καταπολεμησα την βουλιμια εδω και 3 χρονια και ειμαι καλα!
ειμαι η free , 22 χρονων και ειμαι καλα.!ειμαι νικητρια..μεσα απο τον αυτον τον γολγοθα βγηκα νικητρια..εχω πολυ καιρο να μπω στο φορουμ..2 ισως και 3 χρονια..κακως..δεν ξερω γιατι απομακρυνθηκα ετσι την στιγμη που μπορουσα να δωσω φτερα σε ολες σας..ισως γιατι φοβομουν μην "κολλησω" παλι..αλλα αυτο δεν "κολλαει"..το ξεπερνας και τελος...φευγει..εμαθα και παλι να ζω, να ελπιζω σε μια νεα ζωη ..κοιταω παλια post μου και αναρωτιεμαι αν ολα αυτα εβγαιναν απο το στομα μου..αγαπαω την ζωη πλεον, δεν υπαρχω απλα αλλα ζω την καθε μερα, το καθε λεπτο σαν να ειναι το τελευταιο, δεν ζω για μια εικονα που ο κοσμος πλαθει σαν μοναδικη..ΕΓΩ ειμαι μοναδικη, το μεσα μου, η προσωπικοτητα μου, με αγαπαω για αυτο που ειμαι, οχι για αυτο που θα θελα να ειμαι..δεν ειμαι 57 κιλα, ειμαι 65 αλλα δεν πειραζει...τουλαχιστον ετσι ζω και ονειρευομαι ...αγαπαω..νιωθω...βιωνω..εχω συναισθηματα..δεν νιωθω κενη..οπως αλλωτε..οπως τοτε...εκεινη την εποχη που δεν θελω να θυμαμαι..που ολα εμοιαζαν ματαια..σε εναν κοσμο διαβολικα πλασμενο..που δεν ηθελα να ζω...που ολα κατε΄ληγαν σε ενα τουνελ, σε μια σπηλια..πουθενα φως, πουθενα ζωη, πουθενα ελπιδα... ε οχι λοιπον... ΗΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ κοριτσακια μου..ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΗΜΕΡΑΣ..ειπα οχι σε αυτο τον βουρκο που αποκαλουταν ζωη..και απο τοτε σταματησα να παραιτουμαι...
βγαινω με το αγορι μου, τρωω κανονικα, δεν παιρνω καθαρτικα, δεν εξαντλουμαι στην γυμναστικη, δεν ζω για ην εικονα μου, δεν υπαρχω για ΕΝΑ ΨΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ, για ενα σωμα που και τελειο να γινει εγω δεν θα ειμαι ευχαριστημενη γιατι η ουσια δεν ειναι εκει, ειναι αλλου..ειναι μεσα μου..Ας ΨΑΞΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ τι ειναι αυτο που μας παει πισω..τι ειναι αυτο που μας γονατιζει..και οζι εξω..δεν ειναι αυτ η ηλιθια εικονα...δεν ειναι το αδυνατο σωμα...δεν ειναι αυτο που φερνει την ευτυχια..ειχα φτασει και λιγο πριν την ανορεξια χωρις περιοδο, με εμφανη τα κοκκαλα μου σε καθε σημειο του σωματος,,,ΝΑΙΙΙΙ ΗΜΟΥΝ ΑΔΥΝΑΤΗ, ΠΟΛΥ ΑΔΥΝΑΤΗ αλλα οχι ευτυχισμενη..αντιθετα πολυ δυστυχισμενη...μεσα μας ειναι η απαντηση..
ζηστε, η ζωη ειναι μικρη..πολυ μικρη..καθε μερα που περναει ειναι μονο η αρχη της επομενης..που ειναι η δυναμη που πρεπει να δειξουμε? πρεπει να σηκωθουμε ολες μαζι και να το πολεμησουμε? σηκωθηκα εγω..εδω και 3 χρονια δεν εχω ξαναπεσει..ειμαι δυνατη, εδω στο πλευρο σας..και αυτη την φορα θα μεινω διπλα στην καθε μια σας..εδω..να βοηθησω οποια με χρειαστει..γιατι οσο και να βοηθαει ο καθε ψυχολογος, κανενας δεν μπορει να βοηθησει περισσοτερο απο τον εαυτο μας και απο καποιον που το εχει βιωσει..
οπλιστειτε με θαρρος και αφηστε πισω αυτο τον εφιαλτη..αρκετη ζωη εχει φαει...το ξεπερασα και για το ξεπερασα εγω , μπορειτε και εσεις..η οποιαδηποτε..δεν ειμαι εγω πιο δυνατη απο εσας..ο ανθρωπος κρυβει μεσα του μεγαλη δυναμη..
πολλα βραδια εχω κλαψει, πολλες νυχτες..4 χρονια απο την ζωη μου, μου στερησε..η βουλιμια..η μοναξια ηταν η καλυτερη μου φιλη..μια ημερα παραπανω φαγητο και καταστρεφοταν ολη η εβδομαδα μου..η ζωη μου κρεμοταν απο ενα σκοινι..πολλες ηταν οι φορες που σκεφτομουν να παραιτηθω, οτι και αν σημαινε αυτο..αλλα υπηρχαν και πολλα που με κρατουσαν πισω..
η ζωη ειναι ενα δωρο..μας δοθηκε χαριστικα..ας μην το πεταξουμε στα σκουπιδια τοσο απλα..
ειμαι εδω..για ολες σας..για οποια με εχει αναγκη..