Γεια σας κι από μένα!
Είμαι νέο μέλος εδώ και πραγματικά χαίρομαι πάρα πολύ που σας βρήκα!Εδώ και μια βδομάδα διαβάζω διάφορα σε αυτό το φόρουμ (το βρήκα τυχαία ψάχνοντας πληροφορίες για το γαστρικό μπαλόνι) και αισθάνομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που συμπάσχουν και καταλαβαίνουν, που μπορούν να σε στηρίξουν χωρίς να σου δώσουν μια συμβουλή τύπου φωστήρα, όπως ?μην τρως πολύ?.Νομίζω ότι όλοι εμείς οι παθώντες ξέρουμε πολύ καλά τί πρέπει να τρώμε και πόσο, μάλλον έχουμε διαβάσει όλοι τα κέρατά μας πάνω στη διατροφή. Εδώ μέσα αισθάνομαι πως δεν είμαι μόνη μου. Λοιπόν να σας πω κι εγώ το δικό μου θέμα, που καθόλου πρωτότυπο δεν είναι. Εγώ πάντα είχα την ψυχολογία του χοντρού, ακόμα κι όταν δεν ήμουν τόσο. Τώρα είμαι 88 κιλά, πρόπερσι είχα φτάσει τα 100 για ένα διάστημα (με ύψος 1,60), αλλά το νούμερο-σταθμός μου ήταν για 5-6 χρόνια το 91,6(ναι!και το κόμμα 6!!). Πέρυσι, έγινε ένα μαγικό κλικ, έφυγε η εμμονή με το φαγητό και είχα πάρει την κατηφόρα ως τα 75 κιλά! Πρώτη φορά έβαλα φούστα μετά την 2α γυμνασίου!!Τα έχανα πολύ σωστά, 3 κάθε μήνα, και έμεινα εκεί για 6-7 μήνες τρώγωντας κανονικά χωρίς στερήσεις. Δηλαδή, για πρώτη φορά δεν είχα εμμονή με το τι θα φάω, πως θα το μαγειρέψω κλπ, έτρωγα όταν και όσο πεινούσα. Μάλιστα, η διαδικασία δεν ξεκίνησε με δίαιτα, αλλά με περπάτημα. Στα 100 ήμουν χάλια ψυχολογικά, ίσως καμια κατάθλιψη, η ζωή μου ήταν όλο τηλεόραση, φαί και ύπνος. Κάποια στιγμή, δε με χώραγε άλλο ο τόπος και πήρα τους δρόμους κ τα βουνά!Κάθε μέρα περπάταγα μερικά χιλιόμετρα (για ψυχοθεραπεία). Έτσι σιγά σιγά ήρθα σε επαφή ξανά με το σώμα μου και με το περιβάλλον και άρχισα να ?ακούω? τις ανάγκες του σώματός μου. Και έτσι αβίαστα χάνονταν και τα κιλά. Μετά όμως, ?χάθηκε το σήμα? και αργά πήρα την ανηφόρα πάλι...Είχα πολλή δουλειά εκείνη την περίοδο και υπήρχε σοβαρό θέμα υγείας σε αγαπημένο πρόσωπο, να αναφέρω και μια ερωτική απογοήτευση, η χάλια ψυχολογία αναζήτησε τον παλιό σύντροφο...το φαγητό! Το γέμισμα του κενού!Μετά ακολούθησε ένα διάστημα συνεχούς μάχης με τον εαυτό μου, να κάνω δίαιτα, ναι θα κάνω, πάλι η εμμονή, εγώ όποτε κάνω δίαιτα παχαίνω!! Κι εκεί σκέφτηκα πως πρέπει να κάνω κάτι δραστικό, γιατί συνεχώς υποφέρω από τη μάχη με τη δίαιτα-ζυγαριά κλπ και κάθε μήνα προσθέτω κι ένα δυο κιλά!Σκέφτηκα λοιπόν το μπαλόνι, αλλά τώρα άλλαξα γνώμη πάλι, γιατί λέω, κι αν το βάλω και μετά πάλι τα πάρω πίσω όπως λένε οι περισσότεροι?Μετά λέω, έπρεπε να το είχα βάλει τότε που πρωτοπήρα την ανηφόρα αλλά ήμουν αισιόδοξη. Και τώρα είμαι (αισιόδοξη) και αυτές τις μέρες τα καταφέρνω, βρήκα κι εσας και παίρνω κουράγιο, αλλά ρε παιδιά...έχω βαρεθεί και κουραστεί...Ξέρω ότι το κλικ είναι στο μυαλό μας, αλλά το κουμπί που το κάνει αυτό το κλικ, πού είναι???
Καμιά φορά λέω πως για όλα φταίει το ότι δεν έχω μια σχέση εδώ και κάτι χρόνια, από την άλλη πιστεύω πως για να με ερωτευτεί κάποιος πρέπει να αδυνατίσω και αισθάνομαι εγκλωβισμένη σε ένα φαύλο κύκλο! Ααχ!
Πολλά είπα αλλά ευχαριστώ πολύ όσους έκαναν τον κόπο και τα διάβασαν! Όλες οι σκέψεις και τα θέματα είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα! Καλά κουράγια σε όλους!!!
