Το ταξίδι για την Ιθάκη

Μέσα στη δίνη της αγχώδους κατάστασης τα τελευταία χρόνια, αναρωτιέμαι ολοένα και περισσότερο ποια στάση πρέπει να τηρούμε για να αντιμετωπίσουμε τον πανικό, το άγχος και τις φοβίες κ.λ.π. Το ερώτημά μου ξεφεύγει λιγάκι από την καθαρά ψυχολογική προσέγγιση του θέματος. Εντάξει, οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι είναι οι πρώτοι στους οποίους θα πρέπει κάποιος να απευθυνθεί προκειμένου να καταλάβει τι του συμβαίνει. Εντάξει και η φαρμακευτική αγωγή και η ψυχοθεραπεία, όλα αυτά βοηθάνε να είμαστε λειτουργικοί στην καθημερινότητά μας.
Όταν όμως κάποιος βιώνει μια Χ κατάσταση για πάρα πολλά χρόνια (άλλοι περισσότερο από 10 χρόνια) είναι λογικό να αναρωτιέται που θα πάει αυτή η βαλίτσα. Επίσης είναι φυσιολογικό να το παλεύεις (ορισμένοι ούτε αυτό δεν κάνουν) και να προσπαθείς να είσαι αισιόδοξος για το ότι κάποια στιγμή θα βρεις τον παλιό εαυτό σου. Στην πορεία απογοητεύεσαι όταν έχεις τα πισωγυρίσματα, σκέφτεσαι ότι κάπου δεν μου λένε την αλήθεια η ειδικοί ή ότι όλες οι πτυχές της ασθένειας δεν είναι ακόμη γνωστές. Έχεις και τον περίγυρο να μην καταλαβαίνει τι περνάς και έχεις βαρεθεί να ακούς λόγια του αέρα. Πέφτεις, σηκώνεσαι, ξαναπέφτεις, ξανασηκώνεσαι....και πάει λέγοντας.
Δεν σε βοηθάει η μία θεραπεία, απογοητεύεσαι. Σου συστείνει κάποιος μια άλλη που έχει αποτελέσματα, πετάς στα σύννεφα και ελπίζεις. Πάει καλούτσικα η νέα θεραπεία, αλλά με το πρώτο στρεσάρισμα γίνεσαι χειρότερα από πριν και απογοητεύεσαι πάλι. Ακούς μετά για εναλλακτικές θεραπείες και παίρνεις πάλι τα πάνω σου, αλλά τρέχουν όλοι και μιλούν για κομπογιαννίτες. Εσύ όμως θέλεις να δοκιμάσεις και άλλα πράγματα, να πεις ότι εγώ τουλάχιστον προσπάθησα και το πολέμησα.
Και εφόσον αποτύχεις από όλα αυτά, σηκώνεις το βλέμμα ψηλά και λες \"αφού δεν μπορεί ο άνθρωπος να με θεραπεύσει, τότε μπορεί μονάχα ο Θεός\". Ελπίζεις και πάλι.
Ασφαλώς η αισιοδοξία και η ελπίδα είναι η καλύτερη στάση που θα πρέπει να έχει κάποιος όσο βέβαια του το επιτρέπει το μαύρο πέπλο του απροσδιόριστου φόβου, αλλά εδώ όμως έρχονται οι συνθήκες και ο χρόνος να τον διαψεύσουν.
Και όταν πια δεν βλέπεις φως στο τούνελ, λες ότι \"δεν μπορώ να γίνω όμηρος της ελπίδας, αυτό ισοδυναμεί με ψευδαίσθηση\".
Έλα όμως που εγώ προτιμώ την ψευδαίσθηση από τυχόν κατάθλιψη.
Η απαισιοδοξία και η θλίψη δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα και σίγουρα δεν θα αλλάξουν την όποια κατάσταση προς το καλύτερο.

Και τίθεται λοιπόν το ερώτημα:

Το ταξίδι για την Ιθάκη είναι μακρύ και δύσκολο. Ποια είναι όμως η Ιθάκη μας; Να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας; Ποιον εαυτό; αυτόν που διαμαρτύρεται; Με τους συνανθρώπους μας; Μα αυτοί και ο εαυτός μας μας έφεραν εδώ που είμαστε. Με το Θεό; Χμ..σωτήριο το μήνυμα αλλά αναγκαία προϋπόθεση είναι η ταπείνωση του εαυτού μας και η αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Και άντε πάλι από την αρχή με βάρκα την ελπίδα

ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΖΟΥΛΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΩ, ΑΛΛΑ WHO CARES??
ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ Κ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ, ΦΟΒΟΥΣ, ΤΡΟΜΟΥΣ, ΑΓΧΗ ΚΛΠ ΚΛΠ ΚΛΠ ΔΕ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΑΝ ΖΟΥΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ!!

ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΑΓΧΟΣ, ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ Κ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΣΕΝΑ!! ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΧΩΝΕΙ.. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΟΤΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΓΑΝΤΑΣ..

ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΤΗΝ ΞΕΡΩ, ΝΟΜΙΖΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΞΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ, ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΦΥΣΙΚΑ.. ΑΝ Κ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΤΣΙ, ΤΩΡΑ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕ ΚΑΤΙ ΑΝ ΤΗΝ ΞΕΡΑΜΕ...:P
Κ ΠΑΛΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ!! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ...! ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΣΙΓΟΥΡΟ ΤΟ HAPPY END...!!

ΥΓ: ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΤΙΛΟΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑ, Κ ΤΡΟΜΕΡΟ NICK!

η Ιθακη η το \'\'ταξιδι για...\'\' ειναι σημαντικοτερο;

...ή το ποιος μασ συντροφεύει κατα την διάρκεια του ταξιδιού?... ;)

Υπάρχει ένα ποίημα του Κώστα Ουράνη που μιλάει για το άσκοπον της Ιθάκης..Αυτό που μου είχε μείνει όταν το διάβασα ,ήταν ότι δεν πρέπει να έχουμε άγχος για την Ιθάκη..και να βυθιστεί το καράβι και πάλι δεν έγινε και κάτι το τραγικό..Από την αρχή..Ίσως ο άνθρωπος γερνάει όταν κουράζεται να κάνει resets...

Υπάρχει ένα ποίημα του Κώστα Ουράνη που μιλάει για το άσκοπον της Ιθάκης..Αυτό που μου είχε μείνει όταν το διάβασα ,ήταν ότι δεν πρέπει να έχουμε άγχος για την Ιθάκη..και να βυθιστεί το καράβι και πάλι δεν έγινε και κάτι το τραγικό..Από την αρχή..Ίσως ο άνθρωπος γερνάει όταν κουράζεται να κάνει resets...

H ΙΘΑΚΗ ΕΙΝΑΙ... ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ :))))))))

Παιδιά να εύχεστε να είναι μακρύς ο δρόμος για τη Ιθάκη. Γιατί αν φτάσουμε χαθήκαμε!