Ανορεξια-Βουλιμια μια συζητηση με την διατροφολογο μου

Καλησπερα και παλι σε ολους,για οσους εχουν διαβασει την ιστορια μου υπηρξα ανορεξικη και μετα βουλιμικη κατι που ακομα παλευω να ξεπερασω...λοιπον που ειχα ραντεβου με την διαιτολογο μου συζητησαμε σχετικα με αυτες τις δυο διατροφικες διαταραχες(ειναι ιδεικευμενη σε αυτες)Λοιπον για να μπω στο θεμα...τις ελεγα(πριν ανακαλυψω αυτο το φορουμ)πως ειμαι η μοναδικη περιπτωση που ξαφνικα ενω ημουν τοσο αδυνατη-ανορεξικη επεσα στην βουλιμια και πηρα αποτομα τοσα κιλα...εκεινη με εξεπλιξε με την απαντηση πως ημουν τυχερη εξηγωντας μου πως τα ποσοστα θνησιμοτητας στην ανορεξια ειναι πολυ μεγαλυτερα απο οτι στην βουλιμια χωρις αυτο να σημαινει πως η δευτερη στερειται σε κινδυνους και σοβαροτητα για την υγεια.Επισης μου ειπε πως υπαρχουν περιπτωσεις στην ανορεξια που υπαρχει αυτοιαση οπως και στην βουλιμια αλλα σε μικροτερο ποσοστο.Το σιγουρο ειναι πως η βουλιμια δεν πρεπει σε καμια περιπτωση να αντιμετωπιστει με διατα αλλα με ισορροπιμενη διατροφη που να προσαρμοζεται στις αναγκες αλλα κυριως τις προτιμησεις του καθε ατομου ξεχωριστα...Για παραδειγμα(μπορει να φανει γελοιο αλλα ειληκρινα αληθευει)ολα τα βουλιμικα που εχω κανει μεχρι τωρα ηταν με τροφιμα που στερηθηκα και λατρευω:δημητριακα,φρουτα,� �ακες,ρεβυθια,βρωμη,φετα,αν� �οτυρο,λαδερα,παξιμαδια,ψωμ ι μαυρο...υγειηνα μεν αλλα οχι σε υπερποσοτητες οπως ετρωγα εγω επειδη 2 χρονια ανορεξια τιποτα απο αυτα δεν εβαζα στο στομα μου,ουτε γλυκα ουτε τετοια βρωμικα φαγητα που ετσι και αλλιως δεν πολυετρωγα.Εκει που θελω να καταληξω ειναι πως δεν μπορει καποιος να κανει διατροφη με κρεατα ψητα και σαλατες,οπως εκανα εγω,αν δεν του αρεσουν γιατι μοιραια αργα η γρηγορα το σωμα του θα αναζητησει αυτο που στερειται ενω του αρεσει και θα επανακτησει ξανα ισως και περισσοτερα τα κιλα που τοσο μοχθησε να απωβαλει...ευχομαι να μην σας κουρασα...αναμενω γνωμες καλη συνεχεια σε ολους:starhit:

Ναι ετσι είναι! Σημαντικό είναι να μη στερείσαι τα φαγητά που σου αρέσουν! Πολύ σημαντικό! Και όντως, η βουλιμία από άποψη επιπτώσεων στην υγεία και ίασης...είναι καλύτερη.

Αλλά σημαντικό είναι επίσης να συνηδητοποιήσεις γιατί κάνεις τα υπερφαγικά. Να βρείς την αιτία και όχι να κάνεις μία "συμπτωματική αντιμετώπιση". Τι νιώθεις πριν. Βαρεμάρα, λύπη, θυμο...εκδικηση? Τι πυροδοτεί ένα υπερφαγικό? Σκέψου τα και γράψτα σε ένα χαρτί!
Ποιες είναι η σκέψεις σου όταν θέλεις να υπερκαταναλώσεις? Τι σε βοηθάει να μην υπερκαταναλώσεις? Και πες ότι τυχαίνει μία φορά και υπερκαταναλώνεις! Τι έχεις στο μυαλό σου να κάνεις μετα?

nocontrolfreak Εγω για να ειμαι ειληκρινης δεν εχω παρατηρησει ακριβως ποιος ειναι ο λογος που κανω βουλιμικα αλλα εχω παρατηρησει πως η μοναξια που ειναι πολυ συνηθης για μενα αλλα και η ανια ειναι σοβαροι παραγοντες που με οδηγουν στην υπερφαγια-βουλιμια.Αυτο που με βοηθα να μην υπερκαταναλωνω ειναι το να εχω αλλους ανθρωπους γυρω μου η και το να μπαινω εδω απο τοτε που το ανακαλυψα και να βοηθαω οπου μπορω και αν μπορω για να μην αισθανομαι τελειως αχρηστη....οπως συνηθως...Τωρα μετα αποενα βουλιμικο αισθανομαι απαισια γιατι εχασα τον ελεγχο και αυτο που θα κανω μετα ειναι να ειμαι φριχτα για ολη την ημερα...αν και καποιες φορες παλαιοτερα στις αρχες της βουλιμιας προσπαθησα με εμμετο αλλα δεν τα καταφερα και ετσι το ξεχασα τελειως αλλα και με καθαρτικα καποιες φορες...αυτα στο παρελθον τωρα πια μετα απο εσωτερικο διαλογο απλα προσπαθω ν φαω πολυ λιγοτερο την επομενη μερα κυριως λαχανικα...Αν και η διαιτολογος μου ειναι καθετη στο μετα απο το καθε βουλιμικο πρεπει να τηρρειται το προγραμμα διατροφης κανονικα γιατι με την αφαγια η βουλιμια ειναι παλι μονοδρομος αργα η γρηγορα....αυτα απο εμενα εσυ?

Συμφωνώ και επαυξάνω φίλτατη! Σίγουρα συντρέχουν ψυχολογικοί λόγοι πίσω από το "φάντασμα" της βουλιμίας, όπως λέει και η Dark Elf, η μοναξιά, η ανία, η νευρικότητα κτλ.
Δυστυχώς είναι αδύνατο να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων μας, παρά ταύτα σίγουρα μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο αντιμετώπισης μας απέναντι στα δυσάρεστα συναισθήματα με πιο δημιουργικές δραστηριότητες και όχι στο να καταφύγουμε-πάλι!- σε βουλιμικό επεισόδιο....δεν το λες και δημιουργικό...

Τώρα στο θέμα μας, από τότε που συνειδητοποίησα και εγώ ότι όλες οι βουλιμικές μου κρίσεις τροφοδοτούνταν με τις "απαγορευμένες"-στο μυαλό μου πάντα- τροφές αποφάσισα ότι για να νικήσω τη βουλιμία οφείλω να πάψω να στερούμαι. Η διαδικασία στέρηση(χάνω κιλά) και η υπερφαγία-βουλιμία(παίρνω κιλά) αν μη τι άλλο είναι ένας ψυχοφθόρος φαύλος κύκλος....

Μη στερούμαστε ότι αγαπάμε, ας το εμπεδώσουμε πια και να στείλουμε στο πυρ το εξώτερον τη λέξη "ΔΙΑΙΤΑ". Δίαιτα δεν σημαίνει υποσιτισμός, δίαιτα στα αρχαία ελληνικά σημαίνει τρόπος ζωής. Είμαστε τόσο μοναδικοί και διαφορετικοί ο καθένας και η κάθε μία από εμάς που αλίμονο αν μπαίναμε σε καλούπια ακόμα και στον τρόπο που τρεφόμαστε.

ΥΓ: Να τονίσω επίσης ότι όσο νοσηρή είναι για 'μενα η διαδικασία της στέρησης άλλο τόσο είναι και το αντίστροφο, η ακατάσχετη λαιμαργία. Και στις δύο περιπτώσεις επιτακτική ανάγκη είναι να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με το φαγητό. :saint:

ShadowWave συμφωνω απολυτα μαζι σου...Διαβαζοντας το ποστ σου ανακαλυψα μεσα μια πτυχη του εαυτου μου που με οδηγει σε βουλιμικο επεισοδιο:Οταν για παραδειγμα φαω εστω και μια μπουκια,οχι παραπανω,μια μπουκια απο τις απαγορευμενες στο μυαλο μου τροφες που τις εχω λανθασμενα ενοχοποιησει για αυξηση του βαρους μου π.χ.ενα φαγητο μαγειρεμενο φυσιολογικα(πο πο εχω ξεχασει αυτη την λεξη χρονια τωρα)οπως οι φακες αμεσως η επομενη σχεδον αυτοματη θα ελεγα κινηση που θα επακολουθησει ειναι το να φαω σχεδον ολη την κατσαρολα με το αρρωστημενο σκεπτικο οτι αφου υπεκυψα ας το φαω ολο τωρα.Θελω να ειμαι ειληκρινης και για αυτο ομολογω πως ακομα και τωρα που γραφω αυτο το σκεπτικο ειναι ριζομενο μεσα στο μυαλο μου αλλα τουλαχιστον προσπαθω σιγα σιγα και σταδιακα με μικρες αλλαγες στην διατροφη μου να το αποβαλλω,οπως να βαλω ενα κουταλακι λαδι στην σαλατα μου για παραδειγμα.Χαιρομαι πολυ που το συζηταμε νομιζω πως κανει πολυ καλο η αλληλοστηριξη...

Το μόνο σίγουρο όπως είπες Shadow τα συναισθήματά μας πάντα θα υπάρχουν! Και πάντα θα υπάρχουν και προβλήματα, και προβληματισμοί, και μοναξιά και ανία! Αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε και πώς διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις αυτές.

Για μένα....το φαγητό ήταν ο τρόπος....και είναι ακόμα. Το παλεύω να βρίσκω άλλα πράγματα που αγαπώ εκείνη τη στιγμή, όπως παρέα, ή να παίξω λίγη κιθάρα...ή γενικά οτιδήποτε μπορεί να απασχολήσει το μυαλό μου. Για μένα....όποτε κάνω κάτι όχι και τόσο καλά....όταν θα μαλώσω με τους γονείς μου και πω το λάθος πράγμα...όταν δεν θα κάνω κάτι καλά στη δουλειά μου ή στη σχολή μου...τοτε είναι που "τιμωρώ" τον εαυτό μου με τον να σαμποτάρω την προσπάθειά μου με κάποιο υπερφαγικό επεισόδιο. Πάντα γίνονται όταν είμαι μόνη μου και δεν έχω και κάτι άλλο να κάνω.

Πιστεύω πως μόνο η συνειδητοποιήση αυτή είναι σημαντική. Γιατί την επόμενη φορά, θα καταλαβαίνω τι νιώθω. Και θα μπορώ να ελέγξω τις αντιδράσεις μου. Και αν δεν τα καταφέρνω πάντα, 3 φορές στισ 4 αν το κάνω είναι κέρδος!!!!

Αυτό που λες Dark Elf με την μπουκίτσα....που 1 μπουκίτσα ανα φασ...μετά ακολουθεί μία τεράστια ποσότητα το ξέρω πολύ καλά και γω!!!!!!!!! Ειμαστε τύποι "όλα ή τίποτα", "άσπρο ή μαύρο". Τώρα πώς θα απαλλαγούμε από αυτόν τον τρόπο σκέψης....,μακάρι να ήξερα!

Εγώ έχω ένα κόλπο που μπορεί να βοηθήσει. Σκέφτηκα ποιο ήταν το χειρότερο υπερφαγικό μου! Το χειρότερο όμως. Αυτό για μένα έιναι το 100% της αποτυχίας μου!!!!!! Το χειρότερο υπερφαγικό μου! Ε....όλα τα υπόλοιπα, τα μικρότερα...είναι στο ενδιάμεσο. Από 1-99% αποτυχία. Το σοκολατάκι...είναι 3% αποτυχία. Τα 4 παγωτά και τα πατατάκια είναι 80% αποτυχία. Ετσι συνειδητοποίησα ότι δεν είναι Αποτυχία-Επιτυχία! Αλλά υπάρχουν παααααααααααααρα πολλά ενδιάμεσα ποσοστά αποτυχίας...και επιτυχίας αντίστοιχα! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΙΤΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΙΤΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Σκέψου το!:crazy:

nocontrolfreak μου εχεις απολυτο δικιο,απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ημουν παντα ανθρωπος των ακρων,και πανω σε αυτο ειχα μια συζητηση με την ψυχολογο και μου ελεγε πως δεν υπαρχει μονο ασπρο η μαυρο αλλα αναμεσα τους ενα πολυ μεγαλο φασμα διαφορετικων αποχρωσεων,ακριβως αυτο που λες δηλαδη το 0-99% ειναι πολυ σοφο.Αλλωστε τελειοτητα δεν υπαρχει πουθενα στο κοσμο και η επιδιωξη της θα ηταν ματαια αλλα και ασκοπη,καθως πολυ απλα κανεις δεν ειναι τελειος-α,απλα αυτο που πρεπει να κανει ο καθενας μας ειναι να βρει την εσωτερικη δυναμη που σιγουρα κρυβει μεσα του οπως μου ειπε και η ψυχολογος και να την εξωτερικευσει για να κανει καλο στον εαυτο του και οχι κακο οπως κανουμε πολλες φορες τρωγωντας τα αρνητικα μας συναισθηματα να προσπαθουμε να τα εξασφανισουμε γιατι αν δεν μαθουμε να τα διαχειριζομαστε παντα στασιμες θα μενουμε,δεν ξερω αν συνφωνειτε:puzzled:

Μακάρι τα αρνητικά συναισθήματα να τα τα επίλυε το φαγητό, διότι τότε θα είμαστε μονίμως ευτυχισμένοι καθώς το φαγητό στο σύγχρονο δυτικό κόσμο είναι επί μονίμου βάσεως διαθέσιμο. Αλλά έλα που δεν είμαστε σταθερά ευτυχισμένοι....έλα που τα προβλήματα-προβληματισμοί αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μας. Κάπου είχα διαβάσει: αν η ζωή ήταν μια μόνιμη λιακάδα τότε θα κατέληγε σε έρημο.

Επί παραδείγματι τώρα, δύσκολη μέρα η σημερινή για ποικίλους λόγους. Έφτιαξα κριτσίνια ολικής αλέσεως με ηλιόσπορο
(τα αγαπημένα μου!:P) έφαγα σχεδόν 10 μικρά(!).ʼλλες φορές θα σκεφτόμουν διαστροφικά, τύπου "10;;; ωχ έχεις φάει ήδη πολλά που σημαίνει πολλές θερμίδες ΑΡΑ κατέστρεψες τη "δίαιτα" σου, φάε ΌΛΟ το ταψί εν συνεχεία, φάε και κάτι άλλο παχυντικό που ΣΤΕΡΕΊΣΑΙ τόσο καιρό και πήγαινε...στην τουαλέτα!" Πόσο τραγικός τρόπος σκέψης....

Αλλά όχι σήμερα είπα: ΟΚ, έφαγες αρκετά αλλά τα ευχαριστήθηκες..έτσι δεν είναι; Δεν έσκασες και ούτε πρέπει να κάνεις εμετό απλώς το βράδυ θα φας αρκετά ελαφριά ώστε να το εξισορροπήσεις και αύριο η διατροφή σου θα είναι πιο πλούσια σε πρωτεΐνες και με λιγότερους υδατάνθρακες. Τhat's all! Kαι έτσι έγινε. Μέχρι στιγμής δεν έχω πεινάσει καθόλου και το σημαντικότερο δεν κατέφυγα σε βουλιμικό επεισόδιο το οποίο κάθε φορά που λαμβάνει χώρα οδηγεί στα όρια της απόγνωσης-κατάθλιψης και ουσιαστικά επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το συναισθηματικό φορτίο που αντιμετωπίζω.

Μικρές, μικρές νίκες φίλες μου. Είμαστε πολύ δυνατές αλλά όχι τέλειες. Ας αγαπήσουμε επιτελούς τους εαυτούς μας, ακόμα και με τις αδυναμίες μας.:wink1:

ShadowWave δεν μπορεις να φανταστεις ποσο πολυ ταυτιζομαι μαζι σου<αν εξαιρεσεις τον εμμετο,που προσπαθουσα αλλα ποτε δεν καταφερνα>και εγω φτιαχνω σπιτικα κουλουρια ολικης αλεσης μονη μου και πολλες φορες εχω καταληξει σε βουλιμικο...την προηγουμενη εβδομαδα που εφτιαξα μπηκα παλι στον πειρασμο αλλα μολλις ενιωσα την αναγκη μπηκα αμεσως εδω και ειδα ποσοι ανθρωποι βιωνουν οτι και εγω και ειπα οχι αργοτερα εφαγα 2 κουλουρια και ειπα τωρα που εφαγες δυο δεν τα τρως ολα αλλα οχι καταφερα να συγρατηθω...βεβαια πρεπει πραγματικα να σε συγχαρω γιατι εχεις μια πολυ ισορροπιμενη αντιμετωπιση στα πραγματα που ειναι αξιοθαυμαστη...εγω για παραδειγμα αν ετρωγα μια κουταλια φασολαδα κανονικα μαγειρεμενη με λαδι δεν ξερω κατα ποσο θα μπορουσα να συγκρατηθω η θα ενιωθα πως τα κατεστρεψα ολα...ομως ευελπιστω καποια στιγμη να τα καταφερω και να το αντιμετωπιζω με την δικη σου στεναρη αντιμετωπιση...:yes:

Καλη μου ShadowWave διαβασα ενα παλαιοτερο ποστ σου το 2009 που ανεφεροσουν στις βουλιμικες κρισεις σου,αν δεν γινομαι αδιακριτη και νιωθεις την αναγκη να μου απαντησεις,πως εισαι τωρα το εχεις ξεπερασεις?Εισαι καλυτερα?

Κατ' αρχήν ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.Μετά από πάρα πολύ προσπάθεια, γλυκιά μου έφτασα σε ένα πολύ ενθαρρυντικό επίπεδο.

Τα τελευταία 2 χρόνια εφ' όσον αναγνώρισα τον εχθρό(όχι εχθρός δεν ήταν το φαγητό όπως νόμιζα, αλλά η στέρηση που οδηγούσε στην υπερφαγία και κατόπιν στα επεισόδια βουλιμίας) πάλεψα μαζί του, ακόμα και όταν έπεφτα ξανά σηκωνόμουν, χωρίς να ελπίζω.. χωρίς να φοβάμαι.
Σκέψου ότι από τα 15 εως 20 μου χρόνια έχανα(με λάθος τρόπο φυσικά) 10-15 κιλά και φυσικά τα ξαναέπαιρνα... τύπου ακορντεόν.:dork:

Όταν πρωτοέγραψα σε αυτό το forum η βουλιμία είχε καταδυναστεύσει τη ζωή μου. Ναι ήμουν απελπισμένη για βοήθεια. Από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι. Ένα ταξίδι που θέλω αρκετές σελίδες να το περιγράψω αλλά όπως έλεγε και ο ποιητής:

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Σήμερα έχω μάθει τόσα πολλά από τα λάθη των προηγούμενων ετών που υπερφαγικό- βουλιμικό θα έχω περίπου 1 φορά το μήνα, αλλά δεν παραδίδω εύκολα τα όπλα:wink2:
Το τελευταίο μου βουλιμικό ήταν πριν 20 μέρες. Τα κιλά μου έχουν φτάσει σε ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο(58 κιλά με 1.67 ύψος) και το καλύτερο έχουν σταθεροποιηθεί, δεν κλείνω και ανοίγω πια σαν ακορντεόν...!λολ

Καλη μου ShadowWave θελω ειληκρινα μεσα απο την ψυχη μου να σου πω ενα μεγαλο μπραβο γιατι μου δινεις την εντυπωση πως κερδισες την σημαντηκοτερη μαχη αυτη με τον εαυτο σου και πως τον αγαπησες ξανα απο την αρχη και αυτο ειναι τοσο αξιοθαυμαστο...δεν ξερω αν δεχτηκες καποια βοηθεια απο ειδικο
(π.χ.διατροφολογο η ψυχολογο)γι'αυτο και θα ηθελα αν θες να σου δωσω το διατροφολογιο που εχει δωσει σε εμενα η διατροφολογος μου(που ειναι ειδικευμενοι στις Δ.Δ.)για την καταπολεμιση της βουλιμιας εχει διαφορες επιλογες και ειναι πολυ ισορροπιμενο...εσυ βεβαια δεν εχεις κανενα απολυτως προβλημα με τα κιλα σου οποτε απλα για να εχεις ενα πλανο...αν θες βεβαια και χωρις αυτο να σημαινει πως θα το ακολουθεις αν δεν σου αρεσει απλα μου φανηκε καλο γι'αυτο ειπα να το μοιραστω μαζι σου.Θελω επισης να σου πω πως μου εδωσες μια μεγαλη δωση αισιοδοξιας πανω που την ειχα αναγκη γιατι παρολο που το παλευω η αληθεια ειναι πως ειναι αρκετα δυσκολο...δεν ξερω τι μου συμβαινει εχω χασει το γελιο μου το κεφι μου για τα παντα.Πια δεν κανω ονειρα ουτε εχω στοχους.Αισθανομαι αδεια...Συγνωμη αν σε ζαλισα...

Υ.Σ.Οι στιχοι που παρεθεσες παραπανω ειναι απλα υπεροχοι:roll:

Eγώ δε μπορώ να καταλάβω πως μια διατροφολόγος είναι ειδικευμένη σε κάτι που έχει να κάνει με ψυχική νόσο.

Ναι καταλαβαινω τι θες να πεις αλλα για να ειδικευτεις σε αυτο κανεις και καποια μαθηματα ψυχολογιας και εκτος απο αυτο προσπαθει να θεσει υπο ελεγχο την βουλιμια ως προς το βιολογικο της μερος π.χ. την στερηση που μετα οδηγει αναποφθεκτα στην βουλιμια-υπερφαγια,να ρυθμησει το αισθημα του κορεσμου π.χ. με συγκεκριμενες ωρες γευματων και διαφορες αλλες τακτικες.Εγω δεν λεω πως δεν ειναι μια ψυχικη νοσος αλλα σχετιζεται και αμεσα με την τροφη και τροπο διαχειρησης αυτης...