Printable View
όταν είστε έξω με φίλους, με τον/την σύντροφό σας και γενικά με άτομα που αγαπάτε, περνάτε καλά, γελάτε, σκέφτεστε το φαγητό; και αν ναι, σε τόση συχνότητα όπως άλλες στιγμές; μήπως το φάρμακο είναι να βρισκόμαστε μέσα στο σύνολο των υπολοίπων που χωρίς καν να το ξέρουν μας βοηθάνε;;
Φυσικα η μη-δημουργικη απομονωση δεν βοηθα.Αλλο το να κατσεις σπιτι κ να φταξεις αγαλματακια απο πυλο π.χ.η να ζωγραφισεις η να γραψεις κι αλλο να καθεσαι αδρανης κ να βλεπεις T.V.Χρειαζομαστε ολοι οι ανθρωποι την επικοινωνια με τον εξω κοσμο.Ασε που μιλας για αγαπημενα προσωπα.
Γενικα το να ''ανηκεις''καπου ειναι εξαιρετικα βοηθητικο. Εγω που ενοιωθα για χρονια οτι δεν ''ανηκω''πουθενα μπορω να στο βεβαιωσω.
Αυτο που θα ηταν ενδιαφερον κατα τη γνωμη μου ειναι να κανεις μια συνδεση στο πότε σκεφτεσαι το φαγητο.
έχω παρατηρήσει lessing, ότι σκέφτομαι το φαγητό σε φάσεις που κάθομαι στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση, ή αλλους να τρώνε, ή όταν νιώθω ότι στερούμαι τότε σκέφτομαι συνέχεια συνέχεια συνέχεια.επίσης όταν βαριέμαι, όταν νιώθω άσχημη, όταν νιώθω χοντρή, όταν πιστεύω ότι έχω φάει λίγο και κάτι τέτοια. με πιάνουν σε περίεργες φάσεις κρίσεις σκέψεων όπου καταντάει εμμονικό. επίσης το σκέφτομαι, όταν ξέρω ότι πχ θα κοιμηθώ στο σπίτι του φίλου μου, οπότε δεν ξέρω τι ώρα θα ξυπνήσω το πρωί και τι θα φάω. φοβάμαι ότι θα φέρει πολλά από το φούρνο και θα τα φάω όλα ας πούμε. όταν είμαι σπίτι μου τρώω μόνο δημητριακά και έτσι δεν το σκέφτομαι. αλλά αυτός είναι ικανός να φέρει δύο πρωινά για μένα, και μπουγάτσα και κουλούρι ας πούμε και εγώ να μην μπορέσω να αντισταθώ...
Εγω αν και πλεον δεν ειμαι εξαρτημενη απο το φαγητο δεν παυω να το σκεφτομαι. Ο μονος τροπος για να μην σκεφτομαι το φαγητο (διακινδυνευοντας ετσι να φαω) ειναι να απασχολω το μυαλο μου με διαφορες δραστηριοτητες. Μου αρεσει να βγαινω με τους φιλους μου γιατι με κανουν να ξεχαστω και να χαλαρωσω λιγο σχετικα με το θεμα του φαγητου. Παλιοτερα, στις εξοδους μου, το δυσκολο κομματι ηταν οταν πηγαιναμε για φαγητο. Καθομουν σε ενα τραπεζι γεματο με φαγητα και το μονο που επετρεπα στον εαυτο μου ηταν να πιει νερο. Εκεινες τις στιγμες, ε... ναι, το σκεφτομουν το φαγητο. Το παρασκεφτομουν. Και καποιες φορες μελαγχολουσα κοιταζωντας αφηρημενα τα πιατα, σκεπτομενη οτι ειναι τοσο αδικο που εγω δεν μπορω να το απολαυσω. Αλλα σιγα σιγα εμαθα να αντιστεκομαι. (Ε... σκεφτηκα οτι εχω ηδη φαει πολλα ανθυγειινα φαγητα στην ζωη μου. Αρκετα λοιπον) Και τελικα κατεληξα να μυριζω τα φαγητα των φιλων μου και να αντλω ευχαριστηση απο αυτο, να κοιταζω τον καταλαγο (αφοσιωμενη στις εικονες που μου ασκουν μια ακατανικητη ελξη) και οταν ζηλευω που τους βλεπω να τρωνε και εγω να κοιταω, κατεληξα να παιρνω λιγο απο καποιο φαγητο και αρχιζα να παιζω με αυτο, να το κοβω σε πολλα κομματια. Ετσι εμαθα να αντιστεκομαι στο φαγητο ή μαλλον να αντιστεκομαι στην εσωτερικη μου παρορμηση να φαω χωρις να το εχω πραγματικα αναγκη. Το να βγαινεις με αλλα ατομα ειναι κατι που σιγουρα θα σε βοηθησει (αν και μερικες φορες ισως αισθανθεις οτι θελεις να τους παρεις το χαμπουργκερ απο τα χερια για να το φας εσυ). Μενεις μακρια απο το ψυγειο και το τσιμπολογιμα λογω ανιας, διασκεδαζεις και περνας υπεροχες στιγμες με τους φιλους σου, παρατηρεις τους αλλους και μαθαινεις για τις διατροφικες τους συνηθειες, κινεισαι (σιγουρα καλυτερο απο το να καθεσαι σε εναν καναπε), συνηθιζεις σταδιακα να μην εισαι επιρρεπης στην στιγμιαια απολαυση που μπορει να σου προσφερει το φαγητο και να αντιστεκεσαι στο καλεσμα του σοκολατενιου donut (αχ... αν και πλεον δεν τρωω γλυκα τα donut ειναι απλα ο,τι καλυτερο υπαρχει σε αυτον τον κοσμο :P) .... Βεβαια, πρεπει να μενεις προσηλωμενη στον στοχο σου και να μην παρασυρεσαι απο τις κρεπες που θα τρωνε οι αλλοι. ;)
Επειδη τα κανω κ εγω ,μεταφραζω:Τρωμε οταν βαριομαστε επειδη δεν εχουμε μαθει να κανουμε κατι οταν βαριομαστε.Το να βλεπουμε τηλεοραση ειναι βολικο κ αραχτο.Σημερα μιλαγα με αυτο το φιλο που εχασε πολλα κιλα κ μου ειπε οτι απο τοτε που πηρε μεταθεση,κ ηταν σε ξενο τοπο κ δεν ηξερε κανενα,οταν βαριοτανε αντι να βλεπει ωρες τηλεοραση,πηγαινε γυμναστηριο.Συνεχιζω:οταν βλεπουμε αλλους να τρωνε.Αυτο σε περιπτωση που εχεις ηδη φαει ειναι αυτοματη συνηθεια.Αν το συνειδητοποιησουμε εκεινη τη στιγμη θα τσεκαρουμε κατα ποσο ειναι πεινα η μιμητισμος η οπτικο ερεθισμα.Ολα αυτα σε περιπτωση που ηδη εχουμε φαει φυσικα.Εγω οταν ειμαι χορτατη κ ειμαι με αλλους που τρωνε παραγγελνω ενα εσπρεσσο.Μετρησε το βαθμο της ΄΄πεινας'' σου.Ειναι απλα οπτικο ερεθισμα.Συνεχιζω:οταν νοιωθεις οτι στερεισαι τι;Αν εννοεις φαγητο,βεβαιως με διατροφες της πεινας θα πεφτεις σε υπερφαγικα.Το ζητημα ειναι να μη στερεισαι γιατι ο οργανισμος δεν αντεχει.Τωρα για το φιλο σου μιλαμε για αγχος.Εξηγησε του οτι στην παρουσα φαση,επειδη δεν μπορεις να αντισταθεις το να σου φερνει τεραστιες μεριδες σε στενοχωρει.Quote:
Originally posted by STARAKI
έχω παρατηρήσει lessing, ότι σκέφτομαι το φαγητό σε φάσεις που κάθομαι στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση, ή αλλους να τρώνε, ή όταν νιώθω ότι στερούμαι τότε σκέφτομαι συνέχεια συνέχεια συνέχεια.επίσης όταν βαριέμαι, όταν νιώθω άσχημη, όταν νιώθω χοντρή, όταν πιστεύω ότι έχω φάει λίγο και κάτι τέτοια. με πιάνουν σε περίεργες φάσεις κρίσεις σκέψεων όπου καταντάει εμμονικό. επίσης το σκέφτομαι, όταν ξέρω ότι πχ θα κοιμηθώ στο σπίτι του φίλου μου, οπότε δεν ξέρω τι ώρα θα ξυπνήσω το πρωί και τι θα φάω. φοβάμαι ότι θα φέρει πολλά από το φούρνο και θα τα φάω όλα ας πούμε. όταν είμαι σπίτι μου τρώω μόνο δημητριακά και έτσι δεν το σκέφτομαι. αλλά αυτός είναι ικανός να φέρει δύο πρωινά για μένα, και μπουγάτσα και κουλούρι ας πούμε και εγώ να μην μπορέσω να αντισταθώ...
εγώ βαριέμαι εύκολα.είμαι κ πολύ νευρική.μπορεί να μην περνάω άσχημα αλλά ούτε κ καταπληκτικά κ τότε πάλι σκέφτομαι το φαί ή οτιδήποτε μπορώ να μασουλήσω καπνίσω απασχολήσω το στόμα μου(μην σκεφτείτε πονηρά ξετσίπωτοι) .για να ξεχάσω το φαί πρέπει να είμαι πολύ πολύ busy σε δημιουργική φάση όμως.ή να κάνω κάτι πολύ σούπερ κ να ξεχαστώ.γενικά για να ξεπεράσω την βουλιμία πρέπει μάλλον να κάνω τόσο ενδιαφέρουσα τη ζωή μου που ίσως θα πρεπε μετά να την κάνουν κ ταινία.
το θέμα μου είναι πως θα σταματήσω να είμαι τόσο νευρική κ να χαλαρώσω λίγο.μήπως έχω ζάχαρό?
ακριβως το ιδιο,Quote:
Originally posted by bouliana
εγώ βαριέμαι εύκολα.είμαι κ πολύ νευρική.μπορεί να μην περνάω άσχημα αλλά ούτε κ καταπληκτικά κ τότε πάλι σκέφτομαι το φαί ή οτιδήποτε μπορώ να μασουλήσω καπνίσω απασχολήσω το στόμα μου(μην σκεφτείτε πονηρά ξετσίπωτοι) .για να ξεχάσω το φαί πρέπει να είμαι πολύ πολύ busy σε δημιουργική φάση όμως.ή να κάνω κάτι πολύ σούπερ κ να ξεχαστώ.γενικά για να ξεπεράσω την βουλιμία πρέπει μάλλον να κάνω τόσο ενδιαφέρουσα τη ζωή μου που ίσως θα πρεπε μετά να την κάνουν κ ταινία.
το θέμα μου είναι πως θα σταματήσω να είμαι τόσο νευρική κ να χαλαρώσω λίγο.μήπως έχω ζάχαρό?
ομως ειμαι των ακρων (αλλο ενα - σε ολα αυτα)
δηλαδη ή που θα πλακωνομαι σε ολα ταλλα ή θα πλακωνομαι στο φαι.
οι παρεες δε με βοηθουν καθολου να φαω ή να μη φαω, μαλιστα παλια με κατεστρεψαν εμμεσα διοτι ντρεπομουν να φαω μπροστα τους κ ετσι πλακωνομουν μονη.
πλεον τρωω παντου κ παντα κ ανετα ο,τι θελησω χωρις τυψεις,
ετσι αδυνατισα.
οταν τρωω οσα θελω οταν θελω μετα δεν ξεσπαω...ή ξεσπω λιγοτερο.
φαί ή οτιδήποτε μπορώ να μασουλήσω καπνίσω απασχολήσω το στόμα μου(μην σκεφτείτε πονηρά ξετσίπωτοι) .
χαχαχαχα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!οκ οκ δε θα σκεφτώ πονηρά!
αν περναω καλα οχι....
εγω το σκεφτομαι παντα και παντου.. δευτερολεπτα μεσα στη μερα μπορει να μη το σκεφτω..
απ τη στιγμη που ξυπναω,πριν καν ανοιξω τα ματια, μεχρι τη στιγμη που αποκοιμιεμαι. συχνα το βλεω και στον υπνο μου..τελειο?
αν δεν ειναι αυτο εμμονη δεν ξερω τι ειναι..και ειμαι ετσι χρονια.
απλα καποτε σκεφτομουν τι να μη φαω κ κατεληγα να τρωω κανονικα με προσπαθεια.. τωρα κατανταω να τρωω για 5 και να τα βγαζω..και μετα να τρωω για εναν και να τα κραταω.. ο,τι να ναι!