Φοβίες μετά από χωρισμό....
Πάνε 4 μηνες από τότε που χώρισα και εδώ και ενα μήνα δεν υπάρχει καμιά επικοινωνία ανάμεσα μας. Η ζωή μου έχει αλλάξει, δυσκολεύομαι να βρω τους ρυθμούς μου, προσπαθώ να προχωράω μπροστά, αλλά δεν ειμαι σιγουρη αν τα καταφέρνω. Από τη στιγμή που εγινε αυτό δεν μπορώ να αντλήσω χαρά από πουθενά, δεν υπάρχει τιποτά να με ικανοποιεί και να με κανει να νιώσω χαρούμενη.
Μου λείπει πολύ αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή μου πράγμα που με γεμίζει με φοβίες του στυλ, αν θα βρω κάποιον άλλον άνθρωπο αντάξιό του, αν θα υπάρχει κάποιος άλλος τόσο ιδιαιτερος εκει έξω για μένα, ή μήπως θα μείνω μόνη μου για μια ζωή... κλπ... Και κατά πόσο θα τον "ψάχνω" σε κάποιου άλλο πρόσωπο...
Κάθε μέρα είναι μια μάχη, πολεμάω να μην με παίρνει πολύ απο κάτω. Και ενώ ειναι στιγμές που το παλεύω, καποιες άλλες ξαφνικά βουλιάζω. Και τότε τρομάζω, γιατί όλα φαινονται μάταια και αισθάνομαι πολύ μονη. Όλες αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν, και πολλές φορες με πιάνει μια εσωτερική ταραχή (δεν ξέρω αν ειναι καποια μορφή κρίσης πανικού...). Όλα αυτά τα κρατάω μέσα μου, στους γύρω μου φαινομαι να ειμαι σε μια φυσιολογική κατάσταση ή έστω λίγο στενοχωρημενη.
Ίσως γίνομαι αχάριστη, αφού ένας χωρισμός δεν ειναι το τέλος των πάντων, και υπάρχουν άλλα πραγματα στη ζωή μου για τα οποία θα έπρεπε να ειμαι ενθουσιασμενη (πχ ξεκιναω δικη μου δουλεια), όμως δυστυχώς νιωθω έτσι όπως περιεγραψα παραπάνω. Δεν ξέρω αν ειμαι καταθλιπτική ή απλα περνάω ένα "πένθος"... Δεν ξερω πόσο καιρό θα μου πάρει να ξεχάσω... Δεν ξέρω αν θα γίνω καλά... Με τρομάζει ο χρονος και η θλίψη που φαινεται να μου μενει μονιμη....
