Ένα βήμα πριν το χειρουργείο..
γεια σας παιδιά, αυτές τις μέρες είμαι στην τροχιά της απόφασης που πήρα να χειρουργηθώ... Τη Μεγ. Τετάρτη έχω το πρώτο μου ραντεβού με το χειρουργό, θα διαρκέσει 2 ολόκληρες ώρες και θα γίνει παρουσία ψυχολόγου & διατροφολόγου ώστε να αποφασιστεί ποια από όλες τις επεμβάσεις θα χρειαστεί να κάνω. Έχω μια ανυπομονησία και μόνο αυτό σκέφτομαι! Έίμαι στο αμήν όπως καταλαβαίνετε, θέλω να απαλλαγώ από όσα με βαραίνουν και το βάρος μου με βαραίνει όχι μόνο στα πόδια... επηρεάζει αυτό που είμαι και αυτό που κάνω στην καθημερινότητά μου. Η θλίψη που μου προκαλεί ο εαυτός μου πια, ο αδύναμος εαυτός μου που αρνείται να συνεργαστεί και να προσπαθήσει σοβαρά να αδυνατίσει, είναι η μοναδική μου σκέψη σχεδόν. Ζω σε μια πνευματική νέκρωση, δεν με ενδιαφέρουν τα παλιά μου χόμπι, αδιαφορώ και τα μικροπραγματακια που μου έδιναν τόση χαρά, να διαβάσω ένα βιβλίο, να απολαύσω μια θεατρική παράσταση, να χορέψω.. Τώρα το μόνο μου ενδιαφερον είναι ο συνδυασμός αλμυρών και γλυκών σκουπιδοφαγητών που θα μπουκώσουν κάθε βραδυ τη μοναξιά μου για να μην ουρλιάζει μέσα στο άδειο μου σπίτι.. Το χρειάζομαι το χειρουργείο. Είμαι πολύ κουρασμένη ψυχικά για να περιμένω πότε θα βάλω μυαλό , να γίνω το "σωστό" κορίτσι που ξέρει να αυτοπειθαρχεί και να υπακούει στους κανόνες της κοινής λογικής. Χρειάζομαι κάτι τόσο δραστικό όσο είναι το νυστερι που θα περιορίσει το στομάχι μου στο 20% και θα με αναγκάσει να πειθαρχήσω. Χρειάζομαι τον μπαμπούλα μου, χρειάζομαι το δάσκαλο με τη βέργα, χρειάζομαι το μπάτσο μου, χρειάζομαι ΚΑΠΟΙΟΝ ή ΚΑΤΙ που θα ανακόψει αυτήν την πορεία... Και μετά πιστεύω θα ξαναδώ που είναι αυτός ο δρόμος της αρετής.. Καμία επέμβαση δεν μειώνει την ψυχαναγκαστική επιθυμία για σκουπιδοξεφαντώματα αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσω. Το χρειάζομαι αυτό το σπρώξιμο , όσο βίαιο κι αν είναι. Είμαι 37 και κουρασμένη από δίαιτες, από "πρέπει", από κρίσεις, από συμβουλές, από μαγικές και έξυπνες συνταγές πως πρέπει να ζούμε τη ζωή, εγώ δεν ξέρω πως ζείται η ζωή. Ξέρω μόνο να αισθάνομαι στο πετσί μου τις επιπτώσεις της όταν η ζωή μου αποφασίζει να με πληγώσει.. Τότε χρειάζομαι τοπική αναισθησία για τον πόνο και αυτή έρχεται με μια μεγάλη συσκευασία Doritos, μισό κιλό ηλιοσπορους, δυο παγωτά και 2 zantac φυσικά για να ηρεμήσω το έρμο το στομάχι μου..
Διαβάζω εδώ και μερικές εβδομάδες τα γραφόμενα όσων έχουν παρόμοιες εμπειρίες, ελπίζω η ημερομηνία του χειρουργείου μου να μην αργήσει και να είναι η προσωπική μου δεύτερη ευκαιρία...
