασε, δεν με κατάλαβαν. Η απάντηση ήταν, ντροπή καλέ, επιτρέπεται εσύ, ένα άτομο με τόσα ενδιαφέροντα να μιλάς με τόσο πάθος για το φαί? Η ζωή έχει τρομερές απολαύσεις και είναι πολύ "δεύτερο" να ασχολείσαι με το φαγητό. Τρώμε για να ζούμε και δε ζούμε για να τρώμε. Κι εγώ απαντώ με τη σειρά μου, πως μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι το φαγητό και όποιος δεν το ξέρει χάνει! Τώρα, αν που και που χάνουμε το μέτρο, ε, άνθρωποι είμαστε!

---

:thumbup::thumbup::thumbup:

---

αυτό μήπως είναι λαιμαργία και όχι βουλιμία?
γιατί οκ, με θυμάμαι και στο παρελθόν να τρώω πολύ και λαίμαργα και να είμαι λεπτή, πχ από μικρή ποτέ δεν έτρωγα ένα μελομακάρονο πάντα πάνω από πέντε (μονοκοπανιά),αλλά απείχα πολύ από το να χαρακτηριστώ βουλιμική