οταν η μοναξια τα κάνει να φαίνονται όλα μαύρα.
Καλημερα. Δεν ξέρω αν ειμαι στην σωστή κατηγορία για να γραψω, δεν ξερω αν το προβλημα μου ειναι τοσο σοβαρο, ίσως αναλώσω τσαμπα τον χρονο σας. Νιωθω όμως πολύ μόνη μου. Ειδικά τα σαββατοκύριακα όπως τώρα... Οι παρέες μου έχουν τις ζωές τους, τις σχεσεις τους, υποχρεώσεις, και εγώ δεν κολλάω πουθενά. Ισως ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος που σιχαινεται τα σαββατοκυριακα κ τις αργιες, με αγχωνει ο ελευθερος χρονος οπου πρεπει να βρω πραγματα να κανω, αλλα ούσα μονη ποσο καλά να περασω πια..? Νιωθω πιο ασημαντη από ποτέ, δεν ξερω που φταιω, το τηλεφωνο μου σπανια χτυπα. Πνιγομαι.... δεν ξερω αν μπορει να με καταλαβει κανεις. Όλος αυτοσ ο ελευθερος χρονοσ με μαυρίζει, στα 27 μου νιωθω οτι δεν εχω κατι αλλο να περιμενω αφου δεν εχω ανθρωπους γυρω μου να κάνω πραγματα. Ξερω οτι σας ακουγομαι υπερβολικη, αλλα έχω τοσο πολυ ανάγκη να βγαίνω (ξεπερναω κ εναν χωρισμο) που όσο κάθομαι μεσα η ψυχολογια μου πιανει πατο.
Τελικα κανεις περναει καλα μονο όταν εχει σχεση, αυτο αρχιζω να διαπιστωνω.. Γιατι υπαρχει μια συντροφικοτητα, εχεις καποιον να μοιραζεσαι, να κανεις πραγματα, να ζεις. Οι παρέες και οι φιλοι καποια στιγμη σε πουλάνε, οχι απαραιτητα σκοπιμα, απλα λογω υποχρεώσεων.
Φοβαμαι οτι με περιμενουν ακομα πιο δυσκολες και μαυρες ημέρες, οτι θα ειμαι παντα τοσο μονη και νιωθω να μην αξιζει τιποτα πια. Κανεις δεν ξερει οτι μεσα μου ειμαι τοσο μαυρη... οποτε βρισκομαι με κοσμο ειμαι "χαρουμενη" και κανονικη.
Δεν αντεχω αλλο τη μοναξια μου.