Σχέση με τον πατέρα

Με αφορμή το topic "σχέση με τη μητέρα" της lessing σκέφτηκα να μοιραστώ το πρόβλημά μου μαζί σας και να ρωτήσω τη γνώμη σας.
Αναφέρομαι κυρίως στη σχέση πατέρα- υπέρβαρης ή παχύσαρκης κόρης.
Εχω παρατηρήσει, τοσο στον εαυτό μου όσο και σε υπέρβαρες φίλες, ξαδέρφες οτι οι πατεράδες τους, τους φέρονται πολύ άσχημα μειώνοντάς τες για το θέμα των κιλών. Και το λέω γιατί οι κοπέλες αυτές είναι σε μια νεαρή ηλικία οπου είναι τελείως άβολο ο πατέρας σου να κοιτάει -πόσο μάλλον με επικριτικό ύφος- το κορμί σου.
Μου έχει τύχει για παράδειγμα να στέκομαι με αμηχανία μπροστά στο θείο μου ο οποίος επικρίνει την ξαδερφη μου για το ποσο απίστευτα μεγάλο κ@@@ έχει και μάλιστα με πολύ χειρότερα λόγια. Ισως είναι ιδέα μου, αλλά πραγματικά είναι πολύ πιο έντονη και λεπτομερής η κριτική τους από π.χ τις μητέρες.
Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος ήπιος, ήρεμος. Φοβάται τις αντιπαραθέσεις και τις εντάσεις. Σχεδόν απλοικό θα τον περιέγραφε κανεις. Καταφέρνει όμως να περνάει το δικό του με ένα μάλλον γυναικείο τρόπο: την γκρινια.
Κάθε μα κάθε μέρα μου λέει πόσο μεγάλη επιβολή έχει η θεία μου και δεν παχαίνει, πόσο ωραία ήμουν πριν 3 χρόνια στα 60 κιλά κτλ. Αλλά το χειρότερο είναι τα πλάγια "καρφιά": "Είδα τον ταδε στο δρόμο και με ρώτησε ποια είναι αυτη η παχουλή κοπέλα που είσασταν μαζι και του είπα η κόρη μου!"
Όλο αυτό σε συνδυασμό με τη μεγάλη χαρά του όταν διαπιστώνει οτι όλη μέρα δεν έφαγα παρά ένα γιαουρτι επειδή ήμουν έξω από το σπιτι και επικροτει αυτου του είδους τη διατροφή λεγοντας :"σήμερα ήταν μια καλή μέρα" με έχουν οδηγήσει σε μεγάλο αγχος. Θέλω να τον κανω χαρούμενο και σε ενα μηνα θα πρέπει να ανέβω στο χωριό για το πάσχα. Τρέμω μην του πουνε τιποτα πίσω απο την πλάτη μου. Τρέμω να μη τυχει και δε χάσω τα 5 κιλά που έχω προγραμματίσει ως τότε. Και δεν καταλαβαίνω γιατί οι πατεράδες ειδικά έχουν τέτοια εμμονή!

προσπαθησες ποτε να το συζητησεις μαζι του?
να του πεις ποσο σε στεναχωρει η σταση του?
να καταλαβεις τι ακριβως τον ενοχλει στην εμφανιση σου?-για την ακριβεια, ΓΙΑΤΙ ακριβως τον ενοχλει...

ναι..γιατι αυτή ηταν η αιτια που χώρισε απο τη μαμα μου. Η μαμά ήταν παχύσαρκη -τώρα πια μόνο υπέρβαρη- και όλοι του οι συγγενείς έλεγαν διάφορα επειδή ο ίδιος είναι ωραίος αντρας. Η μόνιμη απάντηση είναι: για να είσαι εσύ όμορφη.
Δυστυχώς όσο και να του έχω πει οτι δεν είμαι κανένα τέρας και νιωθω καλά με μενα δεν το πιστεύει. για τον πατέρα μου ο ανθρωπος και η ευτυχία μετριούνται στη ζυγαρια. Μια χοντρή δεν παει για μπάνιο το καλοκαιρι, έχει κομπλεξ, δε φοραει τα ρουχα που θέλει και επειδη είναι συμπλεγματική δεν θέλει καν να βγαινει απο το σπιτι. Και όλα αυτα... τα φορτώνει και σε καποιον κακομοιρη που την παραταει αρα ούτε προσωπική ζωη έχει.
ναι...ειναι τοσο ρηχος γιατι αν ξερεις από επαρχία καταλαβαίνεις πως μετράει το πως εισαι και το "παχυνες" θα στο φωναξουνε στο δρομο.
ειναι εξοργιστικο. απλα γι αυτον υπέρβαρη = δυστυχισμένη και μόνη. και δεν αλλάζει γνώμη ένας μεσηλικας.

Αουτς!!Αυτο ποναει!Μηπως να του ελεγες οτι σε πληγωνει;Και οτι δεν σε ΒΟΗΘΑΕΙ καθολου ο τροπος του; Καλυτερα να σοκαριστει η να αναστατωθει για να καταλαβει οτι οντως σε στενοχωρει

τωρα πια προσπαθώ μονο να μην με επηρεαζει τοσο. γιατι είναι επίμονος και μουρμουραει... καθε μερα και απο λίγο. θέλει δύναμη όμως γιατι ολο αυτο με στέλνει πίσω στο ψυγειο

Ναι καταλαβαινω τι λες αλλα εγω δεν εννοω να συζητατε με επιχειρηματα ο ενας με τον αλλον-Μα εγω νοιωθω καλα κ.λ.π. αλλα να τον κοιταξεις κ να του πεις:Καταλαβαινεις ποσο με στενοχωρεις;Κ να αφησεις τα συναισθηματα σου ελευθερα ακομα κ να κλαψεις.Πως νομιζεις οτι θα αντιδρουσε ο πατερας σου εκεινη την ωρα;

Αααα! ναι...περσι έγινε αυτο...
" Κλάψε κουκλα μου. Ο μπαμπακούλης για το καλό σου τα λέει. Τώρα σου κακοφαινεται αλλά οταν γίνεις ΛΕΠΤΗ...θα γελάς"
και το απιστευτο που ειναι φρεσκο φρεσκο. Επειδη χάνω καποια κιλά και τώρα είμαι στα 81 αλλα ξέχασα το τικερακι...
του το ειπα και λεει
"εισαι και νταρντανα. -η αληθεια ειναι οτι εχω σωμα κλεψυδρα- ποτε δε θα εισαι σαν αυτες τις ΛΕΠΤΟΥΛΕΣ!"
επρεπε να τον ακουγες με τι πονο το ειπε...

Ε λοιπον σηκωνω τα χερια ψηλα.Μηπως να τον εβλεπες σαν συμπαθη κ λιγο γραφικο κ να το δεις χιουμοριστικα το ολο θεμα;Αληθεια ο ιδιος πως ειναι με τη διατροφη;

Η άποψη μου είναι πως όσο είσαι μικρός, σχόλια των γονέων σου,σε στενοχωρούν και λογικό είναι.Μετά από λίγη επεξεργασία στο μυαλό,καταλαβαίνεις πως αυτό που σχολιάζουν οι γονείς,με αυτόν τον τρόπο,μπορεί να είναι απωθημένα δικά τους,κόμπλεξ,πρόβλημα με τον ίδιο τους τον εαυτό.Συνήθως αυτός που προσπαθεί να μειώσει τον άλλον,είναι εκείνος που δε νιώθει καλά με τον εαυτό του.Δε μιλάω συγκεκριμένα για τον πατέρα σου,γιατί δεν είναι κανείς σε θέση - ειδικά από εδώ - να καταλάβει πολλά,απλά οι γονείς πολλές φορές βγάζουν στο παιδί τους τα όνειρα τους,απωθημένα τους,ξεχασμένα τους «θέλω» κ.ο.κ.

Εγώ τείνω να βλέπω «ψυχαναλυτικά» τη συμπεριφορά των γύρω μου...

αγαπητη φιλη βικυ,
το θεμα που εθιξες περι σχεσεων μεταξυ πατερα και κορης ειναι κατι που καιει και μενα..η δικη μου λοιπον αποψη δεν επικεντρωνεται τοσο στο θεμα των κιλων γιατι και γω αντιμετωπιζω προβληματα με το βαρος μου εδω και πολλα χρονια,αλλα γενικοτερα στη σχεση που εχω εγω με τον πατερα μου..αρχικα,να σου αναφερω οτι οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι εδω και τεσσερα χρονια και εγω μενω με την μητερα μου.ο πατερας μου λοιπον,απο τη στιγμη που εφυγε απ'το σπιτι μας εκοψε καθε γεφυρα επικοινωνιας ειχαμε χτισει (η καλυτερα ειχα προσπαθησει εγω να χτισω).για παραδειγμα,με επαιρνε τηλεφωνο σπανια,δεν μου σταθηκε σε πολλα προβληματα που ειχα μεσα στην εφηβεια,δεν με πηρε ποτε να παμε για ενα καφε και να μου πει πεντε κουβεντες για να πορευτω στη ζωη μου..αλλα η αληθεια ειναι οτι ηταν παντοτε ετσι,ακομα και οταν ημουν πιτσιρακακι ποτε δεν με πηρε να παμε να παιξουμε καπου μαζι,τσαντιζονταν και νευριαζε καθε φορα που καθοταν να με βοηθησει στα μαθηματα (κ πιστεψε με αυτο συνεβαινε σπανια) και πολλα πολλα αλλα..το αποκορυφωμα δε ηταν η σταση που κραταγε απεναντι μου καθε φορα που εμφανιζοταν καποια γυναικα στη ζωη του..με εγραφε σε απελπιστικο βαθμο.ακομα και τωρα που ειμαι φοιτητρια στην επαρχια με παιρνει τηλεφωνο 2 φορες την εβδομαδα και θα μιλησουμε παραπανω μονο αν τον παρω εγω..βεβαια,θα μου πεις οτι πλεον που μεγαλωσα δεν ειναι ευκολο να εχει μια στενη σχεση μαζι μου γιατι δεν μπορουμε να συζητησουμε καποια πραγματα καθως σαν πατερας δεν μπορει να τα δεχτει ευκολα,αλλα το προβλημα αυτο διαιονιζεται αφου αυτη η κατασταση συνεχιζεται και με τον μικρο μου αδερφο,που θα κλεισει τα 12 σε λιγους μηνες..και σε ρωταω λοιπον,αυτος ο πατερας που παντοτε νοιαζοταν να δουλευει και να φερει λεφτα μεσα στο σπιτι για να μας ικανοποιησει τις υλικες αναγκες,πως μπορει να αντιληφθει οτι ενα παιδι δεν θελει τα χρηματα του αλλα τον ιδιο?τωρα οσον αφορα το θεμα των κιλων,ο δικος μου ο πατερας απο τη στιγμη που παχυνα υπερβολικα (γιατι παντοτε ειχα τα κιλακια μου καθοτι ειμαι νταρντανα) ποτε δεν με επιασε να μου πει "παιδι μου κανεις κακο στον εαυτο σου με αυτο το πραγμα"..δεν ξερω βεβαια αν θα ηθελα να συζητησω ενα τετοιο θεμα με τον πατερα μου,αλλα σιγουρα η παντελης απουσια στηριξης και ενδιαφεροντος με ποναει αφανταστα..ειναι ενα λεπτο ζητημα αυτο που εθιξες αλλα η αποψη μου με λιγα λογια ειναι πως τα παιδια δεν εμφανιζονται ως δια μαγειας,ουτε γινονται απο εναν μονο ανθρωπο,κατ'επεκταση λοιπον,στην διαπαιδαγωγηση τους και στο μεγαλωμα γενικοτερα πρεπει να συμμετεχουν και οι δυο γονεις,διαφορετικα θα φτασουμε στο σημειο που εφτασα εγω:να αισθανομαι πληγωμενη και μην θελω να εχω παρτιδες με τον πατερα μου πλεον.
θεωρω πως,λυση ουσιαστικη δεν υπαρχει απο τη στιγμη που του εχεις μιλησει για τη σταση του και δεν καταλαβαινει ωστε να την διορθωσει.οποτε,εγω αν ημουν στη θεση σου θα εκοβα επαφες μαζι του,οσο πολυ και αν με πληγωνε αυτο. ελπιζω να σε βοηθησα με καποιο τροπο :)

Quote:

---

Originally posted by joanna1991
αγαπητη φιλη βικυ,
το θεμα που εθιξες περι σχεσεων μεταξυ πατερα και κορης ειναι κατι που καιει και μενα..η δικη μου λοιπον αποψη δεν επικεντρωνεται τοσο στο θεμα των κιλων γιατι και γω αντιμετωπιζω προβληματα με το βαρος μου εδω και πολλα χρονια,αλλα γενικοτερα στη σχεση που εχω εγω με τον πατερα μου..αρχικα,να σου αναφερω οτι οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι εδω και τεσσερα χρονια και εγω μενω με την μητερα μου.ο πατερας μου λοιπον,απο τη στιγμη που εφυγε απ'το σπιτι μας εκοψε καθε γεφυρα επικοινωνιας ειχαμε χτισει (η καλυτερα ειχα προσπαθησει εγω να χτισω).για παραδειγμα,με επαιρνε τηλεφωνο σπανια,δεν μου σταθηκε σε πολλα προβληματα που ειχα μεσα στην εφηβεια,δεν με πηρε ποτε να παμε για ενα καφε και να μου πει πεντε κουβεντες για να πορευτω στη ζωη μου..αλλα η αληθεια ειναι οτι ηταν παντοτε ετσι,ακομα και οταν ημουν πιτσιρακακι ποτε δεν με πηρε να παμε να παιξουμε καπου μαζι,τσαντιζονταν και νευριαζε καθε φορα που καθοταν να με βοηθησει στα μαθηματα (κ πιστεψε με αυτο συνεβαινε σπανια) και πολλα πολλα αλλα..το αποκορυφωμα δε ηταν η σταση που κραταγε απεναντι μου καθε φορα που εμφανιζοταν καποια γυναικα στη ζωη του..με εγραφε σε απελπιστικο βαθμο.ακομα και τωρα που ειμαι φοιτητρια στην επαρχια με παιρνει τηλεφωνο 2 φορες την εβδομαδα και θα μιλησουμε παραπανω μονο αν τον παρω εγω..βεβαια,θα μου πεις οτι πλεον που μεγαλωσα δεν ειναι ευκολο να εχει μια στενη σχεση μαζι μου γιατι δεν μπορουμε να συζητησουμε καποια πραγματα καθως σαν πατερας δεν μπορει να τα δεχτει ευκολα,αλλα το προβλημα αυτο διαιονιζεται αφου αυτη η κατασταση συνεχιζεται και με τον μικρο μου αδερφο,που θα κλεισει τα 12 σε λιγους μηνες..και σε ρωταω λοιπον,αυτος ο πατερας που παντοτε νοιαζοταν να δουλευει και να φερει λεφτα μεσα στο σπιτι για να μας ικανοποιησει τις υλικες αναγκες,πως μπορει να αντιληφθει οτι ενα παιδι δεν θελει τα χρηματα του αλλα τον ιδιο?τωρα οσον αφορα το θεμα των κιλων,ο δικος μου ο πατερας απο τη στιγμη που παχυνα υπερβολικα (γιατι παντοτε ειχα τα κιλακια μου καθοτι ειμαι νταρντανα) ποτε δεν με επιασε να μου πει "παιδι μου κανεις κακο στον εαυτο σου με αυτο το πραγμα"..δεν ξερω βεβαια αν θα ηθελα να συζητησω ενα τετοιο θεμα με τον πατερα μου,αλλα σιγουρα η παντελης απουσια στηριξης και ενδιαφεροντος με ποναει αφανταστα..ειναι ενα λεπτο ζητημα αυτο που εθιξες αλλα η αποψη μου με λιγα λογια ειναι πως τα παιδια δεν εμφανιζονται ως δια μαγειας,ουτε γινονται απο εναν μονο ανθρωπο,κατ'επεκταση λοιπον,στην διαπαιδαγωγηση τους και στο μεγαλωμα γενικοτερα πρεπει να συμμετεχουν και οι δυο γονεις,διαφορετικα θα φτασουμε στο σημειο που εφτασα εγω:να αισθανομαι πληγωμενη και μην θελω να εχω παρτιδες με τον πατερα μου πλεον.
θεωρω πως,λυση ουσιαστικη δεν υπαρχει απο τη στιγμη που του εχεις μιλησει για τη σταση του και δεν καταλαβαινει ωστε να την διορθωσει.οποτε,εγω αν ημουν στη θεση σου θα εκοβα επαφες μαζι του,οσο πολυ και αν με πληγωνε αυτο. ελπιζω να σε βοηθησα με καποιο τροπο :)

---

Συμφωνώ τοσο πολύ με αυτά που λες! Πραγματικά, τα παιδιά έχουν ουσιαστική ανάγκη και απο τους δυο γονείς. Το πρόβλημα στο να απομακρυνθώ έγκειται κυρίως στο οτι ενώ δεν μου έχει προσφέρει κατι ουσιαστικό και σαν προσωπικότητα και πρότυπο στη ζωη μου είναι ανυπαρκτος, δεν "μου παει η καρδια". Σε αντίθεση με σένα είμαι μοναχοπαίδι. Ο άνθρωπος αυτος λοιπον, ζει μονος σήμερα, με τον ιδιο απλοικο χαρακτήρα, την ίδια ήπια ιδιοσυγκρασία, την ειρωνική διακριτικότητα. Δεν μου τηλεφωνεί παρα μόνο εαν τον πάρω εγώ -για να μην ενοχλήσει όταν ειμαι σπιτι και ακουει η μαμα-. Αυτος ηταν ενας κωδικας μεταξύ μας για την περιοδο του διαζυγίου κατα την οποια η μητερα μου με την απλη αναφορα του ονόματός του είχε περιεργα ξεσπασματα. Δεν εμπλεκεται ουτε στις σπουδες μου, ουτε σε θεματα υγιείας ούτε σε τιποτα. Δε ρωταει δεν απανταω. Εκτός και αν του τα εκθέσω, ακριβώς όπως θα τα εξέθετες σε εναν απλοικο παππου ή γιαγια. Και το λεω αυτό γιατί η απάντησή του ΠΑΝΤΑ είναι: δεν ξερω κουκλα μου. ό,τι νομιζεις καλυτερο για σένα. ο μπαμπακας δεν έχει τιποτα άλλο στη ζωη του απο σενα και θέλει το καλό σου. Πάντα ετσι. Απο τα παιδικα μου χρόνια ως και σημερα στα 22 μου.
Και ειναι αληθεια. Ούτε εμφανη προσωπική ζωη έχει -αντιδρα μαλιστα οταν του το προτεινω- ούτε και η αδερφή του είναι αθηνα για να έχει τουλαχιστον το νου της. Πρόσφατα συνταξιοδοτηθηκε. Και πως να στο πω. Ενας απλοικος, μονος του άνθρωπος ειναι. Δεν μπορώ να μην του τηλεφωνώ για να δω αν έιναι καλα. Απλά με εξοργίζει το εξής: όλη μου τη ζωη, ηταν απαθης. Ηταν εκει για τους επαινους, τα αριστεια, τις επιτυχιες. Αλλά το διαβασμα, τη διαπαιδαγωγηση το μεγαλωμα το ειχαν αναλαβει άλλοι. Παντα πίσω απο το προσχημα οτι αυτος δεν ξερει τοσο καλα όσο η γιαγια ή η μαμα πχ. Γιατι τωρα? Γιατί τώρα και γιατί γι αυτο το θεμα τοσο ενδιαφέρον; Ο επαγγελματικος προσανατολισμος, η ψυχικη υγεία, οι κρισεις, η ανάγκη για στοργή ΟΛΑ ήταν αδιαφορα. Το αδυνατισμα ομως ειναι ημερησιο μελημα. Καθε τηλεφωνο και μια ερωτηση, μια κριση, μια "μπηχτη" γι αυτο. Φαινεται οτι όλα θα τα αντεχε. Μια αναγωγη, αμορφωτη, απαίδευτη και αβουλη κορη. Μια κορη χωρις ονειρα, ιδεες, ψυχή. Μια κόρη μηχανή σαν τον ιδιο. Αλλα ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ μια κορη χοντρή. Αυτο ποτε!

σχέση με τον πατέρα, η δική μου πλέον έγινε πως να το πω... απλά δε με ενδιαφέρει.
αδιαφορώ για τη "παρτη" του.
έτσι έχω κόψει επικοινωνία. αλλά εννοώ ουσιαστική επικ/νια, συζήτηση, κατανόηση κ τετοια.
γιατί ουτος η άλλως με τους γονεις μου μενω οποτε ενα γεια το λεμε(κι αυτο μισό).

Τωρα για να μην είμαι κ εκτος θέματος, ο δικός μου πατέρας δεν εχει πει τίποτα "βαρύ" μπροστά μου.
αλλά έχει πει για την αδερφή μου σε μένα. χωρίς να το μαθει η αδερφή μου..
κατινιά όμως μεγάλη...
τεσπα.. απλά πιστευω οτι είναι και λίγο η συμπεριφορά των ανδρών οτι τα λένε και πιο χύμα, αλλά δε καταλαβαίνουν κιόλας το γυναικείο άγχος που προκαλούν τα πρότυπα της κοινωνίας για το σωμα της γυναίκας.(μεσω των προτύπων που πλασάρουν).
Αλλά που να καταλάβουν όταν λένε οτι οι άντρες με κοιλιά είναι γοητευτικοί, ενω η γυναίκα με λίγο κοιλίτσα ή λίγο παραπάνω κολ@ρ@κι χοντρή!
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις.. και εγω με αυτές έχω σχεση και όχι με πεζους ανθρώπους.

Πάντως βικη εγω θα τον έγραφα στα παλια μου τα παπούτσια...(και αυτό κάνω αλλά για άλλους λόγους).
Ενα πράγμα σκέφτομαι ζω για μενα και όταν μπαίνω σπίτι (στο οποιο είναι κ οι γονεις μου) θέλω να νιωθω πως είμαι μονη μου. έτσι δε μιλάω σε κανεναν.
και είμαστε όλοι μια χαρα, ουτε κοντρες , καυγάδες και τέτοια...

Διαβαζοντας τα παραπανω κατεληξα στο συμπερασμα vicky_bee πώς αυτος ο ανθρωπος δεν εχει να σου πει τποτα περισσοτερο αρκειται σ αυτο που βλεπει δεν δειισδυει σε βαθος, τον βολευει, χρησιμοποιει τα παραπανισια σου κιλα και τα τραγικοποιει παραλληλα για να καλυψει τα κενα στην σχεση σας...Αρνειται να δει την κορη του εσωτερικα ισως φοβαται ισως δεν το σκεφτεται καθολου. Παντως εσυ δεν εισαι υποχεωμενη να μπεις σε παιρεταιρω διαδικασιες....

φιλη βικη,διαβαζοντας το μηνυμα σου καταλαβα πως αυτος ο ανθρωπος σε ολη του τη ζωη ηταν διπλα σου μονο οταν ειχες καποια επιτυχια στη ζωη σου π.χ επαινους κτλ.δεν ξερω αν αυτο ειναι κατι που τον χαρακτηριζει γενικα η μονο στη σχεση του μαζι σου,αλλα ειναι γενικοτερα λανθασμενη η σταση να εισαι κοντα σε καποιον μονο στα καλα και στις επιτυχιες.ο ανθρωπος χρειαζεται στηριξη οταν αντιμετωπιζει προβληματα και οχι οταν ειναι χαρουμενος και ευτυχισμενος.θα αναγκαστω να συμφωνησω με τη φιλη που εγραψε πως εκοψε να εχει ουσιαστικη επαφη με τον πατερα της μετα απο μια σειρα προβληματων και γεγονοτων.ειδικοτερα,οταν καποιος ειναι γονιος πρεπει να μπορει να στηριξει το παιδι του,σε οποια ηλικια και αν φτασει,ανα πασα ωρα και στιγμη του συμβει κατι.δεν ειναι ολη μας η ζωη στρωμμενη με ροδοπεταλα,και οταν βρεθουν μπροστα μας τα αγκαθια δεν υπαρχει καταλληλοτερο ατομο να μας βοηθησει απο την οικογενεια μας.εγω κατεληξα στο συμπερασμα πως ο δικος μου ο πατερας,τα κανει ολα αυτα γιατι θελει να πληγωσει εμμεσα τη μητερα μου,πληγωνοντας εμας ξερει οτι την επηρεαζει και την θυμωνει.επειδη ομως,εχω φτασει 19 χρονων και θελω πλεον οι σχεσεις που κανω στη ζωη μου να ειναι ουσιαστικες και πληρεις,δεν μπορω να κατσω να ασχολουμαι και να αναλυω την ανωριμη ομολογουμενως συμπεριφορα του πατερα μου,γι'αυτο και επενδυσα στη σχεση μου με τη μητερα,η οποια ειναι το αλλο ακρο με τον πατερα μου.σιγουρα και εμενα με πληγωνει το γεγονος οτι ειναι μονος του στο σπιτι και οταν γυρναει απ'τη δουλεια μιλαει με τα ντουβαρια αλλα μονος του επελεξε αυτο το δρομο.δεν μπορω εγω να χρεωθω τα λαθη του και ουτε μπορω να τα διαιωνιζω,οπως δεν μπορω να του μαθω τι σημαινει ωριμοτητα.αν απο μονος δεν μπορεσει να προχωρησει στη ζωη του,γιατι ουσιαστικα εχει μεινει πισω,δεν του φταιει κανενας αλλος.και το πιο σημαντικο για μενα ειναι οτι καλυτερα να σε μισουν παρα να σε λυπουνται.και γω αυτη τη στιγμη τον πατερα μου τον λυπαμαι.
οσον αφορα τη δικη σου περιπτωση,πραγματικα σηκωνω τα χερια ψηλα,αφενος με τη συμπεριφορα του πατερα σου και αφετερου με τη δικη σου.μην ξεχνας πως κανενας ανθρωπος δεν εχει το δικαιωμα να σε προσβαλλει,ουτε να σε μειωνει και αν θελει να βρισκεται διπλα σου θα βρισκεται οχι για το κορμι σου αλλα για την ψυχη σου.και αυτο συμπεριλαμβανει και τους γονεις μας.πραγματικα ομως δεν μπορω να καταλαβω πως αυτος ο ανθρωπος δεν δεχεται την εικονα του ιδιου του του παιδιου.και αντι να σε βοηθησει να αλλαξεις,συνεχιζει να σε πικαρει με τη συμπεριφορα του.με λιγα λογια,μπορει ο πατερας σου να ειναι ετσι σαν ανθρωπος (δεν φταις εσυ σε αυτο),αλλα και συ απ΄τη μερια σου δεν γινεται να συναινεις στη συνεχιση αυτης της καταστασης.το καλυτερο πραγμα που εχεις να κανεις,ειναι να βλεπεις τα λαθη των δικων σου και να τα αποφευγεις οχι να τα ανεχεσαι και να τα διαιωνιζεις. και στην τελικη,οταν παει να σου πει κατι για το σωμα η οτιδηποτε αλλο,επιτοπου κοφτου την κουβεντα και δειξε θαρρος και πυγμη,λεγοντας αυτο που πραγματικα αισθανεσαι.οπως πιστευω δεν θα ανεχοσουν τα κακεντρεχη σχολια ενος αγνωστου ετσι μην ανεχεσαι του πατερα σου,γιατι στην τελικη και αυτος ενας αγνωστος εχει γινει στα ματια σου.

Εγω αντιθετα VICKY BEE πιστευω οτι ο πατερας σου ΔΕΝ ξερει τον τροπο να δειξει τα συναισθηματα του εχει προβλημα να εκφραστει ομως σε αγαπαει.''ο μπαμπας μονο εσενα εχει στον κοσμο''εμενα μου λεει πολλα.Απλως επειδη δεν μπορει να εκφραστει ,ο τροπος τουνα ανησυχει για τα κιλα σου ειναι ο τροπος του -ο μονος τροπος που εχει-να σου δειξει οτι ενδιαφερεται.Μονη σου ειπες οτι ειναι ενας απλος κ υποθετω μαζεμενος ανθρωπος.Απλως δεν εχει αλλο τροπο.Διαβασα καποτε κατι που ανεφερε εδω στο φορουμ μια κοπελλα που εκανε θεραπεια με το ΝΙΚΟ D.κ της ειχε πει κατι το οποιο για μενα ειναι κλειδι για τις σχεσεις στην οικογενεια:''Αλλο η αγαπη,αλλο η αποδοχη''