Πρωινό ξύπνημα... Ανοίγω το μάτι μου και βλέπω το χάος... Το σπίτι μου είναι σαν γιαπί... σάπιο παρκέ κατω, όλα καταρρεουν και ανεβαίνουν που και που κατσαρίδες πάνω μου. Ο δικός μου δίπλα μου να παραπονιέται που δεν με βοη8ανε οι δικοί μου, "πως αφήνουν την κόρη τους να ζει ετσι". Λίγο πριν παω στη δουλεια, να πουλήσω vivodi συνδέσεις... 2 βδομαδες εκει εβγαλα μονο 130 ευρω... Χθες ηταν τα γενεθλια μου, δουλευα απο το πρωί ως το βράδυ στις 9 για να μην βγάλω ουτε ενα ευρω...Και να σκεφτομαι οτι οι δικοί μου μονο με τα λόγια με νοιαζονται....
Απελπισία, μονο ένας θανατος με σώζει; Σε τι να ελπίζω; Σε τι; Ολα πάνε από το κακό στο χειρότερο.... Ανοιγω ένα πακετο αποτελ και παιρνω δύο χάπια.... μπαίνει μεσα ο δικός μου πριν καταπιω τα υπολοιπα ... Γινεται χαμός.... Παίρνει τηλ τους γονείς μου, αλλα δεν πολυσυγκινούνται...
Μετά κοιμαμαι... Παίρνω τον πούλο κ απο τη δουλειά...
Ξυπνάω στις 5.30 απο ένα τηλεφώνημα, θα δημοσιευτει ένα κομμάτι από ένα μυθιστόρημα που εγραψα σε ένα λογοτεχνικό περιοδικο... Αν δεν ζούσα δεν θα το ακουγα αυτο....
Τωρα όμως τι κάνω... ;;;
ΔΕν ξερώ
