ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΥΠΑΡΦΑΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΕΙΜΑΙ ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΩ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ.
ΣΤΑ 8 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 13 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΟΠΟΥ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΣΚΛΗΡΗ ΔΙΑΙΤΑ ΕΧΑΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΚΙΛΑ ΚΑΙ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΟΥΝ.
ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ ΤΑ ΚΙΛΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 16 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΟΠΟΥ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΠΑΧΑΙΝΩ.
ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ 27 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΙΛΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΠΟΤΕ..107!!!
ΠΑΣΧΩ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΑΓΧΩΔΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΩ ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΥΠΕΡΦΑΓΙΑ...ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΣΕ ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΩ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΧΑΣΩ ΒΑΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ..ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ!
ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Ολοι εδω μεσα εχουν εμπειρια απο τη συναισθηματικη υπερφαγια...

Κανε μια προσπαθεια να παρεις την κατασταση στα χερια σου... Να κανεις μια προσπαθια για τον εαυτο σου. Φυσικα και μπορεις να πειθαρχισεις τον εαυτο σου. Απλα πρεπει να βρεις τι ειναι αυτο που σε κραταει πισω... Καλο κουραγιο!

ΥΓ: Γραφε με κεφαλαια και μικρα

maurogata καλώς ήρθες είμαι κι εγώ καινούριο μέλος. Όσον αφορά τη δική μου περίπτωση από τα 6 περίπου είχα αρχίσει να παχαίνω αρκετά. Στα 15 έκανα μια καλή προσπάθεια και απο τότε έχω βελτιωθεί αλλά δεν έχω αντιμετωπίσει ακόμα τη λαιμαργία μου δεν ξερω αν είναι συναισθηματική υπερφαγία. Συνεχίζω στο επόμενο μήνυμα για να σε προλάβω πριν βγεις.

μαυρη γατουλα, καλωσορισες στην παρεα μας και καλη επιτυχια στην προσπαθεια που εχεις ξεκινησει. ο αγωνας αυτος δεν ειναι ευκολος (ειδικα στην αρχη του) αλλα ουτε κι ακατορθωτος. το εχεις ξανα πετυχει οποτε μπορεις και τωρα.
οστοσο το ψυχολογικο κομματι ειναι ανασταλτικος παραγοντας. μηπως θα επρεπε να ξεκινησεις απο κει? εχεις επισκευτει καποιον ειδικο?
οπως και να'χει σιγουρα εδω μεσα θα βρεις πολυ υποστηρηξη απο ατομα που νιωθουν τον πονο σου επειδη τον βιωνουν κι οι ιδιοι και θα παρεις πολυ κουραγιο απο αυτους που ειναι σε καλο δρομο ή τα εχουν καταφερει.

Νιώθεις άσχημα αλλά είμαι σίγουρη πως θα βρεις τη δύναμη να ξανασηκωθείς και να παλέψεις με περισσότερη δύναμη αυτήν την κατάσταση. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που τα καταφέρανε, και από εκεί θα αντλήσεις δύναμη...και αυτά τα άτομα σίγουρα θα είχαν κάποιες αποτυχίες αλλά συνέχισαν, το πάλεψαν και δικαιώθηκαν. Οπότε προσπάθησε να χαλαρώσεις και σκέψου ένα πρόγραμμα για να ακολουθήσεις...ό,τι βοήθεια χρειαστείς πές.

Καλως ηρθες ΜΑΥΡΗΓΑΤΑ!Το οτι εχεις καταθλιψη κ αγχωδη διαταραχη στο εχει πει καποιος ειδικος;Αν ναι,υποθετω οτι εισαι ''καλυμενη''απο εκει με καποια θεραπεια.Αν ειναι ετσι υπαρχουν πλεον αρκετοι διαιτολογοι και στην Ελλαδα που δεν σου πετανε ενα χαρτι με διατροφη αλλα ασχολουνται με την συναισθηματικη υπερφαγια.Πες μας τι χρειαζεσαι για να μπορεσουμε απο δω να σου στειλουμε u2u αλλοι με ονοματα ψυχολογων αλλοι με διαιτολογων.Εννοω μελη που εχουν παει καπου κ νοιωθουν οτι εχουν βοηθηθει.Υπαρχουν ομαδες Ανωνυμων Παρορμητικων Πολυφαγων,ομαδες κ κεντρα ομαδικης η ατομικης θεραπειας για διαταραχες διατροφης κ.λ.π.
Και τα 3 ΞΕΠΕΡΝΙΟΥΝΤΑΙ.Εδω μεσα θα βρεις υποστηριξη απο ατομα με παρομοια προβληματα κ δεν θα νοιωθεις μονη σου πραγμα που απο την ως τωρα εμπειρια μου ειναι πολυ σημαντικο.

Καταρχην σας ευχαριστω πολυ για τα ενθαρρυντικα σας λογια, ειναι κατι που πραγματικα το εχω αναγκη! Πραγματι εχω επισκεφτει ειδικο οσο αφορα την καταθλιψη και την αγχωδη διαταραχη και μου χορηγησαν καποιο αντικαταθληπτικο το ladose, το οποιο υποτειθεται βοηθα και στην συναισθηματικη υπερφαγια...αλλα δυστυχως σε αυτο δεν εχω δει καποιο αποτελεσμα!
Η αληθεια ειναι οτι εχω προσπαθησει πολλες φορες να χασω βαρος αλλοτε με επιτυχια κι αλλοτε χωρις ισως ειναι και ενας ακομα παραγοντας που πλεον μου ειναι δυσκολο να ξαναμπω σε αυτην την διαδικασια της διαιτας... Οσο για το που υπαρχουν ειδικοι που θα μπορουσαν να με βοηθησουν...ειμαι απο επαρχια, συγκεκριμενα απο καλαματα και δεν γνωριζω καποιον καταλληλο για την περιπτωση μου.
οι διαιτολογοι απλως μου διναν μια διαιτα και τιποτα παραπανω, κατι που δεν με βοηθα πια!
Ειμαι σε απογνωση...:puzzled:

<a href="http://lilyslim.com/"><img src="http://swlf.lilyslim.com/Sgk6p2.png" width="400" height="80" border="0" alt="LilySlim Weight loss tickers" /></a>

MAYRHGATA για να βαλεις το τικερ θα πας στο θεμα τικερακι κ εκει θα δεις αναλυτικα οδηγιες.
Θα ρωτησουμε τη ΡΙΑ η οποια ειναι κορυφη στα λινκ αν υπαρχει καποιος διαιτολογος κοντα σου που να εχει ειδικευτει στις διατροφικες διαταραχες.Αν δεν βρουμε μπορεις να ερθεις Αθηνα κ να δεις καποιον κ μετα θα επικοινωνειτε μεσω SKYPE.Οταν ερθεις Αθηνα θα σε φιλοξενησω σπιτι μου κ θα παμε μαζι οπου χρειαζεσαι.Ολα θα στρωσουν θα το δεις κ η καταθλιψη κ τα κιλα!Τα εχουμε περασει ολοι δεν εισαι μονη σου!!!
Σου στελνω κ ενα U2U tsekare to!:)

Καταρχήν καλησπέρα....
να πω εξαρχής ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά θα σας πω την δική μου ιστορία γιατί ταιριάζουν τα φάρμακα με τα φάρμακα σου μαυρογατούλα!!! αλλά σου ξαναλέω, ότι μπορεί σ'εσένα να είναι διαφορετικά....
εγώ στα 11 μου έχασα τον πατέρα μου και άλλαξε ο θυρεοειδής μου (αυτό το έμαθα χρόνια μετά με μία εξέταση για τον θυρεοειδή).... μέσα σε έξι μήνες πήρα 40 κιλά... ήμουν 1.73 και 79 κιλά (για μένα μια χαρά, βαρυκόκκαλη) και έγινα 119.... πήγα σε νευρολόγο, γιατί είχα κρίσεις πανικού (μαζί με κρίσεις βρογχικού και αλλεργικού άσθματος) και είχα πάρει τόσα κιλά που μου έδωσε ladose, τα έπαιρνα 3 χρόνια περίπου και κάτι μήνες..... αυτά τα χρόνια ίσως ήταν τα χειρότερα της ζωής μου... εγώ κλεινόμουν όλο και περισσότερο στον εαυτό μου, είχα φτάσει σε σημείο να θέλω να μένω με κλειστά παντζούρια μέρες ολόκληρες με την μητέρα μου πάνω μου να με παρακαλάει να βγω λίγο έξω στον αέρα... (ήμουν και λίγο άτυχη, γιατί περνούσα και την εφηβεία)... ο γιατρός για να παίρνει την προμήθεια μου έγραφε μεγαλύτερες δόσεις, και έταζε ότι κάποια στιγμή θα συνερχόμουν και όχι μόνο θα ήμουν πλήρως καλά αλλά θα μειωνόταν και η όρεξη μου..... τέλοσπαντων, κάποια στιγμή πήρα απόφαση και έκοψα μαχαίρι όλα τα αντικαταθλιπτικά, άνοιξα παντζούρια κτλ... βγήκα έξω, έμαθα ότι έχω θυρεοειδή, πήρα χάπια, το ρύθμισα και μέσα σε ένα χρόνο έφτασα στα 85 κιλά περίπου, όπου ένιωθα υπέροχα μεν (αν και οι συμμαθητές μου με έβλεπαν πάλι χοντρή και με κράζαν, όπως και στο δημοτικό δηλαδή), όπου το αφομίωσα αυτό και συνέχισα να τρώωωωωωω και έγινα τώρα 160 κιλά!!!!!!! αλλά, το'χω πάρει απόφαση, ξέρω ότι μπορεί να γίνει και χωρίς επέμβαση αλλά θέλει πάαααρα πολύ δύναμη, αλλά την έχω, και το'χω καταλάβει καλά αυτό το διάστημα που περνάω με τον αγαπημένο μου άνθρωπο πάνω σ'αυτό τον πλανήτη τον καρκίνο......
όλα θα πάνε καλά... και όλα είναι στο μυαλό μας.... θέλει δύναμη, αλλά την έχουμε κοπέλα μου όλοι μέσα μας!!!! :)

Καλημέρα και απο μένα. Είμαι η προσωποποίηση της συναισθηματικής υπερφαγίας που δυστυχώς πολύ λίγοι ξέρουν πως ειναι διαταραχή. Ειχα πάντα όρεξη σαν μωρο αλλα το μεγαλο μπάμ εγινε στα πεντε μου οπως δειχνουν οι φωτογραφιες... Νηπιαγωγειο 28 Οκτωμβρίου ενα στρουμπουλο κοριτσάκι και 25 Μαρτίου -καλή ωρα- ένα ελεφαντακι. Βλέπετε στο σπίτι η κατάσταση ήταν απαράδεκτη και οι γονεις μας "δωροδωκούσαν" με γλυκα... Ακομη θυμαμαι Χριστουγεννα να ανοιγω κρυφα το τάπερ με τα ροξ που εφτιαχνε η μανα μου -οχι ροξακια- και να τα καταπίνω σε κλασματα δευτερολέπτου. Μια φορά είχε φτιαξει η μάνα λαχανοντολμαδες. Ειχαμε επισκέψεις, ωσπου να τους ξεπροβοδισουν οι δικοι μου, εγω εμεινα μέσα, ανοιξα την χυτρα και κατέβασα δυο σειρές ντολμάδες... Τότε να ήμουν να μην ήμουν 10 χρονών. Στο λύκει ειχα ερωτευτει σφόδρα και μου ειχε γίνει το στομαχι κόμπος οποτε εφτασα στα 78 κιλα απο 90 ετσι χωρις να το εκβιασω. Ακόμη θυμαμαι την ερωτική απογοήτευση που ενιωσα και μου ειχε γινει εμμονή οτι θα τρωω μεχρι να σκασω μεχρι εκει που δεν φτανει... Μπήκα στο πανεπιστήμιο με 114 κιλα (υψος 1.60) αλλα η ζωή μου ειχε αλλαξει... Ημουν σε ένα άλλο περιβάλλον, πετυχα το στόχο μου, απέκτησα πολλούς φίλους της ίδιας ιδιοσυγκρασίας με μένα, μιλούσα, εβγαινα βολτες τα ενδιαφέροντα μου τα καλλιεργουσα και χωρις να το καταλάβω επεσα στα 75. ΜΕΤΑ μπήκα σε διατα για τα υπολοιπα. Με μικρα σκαμπανεβασματα ημουν για πολλα χρόνια σε καλο επίπεδο, αλλα πάντα με απασχολούσε το θέμα αυτό. Δυστυχως πριν 3 χρονια περασα μια πολύ ζορικη περιοδο και οικονομικά και συναισθηματικά -εχω τον πιο γκρινιαρη και κολλημένο σύζυγο που υπάρχει και εφτασα στα 99 κιλα. Ειπα ως εδω πηγα σε διαιτολογο και ξεκινησα διατροφη. Αλλα το θεμα δεν ειναι διατροφικο αλλα ψυχολογικο καθαρα. Ολοι εδω μεσα ξερουμε ποσο και τι πρεπει να τρωμε, απλα ουσιαστικα μεσω του φαγητου θέλουμε να σκοτωνουμε σιγα σιγα τον εαυτό μας καθως τον εκδικούμαστε Η θελουμε να καλύψουμε τα συναισθηματικά μας κενα. Ξαναπήγα στα 84, εμεινα εγκυος , πηρα στη γέννα 11 κιλα. Βγηκα απο το μαιευτήριο 88 κιλα και εξι μήνες μετα πηγα στα 100!!! Τι μου εφταιγε αυτή τη φορά; Το πολύ δυσκολο μωρό μου, η απόρριψη του αντρα μου γιατι με εβλεπε να θηλάζω και αηδιαζε, η έλλειψη βοήθειας απο παντου, η κούραση... Ετρωγα ενα κιλο παστάκια στην καθισιά ενω θήλαζα, το μωρο μου τσίριζε απο τους κολικούς και εγώ δεν μπορούσα να το ελέγξω... Η κόρη μου δυστυχώς εμφανιζει τα ίδια συμπτώματα.... Και λέω εγω: Υπάρχει πιο τρανταχτή απόδειξη απο αυτό; Οταν εισαι γονιος και βαζεις αυτο τον εθισμο πιο πανω απο τα παιδιά σου θα σε βοηθήσι ο διαιτολογος. Ο αντρας μου χθες μου ελεγε οτι εγινα ετσι γιατι έδεσα τωρα το γαιδαρο μου. Του ειπα και γω τα πάντα και οτι η διαστρεβλωμενη εικόνα που εχει για μενα ειναι κι αυτό ενας λόγος που επισης πεφτω στο φαγητο. Μονο ενας καλος ψυχολόγος, μια φιλη που με καταλαβαινει γιατι εχει το ίδιο θέμα και αυτό το φορουμ με βοηθησαν να πω στοπ και να χασω χωρις διατα τα πρωτα τρια κιλα... Γιατι τίποτα δεν αξιζει οσο εμεις....

EFIANA100 "μεσω του φαγητου θέλουμε να σκοτωνουμε σιγα σιγα τον εαυτό μας καθως τον εκδικούμαστε Η θελουμε να καλύψουμε τα συναισθηματικά μας κενα" πολύ καλά τα λες...αν ισορροπήσουμε ψυχολογικά η διατροφή μας θα ακολουθήσει ανάλογη πορεία...ενώ αν μέσα μας είμαστε σα θάλασσα σε τρικυμία αποδιοργανώνονται τα πάντα και η διατροφή πρώτη και καλύτερη...και ακριβώς αν δε δούμε πόσο αξίζουμε και αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας πώς στο καλό θα καταλάβουμε την αξία των άλλων και θα τους αγαπήσουμε? Συγχαρητήρια στην προσπάθεια σου:thumbup:

καλησπέρα,
μπήκα σε αυτό το site, γιατί νιώθω καταθλιπτικές τάσεις αμεσα συνδεδεμένες με το φαγητό. Διάβασα κάπου οτι άτυπη κατάθλιψη είναι η κατάθλιψη που το άτομο αντιδράει και δεν αποδέχεται την κατάπτωση κι ετσι το σωμα λειτουργεί για χάρη του ίδιου του ατόμου (τάσεις υπνηλίας, υπερφαγία, μειωμένη διάθεση, εσωστρέφεια). Ανέκαθεν είχα τέτοιες τάσεις που πάντα τις διοχετεύω στην τέχνη μου, το θέατρο, όπου εκεί οποιαδήποτε ανθρώπινη αδυναμία έχει τη θέση της. Παρόλαυτά αρχίζω να ξεφεύγω από τα κιλά μου (ποτέ δεν ήμουνα παχύσαρκη, πάντα ήθελα να χάσω 5 κιλά, ενώ τώρα δεν ανεβαίνω στη ζυγαριά και η ψαλίδα ολο και μεγαλώνει), τρώω και νιώθω οτι το φαγητό είναι η μόνη χαρά της ζωής μου, καθώς νιώθω στην πραγματικότητα μια αδικία σε πολλά θέματα της ζωής μου που όμως με υπερηφάνεια αντιμετωπίζω και προσπαθώ να ξεπερνώ. Δεν μπορώ να ακολουθήσω οποιαδήποτε δίαιτα και κατα βάθος νιώθω και μια ματαιότητα, όσον αφόρα στο να προσέχεις την εμφάνισή σου, να προσέχεις τα πάντα, να μοχθείς για όλα τόσο, ενώ όλα τελειώνουν ή στην καλύτερα τίποτα δε σου χαρίζεται. Είμαι ένας αισιοδοξος ανθρωπος κατα βαση, αλλα μάλλον εχω κενα εσωτερικα και δεν βρισκω συνταγες και δυνατοτητες να τα καλυψω. Σκέφτομαι μήπως θα ήτανε καλό να επισκεφτώ κάποιον ειδικό, κάποιον ψυχίατρο κι ίσως κάποιον ομοιοπαθητικό που να ειδικεύεται σε καταστάσεις διαταραχής ψυχικής υγείας και διατροφής. έχετε κάποιον υπόψη σας?

Καλημερα και απο μενα...

Ειμαι η Στελλα και ειμαι νεο μελος εδω.Διαβαζω τις δημοσιευσεις σας και πανω κατω εχω τα ιδια...συμπτωματα και συναισθηματα.Ειμαι 100 κιλα τα οποια πηρα με ταχυτητα φωτος τον τελευταιο χρονο.Σχετιζονται με την καταθλιψη που με κυριευσε αλλα το κακο ειναι πως ενω αρχιζω και μειωνω τα χαπια,η διαθεση για σαβουροφαγητο και κυριως γλυκα παραμενει με αποτελεσμα να εχω φτασει σε αυτο το βαρος,το οποιο με δυσκολευει αφανταστα στην καθημερινοτητα μου.Πονος στη μεση,στα ποδια,που με κανουν πισω απο το περπατημα ,διοτι πλεον δεν αντεχω παρα μονο κανενα 20λεπτο.Θα προσπαθησω να τα χασω μονη μου ακολουθωντας μια πολυ καλη διατροφη που μου συνεστησε γιατρος,την οποια ομως την παρατησα,διοτι ημουνα σε φαση που δεν ηθελα να ασχοληθω.Θα μπαινω συχνα και ελπιζω να γνωριστουμε καλυτερα και να τα λεμε.:bouncing:

καλημερα "φαλαινιτσα"

και γω ειμαι πολυ καινουρια εδω. Εχουμε ακριβως τον ιδιο στοχο: απο 100 στα 65. Βεβαια την εχω δει αλλιως αυτη τη φορα, δεν θα μπω στη διαδικασια της διαιτας, θελω η απωλεια βαρους να ειναι απορροια της καλης μου ψυχολογιας ή καλυτερα της αποσύνδεσης της ψυχολογίας μου από το φαγητό. Καθε φορα που πηγαινα σε διαιτολογο κοροιδευα τον εαυτό μου και ο λογος ηταν προφανης: το να μπω στο προγραμμα που μου επιβάλλει αυτος ήταν ακόμη ενας ΠΟΛΥ στρεσογόνος παράγοντας. ξεκινουσα δυναμικά και μολις κουραζομουν λιγο έκλεβα... τον εαυτό μου. Αυτό που με βοηθούσε πραγματικά ήταν το γυμναστηριο, οχι γιατι εχανα παραπάνω θερμίδες αλλα γιατι το αερομπικ μου φτιαχνει παντα τη διαθεση, οπως και μια ανοιξιατικη βόλτα ή ενας καφες με ένα καλό φίλο. Καλή αρχή λοιπόν και ευχομαι να μην ξαναχρειαστει ποτέ να β'αλουμε στόχους που να αφορουν τη ζυγαριά...