click όπως λέμε "κλειδώνω"

Σκεφτόμουνα για όλους εμάς που προσπαθούμε να "κλειδώσουμε" και να κρατηθούμε στην προσπάθεια μας, σκέφτομαι ότι χρειαζόμαστε λειτουργικές ιδέες, μικρές σκέψεις που όλοι μας κάναμε ή ακούσαμε κάποια στιγμή και μπορέσαμε να πούμε, "αυτό μου έκανε click, και λειτούργησε μέσα μου". Τις περισσότερες φορές, είναι κάτι απλό, κάτι που ακούσαμε και μας άγγιξε περισσότερο... θα έλεγα αν θέλετε να μπορούμε να μοιραστούμε κάποια τέτοια πράγματα που κάποιος μας είπε, και που επαναλάβαμε μέσα μας σαν αλήθεια.

Πριν 2 εβδομάδες άκουσα κάτι πολύ όμορφο που είπε κάποια γυναίκα και σκέφτομαι να σας το μεταφέρω.

Είπε ότι της έκανε "click" μέσα της, όταν της είπαν ότι "να επιλέγεις το φαγητό σου, όπως τους φίλους σου"... δεν είναι όμορφο σαν σκέψη; Στο κάτω κάτω, δεν περνάμε από κόσκινο αυτούς που πλησιάζουν την ψυχή μας; Σκέφτεστε να κάνουμε κάτι ανάλογο για το φαγητό που βάζουμε μέσα στο σώμα μας;

Θα έλεγα ότι είναι όμορφο να μπορούμε να συγκρατούμε κάποια πράγματα που είχαμε την τύχη να μας πει κάποιος....σκέφτεστε τι καλό που μπορούμε να προσφέρουμε αν έστω και μία μας σκέψη έχει τη δύναμη να βοηθήσει αυτή την δύσκολη προσπάθεια όλων μας;

Τι έχει να πει η click για όλα αυτά;

Εμένα ο ενδοκρινολόγος μου είχε πει "Α Γ Α Π Η Σ Ε Τ Ο Ν Ε Υ Α Τ Ο ΣΟΥ!!!!!!!!!!!!!!"

:starhit::starhit: 'Όταν μου το είπε κάπως αισθάνθηκα αλλά μετά που το σκέφτηκα καλύτερα συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε!!!!!!!!

Eμενα μου ειπαν "Το φαγητο δεν ειναι τπτ αλλο απο μια στιγμιαια απολαυση του ουρανισκου".Αυτο μου κανε κλικ.
Μετα απο καποιο διαστημα σε μια ερωτηση μ αν μπορω να τα καταφερω μου ειπαν "Τα ΠΑΝΤΑ μπορεις να καταφερεις".Αυτα τα 2 λεω συνεχεια στον εαυτο μου.

μία φίλη μου αδύνατη, μια μέρα θύμωσε μαζί μου πολύ με την γκρίνια μου. της έλεγα ότι προσπαθώ και δεν γίνεται τίποτα, κλπ, και μου λέει "έχεις εντύπωση ότι όλοι οι αδύνατοι άνθρωποι δεν πεινάνε; πεινάνε, και αντιστέκονται. ακόμα και οι άνθρωποι που πάσχουν από ανορεξία, έχεις την αίσθηση ότι δεν πεινάνε; φυσικά και πεινάνε, απλώς λόγω ασθένειας επιλέγουν να μην φάνε... όμως όλοι πεινάμε κάποια στιγμή, την στιγμή που σκέφτεσαι εσύ κάτι δυσάρεστο και ενδίδεις, την ίδια στιγμή έχω την ίδια πρόκληση....η πρόκληση είναι η ίδια για όλους"...

...δεν σας κρύβω ότι όλο αυτό με προσέβαλε λίγο, αλλά ήταν αρκετά ισχυρή σαν σκέψη για να την θυμάμαι.

Θα σας πω τι έκανε σε εμένα κλικ και αποφάσισα να προχωρήσω σε επέμβαση για να απαλλαχθώ από το βάρος μου. Γνωστή μου κοπέλα, περίπου στα 160 κιλά, δεν μπόρεσε να κάνει την επέμβαση σληβ αλλά και καμία άλλη γιατί γύρω από τους πνεύμονες της είχε τόσο λίπος που ο γιατρός δεν την ανέλαβε και την προειδοποίησε ότι και μια απλή σκωληκοειδίτιδα να χρειαστεί να κάνει , έχει 30% θνησιμότητα. Αυτό με σοκάρισε τόσο πολύ που σαν να ξύπνησε ο κοιμισμένος μου εαυτός και ανέλαβε δράση. Ουσιαστικά αυτό που 'μίλησε' μέσα μου ήταν η έλλειψη επιλογής. Να χρειάζεται να κάνεις κάτι που θα σε σώσει και να μην μπορείς. Η πιθανότητα αυτή με διέλυσε και με έστειλε πολυ σύντομα στα χεράκια του χειρουργού μου. 1,5 μήνα μετά και 14 κιλά ελαφρύτερη ήδη, δεν μετανιώνω για την απόφαση μου. Για μένα χρειάστηκε κάτι πολύ δραστικό για να με κάνει να κάνω πράξη το σωστό. Χρόνια πολλά άκουγα ατακες, αποφθέγματα, σοφές κουβέντες αλλά η επίδρασή τους πάνω μου ήταν στιγμιαία..

είδατε τι έγραψε όμως η monahoiot; κάποια σκέψη "μίλησε" σε αυτήν, και ενήργησε. Η απραξία είναι από μόνη της μία ενέργεια,... καθώς έχει μέσα της αποτέλεσμα. Πρέπει να φτάσουμε στον "πάτο" (όπως τον ορίζει ο κάθε άνθρωπος), για να "ξυπνήσει" μία ισχυρή σκέψη την θέλησή μας;

ναι, synnefia, έτσι νομίζω και εγώ, απλώς νομίζω ότι υπάρχει πάντα μία μικρή ή μεγάλη σκέψη που μπορεί να λειτουργήσει μέσα μας σαν βάλσαμο... σαν κρυφό δώρο....που λέω απλώς να το φέρουμε στην επιφάνεια και σε άλλους, μήπως και μας βοηθήσει.....

μου έλεγε π.χ. κάποιος από τον ίδιο χώρο που είμαστε εδώ, ότι τον βοηθάει να μην κάνει εμετό το φαγητό που τρώει όταν σταυρώνει το πιάτο του, ευχαριστεί για το φαγητό που τρώει..... Δεν λέω ότι μπορεί να λειτουργήσει σε όλους αυτό, αλλά αν λειτουργήσει έστω και σε έναν..... δεν θα είναι τρομακτικά όμορφο; :)

Η Κλικ κλικαρε τωρα!!

θ ε λ η σ η και ενθουσιασμος. τσαγανό!
αυτα ειναι το κλικ :)

"ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΨΑΧΝΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ, ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΨΑΧΝΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ"
(καποια κοπελα το ειχε και υπογραφη, δε θυμαμαι ποια)

μόλις παρακολουθώ την εκπομπή για την υγεία και είναι μία κλινική ψυχολόγος που μιλάει, και ενώ μιλάει για κάτι άλλο, είπε.... ότι κανείς ξεκινάει ξανά, ουσιαστικά "μηδενίζει το conter" ..... και σκέφτομαι τις φορές που κανείς έχει χαλάει στην δίαιτα, πολλές φορές όχι για μία μέρα, αλλά για ένα διάστημα, και ουσιαστικά πρέπει να βρει το κουράγιο να ξαναξεικινήσει...... να μηδενίσει το conter και με καθαρό μυαλό να προχωρήσει σε μια φρέσκια προσπάθεια.

[...]...να επιλέγεις το φαγητό σου, όπως τους φίλους σου...[...]
Με το που διάβασα αυτό αμέσως το μυαλό πήγε αυτόματα στην εξής σκέψη: έχω 2 - 3 καλούς φίλους, άρα ανάμεσα στα τόσα φαγητά τα 2 - 3 αγαπημένα μου είναι: πίτσα σπέσιαλ, καρμπονάρα, πατάτες ωγκρατέν.... κ.α.. :tumble:
Το θέμα είναι ότι επί της ουσίας οι φίλοι έρχονται και παρέρχονται για να μην πω πως μένεις και μόνος και σε ξεχνάνε έτσι και υπάρχει απόσταση λόγω υποχρεώσεων. Το πιο δυνατό παράδειγμα μέχρι στιγμής ήταν της monahoiot. Τέτοιες περιπτώσεις σε κολλάνε στον τοίχο!

Καλησπέρα κορίτσια. Για μένα το δικό μου κλικ, αν μπορεί κάπιος να το πει έτσι, έγινε όταν μου δόθηκε "δεύτερη ευκαιρία" για να ζήσω. Τί εννοώ?

Οπως ίσως να γνωρίζετε, είχα βάλει δακτύλιο πιο παλιά. Συγκεκριμένα το 2004 στα 140 κιλά. Από τότε ήταν που ξεκίνησα να ζω με εμετούς. Ομως επειδή είχα πέσει μέχρι 112 κιλά, αρνιόμουνα καν να συζητίσω την αφαίρεσή του με φόβο να ξαναπάρω τα κιλά μου, με αποτέλεσμα να συνεχίσω να κάνω εμετούς με όποια ρύθμιση και να είχα, αλλά πάντα διατηρούμενη στα 112 κιλά.

Μέχρι που έμεινα έγκυος, και εκεί ξεκίνησαν τα προβλήματα. Κλείστηκα στο νοσοκομείο για 15 βδομάδες λόγω εμετών και διαφόρων άλλων επιπλοκών(γέννησα στην 30 βδομάδα), από τις οποίες τις τελευταίες 4 βδομάδες δεν κρατούσα ούτε το νερό μέσα μου, τις τελευταίες 2 βδομάδες ήταν σε κόμμα το μωρό μέσα μου, και εγώ σε κατάσταση ζωντανού ζόμπι, και ο γιατρός μας ανακοίνωσε πως ήμουνα έτοιμη να πέσω σε κόμμα και έπρεπε να με γεννήσουν χωρίς να ξέρουν τί θα γίνει.

Μετά από αυτό λοιπόν, και αφού τελικά το μωρό μου έζησε, αποφάσισα πως δεν γινόταν να συνεχίσω άλλο να ζω έτσι. Μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία και έπρεπε να την αρπάξω από τα κέρατα. Ετσι λοιπον, σήμερα, 4μιση μήνες μετά την αφαίρεση του δακτυλιδίου και την επέμβαση σληβ, είμαι κατά 25 κιλά πιο αδύνατη από όταν μπήκα χειρουργείο, και πιο υγιές από ποτέ.

Πιστεύω πως αν δεν περνούσα ότι πέρασα, ούτε καν θα έκανα άλλη προσπάθεια για τα κιλά μου.

μου έκανε κλικ το ότι αναγνωρισα ότι επασχα απο ψυχογενη υπερφαγια....πλεον ηξερα ποιος ήταν ο "εχθρος" κ ηξερα πως να τον καταπολεμησω... μεχρι τοτε απλα θυμωνα που δεν μπορουσα να συνετιστω!!απο όταν το πηρα αποφαση, δεν επετρεπα στον εαυτο μου να μου θυμωνω ακομα κ οταν εκανα παρασπονδιες, κ παντα συνεχιζα απο εκει.... παλια αν χαλουσα εστω κ λιγο τη διαιτα, με τιμωρουσα με το να μην την συνεχιζω, και να κανω υπερφαγικα...πλεον όταν με πιανει η γνωστη λυσσα, το σκεφτομαι 2-3 φορες να δω αν οντως πειναω, ή αν μου φταιει κατι αλλο, κ αν δω ότι δεν κρατιεμαι κανω στον εαυτο μου ενα μικρο δωροκ συνεχιζω την επομενη κανονικα... σιγουρα δεν χανω οπως θα ήθελα, ομως χανω... κ αυτο ειναι καλυτερο απτο να παιρνεις...

Κονινα εχεις απολυτο δικιο! Κι εγω οποτε χαλουσα τη διατροφη μου με "τιμωρουσα" με το να τρωω ακομη περισσοτερο, ωστοσο πλεον προσπαθω να το παλευω και να συνεχιζω ξανα την προσπαθεια απο κει που την σταματησα (ακομη κι αν τη δεδομενη στιγμη ειμαι σε φαση βλακειας και υπερφαγικων)