Δυσανασχετηση οταν σου προσφερουν η σε υπηρετουν...?Γιατι?
Μεσα απο καποιες συζητησεις και αμοιβαιες μικρες εξομολογησεις με τη φιλη μου, διαπιστωσαμε και οι δυο πως οταν οι αλλοι(φιλοι, συντροφοι, αδελφια, οποιουδηποτε ειδους σχεση κι αν ειναι αυτη) μας προσφερουν τη βοηθεια τους, εμεις νιωθουμε αβολα και δεν αφηνουμε τον αλλον να συνεχισει για πολυ η να ολοκληρωσει αυτο το καλο που διατιθεται να μας προσφερει.
Παραδειγμα(ισχυει και για μενα και για τη φιλη μου): Οταν ο συζυγος μου κανει μασαζ στον αυχενα, τον αφηνω για λιγο και μετα του λεω"οκ φτανει τωρα, ευχαριστω".Με τον ιδιο τροπο αντιδρω, αν το κανει η φιλη μου.Και οι δυο μας αισθανομαστε, πως να το πω...ενα βαρος οταν οι αλλοι εχουν ολη την καλη διαθεση να μας υπηρετησουν.Δε δεχομαστε ευκολα τη βοηθεια του αλλου κι αυτο οχι απο εγωισμο, αλλα απο ενα συναισθημα, μια φωνη μεσα μας που μας λεει" μην τον/την κουραζεις αλλο...ενταξει..σε βοηθησε, μην το προχωρας".Καπως ετσι.Οταν πχ η φιλη μου θελει αν βοηθησει στο πλυσιμο των πιατων μετα απο τραπεζι, την αποθαρρυνω απο το να το κανει, σκεφτομενη μην την κουρασω.Το ιδιο κανει κι εκεινη.Δεν επιμενει ομως καμια μας, σωνει και καλα να μην αφησει την αλλη να βοηθησει.Παρολα αυτα δε μπορουμε να αποφυγουμε το γεγονος να μην πουμε η μια στην αλλη"ελα βρε...σιγα...αστα...δεν πειραζει..θα τα κανω μετα, μην κουραζεσαι".
Που οφειλεται αυτη η σταση? Αυτη η συμπεριφορα? Γιατι, το τονιζω και παλι, δεν ειναι θεμα εγωισμου.Απλα, αισθανομαστε πως δε θελουμε να θεσουμε στην πλατη του αλλου βαρος...Τι ειναι αυτο που μας ωθει να συμπεριφερομαστε ετσι? Γιατι αυτη η συμπεριφορα ειναι κομματι του χαρακτηρα μας?Υπαρχει τροπος, να μην ειμαστε ετσι? Υπαρχει λογος ουσιαστικος που ενδεχομενως θα επρεπε να αλλαξει μια τετοια σταση απεναντι σε ανθρωπους που απο καλη θεληση και αγαπη θελουν να μας προσφερουν?
Θα εκτιμουσα καποιες προσωπικες εμπειριες μελων του φορουμ και ενδεχομενως καποιου ψυχολογου.
Σα ςευχαριστω !
