Όχι άλλα υποκατάστατα...

? «Πώς να ξεπεράσεις έναν χωρισμό ανώδυνα»? «10tips ενός πρόσφατου χωρισμού», «τι να τρώς μετά από έναν χωρισμό?»?

Αναρωτιέμαι τελικά ποιος γράφει όλα αυτά τα άρθρα στον τύπο και επίσης αναλογίζομαι πόσο τυχερός πρέπει να είναι που πληρώνεται κιόλας!

Σκεφτόμουν ότι δύο χάπια θα ανέτρεπαν την ισορροπία την οικονομία των ανεπτυγμένων χωρών , το ένα θα ήταν για την ερωτική απογοήτευση-απόρριψη και το άλλο για το αδυνάτισμα, αν σκεφτείς πόσες επιχειρήσεις θρέφουν αυτές οι βασανιστικές έννοιες του ανθρώπινου είδους θα καταλάβεις πόσα υποκατάστατα κυκλοφορούν!

Ανήκω στην κατηγορία jack pot, προσφάτως χωρισμένη και με επιπλέον κιλά συνεπώς στην εντατική!
Η πρώτη σκέψη που έκανα σήμερα το πρωί ήταν μακάρι να σταματήσει το rewind του μυαλού μου και να χάσω 10 κιλά μέχρι το απόγευμα? χεχεχε(God smiles?),
οι πρώτες σταγόνες νερού μου θύμισαν ότι κάτι τέτοιο φιλενάδα ούτε η καλύτερη avatar bitch δεν το έχει καταφέρει.
Μια γουλιά καφέ και γραφείο , ότι νιώθω αυτόματα πληκτρολογείται στο google και τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά μέχρι απίστευτα διασκεδαστικά.
Σε κανένα όμως δεν αναφέρεται η έννοια του, ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ όλα είσαι εσύ και μόνο που νιώθεις είσαι υγιής !

Την πρώτη φορά που άκουσα την έκφραση από έναν αδερφικό μου φίλο «άσε με να κλάψω ακόμη και να υποφέρω έχω δικαίωμα να το κάνω» ήταν πριν 3 χρόνια και σοκαρίστηκα ομολογώ, διότι δεν το είχα ακούσει ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή .
Υποκατάστατα τύπου «σώπα», « μην κλαίς», «είσαι δυνατή», αυτός φταίει κλπ ήταν καραμέλες στο στόμα μου για την ακρίβεια μπούκωμα.
Κάπως έτσι κουκούλωνε τα πράγματα και η μαμά μου, μέχρι που τα ψυχοσωματικά της έκαναν πάρτυ και ξεφώνιζαν το κουκούλωμα και πάλι προσπαθούσε να τα καλύψει με αλοιφές και χάπια?

Βαρέθηκα τα κουκουλώματα,
δεν έχω όρεξη ούτε και να τα κάνω πλέον , αποφάσισα να ζήσω τις στιγμές μου χρόνο έχω και λίγο περισσότερο για να με νταντέψω γιατί έπεσα και χτύπησα προηγουμένως σε μια ανωμαλία συναισθηματικού εδάφους !!!

Με αγαπάω και κλαμμένη γιατί είμαι αληθινή και χωρίς υποκατάστατα.


Google search : Χωρισμός 243,000 εγγραφές , πόνος 406,000 εγγραφές, χάπι 450,000 εγγραφές, αδυνάτισμα 521,000 εγγραφές

ζώ 5,270,000 εγγραφές!!!

ουαου!ακριβώς σκεφτόμουν το εξής.οτι δεν ζω την ζωή μου.ζω για το πότε θα έρθει η δευτέρα να ζυγιστώ κ μετά η επόμενη δευτέρα κ μετά η επόμενη κ ούτω κάθε εξής.στο τώρα τι γίνεται όμως?

Νομίζω οτι η Ελληνική διαπαιδαγώγηση που τυγχάνουμε οι περισσότεροι, παχύσαρκοι και μη, μας έχει ποτίσει στο dna μας να κρυβόμαστε και φυσικά να φοβόμαστε ακόμη και τα δυνατά συναισθήματα...καλά ή κακά. Αναρωτιέμαι πόσες φορές έχω ακούσει ακόμη και όταν είμαι ευτυχισμένη σσσςςςς μην το λές και το γρουσουζέψεις ή "μην στενοχωριέσαι", "μην πονάς" ή το καλύτερο «μην φωνάζεις θα σε ακούσουν», στην προσπάθεια κάποιου να σε ανακουφίσει απο κάποιο αρνητικό συναίσθημα.

συμφωνώ κα εγώ στην ίδια λακούβα........

γιατί πως να κάνεις όλα αυτά που θες μιας και το στομάχι σου έχει κολλήσει στην πλάτη ...

αντί για ποτό πίνεις σουρωτή
αντί γαι τσιπουράδικα πας σε κυριλέ μαγαζία ξέροντας το μενού για να μην πέσεις στην παγίδα του "έφαγα" κοινώς "καταστράφηκα"...


έχεις απόλυτο δίκιο

ένας λόγος που συνεχίζω είναι μόνο το ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ ΜΑΙ ΖΩΗ ΜΕ ΟΧΙ
ας περάσει αυτός ο καιρός ας είμαι καλά και σωματικά για να είμαι και ψυχικά και δνε θέλω και δεν γουστάρω να ζω έτσι δλδ να κοιτάζω τους άλλους στο στόμα και στο κορμί γαι να δω τι τρώνε και πόσα κιλά είναι !!!


τέλος αυτό !!
το αποφάσισα

καιρό τώρα έχω την πεποίηθηση οτι τελικά οι καβγάδες κάνουν καλό.όπως κ τα κλάμματα κ τα γέλια κ όλα.αλλά όλοι γύρω μου τα αποφεύγουν κ εγώ μοιάζω τρελή.
πρέπει να βιώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα

το θέμα μου είναι οτι όλοι θα θέλαμε να πατούσαμε το rewind και να δείχναμε ένα σωρό κιλά πιο αδύνατοι.δεν απολαμβάνουμε την διαδικασία ούτε την δαδρομή.αλλά πως,όταν το μόνο που σκέφτομαι είναι τι να κάνω για να μην το ρίξω στο φαί με μόνη μου επιβράβευση το αυριανό ζύγισμα.

Ξέρεις κάτι, τα χαστούκια στη ζωή δεν είναι τυχαία κάτι σου λένε αρκεί να έχεις ανοιχτά τα αφτιά σου , η ζωή δεν γυρνάει πίσω καρδιά μου. Πρέπει να το καταλάβουμε ακόμη και σωματικά να μην είσαι καλά αν το απελευθερώσεις και το ζήσεις θα σου βγεί σε καλό.

Quote:

---

Originally posted by aliki_d
Ξέρεις κάτι, τα χαστούκια στη ζωή δεν είναι τυχαία κάτι σου λένε αρκεί να έχεις ανοιχτά τα αφτιά σου , η ζωή δεν γυρνάει πίσω καρδιά μου.

---

:starhit:

Αρκεί τα χαστούκια να μην επαναλαμβάνονται για τους ίδιους λόγους..
Η εκτόνωση είναι απαραίτητη, είμαι υπέρ της έκφρασης των συναισθημάτων και του να ζει κανείς την κάθε στιγμή με ένταση και πάθος.
Έχω όμως μία ένσταση σε ότι αφορά την έντονη έκφραση της χαράς μας. Όταν είμαστε λυπημένοι και κλαίμε, διαπιστώνουμε πως έχουμε πολύ κόσμο γύρω μας να μας συμπονέσει. Διεστραμμένο, ανθρώπινο, ποιος ξέρει? Δε μπορώ να μη σκεφτώ πως πολλοί άνθρωποι "φτιάχνονται" με τη δυστυχία των άλλων, γιατί έτσι νιώθουν καλύτερα με την προσωπική τους μιζέρια. Θέλουν να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι έχουν και συμπαραστάτες στο βάλτο τους.
Όταν είμαστε χαρούμενοι, πανευτυχείς, το λέμε φωναχτά και ζητάμε παρέα, διαπιστώνουμε ότι ελάχιστοι είναι δίπλα μας. Μοιρασμένη λύπη μισή λύπη, μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά, λέει μια σοφή παροιμία. Θέλει όμως μεγαλείο ψυχής για να διπλασιάσεις τη χαρά του διπλανού σου. Ιδίως σε ένα κομμάτι που εσύ έχεις αποτύχει.
Οι χαρές μου μου έδειξαν ποιοί είναι οι πραγματικοί μου φίλοι και όχι οι στενοχώριες μου.

Μου άρεσε πολύ το κείμενο και οι σκέψεις σου aliki_d.
Nα σε αγαπάς και κλαμμένη.Και όλες το ίδιο.Γιατί και τα <δυσάρεστα>συναισθήματα,συ� �αισθήματα είναι και κανονικά κανένα μας συναίσθημα δεν θα έπρεπε να το θεωρούμε δυσάρεστο.Και το κλάμα μέσα στη ζωή είναι και το γέλιο κι ο φόβος κι η απώλεια και το πένθος και ο χωρισμός και η χαρά κι η διασκέδαση κι η ευτυχία.Αλλά όλα περνούν.Η ζωή μας είναι φτιαγμένη από μικρές ποικιλόχρωμες ψηφίδες που ενώνονται σε ένα σύνολο για να φτιάξουν το τοπίο.Ένα τοπίο που όσο το ζεις δε μπορείς να το αξιολογήσεις γιατί νιώθεις ενσωματωμένος σ'αυτό και μόνο προς το τέλος κάποιος αγγίζει το άρωμά του.

Με έπιασαν πάλι τα ποιητικά μου.Φτου.:smilegrin:

Quote:

---

Originally posted by Ava
Αρκεί τα χαστούκια να μην επαναλαμβάνονται για τους ίδιους λόγους..
Η εκτόνωση είναι απαραίτητη, είμαι υπέρ της έκφρασης των συναισθημάτων και του να ζει κανείς την κάθε στιγμή με ένταση και πάθος.
Έχω όμως μία ένσταση σε ότι αφορά την έντονη έκφραση της χαράς μας. Όταν είμαστε λυπημένοι και κλαίμε, διαπιστώνουμε πως έχουμε πολύ κόσμο γύρω μας να μας συμπονέσει. Διεστραμμένο, ανθρώπινο, ποιος ξέρει? Δε μπορώ να μη σκεφτώ πως πολλοί άνθρωποι "φτιάχνονται" με τη δυστυχία των άλλων, γιατί έτσι νιώθουν καλύτερα με την προσωπική τους μιζέρια. Θέλουν να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι έχουν και συμπαραστάτες στο βάλτο τους.
Όταν είμαστε χαρούμενοι, πανευτυχείς, το λέμε φωναχτά και ζητάμε παρέα, διαπιστώνουμε ότι ελάχιστοι είναι δίπλα μας. Μοιρασμένη λύπη μισή λύπη, μοιρασμένη χαρά διπλή χαρά, λέει μια σοφή παροιμία. Θέλει όμως μεγαλείο ψυχής για να διπλασιάσεις τη χαρά του διπλανού σου. Ιδίως σε ένα κομμάτι που εσύ έχεις αποτύχει.
Οι χαρές μου μου έδειξαν ποιοί είναι οι πραγματικοί μου φίλοι και όχι οι στενοχώριες μου.

---

i totally agree with you my friend!!
γιαυτό είμαι της άποψης τη λύπη να τη μοιραζόμαστε μόνο με πολύ κοντινούς μας ανθρώπους

ʼρα, πού καταλήγουμε, καλή μου bouliana?
Φοβόμαστε να εκφράσουμε την υπερβολική μας χαρά, γιατί ξέρουμε πως κινδυνεύουμε να χάσουμε ανθρώπους, που θεωρούσαμε δεδομένους και να πληγωθούμε.
Φοβόμαστε να εκφράσουμε τη δυστυχία μας, ή τουλάχιστον το κάνουμε μόνο σε δικούς μας ανθρώπους.
Επομένως, ο περιορισμός της έκφρασης δε μπορεί να αποφευχθεί. Κι αυτό, γιατί κυριαρχεί ο φόβος.

ίσως κ εδώ χρειάζεται η χρυσή τομή.να δίχνουμε την χαρά μας χωρίς να μας νοιάζει (εντάξει με ένα όριο,πχ δεν μπορείς να κομπάζεις για κάτι, που μπορεί να πονάει κάποιον άλλο πολύ.ας πούμε δεν μπορείς να παινεύεσαι οτι έχασες πολλά κιλά μπροστά σε έναν φίλο σου που ίσως θαπρεπε να χάσει πολλά περισσότερα) κ να δείχνουμε τον πόνο μας σε ανθρώπους που είμαστε σίγουροι οτι είναι οι ίδιοι που χαίρονται με την χαρά μας. αν μιλήσω για τον εαυτό μου τον πόνο μου τον δείχνω στον δικό μου,στη μαμά μου.την χαρά μου την έκρυβα κάποτε καλά καλά μη μου την πάρουν ,ούτε ΄στον εαυτ δεν την όμολογούσα.τώρα πια δεν με νοιάζει ποιος θα ζηλέψει.!να σκάσουν οι οχτροί μου.άμα είμαι χαρούμενη το δείχνω.

γιαυτούς που δεν έχουν κανένα να πουν τον πόνο τους,πιστεύω υπάρχει κ εαυτός μας.ούτως η άλλως αυτόν έχουμε΄μόνο όλοι ,ένα ημερολόγιο,λίγο κλάμα,κ να το να γράψεις ακόμα σε αυτό το φόρουμ,ανακουφίζουν περισσότερο από το φαί.

Κορίτσια αν σκεφτούμε πόσες αρρώστιες αυτοάνοσες και μη, πηγάζουν απο την εσωτερίκευση συναισθημάτων , νομίζω οτι θα αλλάξουμε προς το αληθινό.
Ο πατέρας μου έπαθε σακχαρώδη διαβήτη έπειτα απο έντονο stress ενώ δεν μίλαγε σε κανέναν για το τι τον απασχολούσε , κληρονομικοί και φυσιολογικοί παράγοντες δε υπήρχαν. Η μητέρα μου έλκος στομάχου χωρίς κακό ιστορικό και κληρονομικούς παράγοντες , αλλά ποτέ δεν θα την δείς να εξωτερικεύεται.
Δεν ξέρω, γιατρός δεν είμαι, καθαρά προσωπική άποψη εκφράζω αλλά όποτε ακούω για αρρώστιες τα άτομα που συνδέονται με αυτές συνήθως έχουν αυτό το κοινό χαρακτηριστικό, να κρύβουν τα συναισθήματά τους.