ο μπαμπάς μου

αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι η αιτία που τα παθαίνω όλα. εθέλω να τον χαρακτηρίσω με λέξεις που αν τις γράψω εδώ θα παραλάβω ένα ωραιότατο warning. είναι χαζός. με κάνει να αγχώνομαι, να θυμώνω και το κακό είναι ότι τον θυμό αυτό του τον εκφράζω πολύ σπάνια εως ποτε με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται μέσα μου και να με ταλαιπωρεί.και γι'αυτό ίσως έχω κολλήσει με την έννοια και τη διαδικασία του φαγητού, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. είναι και μεθύστακας όχι ότι μας έβλαψε ποτέ αλλά έκανε άσχημα πράγματα γενικότερα που δεν θέλω να τα θυμάμαι γιατί με πιάνει το στομάχι, θυμάμαι μικρή τη μάνα μου να κλαίει και εγώ να μην ξέρω τι να κάνω..να νιώθω υπεύθυνη που δεν μπορώ να την παρηγορήσω..και σήμερα ήπιε μόνος του δυο μπουκάλια ρετσίνα και ποιος ξέρει πόσα ούζα, κάθεται στο σαλόνι και φωνάζει μόνος του, γελάει, τραγουδάει μεθυσμένα και μπερδεμένα και εγώ στο δωμάτιο κλεισμένη μου ρχεται να βγω έξω και να τον πετάξω στο πάτωμα. αι στο μπιπ μπιπ μπιπ

ΣΤΑΡΑΚΙ, η κατασταση που βιωνεις ειναι κολαση !!!
το οτι αποφασισες να αντιμετωπισεις την αιτια του καου, δλδ να την παραδεχτεις στον εαυτο σου κ να την μοιραστεις μαζι μα, ειναι ενα πολυ μεγαλο βημα!!1
μπραβο σου!!!
απο δω κ περα τωρα:
ποια ειναι η ηλικια οσυ?
εισα μαθητρια? φοιτητρια? δουλευεις?
εννοω, πως οραματιζεσαι το μελλον σου?
δεν ξερω αν εχεις την τοπογεωγραφικη-οικονομικη δυνατοτητα να ζητησεις βοηθεια απο καπου αλλα προσπαθησε να επικεντρωθεις στο τι θελςι απο τη ζωη σου, πως οραματιζεσαι το μελλον σου.
φιλακια :)

είμαι 19 και από μικρή βιώνω αυτά τα πράγματα..τον θυμάμαι πεταμένο στο πάτωμα να κοιτάει τα ταβάνια και να μιλάει μόνος του, να μας σπάει τα παιχνίδια τα δικά μου και του αδερφού μου, να μας τρομοκρατεί, να λέει βλακείες στη μάνα μου που προσπαθούσε να μην δείχνει ότι ήταν ανήμπορη...δεν μας χτύπησε ποτέ ιδιαίτερα βίαια, αν και κάτι σκαμπίλια τα φάγαμε, έτσι από το πουθενά, αλλά συστηματικό χτήπημα και βία δεν υπήρχε...σωματική βία. γιατί από ψυχολογική είχαμε μπόλικη. πολλές φορές μας έκανε ρεζίλι σε οικογενειακά τραπέζια όπου έπινε ταντερά του και δεν ήξερε τι έλεγε, όλοι τον κορόιδευαν πίσω από την πλάτη του, μια φορά ένα καλοκαίρι κόντεψε να πνιγεί στη θάλασσα επειδή βούτηξε με πρησμένη από το αλκοόλ κοιλιά..όταν πήγαινα γυμνάσιο συνεχίστηκε αυτό. όταν έκανε τέτοια με καταράκωνε, δεν ήθελα να πάω σχολείο, δεν είχα τη δύναμη, ζούσα μια κόλαση. δεν μπορούσα να διαβάσω και όταν έπαιρνα βαθμούς και ήταν γύρω στο 15 και κάτι (που δεν είναι και κακό, ήμαρτον δηλαδή), καθόταν βλοσυρός, απόμακρος και σκοτεινός και με ειρωνευότανε και έλεγε το τσίμπησες το 15άρι σου. πάντα τον φοβόμουν΄...είναι ο πιο απρόβλεπτος άνθρωπος που ξέρω. μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα να αλλάξει χιλιάδες διαθέσεις και δεν ξέρεις από πού σου έρχεται κάθε φορά. δεν τον βρίσκεις πούθενά. μόλις έγραψα πανελλήνιες όπου τα πήγα πολύ καλά έβγαλα 17 χιλιάδες μόρια και παραπάνω, αντί να με συγχαρεί όπως έπρεπε, να με αγκαλιάσει, να με κάνει περήφανη που τον έκανα περήφανο, ΄΄αρχισε να με ρωτάει γιατί έγραψα 14 στα λατινικά..ενώ ιστορία είχα γράψει 19,9 ας πούμε. επικεντρώνεται πάντα στο λάθος σου και όχι στο σωστό σου. πάντα με κυνηγάει.
σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω από το σπίτι. έψαξα στο ίντερνετ για σπίτια για φοιτητές αλλά είναι όλα πολύ ακριβά. τους ρώτησα αν είμαστε οικονομικά διατεθειμένοι να νοικιάσουμε ένα σπίτι να παω να μείνω αλλά μου λεν ότι θέλει πολλά λεφτά όλο αυτό. τα λεφτά που έβγαλα το καλοκαίρι έχουν σχεδόν εξανεμιστεί, και όσα έχουν μείνει τώρα θα μου φτάσουν μόνο για ένα μήνα στο υποτιθέμενο καινούριο μου σπίτι. αλλά θέλω να φύγω, θέλω να βρω έναν μαμημένο τρόπο....
ξέχασα να ανφέρω ότι από πολύ μικρή , από τα 11-12 μου, με "έβαζαν" να κάνω δουλειές στο σπίτι. κυρίως άπλωμα ρούχων, πλύσιμο πιάτων(μιλάμε για κατσαρόλες σε μέγεθος τραπεζιου), ηλεκρτρική σκούπα, τίναγμα χαλιών, ξεσκόνισμα, σιδέρωμα λίγο αργότερα..η μαμά μου δούλευε αρκετές ώρες, ο μπαμπάς μου έκανε αρκετά αλλά πάντα με φώναζε να τον βοηθήσω και στο τέλος κατέληγα να τα κάνω όλα εγώ,. "'αντε, Δέσποινα, σώσε μας" τον θυμάμαι να μου λέει σαν φλασιά και δώστου η δέσποινα να τρίβει μπρίκια στα 11 της. και τώρα μετά από τόσα χρόνια κατάντησε συνήθειο. η δέσποινα θα πετάξει σκουπίδια, θα σιδερώσει, θα βάλει πλυντήριο, ηλεκτρική, θα απλώσει τα ρούχα (;ακόμα και τα δικά τους!) και τα λοιπά και τα λοιπά. και δεν είναι ότι μου το ζητάνε πλέον άμεσα. είναι έμμεση η κλήση τους. γιατί απ΄λά αν δεν το κάνω εγώ, δεν θα το κάνει κανείς...τα άπλυτα θα μας πνίξουν, θα μας φάνε οι κατσαρίδες και θα φοράμε ασιδέρωτα πουκάμισα...τι να πω;; μάλλον έχω ψυχολογικά παιδικά τραύματα...όταν το λεώ θέλω να γελάσω, μου φαίνεται πολύ κινηματογραφικο..."έχει ψυχολογικά τραύματα"

κοριτσακι, ενα θα σου πω:
αρχισε να ψαχνεις για δουλεια!
μπειμπι σιτιγκ, καφε, μαθηματα σε παιδιακια!!
οτιδηποτε!!
βαλε στοχο να φυγεις απο αυτο το σπιτι κ καποια στιγκη θα το καταφερεις!
οταν προσπαθεις για ενα στοχο , ολα ειναι αλλιως!!!
οσο για τις δουλειες... η μητερα οσυ τι λεει για ολα αυτα?
της μιλησες?
οκ, κουραζεται, αλαλ δε γινεται να τα κανεις ολα εσυ!
η δικη της οικογενεια ειναι!

όλο μου λέει τι καλό παιδί που είμαι και πόσο τη βοηθάω και όλα αυτά και μετά πάει και ξερένεται στον ύπνο...και όσες φορές πάω να της μιλήσω γιαυτό κάνει την πληγωμένη, την εγώ που δεν σας έχει λείψει ποτέ τίποτα και τέτοια αλλά εγώ θέλω να φωνάξω ότι απλά μου έλειψε μια παιδική ηλικία γιατί ποτέ δεν είχα. δεν θεωρήσαι παιδί όταν βάζεις στο πλυντήριο τις φόρμες του αδερφού, τα σώβρακα του μπαμπά και τα σουτιέν της μαμάς στην ηλικία των 11 και 12 και 13..και όταν φτιάχνεις ολόκληρο το σπίτι εσύ λες και εσύ είσαι η νοικοκυρά...πρέπει να βρω δουλειά αλλά πώς θα τα προλαβαίνω όλα; σχολή, αγγλικά, δουλειά,γυμναστήριο...;΄και το διάβασμα για όλα αυτά, ειδικά τα αγγλικά είναι παλούκι...σήμερα 3 ώρες διάβαζα και μάλιστα με τον κύριο πατέρα μου απέξω από την΄πόρτα να κάνει καραγκιοζιλίκια...τρέχα γύρευε

Quote:

---

Originally posted by STARAKI

... με κάνει να αγχώνομαι, να θυμώνω και το κακό είναι ότι τον θυμό αυτό του τον εκφράζω πολύ σπάνια εως ποτε με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται μέσα μου και να με ταλαιπωρεί.

---

Quote:

---

Originally posted by STARAKI

όλο μου λέει τι καλό παιδί που είμαι και πόσο τη βοηθάω και όλα αυτά και μετά πάει και ξερένεται στον ύπνο...και όσες φορές πάω να της μιλήσω γιαυτό κάνει την πληγωμένη, την εγώ που δεν σας έχει λείψει ποτέ τίποτα και τέτοια αλλά εγώ θέλω να φωνάξω ότι απλά μου έλειψε μια παιδική ηλικία γιατί ποτέ δεν είχα.

---

Tι σε εμποδίζει από το να εξωτερικεύσεις το θυμό σου όπως ακριβώς σου βγαίνει αβίαστα μέσα σου;Δε θυμώνει "το καλό παιδί";
Διακρίνω πως συμπεριφέρεσαι λες κι είσαι η γονιός των γονιών σου καθώς και πως τους προστατεύεις από τις συνέπειες των λαθών τους...

Καλημέρα Δέσποινά μου... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ σε καταλαβαίνω...... έχω μεγαλώσει και εγώ όχι με έναν αλκοολικό πατέρα αλλά με έναν βίαιο πατέρα..... θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή δεν υπήρχε μέρα που να μην κτυπήσει την μαμά μου για βλακίες..... και πολλές φορές μπήκα στην μέση και τις έφαγα και εγώ... πολλές φορές τον διαολόστειλα επειδή η μαμά δεν το έκανε.... Θυμάμε στην ηληκία των 6, που πήγα δημοτικό, και η μαμά καθόταν να διαβάσουμε, συν το ότι είχε βρέφος την αδελφή μου, δεν προλάβενε να μαγειρέψει και νασου οι φωνές και το ξύλο γιατί να μην είναι έτοιμο το φαγητό του πασά. όταν ερχόταν η γιαγιά μου, μια υπέροχη γυναίκα, για να βοηθήσει, άκουε και ευτή βρυσιές..... θυμάμε στα 7 μου παρακαλούσα την γιαγιά ναμου μάθει να μαγειρεύω για να βοηθάω. και από τα 8 μου εγώ μαγειρεύα για ολη την οικογένεια μέχρι και πριν από ενα μήνα που μετακόμισα στο σπίτι μου με τον σύζυγο και τον γιο μου. μετά άρχισε η κακοποιήση σε μένα... δεν έλεγα τίποτα, δεν ήθελα να τον θυμώσω πιο πολύ και να τις φάει και η μαμά και ειδικά η μικρούλλα αδελφή μου... στα 13 μου ήρθε και ο αδελφός μου... τότε χειροτέρεψαν τα πράγματα... μέχρι που μια μερα που με έκανε αχρηστη, κάλεσα την αστυνομία.... ήρθαν, τον πήραν, τον έβαλαν σε παρακολούθηση και σε πρόγραμμα ψυχολόγου. αν έχανε έστο και ένα μάθημα από τον ψυχολόγο θα τον έπερναν μακριά από το σπίτι, ή αν έκανε κάτι άλλο ξανά. και τότε είναι που υρεμήσαμε κάπως όλοι μας. Τώρα έχει κάποτε τισ κρίσεις του, τισ φωνές του, αλλά δεν τολμάει να συκώσει χέρι σε κανέναν. Ευτυχώς δεν του επέτρεψα ποτέ να κτυπίσει τα αδελφια μου. όμως ούτε εγώ έζησα την παιδική μου ηληκία. δεν έπεξα κούκλες με τις φίλες μου.
Τώρα θα μου πεις γιατί στα λέω αυτά? Γιατί θέλω να σου επισυμάνω πως αν δεν αντυδράσεις, αν δεν κάνεις κάτι εσύ, μην περιμένεις να το κάνει καπιος άλλος. οι μανάδες μας δυστυχώς, όσο και να μην το παραδέχονται φοβούντε, δεν λεν κάτι μήπος στο τέλος την πληρώσουν εκείνες... ο αδελφός σου πάλι, άμμα τα έχει όλα έτοιμα σιγά μην ασχολιθεί και τόσο. Εσύ είσαι αυτή που πρέπει να αντιδράσει, να τους βάλεις σέ μια τάξη και να καταλάβουν πιος είναι ο ρόλος του καθενός. Δεν γίνετε να "συντηρείς" εσύ την οικογένεια. Είσαι μόλις 19, θα σπουδάσεις, θα κάνεις μια σχέση αν δεν την έχεις ήδη, δεν γίνετε να συνεχίσεις ετσι την ζωή σου καλή μου. πιο πάνω είδα πως σου είπε κάπια φίλη να βρεις μια δουλια και να φύγεις και εσύ είπες πως δεν θα προλαβαίνεις με τις υποχρεώσεις σου. Εγώ πιστεύω πως αν το θες θα προλαβαίνεις. άλλοστε θα έχεις φύγει από το σπίτι, θα έχεις όλη σου την ηρεμία και θα κάνεις ένα πρόγραμμα που σε βολεύει. ʼλλοστε δεν θα έχεις τις δουλιές του σπιτιού που σύγουρα σου παίρνουν και την ενέργειά σου αφού δεν τις κάνεις θεληματικά και τον χρόνο σου.
Ελπίζω να σε βοήθησα καλή μου.... όλα είναι στο χέρι σου για το πως θα συνεχίσεις την ζωή σου. μην την αφήνεις έτσι... φιλιά πολλά, για ότι θές εδώ είμαστε εμείς.

σε ευχαριστώ polinaki για το ενδιαφέρον που έδειξες...θα ψάξω να βρω δουλειά όσο πιο σύντομα γίνεται, τουλάχιστον να μαζέψω λίγα χρήματα και σε κάποιους μήνες να μπορώ να νοικιάσω ένα σπιτάκι.γιατί δυστυχώς δεν είναι μόνο το νοίκι, είναι και άλλα τόσα..:grind:

Το ξέρω καλή μου, αλλα άμμα έχεις δύναμη και θέληση θα τα καταφέρεις. θα ζοριστείς λίγο αλλά θα τα καταφέρεις. τι σπουδάζεις αλήθεια?

Quote:

---

Originally posted by NADINE

Quote:

---

Originally posted by STARAKI

... με κάνει να αγχώνομαι, να θυμώνω και το κακό είναι ότι τον θυμό αυτό του τον εκφράζω πολύ σπάνια εως ποτε με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται μέσα μου και να με ταλαιπωρεί.

---

Quote:

---

Originally posted by STARAKI

όλο μου λέει τι καλό παιδί που είμαι και πόσο τη βοηθάω και όλα αυτά και μετά πάει και ξερένεται στον ύπνο...και όσες φορές πάω να της μιλήσω γιαυτό κάνει την πληγωμένη, την εγώ που δεν σας έχει λείψει ποτέ τίποτα και τέτοια αλλά εγώ θέλω να φωνάξω ότι απλά μου έλειψε μια παιδική ηλικία γιατί ποτέ δεν είχα.

---

Tι σε εμποδίζει από το να εξωτερικεύσεις το θυμό σου όπως ακριβώς σου βγαίνει αβίαστα μέσα σου;Δε θυμώνει "το καλό παιδί";
Διακρίνω πως συμπεριφέρεσαι λες κι είσαι η γονιός των γονιών σου καθώς και πως τους προστατεύεις από τις συνέπειες των λαθών τους...

---

Αρχισε να θυμωνεις! Αρχισε να ξεσπας!!

σπουδάζω φιλοσοφία και παιδαγωγική..
θα θυμώσω πού α πάει....κάποτε θα βγει ο θυμός μου και θα γίνει κανας σεισμός

οσο πιο γρηγορα θυμωσεις, τοσο λιγοτερο κακο θα κανεις στον εαυτο σου.
δεν περιραζει αν στεναχωρηθουν!
θα στεναχωρηθουν για δικα τους λαθη κ παραλειψεις, οχι δικα σου.
ας αναλαβει ο καθενας τις ευθυνες του επιτελους!!!

(τελικα υπαρχει ανθρωπος που να εχει ζησει παιδικη ηλικια?
η τελικα η παιδικη ηλικια εχει μυθοποιηθει?)

Καλό μου Σταράκι, οι συνθήκες που περιγράφεις δεν είναι και οι ιδανικές για να μεγαλώσει ένα παιδί. Κάθε παιδί, αλλά και ενήλικας, θέλει να έχει τους γονείς του ψηλά. Πολλές φορές, ακόμη και σε αυτή την ηλικία, με πιάνω να προσπαθώ να μη κατεδαφίσω τους γονείς μου από το βάθρο που τους έχω τοποθετήσει από μωρό. Με κάνει να νιώθω ακόμη παιδί και μου δίνει ασφάλεια. ʼρα έχω μία αμυδρή εικόνα του τι αισθάνεσαι.
Κατανοείς, βέβαια, ότι για όσα συμβαίνουν η μοναδική που δεν έχει καμία ευθύνη είσαι εσύ. Καμία απολύτως. Κατάφερες και ανταπεξήθλες παλικαρίσια, με κόστος την παιδικότητά σου και το δικαίωμα στη σταθερότητα. Αναρωτιέμαι γιατί η μητέρα σου δεν έκανε κάτι τόσα χρόνια. Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να υπάρχει η θέληση. Τέλος πάντων, εδώ δεν είναι λαικό δικαστήριο, ούτε αποδίδουμε ευθύνες.
Θέλω να σου πω και κάτι, που ίσως η συσσωρευμένη οργή τόσων χρόνων δεν σε άφησε να το δεις. Θέλω να δεις λίγο και την πλευρά του πατέρα σου. Γνωρίζω πως κανένας δεν πίνει για πλάκα ή επειδή αισθάνεται δυνατός. Κάτι του συμβαίνει, κάτι βαθύ, κάτι με τα χρόνια έγινε σαν πληγή που κακοφόρμισε. Είμαι σίγουρη πως όταν συνέρχεται από τα μεθύσια του ντρέπεται, ντρέπεται αφάνταστα πολύ. Αισθάνεται ανεπαρκής, ανίκανος, ένας μέθυσος που ντροπιάζει την οικογένειά του. Ίσως και να σας το λέει κιόλας. Γιατί ο αλκοολισμός, εκτός από ασθένεια, έχει και κοινωνικές προεκτάσεις, ιδίως στην Ελλάδα. Θέλει αγάπη και στήριξη από το οικογενειακό του περιβάλλον και σίγουρα επαγγελματική βοήθεια. Αρκεί να θέλει να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Υπάρχουν θεραπευτικές κοινότητες απεξάρτησης. Ποτέ δεν είναι αργά να ανακτήσει την αυτοεκτίμησή του και να γίνει πάλι ο "πατέρας" και προστάτης σας. Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά!