πολλα ευχαριστω

κοριτσια,ευχαριστω πολυ για τη στηριξη σας.ειναι σημαντικο να ξερεις οτι υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι που αντιμετωπιζουν το ιδιο η παρομοιο προβλημα με σενα.
προσωπικα,ανακαλυψα προσφατα κατι που με βοηθησε να μεινω προσηλωμενη στο στοχο μου (βεβαια,σιγουρα θα ηθελα αυτη τη στιγμη να κατασπαραξω δυο πιτες με πατατες) και θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας.σε 6 μηνες λοιπον θα βαφτισω ενα κοριτσακι,καθως τρεφω ιδιαιτερη αδυναμια στα παιδια και ακομα περισσοτερο στα κοριτσακια.σκεπτομενη λοιπον την ωρα αυτη,φανταζομουν τον εαυτο μου εντελως διαφορετικο απο οτι ειναι τωρα.με λιγα λογια,οσο και αν απεγνωσμενα θελω να φαω οσο περισσοτερο junk food μπορω,δεν θα το κανω γιατι πολυ απλα θελω ακομα πιο πολυ να ειμαι μια κουκλα οταν βαφτισω τη μικρη.θελω να φορεσω οποιο φορεμα μου αρεσει και οχι οποιο θα με κανει να δειχνω πιο συμμαζεμενη.συνειδητοποιη� �α λοιπον,πως η θεληση μου να δειχνω και να νιωθω ομορφη σε ενα σημαντικο γεγονος και στη ζωη μου γενικοτερα,ξεπερναει τη θεληση μου για "γουρουνιασμα".
οσον αφορα το θεμα του ψυχολογου που εθιξε καποια κοπελα,απλα να αναφερω πως εχω επισκεφθει ψυχολογο (γυναικα μαλιστα) και το μονο που καταφερα ηταν να περνω μεσα στην 3η λυκειου 10 χαπια την ημερα,απο τα οποια το ενα θα με "ανεβαζε" ψυχολογικα,το ελα μου εκοβε την ορεξη,το αλλο θα βοηθουσε στην συγκεντρωση μου στο σχολειο και ουτω καθ'εξης.αποψη μου ειναι πως ο καλυτερος ψυχολογος ειναι,περα απο τον ιδιο μας τον εαυτο,η μαμα μας η μια πολυ καλη μας και εμπιστη πανω απ'ολα φιλη.μπορει καποιος αλλος να εχει διαφορετικη αποψη απο εμενα,καθως παιζει ρολο και ο γιατρος που επισκεφτεσαι αλλα θεωρω πως ολα βρισκονται μες το μυαλο μας και πως αν καταφερουμε να επιβληθουμε στον πειρασμο αυτο τοτε ολα θα ειναι καλυτερα.απλα σκεφτειτε ποσες φορες την ωρα που παραγγειλατε,το μετανιωσατε αμεσως μετα.οταν λοιπον,αυτη η μετανοια ερθει και μπει πριν απο την ορεξη για κατι τετοιο,τοτε θα μας γλιτωσει και απο τις τυψεις και απο τις περιττες θερμιδες που μας δινουν ουσιαστικα μια εφημερη χαρα,την οποια διαδεχεται ο πανικος οταν η ζυγαρια ανεβει αλλο ενα νουμερο.
καλημερα :)

Γεια σου joanna!
έχεις δίκιο, πάντα χρειάζεται ένα κίνητρο, μια εικόνα του εαυτού μας, που στο χέρι μας είναι να την αποκτήσουμε ;)

τώρα για το θέμα του ψυχολόγου και ψυχιάτρου..δεν θέλω να τους βάζω όλους στην ίδια κατηγορία, οπότε προτιμώ να μην πάρω θέση, πιστεύω ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Καλωσήρθες στο φόρουμ! (κι εγώ καινούρια είμαι όπως βλέπεις:bigsmile: )

και γω καινουρια ειμαι... :)
ειναι οντως σημαντικο το κινητρο...προσωπικα,θεωρω οτι το δικο μου κινητρο μπορει ναι μεν να εχει ως στοχο ενα μεμωνομενο γεγονος αλλα θα εχει μακροπροθεσμα αποτελεσματα (η τουλαχιστον ετσι ευχομαι και ελπιζω)
ειναι σημαντικο καθε κοπελα να βρει ενα κινητρο για να ξεκινησει αλλα και κατα τη διαρκεια αυτου του αγωνα να κανει μικρα δωρα στον εαυτο της ως επιβραβευση του κοπου που εχει καταβαλλει..εγω για παραδειγμα καθε φορα που εχανα και εβλεπα διαφορα στο σωμα μου,αγοραζα μια μπλουζα που ηταν λιγο καλυτερη απο τις προηγουμενες που φοραγα η ενα ζευγαρι παπουτσια η μια καινουρια τσαντα..οτιδηποτε θα με κανει να αισθανθω καλυτερα και να συνεχισω δυναμικα..

my goal:100 -------> 70 και εχω ακομα πολυ δρομο:)

Καλημέρα joanna1991.. χαίρομαι που βρήκες το κίνητρο που θα ενισχύσει την προσπάθεια σου! Εμένα μου αρέσει η ψυχολογία αλλά συμφωνώ μαζί σου...πιστεύω πως τα εργαλεία ενός ψυχολόγου για να βοηθήσει κάποιον άνθρωπο είναι τα συμπεράσματα που θα βγουν απο την πνευμάτική τους επαφή...ουσιαστικά είναι δίπλα του για να τον βοηθήσει να μάθει κάποια πράγματα για τον εαυτό του τα οποία μπορεί να μην είχε καταλάβει, και να είναι ένας συνοιδηπόρος σε αυτή τη διαδικασία..όπως και να 'χει πιστεύω πως είναι η αλληλεπίδραση 2 ψυχών και δε βλέπω κάποιο λόγο να του χορηγήσει φάρμακα...εκτός βέβαια απο κάποιες πολύ πιο σοβαρές περιπτώσεις. Με στεναχωρεί όταν ακούω π.χ. για χορήγηση αντικαταθλιπτικών...νιώθω πως η πληγή παραμένει βαθιά απλώς κατευνάζεται ο πόνος.:no: Αλλά τώρα πρέπει να χαιρόμαστε που ξεκινάς να ξεπερνάς τα προβλήματα που σε βασανίζουν και πιστεύω πως είσαι ήδη δυνατή που πήρες αυτή την απόφαση:thumbup:... Μην αγχώνεσαι επειδή σκέφτεσαι το φαγητό και εγώ το παθαίνω γιατί τρώω πολύ λαίμαργα ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, αλλά πέρασε η πρώτη βδομάδα της δίαιτας και οι λιγούρες μου έχουν ελαττωθεί σημαντικά.. χτες είχαμε τηγανιτές πατάτες και μου ερχόταν να τις καταβροχθίσω..έδωσα όμως λίγα λεπτά στον εαυτό μου και σκέφτηκα άφου έχω ήδη φάει για ποιό λόγο να τις φάω? και έτσι δεν τις άγγιξα..βέβαια καθόμουν για λίγο και τις κοιτούσα λες κι ήταν το 8ο θαύμα του κόσμου χαχαχα...

και όσον αφορά το δικό μου κίνητρο είναι το καλοκαιράκι και η θάλασσα που τόσο πολύ λατρεύω..παλιά για 2-4 χρόνια που είχα περισσότερα κιλά δεν την ευχαριστιόμουν, έκανα ελάχιστα μπάνια..άσε που φορούσα πολλά ρουχα για να κρύβω το σώμα μου (έσκαγα από τη ζέστη) και ρε συ όταν έχασα αρκετά κιλά πω...ένιωσα ελεύθερη...μπορεί να μην είχα το καλύτερο σώμα για παραλία αλλα δε με ένοιαζε μου αρκούσε που ένιωθα την άμμο, τον ήλιο, τη θάλασσα...χαιρόμουν που έβλεπα τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μου να χαίρονται κι εκείνοι τη φύση και με γέμιζε που μπορούσα να απολαμβάνω όλο αυτό μαζί με τα δικά μου άτομα...αντί να κλείνομαι σπίτι και να βρίσκω δικαιολογίες για να μείνω μέσα όχι επειδή δεν τους ήθελα..αλλά μάλλον επειδή δεν ήθελα τον εαυτό μου..και ξαφνικά όλα απέκτησαν χρώματα πότε έντονα κόκκινα και πότε μελαγχολικά σιέλ γιατί η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της..απλώς πλέον μπορώ να την απολαύσω περισσότερο γιατί είμαι καλύτερα με τον εαυτό μου ψυχή τε και σώματι...και προσώπικα πιστεύω ότι όλοι οι σωματοτυποι είναι ωραίοι...απλώς δε μου άρεσα όχι επειδή ήμουν παχουλή γιατί απολάμβανα το φαγητό αλλά επειδή ήμουν παχουλή γιατί για συναισθηματικούς λόγους έτρωγα λαίμαργα σχεδόν μηχανικά.

αγαπητη κωνσταντινα,σε ευχαριστω που εξεφρασες την αποψη σου καθως και αυτο ειναι μια μορφη στηριξης.σε καποιο αλλο μηνυμα που εστειλα θα μπορεσεις να μαθεις την ιστορια μου και να βγαλεις τα συμπερασματα σου.αξιζει απλα να αναφερω πως τα δυο μηνυματα που εστειλα ειχαν διαφορα μολις μια ημερα.τη μια λοιπον εγραψα την ιστορια μου, βγαζοντας ενα φανερα απογοητευμενο εαυτο, και την αλλη εστειλα ενα μηνυμα γεματο ενθουσιασμο και ευχαριστιες αφενος προς τα ατομα που απαντησαν στο αρχικο μου μηνυμα και αφετερου στα ατομα που μοιραστηκαν την ιστορια τους εδω και μου εδωσαν να καταλαβω πως δεν ειμαι η μονη που αντιμετωπιζει προβλημα με τα κιλα της,ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια.αλλα τι να πω,ετσι ειμαι εγω,κυκλοθυμικη.τη μια ειμαι καλα :) και την αλλη οχι :(.. οσον αφορα τον ψυχολογο,ειμαι απολυτα συμφωνη με σενα καθως κανενα φαρμακο δεν μπορει να γιατρεψει μια "χαλασμενη" ψυχη παρα μονο μια κουβεντα η ενας καλος λογος.προσωπικα,ξεπερασα την καταθλιψη (γιατι αυτο ειχα κ ας μην το παραδεχομαι συχνα) μονη μου,εχοντας βεβαια τη βοηθεια της πολυαγαπημενης μου μαμας και 2 ακομα ανθρωπων και οχι,κανενα χαπι δεν με βοηθησε να ξεπερασω τα προβληματα μου.αντιθετως,η κατασταση μου επιδεινωνοταν καθε φορα που σκεφτομουν πως ημουν 17 χρονων και επερνα 10 χαπια την ημερα.πλεον 2 χρονια μετα ειμαι καλα,ειμαι υγιης,σπουδαζω κατι που αγαπω,φροντιζω για το μελλον μου και το μονο προβλημα η καλυτερα αγχος που εχω ειναι τα κιλα μου,τα οποια σε 6 μηνες θα χουν γινει καπνος.ευχομαι κ εσυ να ξεπερασεις ο,τι προβληματα η αγχη αντιμετωπιζεις και να εισαι παντοτε καλα...:D

Ευχαριστώ πάρα πολύ joanna1991...Μπράβο που προσεγγίζεις έτσι το θέμα με τα κιλά...σε 6 μήνες θα τα έχεις καταφέρει:thumbup: