ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ!

Γεια σε ολους!
Ειμαι μια κοπελα 31 χρονων και αντιμετωπισα την νευρικη ανορεξια στα 27 μου χρονια! Η δικη μου ιστορια δεν ξεκινησε ακριβως απο την εμμονη μου να αδυνατησω!
Ημουν 26 χρονων και μολις ειχα γεννησει το γιο μου, αποφασισα λοιπον να αδυνατησω επισκεπτομενη εναν διατροφολο! Καθε εβδομαδα ακολουθουσα πιστα τη διατροφη. Ετρωγα πραγματικα τα παντα, οτι μου αρεσε, στις ποσοτητες που μου οριζε ο διατροφολογος. Θα πρεπει να ομολησω οτι ηταν και ο ψυχολογος μου γιατι ειχα αρκετα προβληματα με την ζωη μου! Ξεκινησα 87 κιλα και φτασαμε στα 65. Εκει ακριβως ο διατροφολογος μου ειπε "στοπ".
Και σταματησα. Ή ετσι νομιζα. Πιεζομουνα ψυχολογικα πολυ απο το περιβαλλον μου., με αποτελεσμα να ποναει μερα νυχτα το στομαχι μου και να μην μπορω να φαω. Και οταν ετρωγα εστω και ενα κομματακι το εβγαζα. Με τον διατροφολογο ειχα επαφες αλλα σαν παρεα πια. Καποια στιγμη που πηγα στο γραφειο του μου ειπε να μα ζυγισει. Με ζυγισε και ειχα χασει 5 ακομη κιλα. Μου ειπε να σταματησω να κανω διαιτα. Του ειπα πως δεν κανω και μου ειπε πως δεν γινεται να τρωω και να χανω κιλα!
Εφυγα προβληματισμενη αλλα ημουν σιγουρη οτι ετρωγα. Το αποτελεσμα ηταν να πηγαινω σχεδον καθε εβδομαδα στο νοσοκομειο και να με βαζουν ορο. Μου ελεγαν οτι εχω γαστρεντεριτιδα, με ρωταγαν αν κανω διαιτα, αν τρωω και εγω ελεγα οτι τρωω.
Εφτασα τα 58 κιλα. Εδω πρεπει να σας αναφερω οτι εχω υψος 1,67. Στα 58 κιλα ημουν πετσι και κοκαλο στην κυριολεξια. Αλλα ενιωθα καλα με το σωμα μου. Επιασα ενα πρωι τον εαυτο μου να πιανω την λεκανη μου και να χαμογελαω που μπορω και πιανω τα κοκαλα μου και οχι λιπος.
Το στομαχι ομως ποναγε και με βασανιζε, και για να πω την αληθεια μου χαλαγε και ολη την ευτυχια που ενιωθα στα 58 κιλα. Πηγα σε γαστρεντερολογο εκανα γαστροσκοπηση και κολονοσκοπηση. Μου ειπε πως δεν εχω τιποτα απλα μια μικρη γαστριτιδα για την οποια μου εδωσε αγωγη για ενα μηνα. Θα πρεπει να αναφαιρω οτι ειχα και πολλς διαριες, η οποιες οφειλονταν στο συνδρομο του ευαιρεθηστου εντερου. Μου ειπε πως αν δεν περασει ο πονος μετα την αγωγη θα πρεπει να μου δωσει αγχωλητικα γιατι αυτο που εχω ειναι καθαρα ψυχολογικο. Μου ειπε την κλασσικη ατακα "η ζωη ειναι ομορφη" και ξεκινησα την αγωγη. Μετα το τελος της αγωγης ξαναρχισα τα ιδια. Εμετοι, πονοι, διαριες. Εκλεγα και παρακαλαγα το Θεο να ξαναγινω χοντρη, αρκει να περναγε ο πονος. Κατεληξα στο κεντρο ψυχικης υγειας να μιλω με εναν ψυχιατρο. Ειπα: "Εγω δεν ηρθε εδω γιατι ειμαι τρελη ή γιατι εχω κατι, εγω ηρθα εδω για να μου δωσετε κατι να περασει ο πονος". Εκεινος μου μιλησε για την νευρικη ανορεξια και μου ειπε πως δεν ηταν τοσο απλα τα πραγματα.
Παρετηθηκα απο τη δουλεια και εφυγα απο τον αντρα μου. Πηγα στους γονεις μου και με φροντισαν σαν να ημουν μωρο. Πηγα και σε ψυχολογο 3 μηνες η οποια με βοηθησε παρα πολυ.
Περασαν πολυ μηνες για να αποδεχτω οτι εχω ανορεξια και τωρα ολα αυτα μου φαινονται σαν ενα ονειρο. Πιστευω οτι αυτο που με νοηθησε να ξεφυγω ηταν και καποιες θεραπειες με ορμονες που εκανα λογο καποιου γυναικολογικου προβληματος. Τα χαπια εκεινα μου ανοιγαν την ορεξη. Ηθελα δεν ηθελα ετρωγα.
Δυστηχως αυτη τη στιγμη παχυνα παρα πολυ 77 κιλα. Θα ηθελα να χασω μερικα πιο πολυ για να μην επιβαρυνω τη μεση μου και για την υγεια μου. Ομως φοβαμαι. Σκεφτομαι πως θα ηταν καλο, απλως να τρωω υγειηνα και σε μικροτερες ποσοτητες και να μην ακολουθησω ενα προγραμμα που ισως να με πνιξει.
Νιωθω τυχερη που ξεφυγα και ατυχη που δεν εχω στη ζωη μου ανθρωπου που να με βοηθανε να ειμαι ηρεμη και ευτυχησμενη...
Ομως αυτο που εμαθα ειναι οτι εχω εμενα και οσο εχω εμενα δεν πρεπει να φοβαμαι τιποτα! ;)

ΝΟPI30, γειά σου:)
δε ξέρω τι να πω.. ύπουλη τελικά ασθένεια η ανορεξία, το καλό είναι οτι είσαι υγειής και ζωντανή.
Οσο διάβαζα το κειμενο παντως δε περίμενα οτι θα εξελιχθει έτσι, σου εύχομαι τωρα με τον καινούριο χρόνο βασικά υγεία γιατί πέρασες δύσκολα..

H ιστορια σου εχει πολλες ανατροπες.Τη διαβασα με πολυ ενδιαφερον.Πως εισαι τωρα;Πως ειναι η ζωη σου;Δουλευεις;Ελπιζω να βρεις βοηθεια κ ωθηση σε αυτο το φορουμ κ πραγματικα καλως ηρθες!:love:

πραγματικα πολλες ανατροπες!!!
μπραβο σου για τις αποφασεις που πηρες!!!:thumbup:

Τωρα δεν δουλευω και αυτο με σκοτωνει ,αλλα ειναι δυσκολες οι εποχες, γενικα δεν υπαρχουν δουλειες! Ζω με τον αντρα μου και το αγορακι μας! Φυσιολογικα....αλλωτε ευτυχησμενοι... αλλωτε απογοητευμενοι. Πολλες φορες σκεφτηκα τι θα ειχε γινει αν δεν σταματουσα τη δουλεια, αν δεν ειχα φυγει απο το νησι που ζουσα τοτε. Νομιζω πως δεν θα ζουσα.... Το χειροτερο απ' ολα ειναι οτι αυτη την αρρωστια δεν την αναγνωριζει οχι μονο ο ασθενης αλλα ουτε και οι γυρω του... Ο αντρας μου ακομη δεν εχει αποδεχτει οτι επασχα απο νευρικη ανορεξια και εννοειτε δεν συμμετειχε στην επαναφορα μου στη ζωη... Γιατι μενω ακομη μαζι του; Αυτο ειναι ενα αλλο θεμα, αλλα δεν παραπονιεμαι... Δικια μου επιλογη...
Οπως επελεξα και να ζησω. Χαιρομαι που ειμαι ζωντανη για το γιο μου, γιατι τον ειδα να λεει το ποιημα του, γιατι τον πηγα στο νηπιαγωγειο, γιατι μου χαμογελαει και χαμογελαει ολος μου ο κοσμος. Ακομη και αν δεν με νοιαζει για μενα θα πρεπει και οφειλω να με νοιαζει για εκεινον. Ο αντρας μου οταν με "εδιωξε" απο το νησι για να παω στους γονεις μου, ξερω οτι καταβαθος ηξερε οτι εκεινος εφταιγε για ολη την κατασταση απλα δεν μπορουσε να κανει τιποτα. Για να καταλεβεται εχει μια παρα πολυ απαιτητηκη δουλεια και επρεπε να λειπει συνεχεια με αποτελεσμα να ειμαι μονη και να πρεπει να τα φροντιζω ολα εγω. Και εγω ειχα απαιτητικη δουλεια και δυστηχως καποιος απο τους δυο μας επρεπε να την αφησει και αφου εσπασα πρωτη εγω, αποχωρησα εγω.
Δεν εχω παραπονο, εχουν περασει 3χρονια απο τοτε και ξαναθυμηθηκα την ιστορια οταν αποφασησα να ξανακανω διαιτα, αλλα δεν μπορω.... Δεν μπορω.... Ηταν ολα τοσο ασχημα που δεν αξιζει για μερικα κιλα λιγοτερο να ζω με τον φοβο μηπως και ξαναπεσω στα ιδια...Δεν ξερω αν αυτη τη φορα θα σταθω τοσο τυχερη. Κατανοω παντως οτι το θεμα του φαγητου ειναι ψυχολογικο για μενα, οταν εχω πολυ εντομα συναισθηματα τρωω ακαταπαυστα. Προσπαθω να το κοντρολαρω...Ειναι μεγαλο βημα να ξερεις τι σου γινεται ετσι πιστευω εγω.
Ασχολουμαι με τον χορο και μαθαινω Ιταλικα, φτιαχνω και κομσηματα για γνωστους και φιλους. Ολα αυτα με βοηθανε να νιωθω ζωντανη, χρησιμη και περνω πολλα θετικα συναισθηματα.
Καποιες φορες νομιζω πως τοτε καποιος μου εκλεισε με ενα πανι τα ματια και δεν εβλεπα τιποτα και τωρα το τραβιξα, μονη μου, και ΒΛΕΠΩ... Μεγαλη υποθεση να "βλεπει" κανεις...
Θα χαρω πολυ να βοηθησω οποιον το εχει αναγκη, ομως θα πρεπει ολοι μας να κατανοησουμε πως αν δεν θελουμε εμεις να βγουμε απο το πηγαδι, οποιος και να προσπαθει να μας τραβηξει δεν θα καταφερει να μας βγαλει...
Καλο βραδυ σε ολους...

Quote:

---

Originally posted by NOPI30
Δυστηχως αυτη τη στιγμη παχυνα παρα πολυ 77 κιλα. Θα ηθελα να χασω μερικα πιο πολυ για να μην επιβαρυνω τη μεση μου και για την υγεια μου. Ομως φοβαμαι. Σκεφτομαι πως θα ηταν καλο, απλως να τρωω υγειηνα και σε μικροτερες ποσοτητες και να μην ακολουθησω ενα προγραμμα που ισως να με πνιξει.
Νιωθω τυχερη που ξεφυγα και ατυχη που δεν εχω στη ζωη μου ανθρωπου που να με βοηθανε να ειμαι ηρεμη και ευτυχησμενη...
Ομως αυτο που εμαθα ειναι οτι εχω εμενα και οσο εχω εμενα δεν πρεπει να φοβαμαι τιποτα! ;)

---

δε φανταζεσαι ποσο μα ποσο θα συμφωνησω! περισσοτερο δε γινεται. πριν φτασω σε εκεινη τη γραμμη που το λες, αυτο σκεφτομουν να γραψω, ΟΧΙ διαιτα.
χασε τα με μαζεμενη καλη διατροφη χωρις τρελες απαγορευσεις, προγραμματα και τετοια.

καλωσηρθες:starhit:

Δεν έχεις ανορεξία, δεν είχες ποτέ ανορεξία.

Εγώ θα πω ότι με συγκίνησε το πόσο αληθινά γράφεις. Από ανορεξία δεν έχω ιδέα (αλλίμονο!). Παιδί της παχυσαρκίας είμαι, αλλά σε καλωσορίζω με όλη μου την καρδιά!
Υ.Γ. Να σου πω ότι τα 77 κιλά δεν μου φαίνονται καθόλου πολλά. Μιά χαρά είσαι. Προσπάθησε να έχεις μια φυσιολογική ζωή και όλα θα γίνουν, αν όχι όπως τα θες, τουλάχιστον καλύτερα.

ΝΟΡΙ
να εισαι παντα καλα κι ευτυχης και να μην ξαναμπλεχτεις ποτε με διατροφικες διαταραχες.
δεν ξερω τι ακριβως ηταν αυτο που σου συνεβη, εσυ το εζησες και το ξερεις καλυτερα.
το σιγουρο ειναι οτι σε ταλαιπωρησε. κατι πρεπει να μην θυμαμσαι καλα στο θεμα των κιλων παντως. τα 60 κιλα και τα 58 κιλα, ειναι πολυ φυσιολογικο βαρος για μια γυναικα με υψος 1,67. ειναι πολυ περιεργο να μπαινοβγαινες σε νοσοκομειο με ορους σε αυτα τα κιλα.μηπως εννοεις 48-50?
οπως και να εχει το πραγμα, εφοσον νοιωθεις επιφοβη την σχεση σου με το φαγητο, να κανεις προσεκτικα βηματα οπως το σκεφτεσαι, μην αρχισεις διαιτες αυστηρες, προσπαθησε απλα να τρως υγιεινα και να συντηρεισαι κι αν χαθει και κανενα κιλακι, εχει καλως..

Χαιρομαι click που συμφωνεις μαζι και καλως σας βρηκα!
2sweet2b4go10 οχι, στα 58 κιλα δεν ειχα εικονα φυσιολογικης γυναικας, μπορει να κανω λαθος στο υψος μου αλλα στα κιλα μου, οχι. Δεν ειχα ιχνος λιπους πανω μου και το στηθος μου ηταν ενα κομματι δερμα που κρεμοταν απο το θωρακα.
Ανδρεα Ζ. λιγο με νοιαζει αν αυτο που εζησα λεγοταν ανορεξια ή βουλιμια ( οι ταμπελες δεν με αφορουν) αυτο που με νοιαζει ειναι η ουσια. Αυτο δηλαδη που εζησα...
Πιστευω οτι το καλο ειναι οτι τοτε παλεψα, αυτο θελω να πω σε ολους οσους βασανιζονται απο κιλα, με τον εναν ή τον αλλο τροπο. Τα λιγοτερα κιλα δεν με εκαναν καλυτερο ανθρωπο, μπορω να πω οτι εγινα πιο αλλαζονικη, αλλα οχι καλυτερη.
Συζητοντας με τον σηζηγο μου σκεφτηκαμε πως ηρθε πια ο καιρος να κανουμε μια πιο σωστη διατροφη, πιο ισορροπημενη, εγω αλλωστε ξερω τον τροπο απο τον διατροφολογο μου.
Οι θανατοι καποιον συναδελφον του απο καρδια τον εκαναν και εκεινο να σκεφτει καλυτερα τον τροπο που τρεφομαστε! Το καλο ειναι οτι το παιδι τρωει πιο υγειηνα απο εμας. Ολος παραδοξος του εχω μαθει να τρωει, γιαουρτη, φρουτα, μπροκολο ( που ειναι και το αγαπημενο του) τα παντα. Θα φαει και τη σοκολατιτσα του, θα φαει και τα πατατακια του.
Παν μετρον αριστον, αυτο ειναι το συνθημα.
Δυστηχως μετα απο αυτη τη ασχημη περιπετεια περασα στο αλλο ακρο. Ετρωγα για να γεμισω τα κενα μου, ετρωγα για να νιωθω ευτυχησμενη. Ετσι εφτασα τα 75 κιλα... Λαθος μου... Ευτυχως ομως αγαπαω πολυ τον εαυτο μου και αποφασισα να τον προσεχω και ετσι, αντι να γεμισω τα ψυχικα κενα μου με φαι, τα γεμιζω με χορο. Ειλικρινα λατρευω τους λατιν χορους και αντι να τρωω ειχα αρχισει να κανω πρακτικη τα βηματα.
Δυστηχως 2 βδομαδες τωρα ειχα ναρθηκα, στραμπουλιξα το ποδι μου, και οπως ηταν φυσικο εβαλα 2 κιλα, ομως δεν απογοητευομαι γιατι σε 2 βδομαδες θα μπορω να χορεψω ξανα και να αναπληρωσω το κενο.
Παιδια ξαψτε να βρειτε τι σας λειπει, τι σας κανει ευτυχησμενους και καντε το στοχο. Κατακτηστετο...
Εγω αυτο κανω... ψαχνω να βρω την ευτυχια μακρια απο το φαι...
Οσο γι' αυτους που ειναι στα προθυρα νευρικης ανορεξιας, θα ηθελα να πω οτι κανεις δεν παχαινει με μια σοκολατα ή με μια πιτσα και επιτελους δεν υπαρχει λογος να χανετε τον χρονο σας μετρωντας θερμιδες, να ξοδευετε τον χρονο σας ζωντας ευτυχησμενες στιγμες...
Παιδια χαιρομαι πολυ που σας μιλαω, το ειχα αναγκη να το βγαλω απο μεσα μου...
Δυστηχως ειναι θεμα ταμπου για το περιβαλλον μου. Ολοι το ηξεραν οτι κατι μου συμβαινει αλλα με κανεναν δεν το σηζητησα ευθεως...
Πραγματικα το ειχα αναγκη...
Ευχαριστω για την ζεστη αγκαλια σας...

Quote:

---

Originally posted by NOPI30

Ανδρεα Ζ. λιγο με νοιαζει αν αυτο που εζησα λεγοταν ανορεξια ή βουλιμια ( οι ταμπελες δεν με αφορουν) αυτο που με νοιαζει ειναι η ουσια. Αυτο δηλαδη που εζησα...

---

Επειδή και εμένα με ενδιαφέρει η ουσία, θέλω να υπάρχει μία σχετική ακρίβεια σε περιγραφές καταστάσεων, αν μη τι άλλο μιλάμε για θέματα υγείας.
Οι "ταμπέλες" χρησιμοποιούνται για να καταλαβαίνουμε τι λέμε και ποιο είναι το πρόβλημα του άλλου - αν υπάρχει πρόβλημα . Δεν μιλάμε για κατηγοριοποιήση ανθρώπων εδώ , μιλάμε για πρόβλημα υγείας, ή κάποιος είναι καρδιοπαθής ή δεν είναι ή κάποιος υποφέρει από νευρική ανορεξία ή όχι.
Νομίζω ότι ο τίτλος του θέματος σου είναι 100% παραπλανητικός αφού δεν έχεις κάποια ψυχογενή ασθένεια, είσαι μία υγιής ενήλικη υπεύθυνη για τις πράξεις σου σε όλα τα θέματα και στην διατροφή σου. Μπορείς να αναλάβεις τις ευθύνες σου ή μπορείς να λες ότι πάσχεις από κάτι που δεν πάσχεις.

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι μου κανεις τετοια επιθεση...
Κι αν δεν επασχα απο νευρικη ανορεξια , οπως μου ειπε ο ψυχιατρος, τοτε τι μου συνεβει;
Γιατι για να υποστηριζεις με τοσο παθος οτι δεν επασχα απο νευρικη ανορεξια κατι παραπανω θα ξερεις. Πες μου λοιπον και σε μενα για να με βοηθησεις...
Δεν μπορεις απλα να με κατηγορεις για κατι...
Νομιζα οτι σε αυτο το φορουμ θα βρω ανθωπους που θα εχουν ολη την καλη διαθεση να με ακουσουν και εχω καιε γω ολη την καλη διαθεση να ακουσω. Να καταλαβω...
Τωρα ναι ειμαι υγειης σαφως και ειμαι υγειης δεν ειπα κατι αλλο. Η ιστορια μου ηταν πριν απο 3 χρονια...
Πες μου λοιπον εσυ που ξερεις τι μου συναιβει πριν απο 3 χρονια;

Quote:

---

Originally posted by NOPI30
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι μου κανεις τετοια επιθεση...
Κι αν δεν επασχα απο νευρικη ανορεξια , οπως μου ειπε ο ψυχιατρος, τοτε τι μου συνεβει;
Γιατι για να υποστηριζεις με τοσο παθος οτι δεν επασχα απο νευρικη ανορεξια κατι παραπανω θα ξερεις. Πες μου λοιπον και σε μενα για να με βοηθησεις...
Δεν μπορεις απλα να με κατηγορεις για κατι...
Νομιζα οτι σε αυτο το φορουμ θα βρω ανθωπους που θα εχουν ολη την καλη διαθεση να με ακουσουν και εχω καιε γω ολη την καλη διαθεση να ακουσω. Να καταλαβω...
Τωρα ναι ειμαι υγειης σαφως και ειμαι υγειης δεν ειπα κατι αλλο. Η ιστορια μου ηταν πριν απο 3 χρονια...
Πες μου λοιπον εσυ που ξερεις τι μου συναιβει πριν απο 3 χρονια;

---

Δεν σου κάνω επίθεση, απλά σου λέω την γνώμη μου , για ότι αυτή αξίζει . Οι περιγραφές που δίνεις και οι μεταβολές του βάρους σου δεν δείχνουν ότι πάσχεις από κάτι, από οτιδήποτε, έχεις διακυμάνσεις στο βάρος σου όπως και εκατομμύρια άνθρωποι.Δεν έχεις καμία ανορεξία , καμία διαταραχή.

Δεν χρειάζεται να ιατροποιούμε την ζωή μας ώστε να μην έχουμε συμμετοχή στο τι γίνεται σε αυτήν. Αν θες μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι έχεις κάτι αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα σε ωφελήσει. Επαναλαμβάνω πως δε σου κάνω επίθεση, μην το βλέπεις έτσι γιατί δεν είναι έτσι προφανώς, σου λέω την ειλικρινή γνώμη μου σαν κάποιος που έχει σπουδάσει κάτι στο πεδίο αυτό.

Αυτες οι online διαγνωσεις νομιζω τελικα οτι ειναι το χειροτερο πραγμα στο φορουμ.

Quote:

---

Originally posted by Constance
Αυτες οι online διαγνωσεις νομιζω τελικα οτι ειναι το χειροτερο πραγμα στο φορουμ.

---

Online ή δια ζώσης η ανορεξία έχει πολύ αυστηρά κριτήρια Constance, και η περίπτωση αυτή δεν ταιριάζει σε αυτά. Καταλαβαίνω πως η η online συμμετοχή σε λάθος αυτο-διάγνωση φαίνεται πολιτικά ορθή και η μόνη επιλογή εδώ , και όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την αυτό-διάγνωση έστω και λίγο κινδυνεύει να εξοστρακιστεί .
Αν φας λίγο παραπάνω εδώ μέσα , γίνεσαι βουλιμικός, αν για μία περίοδο της ζωής σου δεν έχεις μεγάλη όρεξη για φαΐ ανορεκτικός, αν συμβεί κάτι θλιβερό στη ζωή σου τότε πάσχεις από κατάθλιψη και αλίμονο σε όποιον πει ότι ότι κάποια πράγματα είναι ανθρώπινα, μέσα στο πρόγραμμα και φυσιολογικές φάσεις μίας ζωής που δεν είναι μέσα σε χρυσό κλουβί.
Εγώ είδα μία υγιή γυναίκα να κάνει αυτό-διάγνωση , μετά να περνά στην αυτό-λύπηση και σχεδόν αυτόματα στην αποχή από την ζωή της και την υγεία της.Και δεν είναι η πρώτη εδώ μέσα , το βλέπω συνέχεια το φαινόμενο εδώ και όλοι το δέχονται παθητικά.
Όπως είχε πει και ο καθηγητής καρδιολογίας κος Βορίδης "...το να μετατρέψουμε όλους τους υγιείς σε εν δυνάμει αρρώστους, βρίσκω ότι είναι αμαρτωλό και υποκρύπτει συμφέροντα..."