κόλλημα στην αναβλητικότητα

Γειά σας,

Από χρόνια η βασική μου φυγή από τα προβλήματα της πραγματικότητας έχει γίνει η αναβλητικότητα. Δηλαδή: Αναβάλλω τις δουλειές μου μέχρι τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν, φιλίες, κοινωνικές σχέσεις, επάγγελμα, προσωπική ζωή, υγεία. Αυτό γίνεται γιατί έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό φυγής από τα βασικότερα προβλήματα που έχω, δηλαδή ένα αρκετα κατεστραμμένο οικογενειακό περιβάλλον. Τον μηχανισμό φυγής αυτόν τον χρησιμοποιώ αυτοκαταστροφικά, με αποτέλεσμα να μένω εγκλωβισμένος σε έναν κύκλο άγχους.

Αυτον τον καιρό το πρόβλημα περνά μια όξυνση, στην οικογένεια: Ο αδελφός μου μόλις επιβίωσε υπερδόση ηρωίνης που τον έφερε σε κώμα αρκετά κοντά στον θάνατο, και επέστρεψε στο σπίτι μετά 10 μέρες Ερυθρό σταυρό και 15 μέρες Ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Δαφνί. Έχει διαγνωσθεί διπολικός και πέρνει αντιψυχωσικά και αντικαταθλιπτικά για σταθεροποίηση. Είναι στην ανάρρωση οπότε μένει σπίτι κλεισμένος στο δωμάτιο όλη μέρα. Ανησυχώ μήπως αυτό τον κυλήσει στην κατάθλιψη και από εκεί σε επανάληψη της χρήσης ή σε επικίνδυνη συμπεριφορά κ.ο.κ. Προσπαθώ να του κάνω παρέα όσο μπορώ, να τον παρωτρύνω να βγαίνει έξω έστω και για βόλτα, όμως δεν έχω την δύναμη να περνάω μαζί του όλο Οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτην την κατάσταση είναι νοσηρή ατμόσφαιρα στο σπίτι των γονέων, όπου και μένουμε.

Στο μυαλό μου καταλαβαίνω ότι έχω λόγους να μην μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα, αλλά όμως υπάρχουν και οι αντικειμενικές ανάγκες του επαγγέλματος που δεν μπορώ να αγνοώ. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο θα αντεπεξέρθω άλλη μια φορά. Όμως γράφω εδώ για να μοιραστώ την εμπειρία και να ακούσω σχόλια, στην ελπίδα ότι ο διάλογος ίσως βοηθήσει.

α

Μαλλον αυτη η αναβλητικοτητα βρισκει χωρο και υπαρχει επειδη κατι αλλο απισκιαζει τισ κοινωνικες σου σχεσεισ, τη δουλεια, και την προσωπικη σου ζωη, δηλαδη δεν ειναι απαραιτητα κατι που παιρνει προτεραιοτητα για να γινει πριν τα αλλα, αλλα ειναι ισως μια συναισθηματικη κατασταση η οποια περιέχει κάποιο φοβο για αυτές τις απσχολήσεις, γιατι μπορει να εισαι βαλτωμένοσ και βολεμενος σε μια δύσκολη κατάσταση που σε ρουφάει και δεν περισεύει ενεργεια για τα αλλα σημαντικα πράγματα της ζωης σου.
σε βρισκω αρκετα συνειδητοποιημενο παντως και πιστευς ότι θα πρεπει να μπορεισ να καταφερεις να ελεγξεισ ατυτη την κατάσταση, οι περισσότεροι απο εδω θα σου προτεινανε αν είναι τελικα πολυ δυσλειτουργικη να απευθυνθεισ σε εναν ειδικο.
εγω ξερω να λεω οτι πρεπει να κοιταμε εκει που θελουμε να παμε, γιατι όταν κοιτάζουμε την αβυσσο κοιταζει και αυτη μεσα μασ (ειπε ο μεγαλοσ Νιτσε), δεν ξερω αν σε βοηθαει καθολου η καταλαβαινεισ τι εννοω, αλλα καλη συνεχεια.

Πόσο χρονών είσαι? Αισθάνεσαι ότι πρέπει να συμπαρασταθεις στον αδερφό σου και στους γονείς σου στις όποιες δυσκολίες έχουν ή ότι πρέπει να τους βοηθήσεις να βγούν απο αυτές?
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να διαλέξεις απλά τη συμπαράσταση και όχι το ρόλο του σωτήρα στην οικογένεια (ωστε στη συνέχεια να σωθείς και εσύ απο αυτό το άσχημο κλιμα που επικρατεί) αλλά πρέπει να αντιληφθείς ότι δεν είναι αυτός ο ρόλος σου και ότι και να κάνεις εσύ όσες προσπάθειες όσο άσχημα και να αισθάνεσαι ή ακόμα και ενοχές ή ότι εσυ είσαι πιο δυνατός και ο μόνος ικανός να τους σώσει ουσιαστικά δεν μπορείς να αλλάξεις τις επιλογές ενηλίκων εκτος και αν αυτοί το επιθυμούν όπου εκει μπορείς να σταθείς στο πλευρό τους. Σε καμία περίπτωση δεν λέω να αδιαφορέις για τους ανθρώπους που αγαπάς αλλά πρέπει να καταλάβεις τι πραγματικά μπορείς εσύ ο ίδιος να αλλάξεις. Η αναβλητικότητα μερικές φορές φαίνεται σαν άμυνα λόγο του φόβου της αποτυχίας και όταν έχεις εισπράξει αποτυχία απο συνεχείς προσπάθειες σε ένα τομέα όπου δεν μπορέις να επιτύχεις (γιατι αντικειμένικά δεν μπορείς να αλλάξεις κάποιον που δεν θέλει να αλλάξει αλλά μόνο να του συμπαρασταθείς και να του δίνεις ερεθίσματα προς άλλη κατεύθυνση) η φοβία τις αποτυχίας φωλιάζει στο μυαλό.

***Δεν ξέρω την κατάσταση που επικρατεί στη δική σου οικογένεια ουτε τη στάση που έχεις επιλέξει εσυ να κρατήσεις απλά αναφέρω τα παραπάνω από τις δικές μου εμπειρίες και φυσικά αυτά που λεώ μπορεί και να είναι λάθος

Quote:

---

Originally posted by carrie
Μαλλον αυτη η αναβλητικοτητα βρισκει χωρο και υπαρχει επειδη κατι αλλο απισκιαζει τισ κοινωνικες σου σχεσεισ, τη δουλεια, και την προσωπικη σου ζωη, δηλαδη δεν ειναι απαραιτητα κατι που παιρνει προτεραιοτητα για να γινει πριν τα αλλα, αλλα ειναι ισως μια συναισθηματικη κατασταση η οποια περιέχει κάποιο φοβο για αυτές τις απσχολήσεις, γιατι μπορει να εισαι βαλτωμένοσ και βολεμενος σε μια δύσκολη κατάσταση που σε ρουφάει και δεν περισεύει ενεργεια για τα αλλα σημαντικα πράγματα της ζωης σου.
σε βρισκω αρκετα συνειδητοποιημενο παντως και πιστευς ότι θα πρεπει να μπορεισ να καταφερεις να ελεγξεισ ατυτη την κατάσταση, οι περισσότεροι απο εδω θα σου προτεινανε αν είναι τελικα πολυ δυσλειτουργικη να απευθυνθεισ σε εναν ειδικο.

---

Ως προς τον ειδικό: Επιτέλους έκανα το βήμα και έκλεισα ραντεβού με ψυχολόγο για υποστήριξη μελών οικογενείας ναρκομανών, και από κει σκοπεύω να αρχίσω να μιλώ και για τα δικά μου προβλήματα, οπότε θα δω μετά ποια είναι η καλύτερη πορεία για θεραπεία.

Quote:

---

Originally posted by carrie
εγω ξερω να λεω οτι πρεπει να κοιταμε εκει που θελουμε να παμε, γιατι όταν κοιτάζουμε την αβυσσο κοιταζει και αυτη μεσα μασ (ειπε ο μεγαλοσ Νιτσε), δεν ξερω αν σε βοηθαει καθολου η καταλαβαινεισ τι εννοω, αλλα καλη συνεχεια.

---

Πράγματι. Αισθάνομαι να είμαι σε μεταίχμιο: Μου πήρε πολλά χρόνια για να αναπτύξω μια σχετική νηφαλιότητα με το προβλημα, ή μάλλον με το σύμπλεγμα προβλημάτων που αφορούν πράγματι όλους τους γενικούς τομείς επαγγελματικής και προσωπικής ζωής που αναφέρεις παραπάνω. Και τώρα, απαιτεί από μένα πολλές ώρες σκέψης καθε μέρα και νύχτα για να βρω μονοπάτι μέσα στο δάσος αυτό. Έχω βρεί πιστεύω νήματα που με σταθεροποιούν και με προσανατολίζουν σε έναν αισιόδοξο τρόπο αντιμετώπισης και μου δίνουν κίνητρο για ενεργή αντιμετώπιση. Όμως τρώνε σχεδόν όλες μου τις δυνάμεις. Άκουσα ότι όταν αισθάνεσαι σαν να κολυμπάς αντίθετα στο ρεύμα και να εξαντλείσαι, είναι σημάδι κατάθλιψης. Πιστεύω ότι έχω περάσει χρόνια μέτριας κατάθλιψης και πολλές φορές, μέχρι και τις μέρες αυτές, σκεφθηκα να αρχίσω φαρμακευτική αγωγή. Το μόνο που με κράτησε είναι η σκέψη ότι καλύτερα να αναπτύξω αντισώματα και μηχανισμούς με τις δυνάμεις μου παρα με το δεκανίκι του αντικαταθλιπτικού φαρμάκου. Με τον χρόνο μου φαίνεται σαν να επιβεβαιώνεται αυτό.

Συμπέρασμα: Πάντως πρέπει να βάλω όλες μου τις δυνάμεις συγκεντρωμένα και να επιστρατεύσω συνείδηση και εγρήγορση αν θέλω να κάνω πρόοδο και να σταθεροποιηθώ. Και θα το κάνω, ενεργά.

Ευχαριστώ για την απάντηση, με βοήθησε.

α

Quote:

---

Originally posted by kater1na
Πόσο χρονών είσαι? Αισθάνεσαι ότι πρέπει να συμπαρασταθεις στον αδερφό σου και στους γονείς σου στις όποιες δυσκολίες έχουν ή ότι πρέπει να τους βοηθήσεις να βγούν απο αυτές?
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να διαλέξεις απλά τη συμπαράσταση και όχι το ρόλο του σωτήρα στην οικογένεια (ωστε στη συνέχεια να σωθείς και εσύ απο αυτό το άσχημο κλιμα που επικρατεί) αλλά πρέπει να αντιληφθείς ότι δεν είναι αυτός ο ρόλος σου και ότι και να κάνεις εσύ όσες προσπάθειες όσο άσχημα και να αισθάνεσαι ή ακόμα και ενοχές ή ότι εσυ είσαι πιο δυνατός και ο μόνος ικανός να τους σώσει ουσιαστικά δεν μπορείς να αλλάξεις τις επιλογές ενηλίκων εκτος και αν αυτοί το επιθυμούν όπου εκει μπορείς να σταθείς στο πλευρό τους. Σε καμία περίπτωση δεν λέω να αδιαφορέις για τους ανθρώπους που αγαπάς αλλά πρέπει να καταλάβεις τι πραγματικά μπορείς εσύ ο ίδιος να αλλάξεις. Η αναβλητικότητα μερικές φορές φαίνεται σαν άμυνα λόγο του φόβου της αποτυχίας και όταν έχεις εισπράξει αποτυχία απο συνεχείς προσπάθειες σε ένα τομέα όπου δεν μπορέις να επιτύχεις (γιατι αντικειμένικά δεν μπορείς να αλλάξεις κάποιον που δεν θέλει να αλλάξει αλλά μόνο να του συμπαρασταθείς και να του δίνεις ερεθίσματα προς άλλη κατεύθυνση) η φοβία τις αποτυχίας φωλιάζει στο μυαλό.

---

kater1na όσα γράφεις μου είναι γνωστά και συμφωνώ. Είμαι 49 δηλαδή 4 χρόνια μεγαλύτερος από τον αδελφό μου που πάσχει. Στην πράξη είναι δύσκολο να βρώ την ισορροπία μεταξύ συμπαράστασης και συμμετοχής. Βασίζομαι στα μηνύματα που παίρνω από την οικογένεια την ίδια περισσότερο παρα σε καποια συνταγή.

Quote:

---

Originally posted by kater1na
Η αναβλητικότητα μερικές φορές φαίνεται σαν άμυνα λόγο του φόβου της αποτυχίας και όταν έχεις εισπράξει αποτυχία απο συνεχείς προσπάθειες σε ένα τομέα όπου δεν μπορέις να επιτύχεις (γιατι αντικειμένικά δεν μπορείς να αλλάξεις κάποιον που δεν θέλει να αλλάξει αλλά μόνο να του συμπαρασταθείς και να του δίνεις ερεθίσματα προς άλλη κατεύθυνση) η φοβία τις αποτυχίας φωλιάζει στο μυαλό.

---

Αυτό που λές είναι πολύ σοφό, και συμπίπτει με τα συμπεράσματα που έβγαλα ο ίδιος πρόσφατα. Αναβλητικότητα σαν μηχανισμός φυγής από πρόβλημα που είναι άλυτο όσο και οδυνηρό. Μετά αυτή η στάση γίνεται συνήθεια και επεκτείνεται σε άλλες πτυχές της ζωής σου...

Πάντως το πολεμάω και είμαι αισιόδοξος. Λίγη απόσταση από τα πράγματα, λίγη ενεργή προσπάθεια, αρκετή θετική διάθεση, εντόπιση των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων, στοιχεία κατα κάποιο τρόπο αυτοσχέδιας γνωστικής θεραπείας, δουλεύουν.

kater1na και carrie ευχαριστώ για τις καλές σας απαντήσεις.
Ευχές και σε σας.

α