Προβλήματα εδώ και 18 χρόνια.....

Καλημέρα παιδιά. Πρώτη φορά γράφω εδώ και θα ήθελα να σας περιγράψω κι εγώ το πρόβλημά μου μήπως και κάποιος αντιμετωπίζει κάτι παρόμοιο και θέλει να το κουβεντιάσουμε.
Τα δικά μου προβλήματα άρχισαν από την ηλικία των 18 χρονών όταν και έφυγα από το σπίτι μου για να σπουδάσω. Μάλλον δεν έκανα εκεί που ήμουν (από παρέες είχα άφθονες γιατί είμαι πολύ κοινωνικό άτομο) και σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν οι φοβίες και οι ανασφάλειες οι οποίες αρχικά εκδηλώθηκαν με ζαλάδες, ταχυκαρδίες κ.λ.π. Το μεγάλο λάθος έγινε από την μεριά των γονιών μου οι οποίοι δεν μου έδωσαν την πρέπουσα σημασία και δεν κατάλαβαν την σοβαρότητα του προβλήματός μου. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσουν οι κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση και γενικά η ζωή μου να κυλάει με τις κρίσεις αυτές να μου δυσκολεύουν αφάνταστα την ζωή μου αφού δεν είχα και την παραμικρή ιατρική βοήθεια. Τελικά, κάτι φίλοι, μου σύστησαν ένα γιατρό εδώ στα Χανιά (που είχα εγκατασταθεί μόνιμα μετά που τελείωσα το πολυτεχνείο και τον στρατό ) και ο οποίος μου ξεκίνησε μια θεραπεία με τον Xanax 0,5 (3 φορές την ημέρα).
Πραγματικά, έιδα πολύ μεγάλη βελτίωση άμεσα αλλά όμως ο γιατρός μου άφησε να κάνω την θεραπεία με το Xanax για 3 χρόνια (!), με αποτέλεσμα, όπως καταλαβαίνετε, να αποκτήσω πλήρη εξάρτηση και κάποιες φορές αναγκαζόμουν να πίνω 4 ή 5 χάπια την ημέρα καθώς οι 3 δόσεις δεν μου έφταναν. Ξέχασα να σας πω ότι το βασικότερο πρόβλημα το είχα όταν βρισκόμουν με πολύ κόσμο, π.χ. σε μία λαίκή, σε πολυσύχναστο δρόμο, σε supermarket κ.λ.π. με βασικά συμπτώματα την έντονη ζάλη, εφίδρωση, ταχυκαρδία και βέβαια εντονότατες κρίσεις πανικού.Τελικά προσπάθησα μόνος μου και κατάφερα μετά από πολλή προσπάθεια και στην κυριολεξία υποφέροντας να κόψω το Xanax και αρκέστηκα στο να έχω μαζί μου πάντα χαπάκια και μόνο σε έντονες κρίσεις να πίνω ένα για να συνέρχομαι κάπως. Δηλαδή τα προβλήματα δεν σταμάτησαν ποτέ, απλά έμαθα να ζω με αυτά αλλά ταυτόχρονα απέκλεια και κάποιες δραστηριότητες από την ζωή μου π.χ. να πηγαίνω για ψώνια με την γυναίκα μου (ενδιάμεσα-πριν από 3 χρόνια- παντρεύτηκα). Εξακολουθούσα να μην μπορώ να βρω λύση στο πρόβλημά μου μέχρι που μου συνέστησαν μια καινούργια ψυχίατρο εδώ στα Χανιά και η οποία μπορώ να πω ότι μου έδωσε την πρέπουσα σημασία. Μου είπε να μην ανησυχώ, ότι το πρόβλημά μου δεν είναι τίποτα και για να μην τα πολυλογώ μου ξεκίνησα μία θεραπεία με το EFEXOR XR των 150 (ένα χάπι την ημέρα) το οποίο εξακολουθώ να παίρνω μέχρι και σήμερα. Οι κρίσεις πανικού έχουν μειωθεί στο ελάχιστο(ζήτημα αν με έχει πιάσει 2 ή 3 φορές τα τελευταία 3 χρόνια αλλά πάντα έχω μαζί μου και τα Xanax (και η ίδια η γιατρός μου είπε αν ζορίζομαι δεν είναι κακό να παίρνω που και που κανένα). Το βασικό πρόβλημα που εξακολουθώ να έχω (όχι βέβαια στο βαθμό που είχα παλαιότερα) είναι αυτή η ζάλη που με πιάνει συχνά όταν αγχώνομαι πολύ ή βρίσκομαι με κόσμο. Τι να κάνω όμως, μαθαίνω να ζω με αυτήν!
Τελειώνοντας, γιατί σας κούρασα πολύ, θα ήθελα να πω ότι μόνο εμείς που έχουμε το πρόβλημα καταλαβαίνουμε τι βιώνουμε καθημερινά. Χρειάζεται μεγάλη υπομονή και δύναμη για να μπορέσουμε αν όχι να το ξεπεράσουμε, τουλάχιστον να μάθουμε να ζούμε με αυτό, όπως έχω κάνει εγώ!
Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία,
Αντώνης, Χανιά, 38 χρονών

Καλημέρα Αντώνη!
Δεν ξέρω κ πολλά, παρα μόνο οτι το πρόβλημά σου, τοσα πολλά χρόνια με φοβίζει, σαν ναμην εχουν τελειωμο τα προβλήματα, μπραβο σου που αντέχεις κ εφτιαξες την ζωή σου στην πορεία. Θελω να σε ρωτήσω, αν εχεις κανει ψυχοθεραπεια μέσα σε ολα αυτά τα χρόνια ή παρα μόνο έπαιρνες φάρμακα για να τα αντιμετωπίσεις; Εχεις διαπιστώσει τι ειναι αυτο που σου προκαλεί βαθύτερα την εκδήλωση σε κρίση πανικού. Μπορει η γνώμη μου να είναι λαθος αλλα πιστευω πως ολα απο καπου προέρχονται, δεν ξερω κιολας, ενας ειδικος θα μπορουσε να μας απαντησει καλύτερα σε αυτο. η γιατρος τι σου ειπε; θα συνεχισεις να παίρνεις φάρμακα κ για την ζαλάδα τι λεει; τα EFEXOR XR τα έπαιρνα κ γω, δεν με βοήθησα κ δεν μπορώ να τα κόψω, αλλά μιλάω για πολύ λίγο διάστημα, μηνες. η γυναίκα σου γνωρίζει την ολη κατασταση, σε στηριζει σε ολη την προσπάθειά σου;
αυτό που γράφεις ειναι μεγαλη κουβέντα \"θα ήθελα να πω ότι μόνο εμείς που έχουμε το πρόβλημα καταλαβαίνουμε τι βιώνουμε καθημερινά. Χρειάζεται μεγάλη υπομονή και δύναμη για να μπορέσουμε αν όχι να το ξεπεράσουμε, τουλάχιστον να μάθουμε να ζούμε με αυτό, όπως έχω κάνει εγώ!\" μπραβο σου που τοσα χρόνια το αντιμετωπίζεις κ δεν το βάζεις κάτω!

σ\' ευχαριστώ πολύ Μαράκι για τα καλά σου λόγια. Πραγματικά, έχω ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ με το πρόβλημά μου που τώρα, που νιώθω σχετικά καλύτερα, μου αρκεί για να ζήσω όπως μου αξίζει την υπόλοιπη ζωή μου. Σε αυτά που με ρωτάς: Για τις ζαλάδες, δεν μου δίνει σαφής εξήγηση η γιατρός μου, τι ναπω, ίσως και αυτό πιστεύω εγώ, έτσι είναι η αντίδραση του οργανισμού μου στο πρόβλημά μου. Άλλος, π.χ. μπορεί να έχει πονοκέφαλο, ε εγώ έχω ζαλάδα...τι να κάνουμε!
Όσο γιατο πόσο θα παίρνω τα χάπια, άγνωστο μου λέει, ίσως και για πάντα! Αλλά να σου πω δεν με πειράζει αυτό , απκεί να είμαι στοιχειωδώς καλά!
Η γυναίκα μου το ξέρει το πρόβλημά μου , μου συμπαραστέκεται όσο μπορεί αλλά δεν παύει κάποιες φορές να δυσανασχετεί (δεν μου το λέει αλλά εγώ το καταλαβαίνω0 και αυτό με τρομάζει λίγο γιατί δεν είναι σίγουρα υποχρεωμένη να ζει με κάποιον που έχει πρόβλημα και δεν ξέρω μήπως κάποια στιγμή \"σπάσει\', καταλαβαίνεις τι εννοώ....
Σ\' ευχαριστώ πολύ που μου απάντησες....αν θέλεις πες μου κι εσύ τι αντιμετωπίζεις..... Αντώνης

δεν σου δινει σαφης οδηγίες η γιατρος, γιατι εγω αισθανομαι ξεκρεμαστη αν δεν μου απαντησει στην ερώτηση μου κ μιλαω καθαρα για τα φαρμακα, εε δεν θα πρεπε να γνωριζουμε τι παιρνουμε, τοσο δυσκολο ειναι, ειναι μια συνεχεις ανησυχια μου αυτη, αν οντως βοηθανε ή καλυπτουν το προβλημα.
δεν μου ειπες ψυχοθεραπεια αν εχεις κάνει;
γιατι εγω το παλευω με ψυχοθεραπεια τώρα κ δεν θελω φαρμακα, παρα μονο αυτα που χρειαζομαι για να μπορέσω να πω καποια στιγμη οτι δεν τα εχω αναγκη.
νομιζω πως η γυναίκα σου, θα ειναι διπλα σου με την αγαπη της θα καταννοεί το προβλημα, αν κ δεν θα μπορει να το νιωσει.
καταθλιψη αντιμετωπιζω, κατι κρισεις, ψυχοσωματικα, ουτε κ γω ξερω, ειμαι φρεσκια πως να στο πω, αγνοουσα επι πολλα χρονια την πυσια του προβληματος κ οταν αρχισαν να γινονται εμφανη χωρις ιατρικους λόγους, τοτε επελεξα να στραφω σε ειδικο μπας κ μπορεσω κατι να αλλαξω. 25 ειμαι εχω μπροστα μου ακομα, τωρα μολις που διακρινω την αληθεια κ ερχομαι αντιμετωπη. ουφ!

αντωνη καλησπερα,
εχω μια φιλη μου με την οποια παλευω ενα παρομοιο προβλημα οπως το δικο σου.
Θα πω πανω κατω οτι λεω και στην ιδια.


Χρειαζεσαι ισχυρο κοινωνικο περιβαλλον με το οποιο θα εχεις οσο γινεται καλη επικοινωνια.
Για μενα το κλειδι σε ολα αυτα ειναι - συζητηση - συζητηση - συζητηση.....

Οπως και η μαρια ετσι και εσυ βλεπω οτι εχεις μια αρκετα θετικη πορεια.
Πιστευω οτι αν διευρυνεις οτι κανεις βασει των παραπανω θα εξαλειφθουν τα προβληματα σου.
Δυστυχως οχι δια μαγειας...

;)

Μπράβο ρε αντώνη.Μου έδωσες και εμένα κουράγιο.Να είσαι πάντα καλά....