Στην ζυγαρια μου.

Στην αρχη δεν μου ησουν απαραιτητη, αλλα οσο περναει ο καιρος νιωθω ότι η σχεση μας γινεται ολο και πιο ισχυρη. Εισαι η εξαρτηση μου, σχεδον δεν μπορω να ζησω χωρις να υπαρχεις στην ζωη μου, χωρις να σε βλεπω καθημερινα. Τις σπανιες φορες που εισαι μακρια μου, σε εχω παντοτε στο μυαλο μου, κυριαρχη στις σκεψεις μου. Αρρηκτα συνδεδεμενες, συνοδοιποροι στον δρομο της ομορφιας, της καλαισθησιας, της ψυχικης ευφοριας. Η μονη που με στηριζει στον αγωνα μου, που μου δινει κουραγιο αλλα και σε κάθε παραστρατημα στεκεται μπροστα μου ανελεητος κριτης. Σε εμπιστευομαι απολυτα, ξερω ότι δεν θα με ξεγελασεις ποτε. Η ειλικρινεια ισως είναι ενα από τα γνωρισματα σου. Και η αυστηροτητα, η ελλειψη οικτου. Δεν γνωριζεις τι θα πει ελεος και πολλες φορες με πληγωνεις. Όμως ακομη και αν συχνα εχω την επιθυμια να σε εγκαταλειψω, να ελευθερωθω από τα δεσμα σου, αναθεωρω καθως εισαι η μονη που πλεον μου δινει χαρα. Σαν αντισταθμισμα της θλιψης που μπορεις να μου προκαλεσεις, ενιοτε υπαρχει και η ικανοποιηση. Τα παντα στην ζωη κλιδωνιζονται, σχοινοβατουν αναμεσα την ευτυχεια και την δυστυχια. Τα παντα είναι ευθραυστα και ευμεταβολα. Ακομη και οι αποφασεις σου. Κάθε φορα που σε κοιταζω μπορεις να με απογειωσεις, να με κανεις να αισθανομαι ελαφρια, σαν να αιωρουμε ή να με βυθισεις στην απογοητευση, την απαξιωση του εαυτου μου. Θελω να τελειωσει η σχεση που εχουμε, να απομακρυνθω γιατι είναι ψυχοθφορο να σε σκεφτομαι και να ζω για εσενα και εσυ να με πονας τοσο συχνα. Αναλωνομαι. Αλλα δεν μπορω. Γιατι χωρις εσενα ο κοσμος μου είναι αδειος, αδιαφορος, χωρις χαρα. Όλα τα εχω συνηθισει και τιποτα δεν μου προσφερει πλεον χαρα. Όλα είναι προβλεψιμα και χιλιοειπωμενα. Εσυ εισαι η μονη που μπορει να με εκπληξει πλεον ?ευχαριστα ή δυσαρεστα- και να κανει την καρδια μου να ξαναχτυπαει δυνατα. Το εχεις καταλαβει ότι ξυπνας μεσα μου εντονα αισθηματα, καταλαγιασμενα, κοιμισμενα από καιρο. Ενθουσιασμος, ευτυχεια, λυπηση, απαξιωση, οικτος, τα εχεις δει να περνουν από τα ματια μου όταν ειμαι κοντα σου. Γιατι από σενα δεν κρυβομαι πισω από την προσποιητη χαρα και την πλασματικη αυτοπεποιθηση μου. Σου εχω δωσει προσβαση στην ψυχικη μου κατασταση και μπορεις να την επηρεασεις. Νιωθω τοσο τρωτη, εαυλωτη, ανασφαλης, ανικανη να σε πολεμισω όταν με πληγωνεις. Αλλα και παλι ισως να μην θελω. Γιατι αν και εχθρος μου, ταυτοχρονα εχεις σταθει και η καλυτερη φιλη μου. Την ευτυχεια που εσυ μου χαρισες πρεπει να την πληρωσω με τις ψυχοθφορες στιγμες που δεν μπορω να σε βγαλω από το μυαλο μου και ολη μου η υπαρξη αφοσιωνεται σε σενα. Όλα εχουν ένα τιμημα στην ζωη. Θα συνεχισω να σε αγαπω και να σε μισω, όπως μισω και αγαπω τον εαυτο μου. Τουλαχιστον με κανεις να αισθανομαι, με βγαζεις από την απαθεια μου. Και σε χρειαζομαι, για να μου δινεις κουραγιο ή να με τιμωρεις για τα παραστρατηματα μου, σε χρειαζομαι για να μου δινεις ωθηση ετσι όπως στεκεσαι από πανω μου δικαιη, σιωπηλη? κριτης. Η υπαρξη σου μου θυμιζει αυτό που λεμε: όλα εδώ πληρωνονται.

:thumbup:
καμιά φορά μου λείπει...μου λείπει η ζυγαριά μου, η άσπρη υπέροχη ζυγαριά μου, που με αντάμοιβε για κάθε λιμοκτονία μου...και με μούτζωνε για κάθε φυσιολογική διατροφικά μέρα μου....καμιά φορά την θέλω πίσω, θέλω να νιώσω πάλι την αίσθηση της απόλυτης χαράς, της τεράστιας αυτοπεποίθησης....
θυμάμαι όμως την μέρα που την έσπασα, που την διάλυσα και την έβγαλα από τη ζωή μου και θυμάμαι γιατί το έκανα...και η έλλειψή της γίνεται χαρά.χαρά που την ξεφορτώθηκα γιατί ήταν άψυχη. έκανα παρέα και εμπιστευόμουν όλο μου το είναι σε ένα άσπρο, άψυχο αντικείμενο με νούμερα. ένα αντικείμενο.σαν την καρέκλα, το σεντόνι, το μαξιλάρι.....είχα δώσει στη ζυγαριά μου ανθρώπινες ιδιότητες. μπορούσε να με κάνει χαρούμενη, με βαλάντωνε στο κλάμα, υπήρχε συνεχώς στη σκέψη μου λες και ήταν κανας γκόμενος..
ελπίζω κάποτε να επουλωθούν οι πληγές που μου άνοιξε..γιατί ακόμα πονάνε, οι αναμνήσεις είναι πολύ έντονες και αρκετά κοντινές

Quote:

---

Originally posted by victoria19
Στην αρχη δεν μου ησουν απαραιτητη, αλλα οσο περναει ο καιρος νιωθω ότι η σχεση μας γινεται ολο και πιο ισχυρη. Εισαι η εξαρτηση μου, σχεδον δεν μπορω να ζησω χωρις να υπαρχεις στην ζωη μου, χωρις να σε βλεπω καθημερινα. Τις σπανιες φορες που εισαι μακρια μου, σε εχω παντοτε στο μυαλο μου, κυριαρχη στις σκεψεις μου. Αρρηκτα συνδεδεμενες, συνοδοιποροι στον δρομο της ομορφιας, της καλαισθησιας, της ψυχικης ευφοριας. Η μονη που με στηριζει στον αγωνα μου, που μου δινει κουραγιο αλλα και σε κάθε παραστρατημα στεκεται μπροστα μου ανελεητος κριτης. Σε εμπιστευομαι απολυτα, ξερω ότι δεν θα με ξεγελασεις ποτε. Η ειλικρινεια ισως είναι ενα από τα γνωρισματα σου. Και η αυστηροτητα, η ελλειψη οικτου. Δεν γνωριζεις τι θα πει ελεος και πολλες φορες με πληγωνεις. Όμως ακομη και αν συχνα εχω την επιθυμια να σε εγκαταλειψω, να ελευθερωθω από τα δεσμα σου, αναθεωρω καθως εισαι η μονη που πλεον μου δινει χαρα. Σαν αντισταθμισμα της θλιψης που μπορεις να μου προκαλεσεις, ενιοτε υπαρχει και η ικανοποιηση. Τα παντα στην ζωη κλιδωνιζονται, σχοινοβατουν αναμεσα την ευτυχεια και την δυστυχια. Τα παντα είναι ευθραυστα και ευμεταβολα. Ακομη και οι αποφασεις σου. Κάθε φορα που σε κοιταζω μπορεις να με απογειωσεις, να με κανεις να αισθανομαι ελαφρια, σαν να αιωρουμε ή να με βυθισεις στην απογοητευση, την απαξιωση του εαυτου μου. Θελω να τελειωσει η σχεση που εχουμε, να απομακρυνθω γιατι είναι ψυχοθφορο να σε σκεφτομαι και να ζω για εσενα και εσυ να με πονας τοσο συχνα. Αναλωνομαι. Αλλα δεν μπορω. Γιατι χωρις εσενα ο κοσμος μου είναι αδειος, αδιαφορος, χωρις χαρα. Όλα τα εχω συνηθισει και τιποτα δεν μου προσφερει πλεον χαρα. Όλα είναι προβλεψιμα και χιλιοειπωμενα. Εσυ εισαι η μονη που μπορει να με εκπληξει πλεον ?ευχαριστα ή δυσαρεστα- και να κανει την καρδια μου να ξαναχτυπαει δυνατα. Το εχεις καταλαβει ότι ξυπνας μεσα μου εντονα αισθηματα, καταλαγιασμενα, κοιμισμενα από καιρο. Ενθουσιασμος, ευτυχεια, λυπηση, απαξιωση, οικτος, τα εχεις δει να περνουν από τα ματια μου όταν ειμαι κοντα σου. Γιατι από σενα δεν κρυβομαι πισω από την προσποιητη χαρα και την πλασματικη αυτοπεποιθηση μου. Σου εχω δωσει προσβαση στην ψυχικη μου κατασταση και μπορεις να την επηρεασεις. Νιωθω τοσο τρωτη, εαυλωτη, ανασφαλης, ανικανη να σε πολεμισω όταν με πληγωνεις. Αλλα και παλι ισως να μην θελω. Γιατι αν και εχθρος μου, ταυτοχρονα εχεις σταθει και η καλυτερη φιλη μου. Την ευτυχεια που εσυ μου χαρισες πρεπει να την πληρωσω με τις ψυχοθφορες στιγμες που δεν μπορω να σε βγαλω από το μυαλο μου και ολη μου η υπαρξη αφοσιωνεται σε σενα. Όλα εχουν ένα τιμημα στην ζωη. Θα συνεχισω να σε αγαπω και να σε μισω, όπως μισω και αγαπω τον εαυτο μου. Τουλαχιστον με κανεις να αισθανομαι, με βγαζεις από την απαθεια μου. Και σε χρειαζομαι, για να μου δινεις κουραγιο ή να με τιμωρεις για τα παραστρατηματα μου, σε χρειαζομαι για να μου δινεις ωθηση ετσι όπως στεκεσαι από πανω μου δικαιη, σιωπηλη? κριτης. Η υπαρξη σου μου θυμιζει αυτό που λεμε: όλα εδώ πληρωνονται.

---

Βικτωρια σκεψου οτι αν η βουλιμια ειχε υποσταση και της εστελνες ενα γραμμα τοτε αυτο που εγραψες θα ηταν ενα πολυ ευστοχο γραμμα...Εχεις κανει τεραστιο βημα να μπορεις να την αναγνωριζεις μπροστα σου σα τη δευτερη φωνη... Σκεψου ποσο μεγαλο βημα ειναι και παρε κουραγιο για να κανεις και το επομενο..Να την κανεις σιγα σιγα να γινει μια πιο αδυναμη, πιο σιωπηλη φωνη

Αχ Βικτωρία μου πόσο πολύ σε καταλαβαίνω. Βιώνω τα ίδια συναισθήματα, τον ίδιο πανικό, την ίδια χαρά όταν αυτή με αντάμοιβε. Την μετέτρεψα στην καλύτερη μου φιλενάδα και συνάμα στο μεγαλύτερο μου δυνάστη. Η εμμονή σε αυτό το άσπρο αντικείμενο (σταράκι είδες ε συμπίπτουμε και στο χρώμα τρομάρα μας) μου κατάστρεψε τη ζωή και με έφερε ένα βήμα πριν το θάνατο. 100 γραμμάρια είναι ικανά να μου γκρεμίσουν μια ολόκληρη ημέρα να με βυθίσουν στον μικρόκοσμο που επέλεξα να ζω στον κόσμο που έχει θέση μόνο η ζυγαριά.
Δε μπορώ όμως άλλο κορίτσια. Δεν έχς ακόμα τη δύναμη να την πάρω και να την κάνω χίλια κομμάτια όμως σήμερα μετά από πολύ καιρό μπήκε στο κουτί της
Πρέπει να ξαναβρω την παλιά Μαρία. Μπορεί για κάποια πράγματα να έχασα το τρένο αλλά τουλάχιστον ελπίζω να ξαναβρω πίσω το χαμόγελο μου. Φτάνει πια με το θλιμμένο και ξερακιανό κορίτσι. Ελπίζω ότι γράφω σήμερα να μην είναι λόγια του αέρα. Να βρω τη δύνανη να συνεχίσω και αύριο.
Προσπάθησε και εσύ Βικτωρία μου να κάνεις το ίδιο. Θα σου μιλήσω πάρα πολύ φιλικά και μη με παρεξηγήσεις. Στα λέω κάποια που πριν 3 μήνες έφτασε να ζυγίζει 42 κιλά. Τότε με έβλεπα όμορφη τρομάρα μου και μέρα νύχτα περνούσα την αγωνία μην περάσω αυτά τα κιλά. Το 42 στο μυαλό μου γινόταν 44 το 44 48 και πάει λέγοντας. Έπιασα τον απόλυτο πάτο και επειδή διαβάζω κάπια ποστ σου τρως παρά πολύ λίγο. Καταλαβαίνω απόλυτα τον φόβο σου θα μουν το λιγότερο τρελή να σε κρίνω απλά και ΄πάλι φιλικά σου κρούω τον κώδωνα του κινδύνου. Και αν θες να στο πω και αλλιώς θα έχεις και αντίθετα αποτελέσματα στην προσπάθεια σου να διατηρηθείς στο βάρος σου. όταν κάποια στιγμή θα φας το λίγο παραπάνω. Προσθεού μην περάσεις από το ένα άκρο στο άλλο κατευθείαν άρχισε όμως σιγά σιγά να τσιμπολογάς λίγο παραπάνω. Δυστυχώς ο οργανισμός τιμωρεί. Επειδή τυχαίνει να έχουμε το ίδιο ύψος ΄για να σε καθησυχάσω η διαιτολόγος μου μου είπε ότι ΄το λιγότερο πρέπει να πάω 54-56 κιλά. Τρομάζει ο αριθμός ε? Το ξέρω όμως σκέψουν την πανέμορφη οικογένεια που έχεις και κάνε μια προσπάθεια γι αυτούς.
Βικτωρία μου έφτασα ένα βήμα πριν την νεφρική ανεπάρκεια. Ξέρω προφανώς θα σου φαίνεται ειρωνικό να σου δίνω συμβουλές εγώ που σε άλλο τόπικ αναφέρω τον καημό μου ότι παχαίνω με το νερό αλλά μάλλον τα λέω για να ακούω και εγώ. Στις συμβουλές είμαι πρώτη. Στο να τις εφαρμόσω στον ευατό μου είχα πάντα πρόβλημα.
Μου υπόσχεσαι κοπέλα μου ότι θα το παλέψουμε? Εμπρός στον αγώνα για απεξάρτηση από τη ζυγαριά. Εγώ ξεκινάω από σήμερα. Κοιτάμε μπροστά. Θα κρατηθούμε χέρι χέρι και να δεις που θα έρθει η μέρα που θα το νικήσουμε το κακό γιατί το οφείλουμε πάνω από ολα στον ευατό μας.


ΥΓ. Συγνώμη αν βγήκα λίγο οφ τόπικ και ξαναλέω μη με κακίσεις με αυτά που σου έγραψα δεν ήθελα να σε προσβάλλω.

μια επισήμανση μόνο: 'δε θα με ξεγελάσεις ποτέ'..κι όμως είναι πολύ άκυρο να την εμπιστευόμαστε αφού δεν ξεχωρίζει ούτε μυς ούτε νερά! ουκ ολιγες φορες είδα το σωμα μου να αλλαζει κ να νομίζω πως έχασα και 2-3 κιλά ενώ αυτή αρνείται πεισματικά να με δείξει πιο κάτω

[align=center]μια επισήμανση μόνο: 'δε θα με ξεγελάσεις ποτέ'..κι όμως είναι πολύ άκυρο να την εμπιστευόμαστε αφού δεν ξεχωρίζει ούτε μυς ούτε νερά! ουκ ολιγες φορες είδα το σωμα μου να αλλαζει κ να νομίζω πως έχασα και 2-3 κιλά ενώ αυτή αρνείται πεισματικά να με δείξει πιο κάτω [/align]

Πολύ μεγάλη αλήθεια είναι αυτό. Εμείς βλέπουμε ένα απλό νούμερο ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ παραπάνω και που διαφοροποιείται από ώρα σε ώρα. Ώρες ώρες με έπιανε τέτια ψύχωση που έφτανα σε σημείο να ζυγιάζομαι με διαφορά μερικών λεπτών και το βούρλο αισθανόμουν την απόλυτη ευτυχία ή δυστυχία ανάλογα με το τι έδειχνε κάθε φορά.
Απορώ καμιά φορά με τον ευατό μου. Είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, δε μου έλειπε τίποτα. Πάντα είχα όνειρα, στόχους και πήγαν περίπατο από ένα κωλομηχάνημα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να απεξαρτηθώ ποτέ αλλά αποτελεί βασική πηγή των κόμπλεξ μου.

ένα πράγμα έμαθα από όλη την ενασχόλησή μου με τη ζυγαριά...είναι η μεγαλύτερη παγίδα. δεν δείχνει τίποτα άλλο πέρα από διακυμάνσεις του βάρους του σώματός μας που δεν οφείλονται όλες στο καταραμένο το λίπος αλλά και στα υγρά, στις ορμονικές αλλαγές (για τις γυναίκες), στην αύξηση ή τη μείωση της μυικής μας μάζας, ΄σε ότι έχουμε ή δεν έχουμε στο έντερό μας, στο αν έχουμε μόλις φάει, ή πιει, ή οτιδήποτε!πραγματικά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ! δεν είναι άξια εμπιστοσύνης και άργησα να το καταλάβω. πίστευα ότι με τιμωρούσε όταν με έδειχνε 500 γραμμάρια πάνω χωρίς να σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να είναι πάχος γιατί απλά ΔΕΝ ΕΤΡΩΓΑ. όπως μου λέει και η μητέρα μου, δεν είμαστε έπιπλα ή αντικείμενα που όποτε και αν τα ζυγίσεις θα δείξουν το ίδο νούμερο...ο οργανισμός μας βρίσκεται σε συνεχή ανταλλαγή συστατικών, αέρα, νερού με το περιβάλλον του....θα τιμωρούμε τον εαυτό μας επειδή ήπιαμε νερό ή επειδή έχουμε δυο μέρες να πάμε τουαλέτα; μια φορά θυμάμαι είχα πιει μετά το μεσημεριανό δυο ποτήρια νερό στο καπάκι και πήγα και ζυγίστηκα...μιλάμε για 9 μήνες πριν.....και με έδειξε +1,5 κιλό. και τρελάθηκα. είπα να τώρα πάχυνα. αφού το λέει η ζυγαριά.!δηλαδή παρανοικά πράγματα. και τώρα που την έχω ξεφορτωθεί πίνω νερό με τη σέσουλα, κατεβάζω μπουκάλια ολόκληρα και είμαι μια χαρά(σχετικά με το νερό, γιατί ΄σε άλλα πράγματα ακόμα την ψάχνω.) εχμμμμ αυτά είχα να πω :P

παιδιά άσχετο αλλά τι γίνεται με το U2U? δεν μπορώ να στείλω μήνυμα....δεν μπορώ καν να μπω στο inbox.

Σταράκι εμένα δουλεύει κανονικά το inbox. Ξανακοίταξε το ίσως να κόλλησε. Συμφωνώ με αυτά που γράφεις. Νομίζω ότι κατά βάθος όλες ξέρουμε την αλήθεια απλά για διαφορετικούς λόγους η καθεμία επιλέγουμε να ζούμε με τους φόβους μας. Είναι μερικές ώρες τώρα που σκέφτομαι ακριβώς αυτό το πράγμα και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μη λυγίσω. Ο καλύτερος μετρητής από δω και μπρος θα ναι τα ρούχα μου ή έστω για αρχή θα περιοριστώ στο εβδομαδιαίο ζύγισμα. οταν θα σας κλαίγομαι σας δίνω το ελεύθερο να με αρχίσετε στο βρίσιμο. Σταράκι μήπως να σου στείλω συστημένη τη ζυγαριά να τη σπάσεις και αυτή;

μαρία μου, στείλτη μου την ζυγαριά να της δείξω τι θα πει βερίκοκο γιατί πολλά μας τα κανε και κανενας δεν αξίζει να παθαίνει κατάθλιψη για πάρτη της. α΄ν είναι να πάθουμε κατάθλιψη ας πάθουμε για τίποτα άλλο.σημαντικό. ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν΄θα ήθελα να συμβεί αυτό το πράγμα...αυτό που πέρασα εγώ για τόσους και τόσους μήνες. να παλεύω με νούμερα που ένα φου να τους κάνεις έχουν εξαφανιστεί...
δεν ξέρω τι γίνεται...δεν μαφήνει να μπω..έχει κολλήσει.γκρρρρρρρρρρρρρρ� �ρρρρρρρρρρρρ

Το θεμα δεν ειναι η ζυγαρια βεβαια ετσι; Αλλα τι αντιληψη εχουμε για μας,τη ζωη μας κ τα πραγματα κ ιδιως οι σχεσεις με τον εαυτο μας κ την εικονα του σωματος μας.

victoria πηγαινε στο τοπικ ''απο που αντλειτε κουραγιο'' στη σελ.3 που κατι σε ρωταω