Τι είναι σημαντικό τελικά;
Καλησπέρα σε όλους και όλες...
Βρήκα τυχαία το φόρουμ στο ίντερνετ και ένιωσα βαθιά την ανάγκη να γράψω κι εγώ τις σκέψεις μου...
Το όνομά μου είναι Ελένη και από πολύ μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι παχουλό και στρουμπουλό παιδί. Δίαιτες προσπαθούσα να κάνω πολλές. Όλες αποτύγχαναν. Ποτέ δεν τις αντιμετώπισα σοβαρά.
Έχω τελειώσει το Πολυτεχνείο και όλα αυτά τα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να τρώει και να διαβάζει. Ποτέ δεν είχα κοινωνικό πρόβλημα λόγω των κιλών μου. Είχα φίλους γύρω μου που με αγαπούσαν γι' αυτό που ήμουν, μεγάλες παρέες, ταξίδια, όμορφη φοιτητική ζωή. Ερωτεύτηκα έναν πολύ όμορφο άντρα, που αθλείται καθημερινά και το θέμα των κιλών μου τον ενοχλεί λιγότερο απ' ότι θεωρώ ότι θα έπρεπε να τον ενοχλεί. Αυτά τα αναφέρω για να δείξω ότι ποτέ δεν είχα το κίνητρο να χάσω τα κιλά για να κερδίσω φίλους ή μία σχέση. Αντιθέτως, ήμουν πολύ εγωίστρια και ανόητη να πιστεύω ότι το να με αγαπούν πολλοί άνθρωποι παρά τα κιλά μου, ήταν και κατόρθωμα... Τι αφέλεια ...( για να μην πω και τίποτα χειρότερο)..
Τα χρόνια πέρασαν και έφτασα 27 ετών, 110 κιλά και ύψος 1.62. Τότε έκανα και εξετάσεις. Έκανα λιπομέτρηση και βρήκα ότι έχω περίπου 51 % λίπος. Απίστευτο σαν ποσοστό. Τόσα χρόνια κάνω έρευνα στα μαθηματικά και ποτέ δεν είχα καταλάβει τη δυναμική του 51 % με αυτόν τον τρόπο...Ξεκίνησα διατροφή από 1η Σεπτέμβρη. Δε γυμνάζομαι συστηματικά, απλά περπατώ. Τρώω τα πάντα ( ακόμα και σουβλάκι και σουτζουκάκια) αλλά μετράω θερμίδες και κρατώ το βραδινό εξαιρετικά ελαφρύ.. Στις 6 Οκτώβρη,σήμερα δηλαδή, είμαι 105 κιλά.
Έχω μπροστά μου το χαρτί της πρώτης λιπομέτρησης. Το κοιτώ και μελαγχολώ. Ψάχνοντας αρκετά στο ίντερνετ σχετικά με το πώς χάνεται το λίπος σε σχέση με τη μυική μάζα, βλέπω να ορθώνεται μπροστά μου ένα τεράστιο βουνό. Και στην ορειβασία δεν ήμουν ποτέ καλή. Το δυνατό μου σημείο είναι τα μαθηματικά ολοκληρώματα και οι διανυσματικές εξισώσεις. Πάντα, αυτό θυμάμαι, στο όνομα ενός βραβείου να δίνω άφεση στον εαυτό μου για άλλη μία επιδρομή στο ψυγείο, για άλλο έναν μήνα καθιστικής ζωής και ίντερνετ.
Ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι τα μαθηματικά θα μείνουν εκεί αενάως αλλά εγώ όχι...
Τι σημασία έχει που με αγαπούν πολύ οι λίγοι άνθρωποι που έχω γύρω μου; Εγώ προφανώς δε με αγαπούσα αρκετά και αντιδρούσα αυτοκαταστροφικά... ʼλλο ένα σουβλάκι, άλλο ένα απόγευμα στο σπίτι ή στο εστιατόριο...
Τώρα τελευταία μάλλον μου κλείνω το μάτι...