Όταν τα 2 γίνονται 4, τα 4 γίνονται 8 κτλ

Σας παρακολουθώ χρόνια...κάποιες φορές είχα γράψει και το πρόβλημα μου...την υστερία μου γύρω από 4-5-6-7 περιτά κιλά που μου έκαναν τη ζωή κόλαση...Ο κόσμος όλος γυρνούσε γύρω από τη ζυγαριά, η αξία μου ως άνθρωπος ήταν τα κιλά μου, έβλεπα κορίτσια αδύνατα να τρώνε σε εστιατόρια, να τις κρατούν αγκαλιά οι σύντροφοι τους κι έλεγα "να για αυτές είναι το έξω, να κοίτα πως τις έχει ο φίλος τους"...Και η υστερία καλά κρατούσε, άλλαζα διαιτολόγους συνέχεια και αφού έκλεισα από την πόλη μου επισκέφθηκα και την Αθήνα...για 5 κιλά...Κάπου χωρίς να το καταλάβω η ζωή μου είχε γίνει -δίαιτα-υπερφαγικά επεισόδια-αλλαγή διαιτολόγου ξανά δίαιτα κ.ο.κ. Κάπως έτσι τα κιλά άρχισαν να ανεβαίνουν πολύ και η αυτοεκτίμησή μου να πέφτει με τους ίδιους ρυθμούς...ταυτόχρονα ένιωθα τόσο κουρασμένη για δίαιτα, και έμεινα στην υπερφαγία...Σα να μην υπήρχε αύριο...Delivery γλυκά, αηδίες γενικότερα...από 64 έφτασα 70 μετά 78 μετά 80, 82 τώρα πια 89...Είπα τέλος, δεν θα δεις το 90 στη ζυγαριά...Σήμερα είδα το 87, κάτι είναι κι αυτό...χωρίς δίαιτα, απλά προσπαθώ να κόψω τις αηδίες, χωρίς να σημαίνει ότι κάνω σωστή διατροφή...Σας γράφω την ιστορία μου, μήπως και βοηθηθεί κάποιος, μήπως κάποιος βλέπει βουνό τα 4, 5 10 κιλά του, να μη φτάσει εδώ που είμαι εγώ...Γιατί κι εγώ έβλεπα παχύσαρκους ανθρώπους γύρω μου και είχα την ηλίθια αίσθηση πως ξαφνικά ένα πρωί ξύπνησαν 90, 100 κιλά κ.ο.κ. Μέχρι που πήρα κι εγώ τη μέτρηση του παχύσαρκου από τη διαιτολόγο μου, μέχρι που είδα μια ντουλάπα ρούχα να μην μου κάνουν και να φοράω μπλούζες του άντρα μου...

αγαπητή μου φίλη έχω και εγώ το ίδιο ακριβώς πρόβλημα...τα 2 έγιναν 4 και την συνέχεια την γνωρίζεις και την γνωρίζω καλά.Δεν ξέρω τι να κάνω . Φέτος μετά από πολλά χρόνια έδωσα τα ρούχα που κρατούσα τόσα χρόνια γιατί νόμιζα οτι κάποτε θα αδυνάτιζα. Μάλλον τώρα το αποδέχθηκα. Καθόλου όμως δεν μου αρέσει η εκδοχή να είμαι παχιά.Πάντως είναι φοβερό το γεγονός ότι κάποιος κάπου έχει το ίδιο πρόβλημα μ΄εσένα......

Λυπάμαι Αντριάννα μου, ξέρω καλά τι περνάς...Δυστυχώς είμαστε πολλοί που ξεκινάμε για αυτά τα 5 κιλά και καταλήγουμε με 25....Μάλλον γιατί κοιτάμε να πάμε σε διαιτολόγο αντί για ψυχολόγο όταν βλέπουμε ότι ξεκινά η εμμονή...Εγώ το παλεύω και με ψυχολόγο αλλά δεν έχουμε πιάσει ακόμα το θέμα του βάρους...Μάλλον στην περίπτωση μου η μανία να ελέγξω το βάρος μου με τα δυσάρεστα αυτά αποτελέσματα ήταν αδυναμία να ελέγξω άλλα πράγματα στη ζωή μου...

Κάπως έτσι είναι κ η δίκη μου ιστορία.....από 60-65 κατάφερα να δω το 88..... Τελικά έφτασα τα 85 με λίγη προσοχή κ από τότε εχω ξεκινήσει συστηματικά δίαιτα, εχω φτάσει 79 γτ τις κουτσουκελες μου τις κάνω....όμως δεν το βάζω κάτω... ʼ στόχος τα 70 κ τελικός τα 57...μπορεί να αργήσω αλλά θα φτάσω.....μου το ΟΦΕΊΛΩ..... Γι αυτό όπου κ να έχετε φτάσει,απλά ξεκινηστε από εκεί..... Το πρώτο βήμα είναι να σταματήσει η άνοδος, κ μετά θα έρθει κ η απώλεια.... Καλή επιτυχία σε όλους κ όλες....

Μπράβο και συγχαρητήρια για την προσπάθιά σου έως τώρα. Εγώ πάλι πιστεύω ότι οι διαιτολόγοι θα έπρεπε να ήταν περισσότερο ψυχολόγοι για να μας βοηθήσουν στο πρόβλημα που έχουμε. Θέλει πολύ μεγάλη στίριξη αυτή η προσπάθεια. Αύριο έχω ραντεβού με την διαιτολόγο μετά από καιρο και δεν είμαι καθόλου έτοιμη. ήδη με έχει πιάσει άνχος....Δεν θέλω ή δεν μπορώ. Φοβάμαι ότι άδικα πάλι θα δώσω τα χρήματά μου και στο τέλος το μόνο που θα έχω χάσει θα είναι 25 ευρώ...

Αντριαννα εύχομαι καλή επιτυχία, είμαι ψυχολογος-ψυχοθεραπευτρια κ λογω επαγγέλματος έκανα προσωπική θεραπεία χρόνια κ συμφωνώ ότι βοηθάει παρά πολύ...εσυ όμως αφού θεωρείς ότι θα σεβοηθουσε γτ δε σκέφτεσαι να ξεκινησεις?????

Επειδή όλοι κάπως έτσι ξεκινήσαμε,
επειδή δεν είμαστε οι μόνοι,
επειδή καθημερινά κάποιοι βλέπουν τη ζυγαριά τους να ανεβαίνει και μένουν απαθείς ή έστω δεν κάνουν κάτι δραστικό,
κατάλαβα ότι σκοπός είναι τα 2 να μην γίνουν ποτέ 4. Το ίδιο έπαθα κι εγώ και δεν ταρακουνήθηκα αμέσως. Τα 4 έγιναν 6, 8 και βάλε. Κάποια στιγμή το σώμα μου άλλαξε μορφή και ένιωσα ότι δεν αξίζει πια τον κόπο να συντηρήσω κάτι τέτοιο.
Προτού λοιπόν φτάσει κάποιος σε αυτό το σημείο, πρέπει να λαμβάνει μέτρα όσο είναι καιρός. Γιατί ούτε τα κιλά, ούτε το φαγητό έχουν σταματημό.
Αν κάποιος, παρόλα αυτά, την πάτησε, λύσεις υπάρχουν. Αλλά κι εκεί πρέπει να ισχύει ο ίδιος κανόνας. Σταματάμε τη μάσα έγκαιρα, προτού φτάσουμε ξανά να μετράμε δεκάδες κιλών πάνω.
Όταν πλέον φτάνουμε σε καλό σημείο απώλειας, το μόνο για το οποίο μετανιώνουμε είναι γιατί δεν ξεκινήσαμε νωρίτερα. Τέρμα λοιπόν η αναβλητικότητα.

ομοιοπαθουσα...Ξεκινησα απο 63 κ μου φταιγαν !!

Το να γίνει μια νεά αρχή πιστεύω είναι σχετικά εύκολο. Πώς όμως θα μπορέσουμε να το κρατήσουμε? Γιαυτό λέω όλα είναι μέσα στο μυαλό μας.Ισως να θέλει πολύ θέληση ή ένα μεγάλο ταρακούνημα.

Βασικά, αν κάποιος δεν αλλάξει τις διατροφικές του συνήθειες δε γίνεται τίποτα....Δε γίνεται να κάνεις δίαιτα, να στερείται και να παλεύεις, με σκοπό να χάσει κάποια κιλά και μετά να τρως πάλι όπως και παλιά! Το θέμα είναι να θέλεις να βελτιώσεις την ποιότητα της διατροφής σου και της καθημερινότητάς σου, να τρως αυτό που χρειάζεσαι και σου αρέσει, με ισορροπία, και να μην είσαι δέσμια του φαγητού.....(πωωωωωω να είχα τώρα ένα πιάτο πατάτες τηγανιτές!!!!!!!!!!)

Αυτό το καταλαβαίνω. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ???????

Μία απο τα ίδια.... Τα 51, έγιναν 55, μετά 58, μετά 61 και χωρίς να το καταλάβω μέσα σε 5 χρόνια έγιναν σχεδόν 80. Απο εκεί που έτρωγα μία φορά τη μέρα γιατί δεν είχα ανάγκη το παραπάνω (εκτός απο τα γλυκά που πάντα ήταν η αδυναμία μου), έφτασα να τρώω απίστευτες ποσότητες απο ότι έβρισκα μπροστά μου. Και μετα δίαιτα, γυμναστική και μετά πάλι φαγητό του σκασμού.
Τώρα κάνω δίαιτα εδώ και τρεις σχεδόν εβδομάδες και δεν βλέπω φοβερά αποτελέσματα και φοβάμαι μη κυλίσω πάλι.
Εγώ δεν έχω κουράγιο να πετάξω τα ρούχα που φορούσα στα 51. Ανοίγω την ντουλάπα, τα κοιτάζω, βλεπω πόσο μικροσκοπικά και όμορφα είναι και μετά την ξανακλείνω, κλαίω και τρώω....
Και το γελοίο στην δική μου υπόθεση είναι πως η αδερφή μου υπήρξε παχύσαρκη, έφτασε τα 137 κιλά, έκανε επέμβαση, τα έχασε, έκανε πλαστικές με 7 ώρες χειρουργείο που κόντεψε να μας αφήσει, απίστευτους πόνους κτλ και παρόλο που έχουμε 10 χρόνια διαφορά και θα έπρεπε να προσέχω, ακολουθώ πιστά τα βήματά της.
Τι να πω.... ʼβυσσος η ψυχή του ανρθώπου.

Quote:

---

Originally posted by dodaki
Σας παρακολουθώ χρόνια...κάποιες φορές είχα γράψει και το πρόβλημα μου...την υστερία μου γύρω από 4-5-6-7 περιτά κιλά που μου έκαναν τη ζωή κόλαση...Ο κόσμος όλος γυρνούσε γύρω από τη ζυγαριά, η αξία μου ως άνθρωπος ήταν τα κιλά μου, έβλεπα κορίτσια αδύνατα να τρώνε σε εστιατόρια, να τις κρατούν αγκαλιά οι σύντροφοι τους κι έλεγα "να για αυτές είναι το έξω, να κοίτα πως τις έχει ο φίλος τους"...Και η υστερία καλά κρατούσε, άλλαζα διαιτολόγους συνέχεια και αφού έκλεισα από την πόλη μου επισκέφθηκα και την Αθήνα...για 5 κιλά...Κάπου χωρίς να το καταλάβω η ζωή μου είχε γίνει -δίαιτα-υπερφαγικά επεισόδια-αλλαγή διαιτολόγου ξανά δίαιτα κ.ο.κ. Κάπως έτσι τα κιλά άρχισαν να ανεβαίνουν πολύ και η αυτοεκτίμησή μου να πέφτει με τους ίδιους ρυθμούς...ταυτόχρονα ένιωθα τόσο κουρασμένη για δίαιτα, και έμεινα στην υπερφαγία...Σα να μην υπήρχε αύριο...Delivery γλυκά, αηδίες γενικότερα...από 64 έφτασα 70 μετά 78 μετά 80, 82 τώρα πια 89...Είπα τέλος, δεν θα δεις το 90 στη ζυγαριά...Σήμερα είδα το 87, κάτι είναι κι αυτό...χωρίς δίαιτα, απλά προσπαθώ να κόψω τις αηδίες, χωρίς να σημαίνει ότι κάνω σωστή διατροφή...Σας γράφω την ιστορία μου, μήπως και βοηθηθεί κάποιος, μήπως κάποιος βλέπει βουνό τα 4, 5 10 κιλά του, να μη φτάσει εδώ που είμαι εγώ...Γιατί κι εγώ έβλεπα παχύσαρκους ανθρώπους γύρω μου και είχα την ηλίθια αίσθηση πως ξαφνικά ένα πρωί ξύπνησαν 90, 100 κιλά κ.ο.κ. Μέχρι που πήρα κι εγώ τη μέτρηση του παχύσαρκου από τη διαιτολόγο μου, μέχρι που είδα μια ντουλάπα ρούχα να μην μου κάνουν και να φοράω μπλούζες του άντρα μου...

---

αχαχαχα, φιλεναδα σε νιωθω απολυτα! και εγω ετσι ημουν με τα ΠΑΤΕΛΟΝΙΑ του αντρα μου, μεχρι που δε μου εκαναν ουτε αυτα.

και εγω οταν ειδα τη πρωτη φορα 120, (απο 50 κιλα) ημουν σε αυταρνηση, οταν αποφασισα μετα που ειδα προσφατες φωτογραφιες και πως αλλαξα, ημουν 110, πηγα και εγω σε διαιτολογο, και καπου με επιασε το "για το γαμωτο" οταν εβλεπα οτι δεν μετραγε τιποτα εκτος απο το βαρος μου. Τωρα βλεπουμε με τον αντρα μου τα ρουχα που μου ηταν στενα πριν εναμιση χρονο, και χωραω 2 φορες μεσα.

Πεισμα θελει και κοινη λογικη, (και κοψιμο στους υδατανθρακες). Μεχρι και η γιαγια μας θα ξερει να μας πει, ζυμαρικα/ζαχαρη/πατατες/καλαμποκι/ψωμι θα σε παχυνουν (και ολα τα αμυλουχα).

Χωρις συμπληρωματα, χωρις προιοντα αντικαταστασης, χωρις καν προιοντα διαιτης (τα παντα πληρες), τωρα εχω βαλει τον αντρα μου σε προγραμμα διατροφης και εχει φτασει απο 107 στα 95 σε εναμιση μηνα, θελει αλλα 10 κιλα για να φτασει στα φυσιολογικα του επιπεδα. Εχει πεισμα ομως, οπως ειχα και εγω. Ειναι το ημιση της διαιτας =)

dodaki καλωσορισες και συ!!!

Ακριβως εκει υπαρχει το προβλημα, η παχυσαρκια ειναι διαταραχη...οπως λεει και το φορουμ, εχει να κανει καθαρα με το πως βλεπουμε τον εαυτο μας. Δυστυχως εγω ημουν παχυσαρκη απο παιδακι, μια και μεγαλωσα σε ενα αθλιο οικογενειακο περιβαλλον οπου το μονο που μου δινοταν απλοχερα ηταν το φαι. Ετσι εμαθα τα συναισθηματα μου να τα καταπινω με μορφη σοκολατας και παγωτου. Οταν εφυγα απο το σπιτι εχασα 55 ολοκληρα κιλα, χωρις διαιτα, μια και ημουν πλεον ελευθερη και γεματη αυτοπεποιθηση.

Τα κιλα μου- γυρω στα 60- τα κρατησα για αρκετα χρονια, οσο ενιωθα ικανοποιημενη απο τη ζωη μου. Η καλοπεραση, μου προσθεσε 3-4 κιλα και γω ξαφνικα αρχισε να νιωθω βουβαλα. Βλεπεις ο δικος μου μου ελεγε πως παχυνα, και για μενα αυτο ηταν το ευαισθητο σημειο μου... Σιγα σιγα τα 4 γιναν 8 και ουτω καθεξης και εφτασα αισιως ξανα στα 100!!

Αυτο ομως που με τρελαινει, ειναι οτι καθομαι και βλεπω φωτογραφιες οπου ειμαι γυρω στα 67 με 70 κιλα και πραγματικα ειμαι μια χαρα!!! Τοτε ομως, με ενοχλουσε το μπουτι, η χαλαρωση η ραγαδα και εβλεπα τον εαυτο μου στον καθρεπτη και ικανοποιημενη δεν ημουν ΠΟΤΕ. Ειχα τοσο ταυτιστει με την εικονα της παχυσαρκης, εμπαινα σε μαγαζια και ελεγα, δεν νομιζω να εχετε στο νουμερο μου και μου λεγαν "φυσικα και εχουμε" μα δε με πειθανε...

Το βασικο ειναι να σεβομαστε και να αγαπαμε τον εαυτό μας, και αν κατι μας ενοχλει να το αλλαζουμε χαλαρα... Οχι να εχουμε την ψυχολογια, ελα μωρε ενα κιλο παραπανω και μετα να μην μας αναγνωριζουμε στον καθρεφτη. Προσφατα ειδα μια φωτογραφια που μου εδειξε η φιλη μου και την ρωτησα"ποια ειναι αυτή εδω;". Και αυτη εδω ήμουν εγω