ΒΑΡΙΕΜΑΙ

έρχονται μερες που βαριεμαι τα πάντα.... βαριεμαι να κανω γυμναστικη, βαριεμαι να παω για ψωνια, να παω μεχρι τη γιαγια μου που μενει στον κατω οροφο (οχι για τη γιαγια, για τις σκαλες), βαριεμαι να παω σουπερ χωρις αμαξι κι ας ειναι 3 τετραγωνα μακρια, γενικα βαριεμαι να κανω οτιδηποτε θα απαιτησει σωματικη ενεργεια.... κοινως βαριεμαι να κουνησω τον κ***ο μου!!!!!!!


εχω αρχισει να πιστευω οτι τα 2 χρονια υποχρεωτικης καθηστικης ζωης λογω δουλειας μου εκαναν μεγαλη ζημια... και μετα αναρωτιεμαι γιατι χανω πολυ αργα....

σας εχει συμβει και σας κατι τετοιο? πως το αντιμετωπισατε?

konina, το θεμα ειναι βαριεσαι η κουραζεσαι πολυ ?
σορρυ αν τα χεις ξαναπει αλλα ειμαι καινουργια. εισαι παντρεμενη, παιδια?

δευτερον εργαζεσαι τωρα? ξερεις εμενα πολλες φορες μου συμβαινει το εξης οσο πιο πολυ δεν κανω τιποτα τοσο πιο πολυ βαριεμαι, δεν ξερω αν με καταλαβαινεις. Ισως αν πιεσεις λιγο τον εαυτο σου να 'ξεκολλησεις' . Εγω λογω παιδιων, ωραριου δουλειας κλπ η μονη γυμναστικη που κανω ειναι που παω με τα ποδια στη δουλεια ( 1 ωρα περιπου ) + 30 ωρα βολτα στα μαγαζια πριν παω γραφειο. επισης και αυτο δεν ξερω αν το χεις πει, εξετασεις εχεις κανει να δεις γιατι χανεις σιγα ?

κουκλιτσα μου ολοι πιστευω περναμε τετοιες φασεις.

oloi περναμε τετοιες φασεις -θα σου προτεινα να κανεις μια ΤSH ΕΞΕΤΑΣΗ για να τσεκαρεις το θυρεοειδη σου ομως

κοιτα να δεις συμπτωση! σε 2 μηνες κλεινουν 2 χρονια απο τοτε που αλλαξα κι εγω δουλεια και απο βοηθος φαρμακειου (πολυωρη ορθοστασια και πηγαινε ελα) η ζωη μου εγινε απολυτα καθιστικη! μεσα στον πρωτο χρονο πηρα σχεδον 20 κιλα απο τα οποια εχω πλεων απαλαγει αποκλειστικα με διατροφη χωρις καθολου ασκηση και πραγματικα νιωθω οτι εχω σκουριασει! βαριεμαι να κανω το παραμικρο παραπανω απο αυτα που πρεπει λογω οικογενειας και ολο βρισκω δικαιολογιες οτι δεν εχω χρονο ή δεν εχω δυναμεις. ομως αν θελω να ειμαι ειλικρινης απλα βαριεμαι! εχω εξελιχτει σε αρχιτεμπελαρα και ολο αναβαλω πραγματα...

τον76 καποτε κουραζομουν παρα πολυ....αλλα σε πληροφορω οτι τοτε ειχα πολυ περισσοτερη ενεργεια....δουλευα ως σερβιτορα ολη την εβδομαδα, πηγαινα χορο 4 φορες την εβδομαδα και γενικα ολο ετρεχα.... απο τοτε που ξεκινησα δουλεια 12ωρη γραφειου πηρα 17 κιλα, ο ΤSH ανεβηκε κ εφτασε στα ορια του (φυσιολογικα μεν, αλλα ορια δε) και γενικα βαριεμαι που ζω... τωρα που αποφασισα να απαλλαγω απο ολα αυτα και να ασχοληθω με τον εαυτο μου ολη μερα καθομαι κ ομως νιωθω οτι δεν προλαβαινω γιατι τα παντα γινονται πολυ πολυ αργα.... το μονο που ευτυχως δεν βαριεμαι να κανω ειναι να ασχοληθω με την διαιτα και το προγραμμα που ακολουθω, αλλα μεχρι εκει.... οσον αφορα τη γυμναστικη βαριεμαι να κανω το οτιδηποτε... κ εχω κ ετοιμο γυμναστηριο σπιτι απο τον αντρα μου... διαδρομο, πολυοργανα κλ.... αλλα τιποτα.....

μην το παιρνεις προσωπικα, σε ολους συμβαινει :D

εγω το ξεπερναω απλα πιεζοντας τον εαυτο μου.
πχ μπορει να βαριεμαι να κανω γυμναστικη στο σπιτι αλλα πορωνομαι με το γυμναστηριο.

κ μπορει να βαριεμαι να ξεκουνηθω κ αντι να ριξω τρικουβερτο υπνο να παω γυμναστηριο αλλα με το που θα φυγω απ οτο σπιτι γουσταρω τρελα κ ενθουσιαζομαι, κανω 2 ωρες γυμναστικη ανετα.

οποτε απλα προσπαθησε να πιεσεις λιγο τον εαυτο σου να παρει την αποφαση, μετα ολα θα ναι ευκολα :)

σμαρτ σευαχριστω πολυ αυτο θα προσπαθησω να κανω.... λόρα μου κ εγω αυτο φοβαμαι...να μην γινει η αρχιτεμπελια τροπος ζωης....

Και γω τα τελευταια χρονια που η δουλεια μου ειναι γραφειου νιωθω πιο πολυ τη βαρεμαρα παρα πριν που η δουλεια μου ηταν με ορθοστασια και με πολυ νευρο και ενταση.

Μας αφιερωνω αυτο το τραγουδι παντως :)

http://www.youtube.com/watch?v=fLexgOxsZu0

Sourkouna τελειο τελειο !!!

ενα τρυκ ειναι να λες στον εαυτο σου πριν κανεις κατι που θεωρητικα θα σε ζορισει "για να μου αποδειξω οτι μπορω". και οταν το κανεις "φυσικα και μπορεσα".
κλικ σπικινγκ!
πιανει ;)

ολοι το παθαινουν γιαυτο και πολλοι συνδιαζουν την ασκηση με παρεα, για το κινητρο της παρεας και την ντροπη της εγκαταλειψης του αλλου ;)

Το αισθημα της βαρεμαρας το εχω και εγω συχνα,που συνοδευεται οταν με πιανει και με μεγαλη θλιψη. Δεν ξερω αν φταιει η ανεργια,το οτι λογω οικονομικων δυσκολιων γυρισα στο πατρικο μου και ενω με τους γονεις μου εχω αριστες σχεσεις δεν νιωθω και πολυ καλα,παντως οταν με πιανει δεν θελω να μιλησω σε ανθρωπο.Ειμαι αισιοδοξη γενικα στη ζωη μου και απορω πως ολο αυτο μου χει δημιουργηθει τον τελευταιο χρονο.Μερικες φορες κλαιω χωρις να υπαρχει λογος.
Τι να πω καλο κουραγιο και θετικες σκεψεις:(