καινουργια στο φορουμ, παλια στο προβλημα..

Ειχα πριν ενα χρονο προφιλ εδω.. τοτε που νομιζα οτι το ελεγχω... μετα σταματησα να γραφω για το προβλημα μου και εφοσον κανεις δεν το γνωριζει προσποιουμαι και γω η ιδια οτι δεν υπαρχει..

Πλεον νιωθω οτι δεν παει αλλο.. και δυστυχως δεν το λεω για την υγεια μου, αλλα γενικα για καθε τομεα..

εδω και μηνες δουλευω για να τρωω.. ξοδευω πανω απο 20ευρω τη μερα σε φαγητο που καταναλωνω και βγαζω 3,4,5 φορες την ημερα.. και δε λεω να χορτασω! τοση λαιμαργια δε φανταζομουν ποτε οτι μπορει να κρυβει ενας ανθρωπος.. το στομαχι μου εχει ανοιξει τοσο που τρωω περισσοτερο απο τον πατερα μου που εινια 120 κιλα, και επειδη κανω εμετο συνεχεια παραμενω 58..

ειναι τραγικο...πριν το προβλημα ημουν στα ιδια κιλα..τωρα μου φαινεται σαν ουτοπια.. θυμαμαι ομως ποσο δυσκολευομουν και βασανιζομουν,ολη μερα σκεφτομουν οτι δεν πρεπει να φαω οσο θελω..τωρα τρωω οσο θελω, και νομιζα πως εχω βρει την ισορροπια μου..τι παρανοια...

ετοιμαζομαι για επεισοδιο, και προκυπτει εξοδος.λεω οχι. ερχεται καποιος σπιτι μου,εχω νευρα. μου μιλαει καποιος στο νετ, κανω log out. θελω τη μιση μερα δικη μου,μονη μου,μονο για να τρωω..

και μετα πηγαινω στη σχολη,πηγαινω στη δουλεια, βγαινω και περναω καλα.. ειμαι μια διχασμενη προσωπικοτητα..

τωρα ημουν εξω και περνουσα καταπληκτικα..

πριν ερθω σπιτι ξοδεψα ποσα λεφτα μονο για να φαω...τωρα το στομαχι μου ειναι τοσο σκατα που ορκιζομαι οτι δε θα ξαναφαω ποτε! μεσα σε δεκα λεπτα ειμαι ικανη να ξανακανω βουλημικο για 5η φορα σημερα,μπορει και 6η,δε μετραω καν..

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΡΩΩ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΜΕΤΟ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ.. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗς ΖΩΗς ΜΟΥ???

Μαράκι μου, διαβάζω τόση ώρα το post, και είναι σαν να βλέπω εμένα. Ίσως είναι το μόνο post που διάβασα και είναι τόσο κοντά σ'εμένα. Λες ότι επειδή κανείς δεν γνωρίζει κάνεις κι εσύ σαν να μην υπάρχει το προβλημα. Όμως πια καταλαβαίνεις, το έχεις αναγνωρίσει, δεν θες να ζεις έτσι. Αυτό είναι η καλύτερη αρχή. Μα πρέπει να ακολουθήσει τεράστια προσπάθεια. Δεν ξέρω ποιος είναι ο τρόπος να το σταματήσεις αυτό. Όμως πρέπει να ξεκινήσεις από το να βρείς ένα τρόπο να αρχίσεις σιγά σιγά να το μειώνεις. Τώρα καταλαβαίνω ότι έχει γίνει απλά μια συνήθεια, αλλά οι ουσιαστικοί παράγοντες που το προκαλούν είναι μάλλον ψυχολογικοί (σε όλους). Κάνε λοιπόν ένα βήμα, ψάξε για βοήθεια, είναι ανάγκη να το κάνεις για σένα.

Ήμουν σαν κι εσένα, χαλούσα τα λεφτά μου στο φούρνο και στο σούπερ μάρκετ, παίρνοντας σακούλες για το σπίτι και καταναλώνοντάς τες σε μισή ώρα. Όταν δεν άντεχα, έκανα και ενδιάμεσα εμετούς, για να φάω πιο ευχάριστα. Κι όταν τελείωναν όλα αυτά και τα αποχαιρετούσα τραβώντας το καζανάκι, έτρεχα αμέσως στους καταλόγους των delivery. Παράγγελνα για 3, κι όταν ερχόταν η παραγγελία, άνοιγα τηλεόραση να ακούγονται φωνές για να νομίζουν ότι είμαστε παρέα που θα τα φάμε όλα αυτα!! και μετά πάλι το ίδιο. Τέλος τα λεφτά. Τώρα θα φάω όλο το σπίτι, ότι βρω, έστω και ένα πακέτο ψωμί του τοστ με λάδι, αν δεν υπάρχει κάτι άλλο, αν έχω ηδη αδειασει το ψυγείο. Έφτανα κι εγώ λοιπόν πολλές φορές να αρρωστάινω από τον εμετό, αλλά μετά από λίγη ώρα να το ξανακάνω. Κι ας περνούσα καλά πριν που θα είχα βγει έξω. Δεν με εμπόδιζε τίποτα. Ο εμετός δεν ήταν σκέψη πια, ήταν αντανακλαστικό.
Τώρα όμως νιώθω ότι θα τα καταφέρω. Η τελευετία φορά που έκανα εμετό ήταν η χειρότερη μου και με φόβισε πολύ. Τώρα έχω 24 μέρες να κάνω εμετό. Κάνω κάποια υπερφαγικά, προσπαθώ με το ζόρι να τα κρατήσω στο στομάχι μου ακόμα κι αν σκάσω, ακόμα κι αν υποφέρω. Κάνω ένα ένα βήμα τη φορά. Τώρα έχω μειώσει κι αυτά.
Κι αφού εγώ μπορώ, σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί, σημαίνει ότι ΜΠΟΡΕΙΣ κι εσύ. Μείνε στο forum αυτή τη φορά να προσπαθήσουμε και να τα καταφέρουμε

(Συγνώμη για την τόση πολυλογία μου...)

Πόσο άδικη τυραννία υφιστάμεθα; Και η ειρωνεία, ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ! Σαν αλυσίδες που μας κρατάνε γερά στο χώμα, να σερνόμαστε και να φοβόμαστε-ναι να φοβόμαστε- να κοιτάξουμε ουρανό. " ΠΟΝΑΩ!" φώναζα...και το άκουγα μόνο εγώ. Περνούσαν άνθρωποι τριγύρω μου και εγώ φορούσα το χαμόγελο μου και η ζωή συνεχίζεται...μέχρι την επόμενη κρίση που πάντα θα ήταν τελευταία.."χαχαχα, τι ανόητη!.." μου ψιθύριζε η βουλιμία...ʽΔε γλυτώνεις τόσο εύκολα!"

Ώσπου αποφάσισα να πατήσω στα πόδια μου, γερά...γνωρίζοντας πια ότι έχω πρόβλημα και έχω ανάγκη από βοήθεια. Το είπα σε πολλούς, άλλοι με κατάλαβαν, άλλοι όχι τόσο..πήγα σε ψυχολόγο, διατροφόλογο...το είπα ακόμα και στην ενδοκρινολόγο μου, που την έβλεπα για πρώτη φορά. Ένας -μπιπ!- ψυχίατρος μου έγραψε και χάπια...τα πήρα για ελάχιστο χρονικό διάστημα, ευτυχώς!

Το τονίζω και μόνο η παραδοχή του προβλήματος καθώς και η συζήτηση περί αυτού βοηθά. Ψάχνεις τις αιτίες, οι οποίες είναι διαφορετικές για τον καθένα και αναγκάζεσαι πια να βρεις και τις λύσεις, εφ όσον το επιτρέπει η διανοητική σου κατάσταση... που σχεδόν πάντα το επιτρέπει αλλιώς δε θα ήσουν εδώ να εκμυστηρεύεσαι τον "ξεπεσμό" σου...έλα πες μου έτσι δεν νιώθεις; σαν να έχεις πιάσει τον πάτο... και όμως υπάρχουν κάποιοι που θα σου απλώσουν το χέρι για να σηκωθείς! Αρκεί να το ζητήσεις... Ο Νερούδα είχε γράψει: αργοπεθαίνει.... όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν....

Τους φιλικούς μου χαιρετισμούς.

ΥΓ: Αυτό το ποίημα πολλές φορές φωτίζει τις σκοτεινές μέρες μου...
http://www.youtube.com/watch?v=XY2XAX_bKM0

Καλησπέρα... βιοι παράλληλοι θα έλεγα.. Απο τη μια πλευρά ο ρόλος του κοινωνικού, χαμογελαστού ανθρώπου... και απο την άλλη η απόλυτη μοναξιά , το απέραντο κενό που απαιτει τροφή.... τροφή που καταλήγει στην τουαλέτα

Είναι δυνατόν η κύρια αιτία του προβλήματος να είναι η λαιμαργία, η αγάπη για το φαγητό? Σίγουρα έχω και γω τα θεματάκια μου, σίγουρα είναι μέρες που νιώθω πιο μόνη και άλλες που νιώθω πιο χαρούμενη, αλλά πραγματικά αυτά τα ένιωθα και πριν το πρόβλημα. Για την ακρίβεια μέχρι τα 18 μου έζησα τις δυσκολότερες στιγμές μου και όμως δεν έπεσα σε καμιά τέτοια ή άλλου είδους παγίδα. Και το πρόβλημα ξεκίνησε στην καλύτερη περίοδο της ζωής μου, που μάλιστα μόλις είχα ερωτευτεί και περνούσα ζωή χαρισάμενη...

Τι να πω ρε παιδιά, τι κάλο μπορεί να κουβαλάει ένας άνθρωπος στο κεφάλι του για να έχει τόσα καλά στη ζωή του και να βασανίζεται από το τίποτα. Κάποτε ήμουν παχουλή ναι, και έχω εμμονή με την εξωτερική εμφάνιση. δηλαδή αν δεν είμαι σε καλά κιλά δε παίζει να ανέβει το κέφι μου με τίποτα. αλλά τόσα χρόνια ήμουν κανονική χωρίσ να χρειάζεται να τα βγάλω,αυτο είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι μπορώ... ή μπορούσα..

Δε φαντάζεστε ειλικρινά πόσο υπέφερα που δεν έπρεπε να τρώω πολύ..το εννοώ, υπέφερα... ανέκαθεν όλη μέρα σκέφτομαι το φαγητό από τότε που με θυμάμαι.. λέτε να κάνω καμιά ύπνωση μπας και ομυ φύγει η εμμονή? γιατί μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα

δεν εχω ιδεα.. προσπαθω να με πεισω οτι εχω τρελα ψυχολογικα η εστω οτι κατι με ταλαιπωρει και ξεσπαω στο φαγητο,αλλα δεν μπορω. ξερω τον εαυτο μου και ξερω οτι εχω αντεξει και πολυ χειροτερα ωντας υγειης.. απελπιστηκα!!!

κουκουτσι πολυλογια ειναι το δευτερο μου ονομα ! μεταξυ κατεργαρεων λοιπον, ειλικρινεια :)

Ψυχαναγκασμός λέγεται...ψυχάναγκάζεις τον εαυτό σου με κάθε τρόπο, κάθε τίμημα να παραμείνει αδύνατη. Εν τω μεταξύ έχεις ξεχάσει να ζεις, με την πραγματική έννοια του όρου "ζω" όχι απλά αναπνέω... όλη η ζωή στροβιλίζεται μέσα σε έναν κυκεώνα από δίαιτες,"σωστή" διατροφή μπλα μπλα μπλα...
Και εδώ υπεισέρχεται το ερώτημα: τι πάει να πει σωστός; Αυτό που είναι σωστό για 'σενα για 'μενα μπορεί να είναι λάθος...Για να γίνω πιο κατανοητή, για παράδειγμα εμένα μου αρέσουν πολύ τα γλυκά, πολύ όμως..όμως τα γλυκά δεν είναι ο,τι καλύτερο για να παραμείνει αδύνατος...(εσωτερική σύγκρουση) προσπάθησα πολλές φορές να τα αρνηθώ. Εεε δεν τα κατάφερα! Τι έκανα; ανακάλυψα τα light γλυκα...γλυκά που σου προσφέρουν την αίσθηση της ικανοποίησης χωρίς να σε φορτώνουν με παραπάνω θερμίδες.
Συμπερασματικά, δεν είναι όλα δεν είναι όλα ή τίποτα, δεν είναι όλα μαύρα και άσπρα..καιρός να ανακαλύψουμε το γκρι! Τουτέστιν ικανοποιούμε την επιθύμια μας υπό προυποθέσεις, θα φάμε το γλυκό μας αλλά θα είναι light.. Μια στο τόσο θα την πατήσουμε και δε θα μπορέσουμε να συγκρατηθούμε.Εεε και; Θα συνεχίσουμε ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΕΣ...ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΤΟ.
Δεν ξέρω, αν μπορείς ολοσδιόλου να νικήσεις το πρόβλημα. Η βουλιμία θα συνεχίζει να σου χτυπάει την πόρτα, ξανά και ξανά, δε βαριέται; απορώ... ακόμα και τοίχη γερά να έχεις υψωσει ανάμεσα σας αυτή θα σου δυναστεύει το μυαλό. Υπάρχει η πλήρης ίαση; Διερωτόμαι... Αυτο που έχω καταλάβει: Κάθε νίκή σου απέναντι της είναι το σκαλοπάτι για μια ακόμα μεγαλύτερη νίκη. Εεε που θα πάει; Κάποια στιγμή θα αγγίξουμε την κορυφή!:blush:

και γω το ιδιο θεμα εχω με τα γλυκα,μετα απο καθε γευμα ζητω παρανοικα να φαω και κατι γλυκο. μονο που ετσι ημουν ανεκαθεν. ετσι καταφερα και αδυνατισα με υγειη τροπο.ετσι εμενα αδυνατη τοσα χρονια. τρωγοντας και γλυκα, και πιτσες, και ξεφευγοντας. γιατι απλα ολα γινονται, και οι παραβιασεις των κανονων ειναι μεσα στο προγραμμα. ολα αυτα στη θεωρια τα ξερω πολυ καλα. οταν ομως εκει που για να μεινω 56 κιλα εσπαγα το κεφαλι μου μερα νυχτα και καταπιεζομουν τρομερα, ξαφνικα μπορω να 'λυνω' το μεγαλυτερο μου προβλημα και να μη σκεφτομαι τι τρωω, μπαινω σε ενα λαβυρινθο οπως καταλαβαινεις και δεν ειναι ευκολο να διαλεξω τη δυσκολη διαδρομη.

οσο για το αν εχω ξεχασει να ζω,επειδη μου ακουστηκε καπως προσβλητικο, δεν νομιζω οτι η φυσιολογικη ζωη περιλαμβανει την εμμονη που υπαρχει σημερα με τη διατροφη. βγαινω εξω για ποτο με αντρες και αντι να παρουν και ενα πιτογυρο στο δρομο με κραζουν που τρωω απο τα ξηροκαρπια γιατι λεει ειναι περασμενη η ωρα.αυτο το θεωρω τραγικο. η μητερα μου που στην ηλικια μου δε βομβαρδιζοταν με πρεπει και με μη, μια χαρα ετρωγε τα παντα και μια χαρα αδυνατη ηταν,γιατι απλα δεν την περιοριζε κανεις ωστε να της βγει αντιδραση και να φαει πιο πολυ ή εστω να το σκεφτει.

περαν αυτου, ειμαι φοιτητρια, πηγαινω γυμναστηριο, ασχολουμαι και με την πληροφορικη, εχω δουλεια,φιλους, ενιοτε γκομενους,αναλογα με τη φαση που βρισκομαι.. βγαινω εξω,διασκεδαζω,μενω και σπιτι.. γενικα νομιζω αντικειμενικα κ μονο αν το δει κανεις οτι ζω μια χαρα.

εκει ειναι το θεμα να βρεις τι φταιει, οταν ολα ειναι μια χαρα. ειδαλλως σε σαθρα θεμελια ειναι πολυ ευκολο να αντοπισει το προβλημα

Όχι ως "φυσιολογική" δεν ορίζεται η εμμονή με το αδυνάτισμα. Αλλά το "φυσιολογικό" ορίζεται υποκειμενικά. Συμφωνώ, εξωτερικά η εικόνα σου στους τρίτους συνάδει με τα πρότυπα που κάποιοι άλλο έχουν ορίσει ως φυσιολογικά. Πάμε τώρα στο εσωτερικό μέρος, χμμ δυσκολεύουν ολίγον τι τα πράγματα...νιώθεις ότι όλα κυλούν "φυσιολογικά"; (ρητορική ερώτηση)

Ξέρεις η βουλιμία περνάει από στάδια. Δεν μπορώ να τα ορίσω αντικειμενικά αλλά ξέρω πολύ καλά εκείνο το στάδιο της απόλαυσης της. Εκεί που δεν είναι πρόβλημα, αντιθέτως λύνει το πρόβλημα! Εν προκειμένω τρώω όσο θέλω και παραμένω κανονική-αδύνατη. Το πέρασα, θυμάμαι.. αλλά θυμάμαι και το μετά.. τότε που απέφευγα κοινωνικές συναντήσεις γιατί προέκυψε άλλο ένα βουλιμικό επεισόδιο, τότε που κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και σπάραζα στα κλάματα, τότε που όλοι με ρωτούσαν γιατί κλείνεσαι στο σπίτι και εγώ έλεγα ανοησίες για να δικαιολογηθώ. Τότε που έλεγα ψέματα στο σύντροφό μου όταν με ρωτούσε γιατί όλη μέρα δε σήκωνα τα τηλέφωνα. Με λίγα λόγια τότε που απλά είχα χάσει τον εαυτό μου μέσα στη βουλιμία.. Έκεί ήταν που είπα: τόσο κακό απλά να παραμείνεις αδύνατη; Αξίζει το τίμημα;

Υπάρχουν τρόποι για να μείνεις αδύνατη χωρίς να στερείσαι το χαμογέλο σου. Παντελής διαγραφή της λέξης "δίαιτας". Το φάρμακο βρίσκεται όταν προσαρμόζεις τη διατροφή σου στις ιδιαίτερες ανάγκες σου. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλο, εε τότε γιατί να είναι ίδια η διατροφή που ακολουθούμε; ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.

σου εξηγησα ηδη πως ημουν σε αυτη τη φαση χρονια, παρεμενα αδυνατη προσαρμοζοντας τη διατροφη μου στισ δικες μου αναγκες και τρωγοντας οσα ηθελα.. πλεον ομως το θεμα αφορα καθαρα την ποσοτητα... εχω μεγαλο προβλημα με την ποσοτητα και με την χωρητικοτητα που πλεον εχει το στομαχι μου.. δεν νιωθω οτι μπορω να γυρισω πισω. πρωτη φορα αμφισβητω τονε αυτο μου και αυτο ειναι σοκαριστικο

Ποσο χαμηλα μπορει να εχω πεσει...

Τι σημαίνει "δεν νιώθω ότι μπορώ να γυρίσω πίσω". Δεν μπορεί να μη μπορείς!! Είναι απόφαση και θέληση. Ζήτα βοήθεια, κάπου υπάρχει ένα αίτιο που γίνεται αυτό. Εσύ τώρα δεν το βλέπεις, αλλά κάποιος θα σε βοηθήσει να το δεις.Τώρα που νιώθεις ότι έπιασες πάτο, τώρα είναι η ώρα να το κάνεις.

δεν το θελω αρκετα... και δεν υπαρχει περιπτωση να αφησω κανεναν,κανεναν ομως να μαθει για το προβλημα μου. κανεις δεν θα δει ποσο αδυναμη ειμαι τελικα.....

μονο ο πρωην μου το ξερει και δεν προκειται να το πει πουθενα, και παρολα αυτα μετανιωσα που του το ειπα και επεσα και στα ματια του.
να πω οτι ειχα αλλο προβλημα ενταξει.. αλλα για το φαι? να αρρωσταινω για το φαι? οχι, για μενα αυτο ειναι καταντια.. συγνωμη που το λεω εδω μεσα αυτο.. οσο με αγαπω τοσο με μισω αυτη τη στιγμη...

Γι αυτό πρέπει να το λύσεις. Αφού το θεωρείς κατάντια πρέπει να το λύσεις. Πολλοί από εμάς εδώ έχουν βοηθηθεί πολύ από έναν ψυχολόγο. Δεν είναι ντροπή να μιλήσεις για το πρόβλημά σου σε κάποιον που έχει τη δυνατότητα να σε βοηθήσει να το λύσεις!!!

δεν εχω ουτε την οικονομικη ανεση ουτε τον χρονο που χρειαζεται.. αν και αυτα ειναι δικαιολογιες καθως υπαρχει και η δωρεαν υποστηριξη φανταζομαι.. δεν γινεται να πηγαινω σε ψυχολογο και να μεινει κρυφο.. δεν μπορω να μπω σε ενα κτηριο που θα ξερουν οτι κατι δεν παει καλα με μενα. δεν αντεχω,τοσο απλα. δεν γινετια...

ασε που ξερω τοσο καλα πως η λυση ειναι στα χερια μου που μου φαινεται περιττο να προσπαθω να εξηγησω σε καποιον το τι μου συμβαινει και αυτος να προσπαθει να με βοηθησει. μπορω κ γω η ιδια να με συμβουλεψω με επιχειρηματα που θα σε εκπληξουν. απο τη θεωρια στην πραξη ομως διαφερουν πολυ τα πραγματα..
νιωθω πως και εδω που γραφω δε βρισκω την παραμικρη παρηγορια.. εχω τοσα νευρα :/