Originally posted by NADINE
Quote:
Originally posted by Ava
Το πόσο ταλέντο έχουμε στο να θέτουμε όρια στους άλλους εξαρτάται από το ποιον έχουμε απέναντί μας. Υπάρχουν άνθρωποι χειριστικοί, που είναι δύσκολο να τους κουμαντάρεις.
Το να μπεις στη διαδικασία να κουμαντάρεις τους χειριστικούς ανθρώπους,δε σε καθιστά κι εσένα όμοιο τους;
Δεν έχω την αίσθηση πως είναι αυτό τα όρια...Περισσότερο παραπέμπει σε επιβολή.
Οριοθετούμε την προσωπική μας σφαίρα,ιδανικό είναι οι τρίτοι να τη σέβονται οικειοθελώς,
αν όχι να την υπερασπιζόμαστε εμείς,εφιστώντας τους την προσοχή για την όποια απόπειρα παραβίασης,
σε περίπτωση επαναλαμβανόμενης μη συμμόρφωσης τους δε,προχωράμε σε πιθανόν οδυνηρές επιλογές.
Ανάλογα πόσο σημαντικοί μας είναι οι άλλοι,αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο κι ενέργεια στην εκπαίδευση τους.
Όσους τελικά χάσουμε από κοντά μας,τόσο κερδίζουμε σε ουσιαστικές άξιες λόγου σχέσεις(αναφορικά με όσους μένουν).
Κι εμένα μου πήρε χρόνια και χρήμα να το μεθοδεύσω.Χρειάστηκε να έρθω σε αντιπαραθέσεις που βολικά απέφευγα,
καθιστώντας τον εαυτό μου θύμα,το ξεκαθάρισμα ευτυχώς ήταν μικρό(ένα 5%).Με τους υπόλοιπους
και ειδικά τους γονείς μου,μπορώ να πω πως έχουμε κι απολαμβάνουμε τη σχέση μας
από εκείνο τον μαθαρώνιο κλάματος και ξεσπάσματος(ειδικά με τον πατέρα μου κάπου στα 24 μου χρόνια).
Θεωρώ κι εγώ άρρηκτο τον συσχετισμό της μη οριοθέτησης στις σχέσεις μας με τους άλλους
με την αντίστοιχη και στα του εαυτού μας,σημαντικό κομμάτι της οποίας είναι και το φαγητό,
όπου ωστόσο το θέμα είναι πολυπλοκότερο καθώς το χρησιμοποιούμε για κάλυψη ποικίλων αναγκών.
Ωστόσο...Πώς λένε για κάποιους δικηγόρους στον πάτο της θάλασσας πως είναι μια καλή αρχή;Κάτι τέτοιο...
Θέλεις παραδείγματα,lessing?
Με σκουντούσαν και μου έριχναν τα βιβλία,έλεγα συγνώμη(βασικά για όλα έλεγα συγγνώμη και πίστευα πως έφταιγα).
Με παρενοχλούσαν σεξουαλικά στον κινηματογράφο και στα λεωφορεία,αισθανόμουν ενοχή και ντροπή και περίμενα να περάσει.
Μου ανακοίνωναν οι φίλες στην εφηβεία πως είμαι το άλλοθι τους για να βγούν με τους γκόμενους και κλεινόμουν σπίτι να τις καλύψω.
Στα φοιτητικά χρόνια έδινα τα βιβλία μου σε "φίλη"προχωρημένων ετών,που δεν τα φωτοτυπούσε και δεν είχα να διαβάσω να δώσω.
Το σπίτι μου και το τηλέφωνο μου ήταν 24/7 ανοιχτό,οποιαδήποτε ώρα της νύχτας για οποιαδήποτε ανάγκη των φίλων μου.
Χρόνια σε ένα ακουστικό,ατέλειωτες ώρες τα ίδια και τα ίδια,χρήματα που δάνισα και δεν πήρα ποτέ,άντρα που ήθελα
και σύστησα σε άλλη και τα φτιάξαν και τους βοηθούσα,οργή που ποτέ δεν εξωτερίκευσα για πράγματα που αντιλαμβανόμουν ή μάθαινα,
η πρώτη μου σχέση με κάποιον που δεν ήθελα αλλά είπα οκ επειδή ευθυνόμουν που ήταν χάλια που με ήθελε,προσβολές για τα κιλά μου,
αμέτρητα περιστατικά,τι να σου λέω τώρα...Μόνο "ΝΑΙ" ήξερα!Το "ΌΧΙ"το γιόρταζα μόνο κάθε 28η Οκτωβρίου κι αυτό επειδή το είπε άλλος.
Πήρες μια καλή ιδέα ε;Κι όμως,όσο ακατόρθωτο κι αν φάνταζε,αυτό ανατράπηκε,άλλαξα,άλλαξαν κι οι σχέσεις μου,είμαι ήρεμη,
είμαι καλά μ'εμένα και τους άλλους!Δεν είναι εύκολη διαδικασία ούτε γίνεται εν μία νυκτί.Αφού το μπόρεσα εγώ,το μπορούν όσοι θελήσουν.
Σας το εύχομαι!
