λοιπόν κατα καιρούς γράφω διάφορα για μένα σε πολλά τόπικ, αλλά πιστεύω ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω πρόσωπο με πρόσωπο τη διαταραχή μου και να ψάξω τις αιτίες. Μου φαίνεται βουνό!!
Να πω ότι είμαι 23 χρονών, ύψος 1.57 και στα κιλά 51. Ακούγεται καλό έτσι? όχι, είμαι μια χοντρέλω. Βλέπω άτομα στο ύψος μου και στο ίδιο καλούπι που είναι όλες τους 45 κιλα... Από τα 14 ξεκίνησε το πρόβλημα καθώς λόγω δυσκολίας προσαρμογής στο άγχος του σχολείου είχα βάλει 2 κιλάκια...47 ήμουν τότε.. Το ΄σωμα μου δεν άλλαξε, με την έννοια "μεγαλώνεις, νορμαλ να βάλεις". Δεν πήρα άλλο ύψος ή ανάπτυξη γενικά, καθώς είχα στα 11 την περίοδο μου. Από τότε πήρα την ανιούσα. Δεν έτρωγα όλη μέρα και γουρούνιαζα τα βράδια 3-4 φορές τη βδομάδα. Οι ποσότητες φαγητού στα βουλιμικά αυξάνονταν συνεχώς και έφταξα τα 60 κιλά στα 16 μου περίπου. Με κάμποση πείνα έφτασα 55, άρχισα να περιορίζω υδατάνθρακες, 53, πήγα για σπουδές, 52(σιγά τα ωα) και μετά κόλλησα. Ανακάλυψα άτκινς και πήγα 48. Θυμήθηκα τα βουλιμικά και πετάχτηκα στα 54. Πήγα σε διαιτολόγο και μου έκανε λιπομέτρηση, με βρήκε 32.9%, πράγμα απίστευτο αφού γυμνάζομαι με βάρη(ναι υπάρχουν και αξιοσημείωτοι για γυναίκα μυς κάτω από όλο το λίπος), και ντάξει δεν είμαι στεγνή αλλά οι μυς μου φαίνονται κάπως. Μου έκανε έναν υπολογισμό σύμφωνα με τον οποίο για να πάω στο 15%λίπους(θέλω να ασχοληθώ με τον αθλητισμό) διατηρώντας τη μάζα μου πρέπει να γίνω 44.5 κιλά. Και 47 δέχομαι κυρία μου. Εδώ και δυο χρόνια ζω μόνο για τα κιλά μου, δε βγαίνω έξω, δε ζω, δεν ασχολούμαι με κάτι άλλο, κιλά και διάβασμα(το πρώτο συχνά λειτουργεί εις βάρος του πρώτου.)
Προσπαθώ να σκεφτώ τις αιτίες που όποτε νιώσω μόνη και εισπράξω αδιαφορία ή κάτι με χαλάσει τέλοσπάντον τρώω 5000 θερμίδες σε 1 ώρα. και πρήζομαι. Και αφήνομαι και δεν μπορώ να το νικήσω να φτιάξουν όλα... θα μου πειτε είναι ψευδαίσθηση αυτό, πως όταν φύγουν τα κιλά όλα θα είναι ωραία, αλλά κατα καιρους που έπεφτα αρκετά ειλικρινά γινόμουν άλλος άνθρωπος, λειτουργούσα διαφορετικά λόγω αυτοπεποίθησης κλπ.
Είχα πολλούς ανεπλήρωτους έρωτες στο σχολείο που με σημάδεψαν. Κι ας με παρακαλούσαν άλλοι τόσοι. Είχα οιγογενειακά προβλήματα, η οικογένεια μου σχεδόν διαλύθηκε και αν και τώρα όλα είναι μια χαρά, οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου δεν είναι ιδιαίτερα καλές. Οι γονείς μου ήταν το πιο σημαντικό πράγμα για μένα και είναι, αλλά τους απογοήτευσα πολλές φορές. Αν ήταν άλλοι ίσως να με έδιωχναν. Αλλά αυτό συνέβη γιατί απομακρύνθηκαν από μένα λόγω των προβλημάτων και δεν ήταν κοντά μου να με συμβουλέψουν, να μου δώσουν δύναμη. Επίσης ο πατέρας μου είναι υπερβολικά εγωιστής και αλαζόνας και τις μισες φορές που ανοίγω το στόμα μου, με όλους συνεννούμε μια χαρά, αυτός μου επιτίθεται. Και παρόλο που ξέρει ότι φταίει ποτέ δε ζητάει συγνώμη. Μια στο τόσο θυμάται να πει για όλα τα καλά μου αλλά δεν θα καταφέρει να τελειώσει την πρόταση αν δεν προσβάλει κιόλας. Προσπαθώ όσο μπορώ αλλά βάζει ταμπέλες και είναι πάντα σίγουρος ότι αυτό που έχει στο μυαλό του είναι σωστό .Κι ας του είπαν κατακαιρούς πως ο λόγος που ήθελα να σπουδάσω εξωτερικό είναι για να φύγω μακρυά του.(τελικά τα παράτησα, και τις τελευταίες μέρες πριν αποφασισω να φύγω και με έβλεπε down, σταμάτησε έβλεπε τηλεόραση όταν όλοι καθονταν να με δουν, ''γιατί δεν άντεχε να με βλέπει έτσι'' πού είναι η στήριξή σου???) Τέλσοπάντον, εγώ καταβάθος τους υπεραγαπάω και θυσίασα τα καλύτερα μου χρόνια για να τους βοηθήσω(έχει ολύ δύσκολη δουλειά και δουλεύουμε οικογενειακά) είμαι η μεγάλη και οι εξόδοι μου στο σχολείο ήταν αραιές, έτσι δεν στέριωσα φιλίες, γιατί αφιέρωνα όλο το χρόνο μου στη δουλειά μας. Μόνο μια φίλη έχω στο εξωτερικό και έρχεται 2 φορες το χρόνο. Θα μου πεις σήμερα ΔΕΝ υπάρχουν πραγματικές φιλίες, παντού είναι μόνο ζήλια, κακία και αδυναμία κι αυτό πιστεύω και πλέον δε με πειράζει απλά όταν επενδύεις τα πάντα στην υπέροχη και μεγάαλη σου οικογένεια και κατα καιρούς εισπράττεις μόνο αχαριστία και αδιαφορία, σε λυγίζει. ¨ολοι με στηρίζουν εκτ΄ςο ο πατέρας μου. Δεν ρωτά την πρόοδο μου κι αν μάθει, δεν σχολιάζει. Δεν πέφτει από το εγώ του να πει ένα μπράβο. Τέλοσπα΄ντον κατα καιρους μιλάμε γιαυτά και τα βρίσκουμε αλλά ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Σχέσεις είχα, όχι ολοκληρωμένες, καμιά δεν κρατούσε πολύ(πάνω από 1-2 μήνες) και πάντα μα πάντα θυμαμαι τον εαυτό μου να πληγώνεται από μονόπλευρους έρωτες και να πληγώνει άτομα που τον αγαπούσαν αληθινά. Όταν έβλεπα αποπνικτική αγάπη, φοβόμουν, δεν ήθελα εκτός από όλα τα άλλα να εγκλωβιστώ σε λάθος επιλογές, πάντα τα χαλούσα, κι όπως διαπίστωσα ΠΑΝΤΑ ΕΦΕΥΓΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΑΛΛΟς (λόγω ανασφάλειας) Τώρα υπάρχει πάλι κάτι και μου αρέσει πολύ, εδειξε πολύ κατανόηση σε όλα χωρίς να γίνεται φορτικός,
αλλά υπάρχει αυτό το αλλά...Φοβαμαι μήπως είμαι μαζί του ν=για να ξεφύγω από την μοναξιά μου. Αυτό είναι λίγο κουλό, γιατί κατα καιρούς με παρακαλούν για παρέα αλλά πα΄ντα χαλά η μέρα μου στη σκέψη και δε πάω πουθενά, μου αρέσει η ασφάλεια στην οποία ζω, απλά κατα καιρούς νιώθω ανία... Φοβάμαι γιατί λόγω ηλικίας θα κάνω πράγματα που θα έπρεπε να είχα κάνει(ολοκλήρωση, ένταξη σε παρέες, εξόδοι) και αγχώνομαι. Και τρώω. Και τα αναβάλλω όλα για 'όταν νιώσω καλά με μένα'.
αυτά τα ΟΛΙΓΑ. λίγο πολυ η ιστορία της ζωής μου- χωρίς λεπτομερειες! εδώ γελάμε!
Ξέρω πως κανείς δε θα με διαβάσει αλλά τα έβγαλα από μέσα μου και πρέπει να κάτσω να μιλήσω με μένα και να σβήσω κάθε μουτζούρα στην κόλλα της ζωής μου!
Πρέπει με κάποιο τρόπο να "εξαγνιστώ" από ότι με έκανε να βυθιστώ στην κατάθλιψη(4 χρόνια πριν).
Και ίσως τελικά αγαπήσω τον εαυτό μου, είτε στα 45 είτε στα 50.
Καλή μου δύναμη..!
