θυμος για οσους φταινε

πως ξεπερνας τον θυμο που εχεις μεσα σου για τα μελη της οικογενειας σου που δεν το θεωρουσαν σημαντικο τοτε και σε εκαναν υπερβαρη;και βαζω μεσα μαμαδες μπαμπαδες,γιαγιες...δλδ γτ πρεπει εγω να ταλαιπωρουμαι και να πεφτω ψυχολογικα επειδη αυτοι δεν ειχαν προσεξει την διατροφη μου απο μικρη;οταν βλεπω γυρω μου ολες τις κοπελες να μεγαλωνουν φυσιολογικα αδυνατες και εγω να μην ειμαι μια απο αυτες ενω θα μπορουσα,αν δεν με εκαναν ετσι απο μικρη;λες και ειχα εγω μυαλο στο δημοτικο να πω δεν θα φαω αλλο.επρεπε δλδ να μεγαλωσω και να παω λυκειο για να καταλαβω μονη μου βλεποντας απο τους γυρω μου οτι φτανει πια κανε διαιτα;και να μαι τωρα 21 και να βασανιζομαι ακομα ετσι.συγνωμη αν σας κουρασα.απλα θελω και την δικη σας αποψη.ηθελα να ξεσπασω.οσο και να τους αγαπας,πως το ξεπερνας;

erfolg εισαι 60 κιλα.Ποσο υψος εχεις; Μη το βλεπεις τοσο τραγικο το προβλημα γιατι 6 κιλα που θες να χασεις δεν ειναι πολλα.Σιγουρα το οικογενειακο περιβαλλον οσο αφορα τη διατροφικη συμπεριφορα παιζει ρολο αλλα απο εκει και περα δε βοηθαει να αναλωνεσαι στο να βρεις τις ευθυνες.Χασε τα κιλα σου γιατι μονο εσυ μπορεις με δικη σου προσπαθεια.

ειμαι 1.62.το θεμα μου ειναι πως 1η λυκειου που ξεκινησα διαιτα ημουν 97 κιλα.δεν ειπα πως τα πραγματα ειναι τραγικα τωρα,αλλα εχουν μεινει πολλες πληγες.και το σωμα φυσικα εχει ελαττωματα.αρα για μενα δεν ειναι μονο 6κιλα.ειναι και η ψυχολογικη κουραση που δεν σε αφηνει να τα χασεις.αλλα εχεις δικιο.μονο με δικια μας προσπαθεια τα ξεπερναμε ολα και το εχω καταλαβει πολυ καλα αυτο.αλλα δεν γινεται να μην βγαινεις θυμωμενος απο αυτο.

Ολοι εδω εχουμε πληγες και θυμο.Σε μενα δεν ηταν για την οικογενεια μου γιατι παχυνα οταν σπουδαζα μεχρι τοτε ημουν μια χαρα.Αλλα υπαρχει παντα ενας θυμος.Θυμος για οσους μας φερθηκαν με ρατσισμο ας πουμε.Και διογκωνεται τοσο στο μυαλο μας που καταληγει να ειναι θυμος για ολους ανεξαιρέτως.Βαλε πισω τα παλια και ολοκληρωσε την προσπαθεια σου.Οτι εγινε εγινε,μη περιμενεις κανεις να σου ζητησει συγνωμη.Μπραβο παντως για τον αγωνα και την απωλεια σου.

αυτο ηθελα να ακουσω,να βαλω πισω τα παλια.ειναι αλλιως να στο λεει καποιος που εχει περασει κατι παρομοιο.ευχαριστω πολυ.μπραβο και για την δικη σου απωλεια,να συνεχισουμε ετσι.

Φετος πηρα μια μεγαλη αποφαση : να δαμασω τον θυμο μου για τους γυρω μου. αποφασισα να δεχομαι τους ανθρωπους ετσι οπως ειναι χωρις να αφηνω το αισθημα του θυμου να φαρμακωνει τη ψυχη μου. ξερω ποιες ειναι οι ευθυνες τους, τα λαθη τους η φυση τους γενικοτερα και δεν εχω υπερμετρες προσδοκιες απο αυτους. ειμαι αυστηρος κριτης αλλα μαθαινω να τους αγαπω ετσι οπως ειναι. ναι η μαμα μου ειναι εγωιστρια και δε με προσεξε αρκετα σα παιδι, αλλα οκ αυτη ειναι η μαμα μου και την αγαπαω. ξερω οτι κουβαλαω τραυματα απο αυτο αλλα με το να ειμαι μονιμως θυμωμενη δε κερδιζω τπτ. Ναι η μαμα μου ειναι εγωιστρια οποτε και εγω αποφασισα να σταματησω να υποφερω, να σταθω στα δικα μου ποδια και να μην ελπιζω στη κατανοηση της. Αν εχω καποιο προβλημα ξερω οτι δε θα βρω εκει συμπαρασταση και κατανοηση, οκ λοιπον την αγαπαω και χωρις αυτα, μου αρκει που ειναι καλα και δεχομαι ο,τι μπορει να μου δωσει εστω και αν αυτο ειναι κατι απλο οπως λιγο ζυμωτο ψωμι απο τα χερακια της η ενα στριφωμα στο παντελονι.
Αν το καλοσκεφτουμε στην ελλαδα ζουμε και μονο απο αυτο εχουμε ενα εκατομμυριο λογο να ειμαστε θυμωμενοι. Γυρω μας υπαρχουν βυσματα και βολεμενοι ενω ανθρωποι με εφοδια ειναι στο δρομο και παλευουν (ποσο εχω θυμωσει για αυτο στη ζωη μου), ζουμε μια απιστευτη οικονομικη κριση οπου η απληστια της προηγουμενης γενιας υποθηκευσε το μελλον της δικης μας. ξανα θυμος!!!
φτανει πια δεν αντεχω να ζω αλλο ετσι θελω να αγαπω και οχι να μισω τον κοσμο γυρω μου. δε μπορω να αλλαξω τα παντα γυρωμου (ανθρωπους και καταστασεις) , μου φτανει που τα κατανοω και προσπαθω να κανω το καλυτερο που μπορω δεδομενων των συνθηκων.

O Θυμος...Μεγαλο κεφαλαιο...Απο παιδι εμαθα οτι το φαγητο ειναι η μονη χαρα,η μονη διασκεδαση.Μια μητερα χωρις ζωη,που ενθουσιαζοταν μπροστα στην προοπτικη μιας νυχτας με τηλεοραση και αμετρητο φαγητο,και μια γιαγια που με ταιζε απο μωρο απιστευτες ποσοτητες.Κι οταν ηρθε η εφηβεια και η πρωτη νεοτητα και τα αγορια,το φαγητο περασε σε 2η μοιρα κι ημουν ευτυχισμενη.Κι οταν αποκατασταθηκα εγινα κι εγω σαν τη μαμα.Τηλεοραση και φαγητο.Συνηθεια παλια και αμαρτια ατερμονη.Ναι,θυμωνω.Θυμωνω που μου εμαθαν να τρωω ετσι,θυμωνω που μεγαλωσα σε ενα σπιτι με παχυσαρκους και αλκοολικους,θυμωνω που αντι να διεκδικω τρωω.Τρωω για να μη νιωθω μονη,τρωω για να μη φωναξω,να μη μαλωσω,να μη βρω το δικιο μου.Και ετσι θυμωνω περισσοτερο.Τωρα πια ομως θυμωνω πιο πολυ με μενα.Γιατι οπως κια να με διδαξαν,οπως κι αν μου φερθηκαν,η ζωη μου θα επρεπε να ειναι στα δικα μου χερια...

Quote:

---

Originally posted by ntinoula
Γιατι οπως κια να με διδαξαν,οπως κι αν μου φερθηκαν,η ζωη μου θα επρεπε να ειναι στα δικα μου χερια...

---

:thumbup::thumbup::thumbup:

ειλικρινα δεν ξερω με ποιον πρεπει να θυμωσω....με εκεινουσ που με πονεσαν τα πιο ευαισθητα χρονια της ζωης μου? η με εμενα που τοσα χρονια χρησιμοποιουσα αυτο το θυμο σαν δικαιολογια για να τρωω? με αυτους που ακομα και σημερα μου μαυριζουν την ζωη? η σε εμενα που τουσ το επιτρεπω να με μαυριζουν? με την ζωη που μου εφτιαξαν οι αλλοι οπωσ αυτοι ηθελαν? η με εμενα που δεν την παιρνω στα χερια μου και δεν διεκδικω τα ονειρα μου???:mad::mad::mad::mad:
το σιγουρο ειναι οτι ειμαι θυμωμενη...πολυ θυμωμενη.......:mad:
προσπαθω....προσπαθω να ηρεμησω....ελπιζω να τα καταφερω.....:love: