ναι στη συναισθηματικη πεινα?

Ειχα αυτη την κουλη ιδεα χτες...
Μηπως τελικα ο στοχος που μερικοι-ες βαζουμε να καταφερουμε να μην τρωμε ποτε χωρις να πειναμε, να μην τρωμε ποτε οταν νιωθουμε καταπιεση, ειναι ανεφικτος και τελικα λαθος?

Τωρα τελευταια ειναι φορες που αντιλαμβανομαι οτι θελω κατι να τσιμπησω οχι επειδη πειναω, αλλα απλα ειτε επειδη θελω... κατι συγκεκριμενο που υπαρχει στο σπιτι, ειτε επειδη κατι με εχει πιεσει ψυχολογικα.

Να πουμε ναι σε αυτο αλλα με μετρο?
Δηλαδη, μηπως αντι να πιεζομαστε και να ζοριζομαστε στο επακρο για να ΜΗ φαμε, να τρωγαμε ενα μικρο σνακ? Κατι που να μας ευχαριστει γευστικα αλλα να μη μας βγαζει τελειως off

τι λετε?

Βασικα πρεπει να υπαρχει μια ισορροπια ρε συ! Δεν μπορει καθε φορα που εισαι αγχωμενος η στεναχωρημενος να τρως...

Η ερώτησή μου είναι: Μπορούμε να σταματήσουμε στο ένα? Και μάλιστα μικρό..., χμ...., not my case. Όταν μέσω της τροφής καλύπτουμε άλλες ανάγκες, έχουμε την τάση να γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί. Όταν μας κυριεύει η αυτολύπηση για τα κακώς κείμενα της ζωής μας, δε νομίζω πως διαθέτουμε την ψυχραιμία και τη σύνεση να περιοριστούμε στο ένα και να τηρήσουμε το μέτρο.

εγω παντως χθες που εγραψα εδω οτι εχω νευρα κ οτι θα σαβουρωσω , εφαγα πολυ λιγοτερο απ ο,τι περιμενα...
ετσι οπως το ειδα γραμμενο μου φανηκε τοσο γελοιο.......
(αλλα τυροπιτα εφαγα,ε?)

Αχ, τι μου κάνετε, τυρόπιτες βλέπω, λαχανοντολμάδες βλέπω, αυτά μου κάνετε και τώρα πάω να φάω!

Μα ειπε η κοπελα ενα σνακ οχι μια γαβαθα

Quote:

---

Originally posted by penelope1985
Βασικα πρεπει να υπαρχει μια ισορροπια ρε συ! Δεν μπορει καθε φορα που εισαι αγχωμενος η στεναχωρημενος να τρως...

---

συμφωνω.

αλλο ηταν το point μου.

λοιπον, για αρχη, δε βλεπω κανεναν να τρωει ΜΟΝΟ οταν πραγματικα πειναει. Δηλαδη ουτε αυτους που δεν εχουν καποια διατροφικη διαταραχη.

Δευτερον, οταν μιας πιανει πληξη ή μοναξια, καταπιεση κλπ και μας μπαινει η σκατοιδεα να φαμε για να αισθανθουμε μια στιγμη ειρηνης? απολαυσης?
ειναι καλο να το καταπνιγουμε?
δηλαδη μεσα στην ηδη υπαρχουσα πιεση, να προσθετουμε κι αλλη?
ή μηπως αυτος ο στοχος ειναι καταδικασμενος να αποτυχει?

δεν ξερω, αναρωτιεμαι μηπως δεν κοιταμε στο σωστο δρομο?!

Quote:

---

Originally posted by click

Quote:

---

Originally posted by penelope1985
Βασικα πρεπει να υπαρχει μια ισορροπια ρε συ! Δεν μπορει καθε φορα που εισαι αγχωμενος η στεναχωρημενος να τρως...

---

συμφωνω.

αλλο ηταν το point μου.

λοιπον, για αρχη, δε βλεπω κανεναν να τρωει ΜΟΝΟ οταν πραγματικα πειναει. Δηλαδη ουτε αυτους που δεν εχουν καποια διατροφικη διαταραχη.

Δευτερον, οταν μιας πιανει πληξη ή μοναξια, καταπιεση κλπ και μας μπαινει η σκατοιδεα να φαμε για να αισθανθουμε μια στιγμη ειρηνης? απολαυσης?
ειναι καλο να το καταπνιγουμε?
δηλαδη μεσα στην ηδη υπαρχουσα πιεση, να προσθετουμε κι αλλη?
ή μηπως αυτος ο στοχος ειναι καταδικασμενος να αποτυχει?

δεν ξερω, αναρωτιεμαι μηπως δεν κοιταμε στο σωστο δρομο?!

---

παλιοτερα καθε φορα που αισθανομουν αγχωμενη ή λυπημενη κατεφευγα στο φαγητο. ηταν μια παρηγορια για μενα, με ηρεμουσε, με εκανε να αισθανομαι ωραια. δεν θεωρω ομως οτι αυτο ειναι σωστο. με εκανε φυσικα να νιωθω καλα. προσορινα. σαν τα ναρκωτικα. ηταν η ευκολη λυση, κατι που μου προσεφερε ευχαριστηση. το ζητουμενο στην ζωη δεν ειναι να κρυβομαστε απο τα προβληματα μας, απο τα συναισθηματα μας. πλεον πιστευω οτι αν εχω αγχος, ειμαι πιεσμενη ή λυπημενη, καλυτερα να σκεφτω για ποιον λογο ειμαι ετσι και να προσπαθησω να λυσω το προβλημα μου με μια εσωτερικη συζητηση παρα να το καταπνιξω τρωγοντας. θελω να αντιμετωπιζω τα συναισθηματα μου, να παλευω με τους δαιμονες μου, με την σκοτεινη πλευρα του χαρακτηρα μου και οχι να καταλαγιαζω για λιγο τις εσωτερικες αναταραχες μου με φαγητο ή οτιδηποτε αλλο.

το να τρωει καποιος οταν δεν αισθανεται καλα ψυχολογικα ειναι σαν να δινεις ενα γλειφιτζουρι σε ενα 5χρονο καθε φορα που βαζει τα κλαματα. καλυτερα δεν θα ηταν να συζητησεις μαζι με το 5χρονο για ποιον λογο κλαιει, ωστε να το βοηθησεις να καταλαβει οτι για μερικα πραγματα στην ζωη δεν αξιζει να κλαιμε ή να το βοηθησεις να λυσει ο,τι το στεναχωρει?

Ωραια τα λες, λογικα ακουγονται και εγω αυτο σκεφτομουν μεχρι πριν καποιες μερες.

Ωστοσο, για σκεψου και το αλλο.
Ο ναρκωμανης πρεπει να κοψει μαχαιρι τα ναρκωτικα.
Ο αλκοολικος μαχαιρι το αλκοολ.
Ο καπνιστης μαχαιρι το τσιγαρο.
Και παει λεγοντας.

Ο διατροφικα διαταραγμενος (αχαχαχαχααχχαχα τι ειπα παλι!!!!) δεν μπορει ο κακομοιρης να κοψει μαχαιρι το φαγητο, θα πεθανει!!!
Αρα μηηηηπως δεν πρεπει να το μεγαλοποιουμε και τοσο?
Δηλαδη σε μια απλη λιγουριτσα της στιγμης, που παθαινει ο καθενας, και αυτοι που ΔΕΝ εχουν διαταραχη προσληψης τροφης, αν πεις ναι, σημαινει αποτυχια? Χρειαζεται τιμωρια? Αυτομαστιγωμα? Απογοητευση? Τυψεις?

Να ξεκαθαρισω, δεν αναφερομαι σε υπερφαγικο ή βουλιμικο επεισοδιο. Αλλα στο οτι μπορει καμμια φορα να φας χωρις να πεινας. Τοσο τραγικο ειναι?

click, παραδεχομαι οτι υπερεβαλα λιγο. απλα σκεφτομουν τα υπερφαγικα επεισοδια. το να τσιμπισεις κατι χωρις να πεινας δεν ειναι κακο. αρκει αυτο το κατι να ειναι σε μικρη ποσοτητα. ;)

Παιδια εχετε παρατηρησει εσεις ποτε το παθαινετε αυτο με τις λιγουρες ή τα υπερφαγικα? Γιατι εγω εκατσα κ το εψαξα κ το παιθαινω 2-3 μερες πριν αδιαθετησω.. Εχω απιστευτη ορεξη κ θελω συνεχεια κατι να τσιμπολογαω. Δεν εχει να κανει με ψυχολογικα αιτια αγχος ή βαρεμαρα.. Απλα θελω να νιωσω τη γευση ενος συγκεκριμενου φαγητου ακομη κ αν ειμαι χορτατη. Κ αυτο δεν το αποδιδω σε διατροφικη διαταραχη. Πιστευω οτι ειναι φυσιολογικο αυτο για μια γυναικα κ δεν νομιζω οτι ειναι δικαιολογια το ''περιμενω να αδιαθετησω αρα θελω να φαω το συμπαν''. Τουλαχιστον σε εμενα πιστευω οτι οντως ο οργανισμος χρειαζεται παραπανω θερμιδες για να αντεπεξελθει στη διαδικασια.

Quote:

---

Originally posted by eleutheria
Παιδια εχετε παρατηρησει εσεις ποτε το παθαινετε αυτο με τις λιγουρες ή τα υπερφαγικα? Γιατι εγω εκατσα κ το εψαξα κ το παιθαινω 2-3 μερες πριν αδιαθετησω.. Εχω απιστευτη ορεξη κ θελω συνεχεια κατι να τσιμπολογαω. Δεν εχει να κανει με ψυχολογικα αιτια αγχος ή βαρεμαρα.. Απλα θελω να νιωσω τη γευση ενος συγκεκριμενου φαγητου ακομη κ αν ειμαι χορτατη.

---

κι εγω 2-3 μερες πριν την περιοδο οπως ειπες. αυτο δε με προβληματιζει ιδιαιτερα.

πιο πολυ με προβληματιζει η συναισθηματικη πεινα που με πιανει οταν βαριεμαι και νιωθω μοναξια.

Πολλοι ανθρωποι τρωνε απο ανια η βαρεμαρα(του εαυτου μου συμπεριλαμβανομενου) και απο μοναξια.Αλλα επειδη ΟΛΟΙ οι ανθρωποι νοιωθουν ετσι ΟΛΟΙ τσιμπολογανε.Το ζητημα δεν ειναι να αισθανεται καποιος ασχημα για τα τσιμπολογηματα νομιζω.Θεμα μπαινει αν παρραλληλα με τα τσιμπολογηματα καταναλωνεται μεγαλη ποσοτητα φαγητου.

Αν το φαγητο ειναι ο τροπος που διαχειριζεται καποιος ενα δυσκολο συναισθημα οπως γραφτηκε παραπανω, εγω προσωπικα δε θα το μετακινουσα μεχρι το ατομο να βρει μια εναλλακτικη.. Το θεμα σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι να αναγνωρισεις υπερφαγικα που πυροδοτουνται απο ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ λογους και κορυφωνονται απο συναισθηματικους (υπογλυκαιμιες, διαταραχες σεροτονινης κτλ)

δηλ για να καταλάβω, μπορεί ένα υπερφαγικό επεισόδιο να προκληθεί απο βιολογικούς λόγους?
νόμιζα μόνο από συναισθηματικούς ..