φοβάμαι!

Τόσο καιρό παρακολουθούσα το site ως απλός θεατής...έπαιρνα λίγη δύναμη κρυμμένη στη γωνίτσα μου...Αρνούμουν να παραδεχτώ πως είχα χάσει τον έλεγχο κι εγώ...τώρα πια τέρμα τα ψέματα...παραδοχές, αποδοχές, γιατροί με τις θεωρίες τους... ''Βουλιμία..Ανορεξία..'' κι εμείς θύματα μιας αρρώστιας που γεννά ο ίδιος μας ο εαυτός...! Θα αρχίσω τα αντικαταθλιπτικά μου είπαν σήμερα...και φοβάμαι πάρα πολύ...! πού θα βρω δύναμη να ορθοποδήσω ξανά; Δεν αντέχω άλλο... νιώθω πως δε θα το ξεπεράσω ποτέ, όσο κι αν το συνειδητοποιώ! είναι δρόμος χωρίς επιστροφή τα χάπια;

αρκει να πιστεψεις στον εαυτο σου οτι μπορεις να εισαι και εσυ καλα!!! ειναι δυσκολο αλλα μονο αυτο χρειαζομαστε...εγω δεν εχω φτασει ακομη σε τετοιο σημειο αν και βασανιζομαι 8 χρονια δεν εκρινε απαραίτητο ακομη την φαρμακευτικη αγωγη ο γιατρος.... απλα ειναι καλο να εχεις εστω και ενα δικο σου ανθρωπο διπλα σου να σε στηριζει και να σε αγκαλιαζει στις δυσκολες στιγμες...αν καταφερεις και το πεις εστω και σε 1 ατομο σημαινει πολλα ....ξερω ειναι ντροπη ολοι το νοιωθουμε κυριως οταν αρχισουν τις ερωτησεις απλα εγω οταν καταφερα και ειπα τι περνω τα τελευταια χρονια ενοιωσα πιο δυνατη!

Πραγματικά έχεις δίκιο... Η πηγή του προβλήματος είναι μέσα μας, αλλά μέσα μας είναι και η λύση του... καμιά φορά όμως όλα φαίνονται βουνό! υποτίθεται πως πήγαινα καλύτερα...αλλά τώρα έχασα πολλά κιλά και με διαλύω βήμα-βήμα..μου κόπηκε η περίοδος πέντε μήνες τώρα, κατέστρεψα το στομάχι μου..είμαι σε οριακό σημείο..και δεν ξέρω γιατί το συνεχίζω τόσο φανατικά..Πολλές φορές φοβήθηκα πως θα με βρουν νεκρή μπροστά στη λεκάνη της τουαλέτας απ τους εμετούς..γιατί βρε παιδιά το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας; πόση ευτυχία του στερούμε...και πώς να μιλήσεις στους αγαπημένους σου ανθρώπους, πώς να τους πληγώσεις τόσο πολύ; ήδη με βλεπουν να καταρρέω και υποφέρουν.. καμιά φορά νιώθω πως μου αξίζει να μείνω μόνη μου...εγώ και ο φίλος μου ο εμετός...

Δεν θέλω να αρχίσω τα αντικαταθλιπτικά..είμαι πολύ μικρή για να ζω έτσι! αν κάποιος/α από εσάς παίρνει ή έπαιρνε χάπια και μπορεί να μου πει τη γνώμη του θα το εκτιμούσα πάρα πολύ!!

Καλημέρα, η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι χρειάστηκε να πάρω αντικαταθλιπτικά για 6 μήνες όταν πια η κατάθλιψη ήταν μη αντιμετωπίσιμη και πέρναγα ατελείωτες ώρες στο κρεβάτι με την αίσθηση ματαιότητας στο φουλ. Τα χρειάστηκα τα χάπια για να μπορέσω να ορθοποδήσω. Όμως αν νομίζεις ότι έχεις ακόμη έστω και λίγο κουράγιο, λίγη δύναμη ,γιατί όπως λες είσαι μικρή, να το παλέψεις μέσα σου, να ζητήσεις βοήθεια και υποστηριξη από τους δικούς σου ή από ψυχολόγο. Μη φτάσεις άμεσα και χωρίς προηγούμενο αγώνα στα αντικαταθλιπτικά. Ας μην τα έχουμε για την εύκολη, προσβάσιμη λύση. Αυτό το λέω και για μένα.

Από όσα κατάλαβα είσαι αρκετά μικρή, ζεις με τους γονείς σου, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα.
Γιατί δεν τους μιλάς? Φαντάζεσαι ότι τώρα πληγώνονται λιγότερο, βλέποντάς σε σε αυτή την κατάσταση? Αν τους μιλήσεις, τουλάχιστον θα ξέρουν με τι έχουν να κάνουν και δεν θα φαντάζονται δράκους. Δεν παίζουμε με την υγεία μας και το ότι δεν έχεις περίοδο πρέπει να σε ταρακουνήσει. Αν χρειαστεί να πάρεις αντικαταθλιπτικά, να τα πάρεις, τι χειρότερο μπορείς να πάθεις από όσα ήδη βιώνεις? Το πολύ πολύ να αραιώσουν ή και να σταματήσουν εντελώς οι εμετοί. Να κατευθυνθείς στη βοήθεια και να στρώσεις την υγεία σου. Τα πάθη μας, όταν δε μπορούμε να τα δαμάσουμε, μπορούμε τουλάχιστον να τα ελέγξουμε, πόσο βλαπτικά είναι για την υγεία μας. Όταν έτρωγα ασταμάτητα και πάχαινα μέρα με τη μέρα, φρόντιζα τουλάχιστον αυτό. Έκανα συστηματικά εξετάσεις αίματος, ώστε να ελέγχω χοληστερίνες, κλπ, και να που η αυξημένη πίεση με οδήγησε στο σωστό δρόμο. Μη φοβάσαι, ούτε να παραδεχτείς μια κατάσταση στους ανθρώπους σου, ούτε να κάνεις όσα πρέπει για να γίνεις καλά. Νομίζω πως μια ειλικρινής συζήτηση θα λυτρώσει τους ανθρώπους σου.

Δε μένω με τους γονεις μου...σπουδάζω μακρια απ την πολη μου. δυστυχως το οτι μενω μονη ήταν που επιδεινωσε και την κατασταση...οι γονεις μου ηξεραν λιγα πραγματα για το προβλημα γι αυτο και πηγαινα σε ψυχιατρο...ομως τους τελευταιους μηνες τους δημιουργουσα την ψευδαισθηση οτι δεν τρεχει τιποτα, οτι ολα εχουν ξεπεραστει...
τωρα ομως ειναι πια εμφανες οτι τα πραγματα δεν πανε καλα... συζητησα μαζι τους αλλα δεν αντεχω τον πονο που προκαλω...τωρα πρεπει να με επιβλεπει καποιος και να αρχισω εν τελει και τα αντικαταθλιπτικα. Ακομα κι αν δεν μπορω να το αποδεχτω πληρως , ισως τα πραγματα να ειναι καλυτερα ετσι...
εχεις δικιο Ava, τι χειροτερο μπορει να συμβει εδω που φτασαμε; δε χωρανε οπισθοχωρησεις τωρα...
αυτο που με κανει να απορω περισσοτερο απ ολα ομως ειναι πως σχεδον ολοι εδω σκοτωνουμε σιγα σιγα τους εαυτους μας με πληρη διαυγεια..και με μια μικρη ικανοποιηση..!
ελπιζω μονο να μην ειναι δρομος χωρις γυρισμο.....

απλα βρες ενα καλο ....στενο φιλο...μονο αυτοι μπορουν να βοηθησουν... εμενα οι γονιοι μου δεν ξερουν τιποτα μονο 3 πολυ καλοι μου φιλοι και αυτοι ειναι η μεγαλυτερη μου βοηθεια αν και το προβλημα δεν εχει ξεπεραστει ακομη απλα το κουβεντιαζουμε ..με ρωτανε πραγματα ...οταν νοιωσω αβολα απλα δεν τους απανταω και με καταλαβαινουν!

Για μένα τα αντικαταθληπτικά έχουν αξία μόνο αν συνυπάρχουν με ψυχοθεραπεία σε έναν ψυχολόγο.
Αυτό που κάνουν είναι να σταματάνε τη..."φασαρία" μέσα σου οπότε να βλέπεις τα πράγματα πιο απλά (στην κανονική τους διάσταση δηλαδή) και να μπορείς να ξεπεράσεις καταστάσεις που σου φαίνονται βουνό, να βρεις τον εαυτό σου κι όχι να τον χάσεις.
Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο να είναι καλός ο γιατρός και να σου δώσει απο την αρχή την κατάλληλη αγωγή για σένα.
Εγώ τα πήρα για ένα χρόνο. Τότε μπορέσαμε με τον ψυχολόγο να κάνουμε πράγματική δουλειά. Δεν λέω πως απο τότε δεν έχω ξαναπέσει καθόλου αλλα τώρα δεν χρειάζομαι πια φάρμακα, ούτε καν ψυχολόγο. Έχω μάθει και τα ξεπερνάω μόνη μου!
Καλη επιτυχία ότι κι αν αποφασίσεις. Εύχομαι να βγεις γρήγορα απο την κατάσταση που βρίσκεσαι και να μην επανέλθεις ποτέ!

Μπράβο Μελινάκι!