Βulimia is back

Τρίτη, 28.6.2011

Η κρίση ξεκίνησε στις 20:30 και τώρα είναι 21:15.τα νεύρα μου ηταν τεντωμένα απίστευτα. Ξύπνησα στις 7:30 περίπου, ήπια καφέ, έφαγα 2 φέτες ολικής με 1/2 τριμμένο μήλο, σταφιδες και κανέλα.
κοιμήθηκα, είδα ενα παράξενο όνειρο και ξυπνησα με μια απίστευτη λιγούρα για γλυκό και ας μην πεινούσα. Τελικά κατόρθωσα να μην ενδώσω σε μια επικείμενη κρίση αλλά έφαγα ενα γενναιόδωρο κομματι cheesecake light, λίγα κεράσια και 2 φέτες καρπούζι. ΔΕΝ ΠΕΙΝΟΥΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Τα νεύρα συνεχιζαν να με ταλαιπωρούν, εχει απεργια και δεν ξέρω αν μπορώ να λάβω μέσω courier κάποια σημαντικά έγγραφα, βαριέμαι. Τελικά αποφασίζω να πάω θάλασσα. Το ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολο να παλέψω με τους δαίμονες μου σήμερα, γυρίζουμε στις 5 περίπου και σε 1 ωρα τρώω μια ομελέτα με λαχανικά και σαλάτα με ρόκα. Ως εδώ όλα καλά.(με το φαΐ, γιατι τα νεύρα μου συνεχίζουν να είναι τεντωμένα) ξεσπάω για τους πιο ασήμαντους λόγους στη μητέρα μου, την αναγκάζω να φύγει απο το σπίτι. Ξεκινάω να δω μια ταινία, με διακόπτει στο τηλέφωνο ο Γιώργος, δεν είναι στα καλά του. Το Κλείνουμε και εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι το φαγητό, θέλω γλυκά, σοκολάτα... τελικά ενδίδω...

Παίρνω το σακουλάκι με τα δημητριακά και αρχίζω και τρώω, ήταν σχεδόν γεματο.. έφαγα αρκετα. Θα μπορούσα να σταματήσω, εξάλλου δεν είχα φάει πολυ. Δεν το έκανα. Καθε μπουκιά ήταν μια ανακούφιση, τα νεύρα μου άρχισαν να ξεφουσκώνουν, μετά πήρα μια κουβερτούρα, το πιο κοντινό που είχα στο σπίτι σε σοκολάτα μαζί με κάμποσα φουντούκια και την έφαγα σαν υπνωτισμένη, Συμπλήρωσα με κάτι σταφίδες, ελάχιστα αμύγδαλα και 1 καρύδι. Στο τέλος έφαγα και ψωμί, απλά για να φάω ώστε να τα βγάλω πιο εύκολα.

ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΒΓΑΛΑ. Δεν είχα σκάσει αλλά και μόνο που φανταζόμουν πόσες θερμίδες πήρα... ένιωσα ανακούφιση, δάκρυζα ταυτόχρονα. Μετά τη διαδικασία του εμετού τα νεύρα είχαν ανακουφιστεί. Είχα σχεδόν ηρεμήσει.

Συμπέρασμα: έλυσα τα νεύρα μου με μια βουλιμική κριση. WTF??????????????????????????????????????!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!

Σχεδόν αυτούσιο απόσπασμα από το ημερολόγιο μου. Κάθε φορά που υποκύπτω στην βουλιμία καταγράφω όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο εμφανίστηκε με απώτερο σκοπό την αυτοθεραπεία. Μετά από 1 ώρα σχεδόν αποφάσισα να το μοιραστώ, δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί στο βάθος του μυαλού μου να τρέφω την πεποίθηση ότι κάποιος-α διαβάζοντας το να μη νιώσει μόνος στο γολγοθά του, να ξέρει και ότι κάποιος άλλος κοντά ή μακρυά του υποφέρει αλλά δεν σταματάει να προσπαθεί. Πέφτω και ξανά σηκώνομαι, ξανά και ξανά...

Ευχαριστούμε, Shadow. Ούτε εσύ είσαι μόνη. Κάνεις πολύ καλά που γράφεις, είσαι συνειδητοποιημένη. Πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε...:thumbup:

Έκανες καλά που τα έγραψες. Σίγουρα μας βοηθάει πολύ να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια να φαινόμαστε... να είμαστε... δεν ξέρω ακριβώς.... ίδιοι, όχι διαφορετικοί, όχι χοντροί. Εγώ έχω πρόβλημα και δεν μπορώ να βγάλω την τροφή που τρώω, το έχω από παιδάκι, μου προκαλούσε πάντα πανικό και συνεχίζεται αυτό έως σήμερα, διαβάζοντας όμως όσα έγραψες θα μπορούσε αυτή η μέρα να ήταν η δική μου μάλλον χωρίς τον επίλογο. Δεν είσαι, και δεν είμαστε μόνοι μας...καλώς ή κακώς είμαστε πολλοί και αγωνιζόμαστε για την ίδια "αρχή" που θα μας φέρει πιο κοντά σε αυτό που φανταζόμαστε και ορίζουμε ως ευτυχία.